Το «FAITH» και η αλήθεια του στην 15η Κουλτουροβραδιά [photos-video-ρεπορτάζ]
Η τεράστια ουρά στο ταμείο μας άφησε έκπληκτους και βέβαια έδειχνε ότι αυτή η αναμονή θα πάει μακριά… Και συγκεκριμένα με απρόσμενη καθυστέρηση 50 λεπτών, προκειμένου να τακτοποιηθούν οι πολυπληθείς θεατές που γέμισαν ασφυκτικά -με έξτρα καρέκλες- το Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς Μ. Μερκούρη, μια… αντιθεατρική ημέρα Δευτέρα. Εκεί όπου είχε προγραμματιστεί η 15η στη συνέχεια Κουλτουροβραδιά, μετά την παρακολούθηση της παράστασης «FAITH» της Kate Robin σε διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη, με τους Ζέτα Δούκα και Παναγιώτη Μπουγιούρη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Και ομολογούμε ότι σπανιότατα έχουμε δει παρόμοια προσέλευση στο εν λόγω θέατρο για φιλοξενούμενη παράσταση και μάλιστα μια μέρα καθημερινή…
Ωστόσο κάποια στιγμή, η είσοδος των δύο ηθοποιών ανάμεσα από το κοινό, σήμανε την έναρξη της παράστασης και ήδη οι πρώτες ατάκες έδωσαν απευθείας το κλίμα της σχέσης του ζευγαριού. Ένα κλίμα έντασης που σταδιακά κορυφώθηκε για να βγει στην επιφάνεια όλη η «δυσλειτουργία» με τις κρυμμένες εκφάνσεις της… Η ψυχοθεραπεύτρια Λίζα, τυπική, αυστηρή και αφοσιωμένη, πληγώνεται βαθιά από την απιστία του συντρόφου της Κεν, κινηματογραφιστή στο επάγγελμα και άστατου τύπου, που καταφεύγει στο ψέμα, φοβούμενος να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδά του. Τα οποία μοιραία συναντούν τα βαθύτερα αδιέξοδα της Λιζας, με αναπόφευκτες συγκρούσεις και δυσκολία ουσιαστικής επικοινωνίας, μέχρι που καταφεύγουν στο τέχνασμα της κάμερας. Ένας «μάρτυρας» που καταγράφει σε 24ωρη βάση τις ζωές τους, σε μια προσπάθεια να κερδηθεί η χαμένη εμπιστοσύνη, ωστόσο με συνέπειες απρόβλεπτες… Και ο προβληματισμός ανάμεσα στα όρια της ελευθερίας/ αυτοδιάθεσης και του εγκλωβισμού θα είναι έντονος και καταλυτικός, για να οδηγηθούν οι ήρωες σε ειλικρινείς ομολογίες και αυθεντικό συναίσθημα…
Ένα διεισδυτικό έργο – ψυχογράφημα της Kate Robin, που με ευστοχία και προφανώς βιωματική γνώση, διαχειρίζεται το θέμα μιας προβληματικής/πάσχουσας ερωτικής σχέσης, αποφεύγοντας τα συνήθη στερεότυπα και εισχωρώντας σε βαθύτερα ψυχολογικά επίπεδα, ενώ το εύρημα της κάμερας προσφέρει κατάλληλο «εργαλείο» για ουσιαστικό προβληματισμό. Ως διασκευασμένο κείμενο διακρίθηκε για την αμεσότητα των διαλόγων και η απλή, συμβατική σκηνοθεσία – σχεδόν διεκπεραιωτική δίνοντας προβάδισμα στο λόγο, εμπλουτίστηκε σε μεγάλο βαθμό με κινηματογραφικό υλικό, υπό μορφή βίντεο από στιγμές του ζευγαριού ή στιγμιότυπα από τη χρήση κάμερας στην πλοκή, φιλοξενώντας συναδέλφους ηθοποιούς σε «ρόλους». Ένα στοιχείο που προσέδωσε σκηνική ζωντάνια, αν και θεωρούμε ότι ελαφρώς υπερέβαλε με επαναληπτικά πλάνα, σε αντίθεση με τους σχεδόν αμέτοχους φωτισμούς και την ελλιπή μουσική. Σε επίπεδο ερμηνειών, είναι αλήθεια ότι ξεχωρίσαμε τη Ζέτα Δούκα για την ωριμότητα, ακρίβεια, φυσικότητα στην απόδοση ενός ρόλου με διπλή όψη, πείθοντας τόσο ως συντηρητική και αυστηρή, όσο και ως ευάλωτη και πληγωμένη με ένα έντονα συναισθηματικό φινάλε. Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, παρότι καλός γενικά, εδώ έμοιαζε κάπως «μουδιασμένος», αμήχανος και με προβληματική άρθρωση, αν και σε στιγμές «εσωστρεφείς» άγγιξε αληθινά.
Η συνέχεια της βραδιάς, ομολογούμε ότι μια «περιπέτεια» την είχε… Έχοντας καθυστερήσει μία ώρα η έναρξη, ο χρόνος διαθεσιμότητας του θεάτρου ήδη πίεζε ασφυκτικά. Από την άλλη, οι πολυάριθμοι θαυμαστές των πρωταγωνιστών τους κρατούσαν «εγκλωβισμένους» για τις συνήθεις φωτογραφίσεις, τα συγχαρητήρια, τις ευχές… ο πολύς κόσμος την προχωρημένη πια ώρα άρχισε να αποχωρεί και η Κουλτουροβραδιά με… απλωμένα τα κρασιά, έμοιαζε μετέωρη, περιμένοντας τους συντελεστές να αποδεσμευτούν και με συνεχώς μειούμενο κοινό, ενώ εντός ολίγου οι πόρτες του θεάτρου έκλειναν. Ευτυχώς, έστω και για λιγότερη ώρα από όση θα θέλαμε, καταφέραμε να έχουμε κοντά μας τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη, για μια συζήτηση ειλικρινή και ουσιαστική, που αν είχαμε περισσότερο χρόνο και κοινό, είναι σίγουρο ότι θα τραβούσε σε μάκρος. Γιατί τα θέματα σχέσεων που η παράσταση θίγει και μάλιστα σε πολλά και ενδιαφέροντα επίπεδα, ανήκουν στα πλέον προσφιλή για συζήτηση και ήδη κάποια σχόλια φάνηκαν να λειτουργούν ως φυτίλι πυροδοτώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις, που μόνο η πίεση χρόνου ήταν ικανή να σταματήσει.
Πέρα όμως από το περιεχόμενο του έργου που σχολιάστηκε, ο ιδιαίτερα ευγενικός σκηνοθέτης Γιώργος Βάλαρης, εξήγησε τους λόγους που τον έκαναν να το επιλέξει όταν το πρωτοείδε πριν χρόνια στη Ν. Υόρκη, καθώς τον άγγιξε βαθιά η αλήθεια του και πίστεψε ότι αφορά σε πολλά καθημερινά ζευγάρια, ενώ παράλληλα βρήκε προφητική τη χρήση κάμερας σε σχέση με τα ριάλιτυ τύπου Big Brother που θα ακολουθούσαν ή τον ρόλο των social στην καθημερινότητα των σχέσεων. Και δήλωσε ευτυχής για τη συνεργασία με τους δύο ηθοποιούς και απόλυτα ικανοποιημένος από την πορεία του έργου στην Αθήνα, όπου ωστόσο η παράσταση λειτουργεί υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Για τις οποίες μας μίλησε αναλυτικά και με αφοπλιστική ειλικρίνεια η γλυκύτατη Ζέτα Δούκα, ξεκινώντας με τα λόγια «σήμερα ήμασταν αρκετά μουδιασμένοι, πιστεύω ότι το αυριανό κοινό θα είναι ίσως πιο τυχερό από εσάς»…
Για να εξηγήσει με ευθύτητα το γιατί: η παράσταση έχει στηθεί με προδιαγραφές μικρής εναλλακτικής σκηνής και για να απευθυνθεί σε κοινό 100 ατόμων σε απόσταση αναπνοής. Οπότε η τωρινή μεγάλη σκηνή μιας συμβατικής αίθουσας και το πολυπληθές κοινό φάνταζαν χαώδη, με συνέπεια να δυσκολεύονται να προσαρμοστούν «χωροταξικά», να χάνουν την αίσθηση των αποστάσεων, να προβληματίζονται πού και πώς να σταθούν, πόσο ακούγονται, κι όλη αυτή η δυσκολία της απότομης αλλαγής συνθηκών προκάλεσε αμηχανία και άγχος. Άσχετα αν εμείς ως κοινό, ελάχιστα έως καθόλου αντιληφθήκαμε, ειδικά στην ερμηνεία της ίδιας, παρά μόνο σε στιγμές του Π. Μπουγιούρη, που τώρα εύρισκαν μια εξήγηση, καθώς και ο ίδιος εξέφρασε παρόμοια συναισθήματα. Οι δύο ηθοποιοί απάντησαν επίσης σε ερωτήσεις για τη δυσκολία των ρόλων τους, την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα που υποδύεται ο καθένας, το αγαπημένο και απαιτητικό θεσσαλονικιώτικο κοινό που «δεν χαρίζεται», την αντιμετώπιση της απιστίας γενικώς- θέλοντας να μάθουν και τη δική μας θέση επ’ αυτού-, με ένα μόνιμο χαμόγελο και οι δύο. Ενώ η Ζέτα Δούκα μίλησε με απρόσμενα θερμά λόγια για την «Κ», δηλώνοντας ότι την παρακολουθεί και θαυμάζει την έντιμη στάση μακριά από σκοπιμότητες και την τόλμη «να λέει τα πράγματα με το όνομά τους»…
Στον ελάχιστο χρόνο που απέμεινε μέχρι την οριστική μας… έξωση από το θέατρο, ειπώθηκαν και άλλα για επιμέρους λεπτομέρειες της παράστασης ή τεχνικά ζητήματα και βέβαια εκφράστηκαν θερμές ευχαριστίες εκατέρωθεν, που από δικής μας πλευράς συνοδεύτηκαν με την ευχή η παράσταση να έχει τη συνέχεια της θεαματικής προσέλευσης της πρεμιέρας.
.
-ΒΙΝΤΕΟ ΑΥΛΑΙΑ – ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ:
.
-ΒΙΝΤΕΟ- ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ [ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΗ ΛΗΨΗ]:
-ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
-ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ της ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ. ΤΕΛΟΣ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ “Κ” ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ.
-OΙ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΟΒΡΑΔΙΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ.
ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ KULTUROΒΡΑΔΙΕΣ – ANΟΙΧΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΘΙΑΣΟΥΣ, ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: ΕΔΩ
-ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΟΒΡΑΒΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΚΑΝΤΕ LIKE ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ: ΕΔΩ
——————————————————————————————————————————————
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #Κουλτουροβραδιές #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΔημοτικοΘέατροΚαλαμαριάς #Faith #KateRobin #ΓιώργοςΒάλαρης #ΖέταΔούκα #ΠαναγιώτηςΜπουγιούρης
Φωτογραφικό υλικό
