Το κορίτσι, μας περίμενε στο κατώφλι του σπιτιού της. Μας προσκάλεσε μέσα. Ήθελε να μας διηγηθεί την ιστορία της. Το κορίτσι σκυφτό, μας παρακάλεσε. Μας παρακάλεσε να μην πληγώσουμε άλλο το σπίτι. Να προσέχουμε. Φύλαγε ακόμα ανοιχτές πληγές…
Επιστρέφοντας για ακόμα μία φορά στον «τόπο του εγκλήματος», το Θέατρο του Άλλοτε, μας παρουσίασε τη παράσταση “Το κορίτσι μέσα στο σπίτι” στο οίκημα του Μπενσουσάν Χαν σε κείμενο Μαρίας Ράπτη και στον πρωταγωνιστικό ρόλο τη σκηνοθέτιδα του έργου, Βαρβάρα Δουμανίδου.
“Αυτό το σπίτι δεν είναι σπίτι της αγάπης. Μόνο η ερημιά χτυπάει στους τοίχους του. Μόνο το τίποτα ορίζει αυτό το κορμί, που άλλοτε το όριζε ο πόθος. Το τίποτα και η γνώση του λάθους και της ενοχής. Επειδή δεν έτρεξα να τον αγκαλιάσω. Επειδή προτίμησα να ζήσω μόνη μου κι όχι να καώ μαζί του… Τον έχασα. Και τώρα θα μείνω για πάντα εδώ. Σε αυτό το σπίτι. Ελπίζω μόνο πως κάποτε θα πέσει και θα με θάψει στα συντρίμμια του και θα ησυχάσω. Όταν συμβεί αυτό, σας παρακαλώ να μη με μετακινήσετε. Μην πειράξετε τίποτα, ούτε το παραμικρό κομματάκι σκόνης. Αφήστε με έτσι, με το σπίτι πάνω μου και ξεχάστε με, ξεχάστε με για πάντα…’’
Ακολουθήσαμε το κορίτσι σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Κάθε ένα και μια ανάμνηση, μια ξεχωριστή ιστορία. Η μνήμη να τρυπάει σαν βελόνα και η απόγνωση να βρίσκει πάντα το δρόμο για να εμφανιστεί. Μας ρωτούσε συνέχεια. Το έχετε ζήσει και εσείς αυτό…; Το είχατε νιώσει ποτέ σας…;Τα μάτια να τρυπάνε τα μάτια για μια ελπίδα, για μια χροιά που θα ψελλίσει …”Ναι ξέρω πως είναι.. Έχω βρεθεί και εγώ εκεί..” Αλλά μάταια, η θλίψη είχε ποτίσει το σπίτι. Και ζητούσε και άλλο αίμα. Δεν ξεδιψούσε η μοίρα. Και η ζωή από δίπλα όλο απαιτούσε. Χάδια, αρώματα και αγκαλιές…
Και τότε θυμηθήκαμε. Θυμηθήκαμε όλοι μας κρύα κρεβάτια και αδειανά χέρια, αγγίγματα που στέρεψαν και πόθοι που ούρλιαζαν. Και πλησιάσαμε το κορίτσι. Του διαβάσαμε μια ιστορία, του χαϊδέψαμε τα μαλλιά, ήπιαμε τσάι γιασεμί και του χαρίσαμε έναν χορό δικό του, ολόδικο του. Να σταματήσει να βλέπει για λίγο τα άστρα. Να μην το πληγώνουν πια. Και ας του πήραν το πιο πολύτιμο του. Το άφεγγο σπίτι έτριζε σε κάθε βήμα μας. Πόσο πόνο πια αντέχει ένας άνθρωπος..; Πώς ξεριζώνονται, ανάθεμα, έτσι τα κορμιά..; Μείναμε μαζί της μέχρι να κοιμηθεί. Να έρθουν στον ύπνο της όσα αγαπούσε. Και ας έσβηναν όλα όταν ξεψυχούσαν τα κεριά… Για μια στιγμή δεν ζούνε οι έρωτες άλλωστε…;
Σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της, η Βαρβάρα Δουμανίδου έγινε ένα με το ρόλο της προβάλλοντας μια αλήθεια σχεδόν βιωματική, με έντονο συναισθηματισμό αλλά και σωστό μέτρο. Η εσωτερικότητα του χαρακτήρα της αποδόθηκε άριστα καθώς και η σκοτεινή πλευρά του, όπου εκφράστηκε μέσα από σκέψεις και πράξεις προερχόμενες από τα μονοπάτια της απόγνωσης. Ο θάνατος φλέρταρε καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου δημιουργώντας μια αίσθηση μυστηρίου και αγωνίας στους θεατές καθώς φαινόταν ως ο μοναδικός δρόμος για τη λύτρωση.
Για ακόμα μία φορά το κείμενο της Μαρίας Ράπτη ενθουσίασε, καθώς σημειώθηκε ως ένα κείμενο με τρομερή δύναμη συναισθημάτων, με βαθύ ποιητικό λόγο και λέξεις που σε ταξίδευαν. Μια ώριμη, δομημένη συγγραφή όπου η δυναμική της είναι τόσο ισχυρή ώστε να καταφέρεις να νιώσεις την ιστορία ακόμα και μέσα από μία απλή ανάγνωση της.
Στην σκηνοθεσία της παράστασης συναντάμε την πρωταγωνίστρια του έργου και φυσικά την αρχή των πάντων για το Θέατρο του άλλοτε, όπου ακολούθησε την επιτυχημένη σκηνοθετική της πεπατημένη, έχοντας σαν κυρίαρχο στοιχείο την ενσωμάτωση του κοινού στο σώμα της παράστασης. Έτσι λοιπόν στο μυσταγωγικό Μπενσουσάν Χαν περιηγηθήκαμε σε όλα τα δωμάτια του αρχοντικού, λαμβάνοντας ουσιαστικά μέρος στην πορεία του έργου μέσα από τη διαδραστικότητα του. Το χρώμα του σκότους και σαν όψη άλλα και σαν συναίσθημα κυριαρχούσε στο χώρο από μια σκηνοθέτιδα που ξέρει αριστοτεχνικά να δουλεύει τέτοιες ατμόσφαιρες. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι οι τελευταίες παραστάσεις από το Θέατρο του Άλλοτε έχουν μία πιο ήπια χροιά παρουσιάζοντας συγκινησιακά θέματα. Η συγκεκριμένη θεατρική παρουσίαση όμως εμπεριείχε και τα δύο στοιχεία. Δηλαδή σκοτεινό περιβάλλον τόσο σε συγγραφή όσο και σε ερμηνεία καθώς και ένα θέμα που αποκρίνεται σε περισσότερους θεατές. Μα φυσικά τι άλλο,πέραν του έρωτα και της απώλειας του…
Το κορίτσι έμεινε μέσα στο σπίτι. Η φωνή της αγάπης που κάποτε είχε φωλιάσει εκεί, δεν την άφηνε να φύγει. Τον περίμενε. Θα τον περίμενε για πάντα. Κάθε σπίτι περιμένει πάντα κάποιον. Να το φωτίσει, να το αναστήσει, να επιστρέψει.. Οι τοίχοι κουβαλάνε φωνές και γέλια, δάκρυα και προσμονές. Και εσύ λιμάνι,να καρτεράς να φανεί το δικό σου καράβι…
Κι ἐσὺ περιμένεις ἕνα γράμμα ποὺ δὲν ἔρχεται
Μιὰ μακρινὴ φωνὴ γυρνᾶ στὴ μνήμη σου καὶ σβήνειΚι ἕνας καθρέφτης μετρᾶ σκυθρωπὸς τὴ μορφή σου
Τὴ χαμένη μας ἄγνοια, τὰ χαμένα φτερά.
Μανόλης Αναγνωστάκης
