Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Μετά από ουκ ολίγες απογοητεύσεις στον τομέα της κωμωδίας, έχουμε πλέον συνηθίσει να κρατάμε χαμηλά τον πήχυ των προσδοκιών όταν συναντούμε ανάλογη παράσταση, παρότι οι υποσχέσεις της συγκεκριμένης στο δελτίο τύπου είναι ιδιαίτερα μετριοπαθείς- προς τιμήν της… Επιπλέον η θεματολογία της φαντάζει σύγχρονη και επίκαιρη χωρίς να παραπέμπει στα συνήθη τετριμμένα, ενώ «κάτι» αδιόρατο κινεί την περιέργεια, που όταν τίθεται σε κωμικά πλαίσια, αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον…
Με την ελπίδα λοιπόν ότι δεν θα διαψευστούμε και παράλληλα με εμπιστοσύνη στις ποιοτικές επιλογές του θεάτρου Ταυ, προσήλθαμε στον ζεστό του χώρο για την παράσταση «Το δάνειο» του Τζόρντι Γκαλθεράν σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαλάκου…
Πρόκειται για μια συνηθισμένη μέρα στην τράπεζα, όπου ο υπεύθυνος δανείων απορρίπτει την αίτηση μιας πελάτισσας για δάνειο τριών χιλιάδων που έχει απόλυτη ανάγκη, ισχυριζόμενος ότι σύμφωνα με τους τραπεζικούς κανόνες δεν πληροί τις απαραίτητες προϋποθέσεις… Εκείνη προσπαθεί απεγνωσμένα να κάμψει τη σθεναρή του άρνηση χωρίς να το καταφέρνει, μέχρι που ως έσχατο μέσο πίεσης καταφεύγει σε έναν εντελώς απρόβλεπτο «εκβιασμό», απειλώντας την τακτοποιημένη προσωπική και οικογενειακή του ζωή… Η παράδοξη συναλλαγή τους με αντισυμβατικούς όρους διαπραγμάτευσης του δανείου, θα επιφέρει απρόσμενες ανατροπές στην μέχρι τότε ήρεμη καθημερινότητα του τραπεζικού, ενώ στο παιχνίδι σχέσεων και εξουσίας που εξελίσσεται, θα μετατοπιστούν θεαματικά η θέση ισχύος καθενός αλλά και η συναισθηματική αντίληψη…
Ένα ευφυές, διεισδυτικό, καλογραμμένο έργο (+) από τον Τζόρντι Γκαλθεράν, με απολαυστικό χιούμορ ως πρώτο δέλεαρ, που όμως αξιοποιείται έντεχνα, καυστικά, μελετημένα για να αναδείξει βαθύτερες πτυχές σε ουσιώδεις προβληματισμούς… Με βάση τη συμβατική συνθήκη ενός δανείου, εφηύρε ένα πρωτότυπο, αντισυμβατικό εύρημα για να τη διαχειριστεί, καταφέρνοντας να εμπλέξει τον ψυχρό, τεχνοκρατικό, καπιταλιστικό κόσμο του χρήματος με τον συναισθηματικό των σχέσεων, κατά τρόπο ιδιαίτερα εμπνευσμένο και ευφυή, με την εξουσία να περνά εναλλάξ από το σύστημα στον άνθρωπο χωρίς σταθερό «κάτοχο»…
Ο ισχυρός τραπεζικός με τη δύναμη του δανεισμού, όταν βάλλεται συναισθηματικά καταλήγει θλιβερά ευάλωτος, ενώ η εξαρτημένη από την ανάγκη πελάτισσα όταν ανακαλύψει το τρωτό σημείο του ισχυρού, θα μεταβληθεί σε χειριστή του, αναπαριστώντας σχεδόν αλληγορικά τη λειτουργία της εξουσίας σε ένα στυγνό σύστημα επιβολής που υποτιμά τον απρόβλεπτο ανθρώπινο παράγοντα… Κι όλα τούτα τα καίρια και διαχρονικά, δοσμένα με εύληπτο ρεαλισμό, έξυπνο χιούμορ, ανατρεπτικά ευρήματα μέχρι το τελευταίο λεπτό, σε ένα κείμενο με αρετές που το λες και «διαμαντάκι», τόσο για τη σύλληψη όσο και για την ανάπτυξη της σύγχρονης κεντρικής ιδέας…
Όσον αφορά στη σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαλάκου, παρότι εντελώς λιτή και αφαιρετική, υπήρξε άκρως αποτελεσματική, μεστή σε περιεχόμενο, εστιασμένη στον λόγο και τις ερμηνείες, αναδεικνύοντας την ουσία αλλά και την κωμικότητα του έργου με θαυμάσια ισορροπία… Καταρχάς η επιλογή του εύστοχου- μοναδικού σκηνικού με το κεκλιμένο γραφείο που διέθετε ένα υψηλότερο και ένα χαμηλότερο επίπεδο για τις θέσεις ισχυρού και αδύναμου καθώς αυτές εναλλάσσονταν στην πορεία, έδωσε εξαρχής ευκρινώς το κατάλληλο στίγμα, ενώ οι διακυμάνσεις των φωτισμών ακολουθούσαν μελετημένα τις δραματουργικές εξελίξεις και ψυχικές μεταπτώσεις, ενίοτε έντονες, με ατμόσφαιρα άλλοτε σκοτεινή και άλλοτε εξωστρεφή στα σωστά σημεία…
Επιπλέον βρήκαμε άψογη την καθοδήγηση κι αλληλεπίδραση των ηθοποιών, με το χιούμορ να κυριαρχεί αλλά με αίσθηση μέτρου και ποιότητα χωρίς να καπελώνει το ουσιώδες ζητούμενο, με έξυπνο κωμικό εύρημα τη διόρθωση της προστακτικής στο «υπόγραψε» αντί «υπέγραψε», με σφιχτό, ζωντανό ρυθμό και διαρκείς εναλλαγές, προσφέροντας 75 απολαυστικά λεπτά με ουσία μέχρι το τελευταίο του απρόβλεπτου φινάλε…
Και μιλώντας για απόλαυση, την οφείλουμε κατά μείζονα λόγο στους δύο άξιους ηθοποιούς, ξεκινώντας από τον εξαιρετικό Γρηγόρη Φρέσκο με την «μερίδα του λέοντος» στην παράσταση, παρόντα στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια… Όπου η ερμηνεία του σε ένα ρόλο- πρόκληση, απαιτούσε να διανύσει υποκριτικά μια τεράστια απόσταση από τον ατσαλάκωτο, ψυχρό, εξουσιαστή γιάπη μέχρι τον καταρρακωμένο, αξιολύπητο ικέτη, αποδίδοντας σταδιακά όλο αυτό το «τσαλάκωμα» εμφανισιακά και ψυχικά με ιδανική κλιμάκωση από το ζενίθ στο ναδίρ χάρη στο πληθωρικό ταλέντο του… το οποίο διαθέτει θαυμαστή ευελιξία, πηγαία κωμική φλέβα, σκηνική άνεση, έντονη εκφραστικότητα, ενέργεια, ολοκάθαρη άρθρωση, προορισμένος για ρόλους απαιτήσεων..
Δίπλα του η γλυκύτατη Ελίνα Αντωνίου απέδωσε επίσης πειστικά- όμως με λιγότερο εμφανή κλιμάκωση- την αντίστροφη «μετάλλαξη» της ηρωίδας, μετατρέποντας την αρχική αδυναμία σε ισχύ με πλήρη αυτοπεποίθηση, ενίοτε σαρκαστικό κυνισμό, χειριστικότητα και την επίγνωση αυτού που ελέγχει την κατάσταση, χωρίς να χάνει το χιούμορ, τη γοητεία, αλλά ενίοτε και την ανθρωπιά της, σε μια ερμηνεία μεστή και δουλεμένη…
Οι μικρές επισημάνσεις μας (-) αφορούν καταρχάς στην υποτυπώδη συμμετοχή της μουσικής που μας έλειψε με ένα μικρό κομμάτι ενδιάμεσα, ενώ θεωρούμε ότι μπορούσε ως επένδυση να συμβάλλει πιο ενεργά αναδεικνύοντας την ατμόσφαιρα… Επίσης, δεδομένου του ρεαλισμού του έργου, υπήρξαν κάποιες μικρές στιγμές σε κείμενο και σκηνοθεσία που σαν να φλέρταραν με το γκροτέσκο στοιχείο ή κάποιο είδος λογικής υπέρβασης, χωρίς αυτό να προκύπτει νοηματικά, με συνέπεια τα συγκεκριμένα λίγα σημεία να μοιάζουν κάπως «ξεκρέμαστα» στο γενικό πνεύμα, αλλά όχι ενοχλητικά παρά ταύτα, μόνο ελαφρώς ανοίκεια ή ανεπαρκώς αιτιολογημένα… Τέλος, θα εκτιμούσαμε είναι αλήθεια λίγη περισσότερη φροντίδα για πληρέστερο σκηνικό περιβάλλον..
Εν κατακλείδι (=) προσπερνάμε βεβαίως τα ήσσονος σημασίας «πταισματάκια» και κρατούμε την ουσιαστική απόλαυση από ένα εμπνευσμένο κείμενο που αποδόθηκε θαυμάσια επί σκηνής, αναπτερώνοντας τις ελπίδες μας για το είδος της καλής κωμωδίας επιτέλους, με περιεχόμενο και ποιότητα…
Βαθμολογία: 6,8/10
