Το καλοκουρδισμένο αλλά με μικρά φάλτσα «Κοντραμπάσο». Είδαμε στο Θέατρο Εγνατία & Σχολιάζουμε
Η αλήθεια είναι ότι όταν ένας μονόλογος επικεντρώνεται σε ένα και μόνο πράγμα δογματικά φαντάζει δύσκολος και κουραστικός. Ειδικά όταν αυτό στο οποίο αποδίδεται όλη η προσοχή του θεατή είναι ένα μουσικό όργανο, το κοντραμπάσο. Ο πραγματικός πρωταγωνιστής αυτού του έργου δεν ήταν ο κοντραμπασίστας αλλά το ίδιο το κοντραμπάσο, το οποίο σαν δαμόκλειος σπάθη στοιχειώνει τον μουσικό σε όλη του τη ζωή. Ένας μονόλογος ιδιαίτερος και πρωτότυπος. Ας αρχίσουμε από το αρνητικό κομμάτι της παράστασης για να καταλήξουμε σε όσα κατάφεραν να δικαιώσουν το εγχείρημα, παρά τις όποιες ενστάσεις.
Μιλώντας για το έργο του Πάτρικ Ζίσκιντ λοιπόν, θα έλεγε κανείς ότι αποτέλεσε έναν μονόλογο μοναξιάς, μια κατάθεση ενάντια στην εσωτερικότητα και τον εγκλεισμό που προσφέρει ένα πάθος, εν προκειμένω αυτό της μουσικής. Ο μάρτυρας που έρχεται να καταθέσει την εμπειρία του είναι ένας «απλός μπασίστας» όπως μας συστήνεται, ο οποίος βρίσκεται σε μια σχέση έρωτα και μίσους με το κοντραμπάσο του. Το μουσικό αυτό όργανο είναι η πηγή χαράς αλλά και ο δημιουργός των προβλημάτων. Είναι ο λόγος που τον κάνει ευτυχισμένο αλλά και η αιτία που τον κρατά μακριά από την ευτυχία. Είναι με λίγα λόγια η δικαίωσή του αλλά και η καταστροφή του. Στον μονόλογό του, ο μπασίστας μας μιλάει για τις δυσκολίες που μπορεί να βιώνει κάποιος που παίζει κοντραμπάσο, μας εξηγεί γιατί μπορεί το όργανο να αποτελέσει εμπόδιο στον έρωτα και μας αναλύει λεπτομερώς καθετί σχετικό με το μεγάλο σε μέγεθος και αξία όργανο.
Στα αρνητικά (–) της παράστασης:
Και εδώ είναι που εντοπίζουμε την βασική μας ένσταση. Ο μονόλογος έρχεται να αναλύσει με μεγάλη λεπτομέρεια πτυχές της ζωής ενός ατόμου που βιώνει τη μουσική ως δεύτερη φύση και εξηγεί σε μεγαλύτερη από την αναγκαία έκταση το πώς παίζεται το κοντραμπάσο, γιατί είναι ένα καλό ή κακό όργανο κλπ. Επικεντρώνεται δηλαδή σε σημεία λιγότερο σημαντικά, ίσως επιδερμικά σε σχέση με την ουσία, τη σχέση του μουσικού με την τέχνη του και ο θεατής κουράζεται από το κείμενο που φαίνεται να χωλαίνει, να χάνει σε σημεία το ενδιαφέρον. Υπάρχουν επίσης στιγμές που το επιδιωκόμενο χιούμορ δεν βρίσκει ανταπόκριση στην πλατεία του θεάτρου και φαίνεται να εκβιάζεται το γέλιο, το οποίο σε σημεία δεν προκύπτει παρά την προσπάθεια του ηθοποιού.
Στα θετικά (+) της παράστασης:
Μιλώντας για τον ηθοποιό, ομολογώ ότι ο Βασίλης Ευταξόπουλος ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Έπεισε απόλυτα ως κοντραμπασίστας και φώτισε όσο καλύτερα μπορούσε το σχετικά αδύναμο κείμενο. Κωμικός στα σημεία που το απαιτούσαν, μπορεί να μην απέσπασε παντού το γέλιο αλλά σίγουρα κατάφερε να ισορροπήσει τον ρόλο του ανάμεσα στην σκληρή μοναχικότητα και την αστεία αποδοχή της. Με καθαρή άρθρωση και ωραία κίνηση κατάφερε να περάσει στην πλατεία την αγάπη και το μίσος του ήρωα που ενσάρκωνε για το κοντραμπάσο. Φάνηκε η στοργή που έχει ο μουσικός για το όργανό του αλλά και η οργή, το μένος και η απογοήτευση για τα προβλήματα που του δημιουργεί. Τα ξεσπάσματά του ήταν απόλυτα πειστικά και μας ταρακούνησαν όσο χρειαζόταν, ενώ στις πιο γλυκές στιγμές με το κοντραμπάσο υπήρξε εκφραστικότατος.
Η σκηνοθεσία του Λεωνίδα Παπαδόπουλου βοήθησε το εγχείρημα του ηθοποιού, καθώς έδωσε στο κείμενο πνοή και μας δημιούργησε την αίσθηση ότι η σκηνή ήταν γεμάτη και ας ήταν μόνο ένας ο ηθοποιός πάνω σε αυτήν. Τέσσερις φιγούρες που παρέπεμπαν στα μέλη μιας ορχήστρας, μια πολυθρόνα και φυσικά το κοντραμπάσο ήταν αρκετά για να θεατρικοποιήσουν τον μονόλογο ενώ οι ιδιαίτερες σκηνοθετικές υποδείξεις προς τον ηθοποιό βοήθησαν ώστε η απόδοση του έργου να μην είναι στατική. Ο ηθοποιός δεν έμεινε καθηλωμένος σε ένα σημείο αλλά βίωσε το κείμενο, πράγμα το οποίο φάνηκε και στην κίνησή του. Τα ξεσπάσματά του αποδόθηκαν με αλλαγές στον φωτισμό και με κλιμάκωση της έντασης της μουσικής. Έτσι, μουσική και φωτισμοί υπήρξαν διεκπεραιωτικοί και συνέβαλαν θετικά στην δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας.
Καταλήγοντας (=):
Στο σύνολό της, ήταν μια παράσταση που ενώ σε κάποια σημεία αναπόφευκτα κούρασε, λόγω του πολύ συγκεκριμένου και ιδιαίτερου θέματός της, υπήρξε όμορφο καλλιτεχνικό εγχείρημα λόγω μιας αξιόλογης ερμηνείας και μιας ενδιαφέρουσας σκηνοθεσίας. Ο μονόλογος σκηνοθετικά αποτελεί παγίδα γιατί ενέχει το ρίσκο της ευθύνης που αποδίδεται σε ένα και μόνο άνθρωπο. Ο Ευταξόπουλος όμως υποστήριξε ικανοποιητικά ένα κείμενο με ειλικρίνεια αλλά και αδιάφορες νότες.
Βαθμολογία:
6/10
Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση [τελευταία σήμερα 19/3], θα βρείτε ΕΔΩ
#Θεατρομανία #Είδαμεκαισχολιάζουμε #Κοντραμπάσο #ΘέατροΕγνατία #Ευταξόπουλος #Παπαδόπουλος #ΓρυλλάκηςΝίκος
==================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==================================================================================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
