Το τέλος της ελπίδας στην παράσταση «Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη». Είδαμε στο ΚΕΤ και σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στην έναρξη της παράστασης «Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη» του πολυβραβευμένου Γάλλου συγγραφέα Laurent Mauvignier στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι της Άσπας Τομπούλη ενώ το μοναδικό ρόλο του κειμένου και κατ΄ επέκταση αυτής της ατομικής-τραγικής ιστορίας ερμηνεύει ο Νίκος Νίκας.
Η υπόθεση αναφέρεται στο ιστορικό του θανάτου του Μικαέλ Μπλέζ, ενός νεαρού γάλλου άνεργου παρία με καταγωγή από τη Μαρτινίκα, ο οποίος αφού έκλεψε ένα κουτάκι μπύρας από γνωστή αλυσίδα σουπερ μάρκετ βρήκε σύντομα μαρτυρικό τέλος από τους άνδρες ασφαλείας της εν λόγω εταιρίας. Η υπόθεση απασχόλησε για λίγες ημέρες τις γαλλικές εφημερίδες (2009) και στη συνέχεια πέρασε στη λήθη, εκεί που συνήθως περνούν οι περισσότερες ιστορίες όλων των αφανών πολιτών και όχι μόνο. Χαρακτηριστικός είναι και παραμένει ο λόγος του εισαγγελέα της υποθέσεως, ο οποίος αφού είδε το σχετικό βίντεο αυτής βίαιης/ωμής και στυγερής πράξης ανέφερε σοκαρισμένος ότι «είναι απαράδεκτο να πεθαίνει κανείς για μερικά κουτάκια μπύρας».
Ήθελε απλώς μια μπύρα… και ο 47χρονος γάλλος συγγραφέας Laurent Mauvignier συνθέτει ένα εκπληκτικό κείμενο πάνω στην ιστορία ενός ζωντανού άνεργου και κοινωνικά ατίθασου πολίτη, ο οποίος θανατώθηκε “απλώς/ απλούστατα” επειδή δίψασε και έκλεψε μια μπύρα. Η δίψα της ζωής και ο πόθος της ελπίδας για το καλύτερο -που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο που ξυρίζεται στις δημόσιες τουαλέτες ή περπατά ασκόπως στις μεγαλουπόλεις- είναι ταυτισμένος κυρίως με τη μεγάλη αστική υποκρισία μας και σωστά ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ένα αφηγητή που παρουσιάζει τον τραγικό τούτο ήρωα ως να ήταν αδελφό μας ή ως ζύγιασμα των συνειδησιακών μας κατευθύνσεων. Κείμενο εξαιρετικά λαβυρινθικό που ονοματίζει απροκάλυπτα ή φωτίζει αν θέλετε όλες τις παραμέτρους μιας τέτοιας κατάληξης με διαύγεια και προσοχή, όπως ακριβώς αρμόζει σε όλους τους ανθρώπους που περπατούν άσκοπα ολημερίς αλλά διαθέτουν το μεγαλύτερο δώρο της ζωής, την ελπίδα.
Όταν διψάς έχεις ελπίδα και η Άσπα Τομπούλη σκηνοθέτησε αρκετά ευγενικά, φροντιστικά και κυρίως πολιτικά μια ιστορία που όφειλε στην αναπαράσταση της να διαθέτει περισσότερη ζωτική ορμή και βιαιότητα. Η αδελφική αφήγηση (μονόλογος) ταλαιπωρεί συχνά ως προς το δρόμο της διδαχής, αλλά η καθεαυτή ιστορία είναι εξαιρετικά ενδεικτική του συνόλου των ενορμήσεων της ζωής/ θανάτου ανάμεσα σε ένα άνδρα που ζει σχεδόν ζωωδώς ελπίζοντας (ενόρμηση ζωής) και σε κάποιους απέλπιδες και άνανδρους ασφαλίτες μιας αλυσίδας σουπερ μάρκετ (ενόρμηση θανάτου). Οι αντιφατικές εικόνες είναι προφανείς μέσα στο συνονθύλευμα της αφήγησης/κειμένου που ωστόσο δεν είδαμε πάνω στη σκηνή. Ναι τούτη η ιστορία έχει πολύ αίμα στον άγριο καθρεπτισμό που φέρνει ο οπωσδήποτε υποχρεωτικός θάνατος της ελπίδας (εδώ η πολιτική χροιά).
Γιατί με υποτιμήσατε; και ο Νίκος Νίκας ερμήνευσε χρησιμοποιώντας κυρίως τις λέξεις/χείμαρρο του κειμένου ως δεινός αφηγητής μα ως συγκρατημένος πάσχων/ παθημένος επί σκηνής. Ελάχιστα εκφραστικά μέσα, αδυναμία ορμής, στιγμιαίες συγκινήσεις μιας ασφαλούς ροής (κείμενο) και αρκετή συχνή σύγχυση. Στο σύνολο μια ατυχής στιγμή ενός ταλαντούχου ερμηνευτή.
.
Στα συν (+) της παράστασης:
1. Η καλή μετάφραση του Σπύρου Γιανναρά (εκδόσεις Άγρα).
2. ο σχεδιασμός ήχων από το Δημήτρη Ιατρόπουλου.
3. Video: Com.odd.or
4. Οι φωτισμοί του Ηλία Κωνσταντακόπουλου.
Στα πλην (-) της παράστασης:
1. Τα σκηνικά, κοστούμια της Άσης Δημητρολοπούλου.
2. Η επιμέλεια κίνησης της Ίρις Νικολάου.
Εν κατακλείδι (=) η παράσταση «Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη» που είδαμε στο ΚΕΤ σε πανελλήνια πρώτη, είναι ένας φόρος τιμής στη δίψα της ζωής και μια καλή αφορμή για να συνειδητοποιήσουμε επί σκηνής, τη λύσσα του θανάτου εναντίον της ζωής/ελπίδας. Όταν διψάτε να πίνετε μπύρα!
Βαθμολογία
5 στα 10
.
Μετάφραση: Σπύρος Γιανναράς (εκδ. Άγρα) / σκηνοθεσία : Άσπα Τομπούλη / σκηνικά, κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου / σχεδιασμός ήχων: Δημήτρης Ιατρόπουλος / video: Com.οdd.or / φωτισμοί: Ηλίας Κωνσταντακόπουλος / επιμέλεια κίνησης: Ίρις Νικολάου / βοηθός σκηνοθέτη: Ευθύμης Χρήστου / επικοινωνία: Δέσποινα Ερρίκου / φωτογραφίες: Ελένη Μολφέτα
Ερμηνεύει ο Νίκος Νίκας.
Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 21:00, από τις 3 Οκτωβρίου μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου 2015 @ Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Διάρκεια παράστασης : 70 λεπτά.
Είσοδος : 10 € (γενική είσοδος) / 8 € (φοιτητικό, άνω των 65 ετών) / 5 € (κάρτα ανεργίας, κάρτα ΣΕΗ, ΑΜΕΑ, κάρτα του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος).
Φωτογραφικό υλικό
