Είδε ο Γιάννης Τσιρόγλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Το Θέατρο Αμαλία, που λειτουργεί από τον περασμένο Σεπτέμβριο υπό νέα διεύθυνση, αποτελεί –μέχρι στιγμής– τον μοναδικό θεατρικό χώρο στην πόλη που, μέσω των ιδιόμορφων καλλιτεχνικών του παραγωγών, καταθέτει μία ουσιαστική πρόταση στο κοινό. Πρόκειται αναμφίβολα για ένα μεγάλο εγχείρημα και στοίχημα, ωστόσο το ιδιαίτερο καλλιτεχνικό «μήνυμα» φαίνεται πως δεν έχει ακόμη διαπεράσει το σύνολο του σκεπτόμενου θεατρόφιλου κοινού (με την απουσία, ιδίως, των φοιτητών να είναι εμφανής), με αποτέλεσμα το ταμείο να παραμένει αρνητικό. Παρά τις αντιξοότητες, δίνουμε συγχαρητήρια στον Νίκο Μαυράκη για την επιμονή του σε ένα θέατρο που προάγει τη σκέψη.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, βρεθήκαμε για άλλη μια φορά στον χώρο, παρακολουθώντας μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο εμβληματικό έργο του Ευγένιου Ιονέσκο, «Η Φαλακρή Τραγουδίστρια» και εν συντομία αναφέρουμε…
Στα θετικά της (+) παράστασης ξεχωρίσαμε..
Τη διατήρηση του πνεύματος του συγγραφέα: Οι ηθοποιοί κατάφεραν να αποδώσουν την τραγελαφική διάσταση και τον υπαρξιακό τρόμο που διαπνέει το έργο, εστιάζοντας στην αποξένωση και την αδυναμία επικοινωνίας. Αυτή η πιστή μεταφορά του πνεύματος είναι και η μαγεία που αναζητά ο θεατής στο Θέατρο του Παραλόγου. Προβληματισμός και χιούμορ.
Το σύνολο των ηθοποιών (Πάνος Δεληνικόπουλος, Ειρήνη Κυριακού, Μαρία Σαραφίδου, Αλέξης Τσιάμογλου) υποστήριξε σθεναρά τους ρόλους. Φάνηκε η μελέτη και η αφοσίωση στο δύσκολο αυτό είδος, διατηρώντας την απαιτούμενη ισορροπία μεταξύ κωμικού και τραγικού. Ωραία βλέμματα, παγωμένα κορμιά, συντονισμένες κινήσεις, και απαραίτητες παύσεις.
Η συμμετοχή του μουσικού Δημήτρη Λώλη επί σκηνής λειτούργησε καταλυτικά. Η ζωντανή μουσική όχι μόνο πλαισίωσε τη δράση, αλλά ενίσχυσε τη συναισθηματική φόρτιση και δημιούργησε την απαραίτητη ατμόσφαιρα με εύστοχα τραγούδια, ονειρικής δυσφορίας που απαιτεί το έργο του Ιονέσκο.
Στα αρνητικά (-)
Η αρχή της παράστασης παρουσίασε ένα αισθητό χάσμα. Η έλλειψη δυναμικής ή η μη-σαφής εισαγωγή δημιούργησε μια αρχική παθητικότητα στους ηθοποιούς, δυσκολεύοντας την άμεση σύνδεση του κοινού με τον ρυθμό και το ύφος του έργου.
Παρά τον φωτιστικό σχεδιασμό της Μαριλένας Κατρανίδου, η παράσταση φάνηκε να μην εκμεταλλεύεται επαρκώς τις δυνατότητες του φωτισμού και του σκηνικού χώρου. Στο Θέατρο του Παραλόγου, ο φωτισμός και το σκηνικό είναι συχνά ισότιμοι πρωταγωνιστές (π.χ., οι σκιές, οι έντονες αντιθέσεις, τα αντικείμενα που αποκτούν σημασία). Η μη αξιοποίηση αυτών των στοιχείων περιόρισε τη δυναμική και τη οπτική γοητεία της παράστασης.
Όπως εύστοχα σημειώνεται, το περιεχόμενο του Παραλόγου είναι ιδιαίτερο και απαιτητικό. Η πρόκληση είναι να βρεθούν οι σκηνοθετικές λύσεις που θα “γεφυρώσουν” το χάσμα μεταξύ της δύσκολης κατανόησης και της εμπειρίας του θεατή. Η παθητικότητα, που παρατηρήθηκε σε ορισμένα σημεία, επέτεινε τη δυσκολία του κοινού να «ακολουθήσει» και να «κατανοήσει» το ρεύμα των παραλογισμών.
Εν ολίγοις (=) Η παραγωγή των TooFarEast και του Θεάτρου Αμαλία αποτελεί μια αξιόλογη και γενναία προσπάθεια να φέρει τον Ιονέσκο στη σκηνή. Οι δυνατές ερμηνείες και η ζωντανή μουσική αποτέλεσαν τους πυλώνες μιας τίμιας προσπάθειας.
Η σκηνοθεσία θα μπορούσε να είναι πιο εφευρετική και δυναμική στην έναρξη και στην χρήση των τεχνικών μέσων, ώστε να κάνει το δύσκολο περιεχόμενο του Θεάτρου του Παραλόγου πιο προσβάσιμο και συναρπαστικό για τον θεατή.
…και βέβαια αν δεν έχεις πρόθεση να κατανοήσεις, το’ χασες.
Βαθμολογία: 6,1/10
