Τολμηρή «Τυφλόμυγα» από το θέατρο του Άλλοτε. Είδαμε στο θέατρο Αλκμήνη & σχολιάζουμε.
Βρεθήκαμε στο θέατρο Αλκμήνη για την παράσταση “Τυφλόμυγα” από το θίασο του αλλοτινού θεάτρου – “Θέατρο του Άλλοτε” που για πρώτη φορά έρχεται στην Αθήνα. Η σύλληψη και η σκηνοθεσία είναι της Βαρβάρας Δουμανίδου, ενώ το κείμενο υπογράφει η Μαρία Ράπτη. Ερμηνεύουν οι Ευρώπη Αργυροπούλου, Δημήτρης Βασιλειάδης και Βαρβάρα Δουμανίδου.
κ
Η παράσταση εξελίσσεται στο απόλυτο σκοτάδι και η διαδικασία μιας στοιχειώδους θέασης είναι πλέον/εδώ παρελθόν. Η υπόθεση /κείμενο που ακούγεται, αφορά την καταγωγή και την εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους- μέσα στο σκότος και το έρεβος- άνευ της χάρης του φωτός και με ένα περίσσευμα χαοτικής επαναληπτικότητας/συνεχόμενης κατρακύλας στις γνωστές επιθυμίες και φόβους μας. Ας ξεχάσουμε σχεδόν ότι γνωρίζουμε από την θεατρική συμβατικότητα και ας μυηθούμε σε μια σκοτεινή performance που αποσκοπεί να κεντρίσει κυρίως την αίσθηση της ακοής μας και γενικότερα των αισθήσεων μας γιατί ως γνωστόν οι αισθήσεις ενεργοποιούνται στο σκοτάδι.
Τυφλόμυγα και η Βαρβάρα Δουμανίδου εκμεταλλεύεται την αίσθηση της ακοής μας και την τοποθετεί ως ουσιαστικό πρωταγωνιστή. Οι άνθρωποι στο σκοτάδι είναι προσεχτικοί με πολλαπλές αντιδράσεις, και η σκηνοθέτρια το κατανοεί και προσπαθεί να δώσει στο σκότος μια μορφή (μέσω κειμένου και ήχων) για να πιαστεί ο θεατής. Οι λέξεις και το σκότος διαγράφουν/ορίζουν το σύνολο, σε μια ιστορία αφήγησης που περιλαμβάνει τα άπαντα. Από τη γενέθλια ημέρα μας στον παράδεισο, μέχρι την βιαιότητα και την γελοία επαναληπτικότητα που μας χαρακτηρίζει ως γένος που νοεί και κατανοεί. Η δομή του κειμένου που χρησιμοποιούν οι ηθοποιοί, βασίζεται περισσότερο στη χριστιανική θεωρία με πολλαπλούς στοχασμούς για τη διαιώνισή μας (παράδεισος, πτώση) και τις πρακτικές μας (έρωτας, γέννηση, βία, φόνος) και λιγότερο σε μια καθαρή φιλοσοφική θεώρηση της καταγωγής [πχ από αρχαιοελληνικής (Καστοριάδης/Χάος) μέχρι και της θεωρίας του Νάσιουτζικ περί αφής και καταγωγής]. Τούτο δεν αποτελεί ακριβώς τροχοπέδη, αλλά έρχεται σε αντίθεση με μια perfomance κυρίως υπαρξιακής δομής και φιλοδοξίας. Εδώ να σημειωθούν, η συχνή χρήση αντωνυμιών που βαραίνει το κείμενο (εμποδίζει τη ροή των νοημάτων/λυρικότητα) και η όχι πάντα ευάκουστη άρθρωση των ηθοποιών.
Συνολικά πρόκειται για ένα τολμηρό εγχείρημα που λίγοι θα ακολουθήσουν. Η διαδικασία του σκοταδιού δεν είναι η προσφιλέστερη στη θεατρική πράξη και πυροδοτεί το φόβο παρά μια ψυχαγωγία. Ωστόσο όσοι το παρακολουθήσουν θα κατανοήσουν την αγωνιώδη δράση/έκφραση ενός νεαρού και πολλά υποσχόμενου θιάσου, αναφορικά με την καταγωγή και την εξέλιξή μας και σίγουρα θα δοκιμαστούν τα όριά τους. Ένα διάχυτο σκότος με συντροφιά την καλύτερη των εφευρέσεων μας –το λόγο- είναι σίγουρα μια αφορμή συσπείρωσης και δημιουργικής μύησης στα ανθρώπινα. Τολμήστε όπως τόλμησαν !
Βαθμολογία
6,5 στα 10
Πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
