Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Ζητώ εξαρχής συγγνώμη για τον προσωπικό τόνο, αλλά πλέον όταν διαβάζω για «σημαντικά βραβεία» και «τεράστιες επιτυχίες», αρχίζω να μικραίνω το καλάθι μου… καθότι σε ελαχιστότατες περιπτώσεις οι μεγαλοστομίες των δελτίων τύπου με στόχο την προώθηση μιας παράστασης, ανταποκρίνονται έστω στο μισό της πραγματικότητας – αν δεν παραπλανούν εντελώς. Καλλιεργώντας σκόπιμα υψηλές προσδοκίες και θετική προκατάληψη, που η θέαση έρχεται να διαψεύσει εν μέρει ή εν όλω… Προσωπικά, καλώς ή κακώς, αδιαφορώ για βραβεία ή επιτυχίες και μένω ως θεατής σε αυτό που εισπράττω ανεπηρέαστα από τη ζωντανή σκηνή…
.
Εν προκειμένω από τη σκηνή του φουαγιέ της ΕΜΣ, παρακολουθώντας την παράσταση «Τόσο κοντά» του Πάτρικ Μάρμπερ, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού και παραγωγή του ΚΘΒΕ, που μετά τόσο καιρό «σιωπής», υποδέχθηκε ξανά το κοινό…
Η ιστορία εξελίσσεται ανάμεσα σε δύο άνδρες και δύο γυναίκες, «εγκλωβισμένους σε ένα πλέγμα ερωτικών σχέσεων»… Αναζητώντας την αληθινή αγάπη και συντροφικότητα μιας ουσιαστικής σχέσης, θα ζευγαρώσουν μεταξύ τους, θα χωρίσουν, θα επανασυνδεθούν ή θα αλλάξουν ταίρι αρκετές φορές, καθώς όταν επιχειρούν να είναι ειλικρινείς η σχέση διαλύεται… Ο σύγχρονος κόσμος των επιφανειακών αισθημάτων, της ψυχρής τεχνολογίας, του βεβιασμένου χρόνου, του καταναλωτισμού, της καριέρας, του φαίνεσθαι, δεν αφήνει περιθώρια για το χτίσιμο μιας σχέσης με βάθος και κατανόηση, παρά ευνοεί οτιδήποτε εφήμερο, παροδικό, αναλώσιμο… καθιστώντας την προσπάθεια προσέγγισης των συγκεκριμένων ηρώων, την απόπειρα να έρθουν «τόσο κοντά» ώστε να επικοινωνήσουν ουσιαστικά και να αγαπηθούν, μάταιη… Η βαθιά τους ανάγκη για αγάπη, παρά τους «πειραματισμούς» με διαφορετικούς συντρόφους, θα μείνει ανικανοποίητη και καμιά σχέση δεν θα αντέξει- ούτε θα επιχειρήσει καν να κατανοήσει, την αλήθεια του άλλου…
.
Η συμβατική, άνευ ιδιαίτερης ουσίας και έμπνευσης, θεματολογία του έργου (-), δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο στα ήδη γνωστά και χιλιοειπωμένα. Αναγνωρίζουμε ότι οι ερωτικές σχέσεις ανέκαθεν και για πάντα, αποτελούν προσφιλή πηγή έμπνευσης και ανεξάντλητο πεδίο έκφρασης, που σημαίνει ότι έχουν ειπωθεί τα πάντα με άπειρους τρόπους και η πρόκληση για μια ακόμα (επιτυχημένη) προσέγγιση είναι η καινούργια, απρόβλεπτη, διαφορετική ματιά, που θα φωτίσει από μια αθέατη μέχρι τώρα πλευρά. Διότι το αναμάσημα των αυτονόητων περί σημερινών επιφανειακών- αναλώσιμων σχέσεων, έλλειψης βαθέων αισθημάτων, καταπιεστικής εποχής και λοιπά γνώριμα και μη εξαιρετέα (νισάφι!), δεν έχει νόημα να (ξανα)ειπωθεί, ούτε αγγίζει η σύγχρονη μορφή στερεότυπων, ειδικά όταν λείπει η λαμπερή έμπνευση που θα αναδείκνυε «κάτι»… Ή όταν αυτό το «κάτι» που επεχείρησε να προσεγγίσει εδώ ο συγγραφέας, υπήρξε τόσο θολό και δαιδαλώδες που έμοιαζε σχεδόν ανύπαρκτο ή ελάχιστα κατανοητό.
.
.
Επιπλέον, από ένα έργο ωμά ρεαλιστικό και συνάμα ψυχολογικό, παραδόξως έλειπαν παντελώς η ψυχολογική εμβάθυνση και αντίστοιχη γνώση, που θα αιτιολογούσαν με αληθοφάνεια τις καταστάσεις… καθώς οι προσεγγίσεις των ηρώων, η σύναψη σχέσεων, η διάλυσή τους, οι απιστίες, η επανασύνδεση, η αλλαγή συντρόφων, προέκυπταν μηχανικά ως ρουτίνα ή ως αυθαίρετα περιστασιακά γεγονότα, τραβηγμένα επί τούτου για την πλοκή χωρίς ρεαλιστικό αντίκρισμα, παρά το συγγραφικό «εύρημα» με τη μεσολάβηση χρόνων, που όμως δεν υποκαθιστά την έλλειψη αληθοφάνειας ή την έλλειψη ψυχολογικής διάστασης. Ούτε μπορεί το όποιο ζητούμενο να παραβιάζει «συγγραφική αδεία» βασικές αρχές με ισχύ νομοτέλειας, σε ένα έργο ρεαλιστικό. Επίσης ενώ διαφαινόταν η κρυμμένη τρυφερότητα και συναισθηματική ανάγκη κάτω από την ωμή, κυνική, ειρωνική γλώσσα, κάπου χάθηκε η ισορροπία και η ωμότητα με τις συνεχείς προκλητικές έως χυδαίες εκφράσεις, σε συνδυασμό με επαναλαμβανόμενες καταστάσεις, κούρασαν… πραγματικά βαρεθήκαμε το στείρο γαϊτανάκι των διαδοχικών «αλληλοπηδημάτων». Τώρα, πώς προέκυψε η βράβευση, ας απαντήσουν οι Βρετανοί…
.
Σε επίπεδο σκηνοθεσίας από τον Πέτρο Ζηβανό, διακρίναμε βεβαίως θετικά στοιχεία που θα αναφερθούν παρακάτω, όμως το συνολικό αποτέλεσμα ως «επίγευση», περισσότερο απογοήτευσε και σε ένα βαθμό είναι κατανοητό όταν το κείμενο- θεμέλια βάση χωλαίνει. Εντούτοις, υπήρξαν επιπλέον αδυναμίες στον ρυθμό και ροή της παράστασης, με χάσματα στις αλλαγές σκηνών, αλλά και μια γενικότερη άνευρη απόδοση με χαλαρές, αργές μετακινήσεις στο χώρο, υποτονικές στιγμές χωρίς ενδιαφέρον, συχνά «τεχνητό» στήσιμο τύπου πόζας… Με πλέον χαρακτηριστική αστοχία την σκηνή με τη διαδικτυακή συνομιλία, προβεβλημένη στον τοίχο ως τεράστια «οθόνη», παρακολουθώντας επί αρκετά λεπτά όλο το ανούσιο πορνό περιεχόμενο σε greeklish που μας έβγαλαν τα μάτια να διαβάσουμε (ντραπήκατε τα ελληνικά;) μιας «τηλε-συνουσίας» μεταξύ δύο χρηστών… Μια επιλογή αντιθεατρική, εκτεταμένη χρονικά χωρίς δράση, όπου η ωμή χυδαιότητα του περιεχόμενου με πάσα λεπτομέρεια- ενώ μπορούσε να αποδοθεί ενδεικτικά, πέραν της πρόκλησης, η διάρκεια και ο λεπτομερής διάλογος δεν εξυπηρέτησαν τίποτα, αντίθετα κούρασαν και έπληξαν την αισθητική… Όσο για την πραγματική ταυτότητα της Άλις ή Τζόουνς, έμεινε θολή και αδιευκρίνιστη με ποικίλα ερωτήματα, ενώ οι μεταβάσεις σε μεταγενέστερο χρόνο (πχ 4 χρόνια μετά κατά τον υπέρτιτλο) ουδόλως αποδόθηκαν σκηνοθετικά, δίνοντας σταθερά την αίσθηση της συνέχειας στο παρόν…
.
Ερμηνευτικά, ενώ οι γυναικείες επιδόσεις θα καταχωρηθούν στα θετικά της παράστασης, οι ανδρικές έπασχαν σε αρκετά σημεία, παρά την εμφανώς φιλότιμη προσπάθεια, που όμως δεν έφτανε… Με πλέον αδύναμο τον Βασίλη Παπαγεωργίου ως Λάρυ, που ενώ φυσιογνωμικά και βάσει ταμπεραμέντου πείθει ως «εραστής» και μάλιστα παθιασμένος, δυστυχώς δεν τον ακολουθούσε το παγωμένο κορμί με τη στυλιζαρισμένη κίνηση, το «φτιαχτό» στήσιμο, τα εντελώς ανέκφραστα, άνευρα χέρια… το πάθος και η ένταση από την εκφορά του λόγου, ενίοτε με πομπώδη υπερβολή, δεν μεταφερόταν με αντίστοιχη δύναμη στο σώμα, με συνέπεια το αποτέλεσμα να μένει λειψό και να χάνει σε πειστικότητα. Ο Λάμπρος Κτεναβός στο ρόλο του «σοφιστικέ» Νταν, επίσης με στόμφο στο λόγο και μια υπερβάλλουσα δραματικότητα γενικώς, στέρησε τη φυσικότητα από μια ερμηνεία τραβηγμένη, προβλέψιμη, συμβατική, εν τέλει χωρίς υποκριτικό ενδιαφέρον και χωρίς να πείθει ερωτικά…
.
.
Αντίθετα, και μιλώντας για τα θετικά της παράστασης (+), βρήκαμε αξιόλογες τις γυναικείες ερμηνείες με κάποιες στιγμές καλοδουλεμένες, που ίσως ήταν περισσότερες αν το σκηνοθετικό «στήσιμο» χαλάρωνε. Η Νατάσα Δαλάκα ως Άννα με «διανοουμενίστικο» στυλ, απέδωσε με πειστικότητα, αυτοπεποίθηση, αέρα κουλτούρας, άνεση, φινέτσα, υποκριτική ωριμότητα τον ρόλο της… Η Εριέττα Μανούρη στον ιδιαίτερο ρόλο της Άλις με τις αντιφάσεις, ανταποκρίθηκε με επαγγελματισμό, συνδυάζοντας τρυφερότητα, κυνισμό, συναίσθημα, ερωτισμό, προκλητικότητα, αν και έμεινε περισσότερο στο εξωτερικό περίγραμμα με τις ευκολίες παρά σε μια εσωτερικότερη ερμηνεία, ωστόσο εξαιρετική στη σκηνή του καμπαρέ… Την οποία σκηνή θα χρεώσουμε στα θετικά της σκηνοθεσίας για την πειστική, ρεαλιστική ατμόσφαιρα σε εκείνο το κομμάτι, καθώς και τη σωστή απόδοση των εντάσεων, παράλληλα με το γενικότερο λιτό, αφαιρετικό πνεύμα που χαρακτήρισε την προσέγγιση του έργου χωρίς να το βαραίνει με περιττά, ενώ- αν εξαιρέσουμε τον τρόπο που προβλήθηκε η συνομιλία- το εύρημα της αξιοποίησης του τοίχου με κατάλληλες προβολές εικόνων ή τίτλων, υπήρξε λειτουργικό και ατμοσφαιρικό. Το ίδιο θα λέγαμε και για το μοντέρνο, επίσης αφαιρετικό σκηνικό ως μια σύνθεση διαφορετικών επιπέδων με πολλαπλές, χρηστικές δυνατότητες και επίσης τα φροντισμένα κοστούμια ανταποκρίθηκαν εύστοχα στους χαρακτήρες, Όσον αφορά στη μουσική και τους φωτισμούς, συνέβαλαν ικανοποιητικά στο κλίμα, θεωρούμε όμως ότι μπορούσαν «κάτι» παραπάνω…
.
.
Συνοψίζοντας (=) όπως προείπαμε, έμεινε μια στυφή γεύση απογοήτευσης, καταρχάς για την επιλογή ενός ανούσιου έργου με πλεόνασμα περιττής βωμολοχίας και κατά δεύτερον για την άνευρη, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον σκηνική του απόδοση, πλην ελαχίστων σημείων…
.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
3,7 ΣΤΑ 10
.
.
-k-
.
ΦΟΥΑΓΙΕ ΕΜΣ
«ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ» του Πάτρικ Μάρμπερ.
Τέσσερα πρόσωπα εγκλωβισμένα μέσα σε ένα πλέγμα ερωτικών σχέσεων. Μια επιφανειακή εποχή, ένας κόσμος εικόνων και καταναλωτισμού. Οι σχέσεις εφήμερες, παροδικές, αναλώσιμες. Μια κοινωνία πολλαπλών επιλογών, όπου λείπει η βασική δυνατότητα για επιλογή μιας ζωής με νόημα, για επιλογή μιας σχέσης ουσιαστικής.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη έως και Κυριακή, στις 21:15 (έως 10/2/2019).
.
.
-k-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019 – Πληροφορίες για τα 9α ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – Facebook pages ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
