Πρώτα σχόλια από τη χθεσινοβραδινή -μοναδική- παράσταση.
Έχουμε ζήσει απίστευτες συγκινήσεις μα και πολλές δοκιμασίες στο θέατρο Δάσους και το έχουμε δει να φουλάρει αρκετές φορές.
Ήταν οι παραστάσεις, το σχήμα, το έργο; Σαφώς ένας συνδυασμός αλλά και επιμέρους, τόσο που προκαλούν το ενδιαφέρουν του κοινού να ανέβουν στο λόφο με ότι αυτό συνεπάγεται: απίστευτη ταλαιπωρία. Ενώ οι λόγοι είναι γνωστοί χρόνια τώρα… και ελάχιστα έχουν γίνει, το πάρκινγκ είναι μικρό, ο δρόμος βασανιστικός (είτε μέσω περιφερειακού, είτε μέσα από τη πόλη), η συγκοινωνία με τον ΟΑΣΘ για γέλια, το περπάτημα μέχρι την είσοδο εξαντλητικό, η ουρά ατέλειωτη, οι θέσεις άβολες, η εξυπηρέτηση τυπική, και η ζέστη ανυπόφορη όταν έχεις τριγύρω σου 3,5 χιλιάδες ανάσες να πνίγουν τη δική σου.
Κάτι τέτοιο συνέβη και χθες βράδυ Δευτέρα 28 του Αυγούστου αλλά από νωρίς, το θέατρο ήταν φουλ από της οκτώμισι, σε μια παράσταση που όπου και αν παίζεται δημιουργείται το αδιαχώρητο και αίφνης σα να ανακάλυψαν την ερμηνευτική δεινότητα ενός ούτως ή άλλως, καταπληκτικού ηθοποιού, που αυτή τη φορά δοκιμάζεται –και φυσικά κρίνεται- με το αρχαίο κείμενο.
Ο λόγος για τον πάντα σεβάσμιο και πάντα ταπεινό καλλιτέχνη Δημήτρη Καταλειφό στην παράσταση «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Σκεύας με τον οποίο ο πρωταγωνιστής είχε ξανασυνεργαστεί στην παράσταση «Τέλος του παιχνιδιού» που είδε η Θεσσαλονίκη στο Αριστοτέλειον, μόλις το 2022.
Χθες βράδυ λοιπόν, η παράσταση γενικά άρεσε και καταχειροκροτήθηκε.
Να ήταν η λιτή σκηνοθετική προσέγγιση του σκηνοθέτη (μπας και αδυναμία;) που επιθυμούσε να «ακουστεί» καθαρά χωρίς φιοριτούρες το σπουδαίο αλλά χωρίς δράση κείμενο; Και ναι το πέτυχε.
Να ήταν η επιλογή δίνοντας έδαφος στον Δημήτρη Καταλειφό να σαρώσει όπως μόνο αυτός ξέρει; Και ναι, ήταν φανταστικός, απίθανος, ήταν συγκλονιστικός.
Δίπλα του στάθηκαν με πειθώ, χωρίς όμως κανείς να ξεχωρίσει: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Αγγελική Παπαθεμελή, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Μάξιμος Μουμούρης, Χρήστος Σαπουντζής.
Τα ανύπαρκτα σκηνικά δεν ενόχλησαν, όπως και η «αέρινη» συμπληρωματική μουσική, όπως και ο χορός με ωραίες φωνές να δίνουν το στίγμα και το έναυσμα της επόμενης μέρας…
Και στο τέλος σημειώθηκε ότι συμβαίνει παντού, όρθιοι θεατές να αποθεώνουν τον Δημήτρη Καταλειφό. Ναι, του άξιζε αυτός ο θρίαμβος.
Αλλά κρίμα που παρουσιάστηκε για μια μόνο μέρα. Εδώ είναι Σαλόνικα!
Θα επανέλθουμε με αναλυτική κριτική από την Άνια Κανακάρη, σύντομα.
Βίντεο από το φουλαρισμα και δυο σκηνές με Χατζηπαναγιώτη και Καταλειφό. Υπόκλιση αλλά δυστυχώς χωρίς ορθίους καθώς το κινητό…γέμισε…
Φωτογραφικό υλικό
