.
Οι «τηλεκριτικές» που εγκαινίασε η Κουλτουρόσουπα, ένεκα ανυπαρξίας κάθε θεατρικής δραστηριότητας λόγω πανδημίας, σαφώς και δεν αποτελούν «φυσιολογικές» κριτικές (πως θα γινόταν άλλωστε καθώς το θέατρο αποτελεί ένα ζωντανό πυρήνα αλληλεπίδρασης), αλλά μια διαφορετική θεατρική οπτική. Με αυτά τα κριτήρια κρίνουμε και τις παραστάσεις που παρακολουθούμε από τον καναπέ όσο #Μένουμε_σπίτι
“Κ”
Με ιδιαίτερη χαρά διαπιστώνουμε ότι όλο και περισσότερα θέατρα και ομάδες, επιδιώκοντας να κρατήσουν μια επικοινωνία με το θεατρόφιλο κοινό και θέλοντας να ελαφρύνουν τη βαριά συνθήκη του εγκλεισμού στα σπίτια μας, ανεβάζουν στις πλατφόρμες τους και στο YouTube παραστάσεις.
Οι γνώμες διίστανται για το κατά πόσο το θέατρο μέσω διαδικτύου έχει νόημα. Έχοντας το θέατρο μέρος της καθημερινότητάς μου και έχοντας συνηθίσει να βλέπω πολύ συχνά παραστάσεις, αυτήν την περίοδο μου λείπει αφόρητα. Οι προβολές, λοιπόν, στο διαδίκτυο μετριάζουν τη νοσταλγία και δίνουν την ευκαιρία στο ευρύ κοινό να δει παραστάσεις που είχε χάσει. Μέχρι οι θεατρικές αίθουσες να ξανανοίξουν και να μας υποδεχτούν στη ζεστή τους αγκάλη, βλέπουμε θέατρο στο διαδίκτυο.
Συνεχίζοντας λοιπόν την ενημέρωση για το τι μπορούμε να δούμε από το σπίτι, θα αναφερθούμε σε μια κωμωδία για να σκάσει και λίγο το χειλάκι μας, αλλά….
Πρόκειται για το «Βάλε τον υπουργό στην πρίζα» σε διασκευή και σκηνοθεσία των Ρέππα- Παπαθανασίου που παίχτηκε στο θέατρο Πειραιώς 131 τη σεζόν 2012. Είναι μια επανάληψη της επιτυχίας του 1996 των ίδιων με άλλη διανομή και μια μικρή παραλλαγή στον τίτλο.
Όσον αφορά το θέμα πρόκειται για μια φάρσα με θέμα την διαπλοκή, τις σκοτεινές δοσοληψίες και το πολιτικό παρασκήνιο, που εξελίσσεται γύρω από ένα μηχάνημα που κρατάει έναν υπουργό τεχνητά εν ζωή, καθώς βρίσκεται μετά από ατύχημα σε κώμα! Γύρω λοιπόν από την ιδιόμορφη αυτή συσκευή, στης οποίας το σήμα παρεμβαίνουν ασύρματοι οδηγών ταξί, εκτυλίσσεται μια σουρεαλιστική ιστορία με μοναδικό σκοπό να μην χάσει η οικογένεια του Υπουργού τα συμφέροντά της αλλά και τον παχυλό μισθό του.
Ήρωες του έργου η γυναίκα του του υπουργού, η κόρη του, ο γραμματέας του, ο Ινδός μπάτλερ του, η Ινδή ερωμένη του, ο αρχηγός της Αντιπολίτευσης και ο Υπουργός Αμύνης που «διαπλέκονται» και στο τέλος όλο το ένοχο παρασκήνιο το φορτώνουν στην πλάτη ενός αθώου υδραυλικού.
Όταν έχεις να χειριστείς μια παρωχημένη ιστορία που στερείται πρωτοτυπίας ως θέμα, πρέπει να έχεις ένα έξυπνο κείμενο, μια εμπνευσμένη σκηνοθεσία και δυνατές ερμηνείες, αλλιώς δεν έχεις πραγματικά τίποτα καινούριο να πεις στο κοινό. Σ ‘αυτήν την περίπτωση και τα τρία στοιχεία έχουν σοβαρές αδυναμίες.
.
.
Όσον αφορά το κείμενο δυστυχώς οι δυο δημιουργοί φαίνεται να έχουν επαναπαυτεί στις δάφνες τους. Οι εποχές του «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός» και του «Ποια Ελένη» φαίνεται να έχουν παρέλθει. Ελπίζουμε όχι ανεπιστρεπτί καθώς πρόκειται για ταλαντούχους δημιουργούς. Στη συγκεκριμένη παράσταση υπάρχουν πολλές βωμολοχίες που δεν έχουν λόγο ύπαρξης, απίστευτα τετριμμένα και επαναλαμβανόμενα αστεία, ανούσιο και ξεπερασμένο χιούμορ. Ήρωες ρηχοί, σχεδόν καρικατούρες. Αδύναμο κείμενο.
Σκηνοθεσία χωρίς καμία έμπνευση. Οδηγεί τους ηθοποιούς να δημιουργήσουν σκιτσαρισμένους χαρακτήρες με πολλές φωνές και κακό ρυθμό ενώ και στα ευρήματα δεν υπήρχε καμία έκπληξη.
.
.
Όσον αφορά τις ερμηνείες, η παράσταση σώζεται γιατί παίζει η Σοφία Μουτίδου. Η ηθοποιός αυτή έχει μπρίο και ταλέντο. Προσεγγίζει με σοβαρότητα και όρεξη όποιον ρόλο κι αν αναλάβει. Η Χρυσούλα Διαβάτη, μια πολύ ικανή ηθοποιός, έχει παγιδευτεί τα τελευταία χρόνια σε μια μανιέρα που την αδικεί. Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος ήταν διασκεδαστικός χωρίς όμως να δίνει το 100%. Ο Μιχάλης Ρέππας ήταν πολύ καλός στο ρόλο του υπηρέτη. Βάσω Λασκαράκη ήταν παντελώς αδιάφορη, κακή, με σχεδόν σαχλό παίξιμο. Τον ίδιο ρόλο η Τζόυς Ευείδη τον είχε απογειώσει. Εξίσου κακός ο Φώτης Σπύρου. Όποτε εμφανιζόταν ο ρυθμός πήγαινε περίπατο. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί στους μικρότερους ρόλους έβαλαν το λιθαράκι τους με αξιοπρέπεια στο αποτέλεσμα.
Σκηνικά- κουστούμια, φώτα και μουσική έδεναν με το σύνολο της παράστασης.
Συνοψίζοντας περνάει ένα ευχάριστο δίωρο, αλλά μην περιμένετε κάτι σπουδαίο. Μόνο στην τελευταία σκηνή κάπως σώζεται η κατάσταση και βγαίνει αβίαστα το γέλιο. Σε όλη την υπόλοιπη παράσταση έχεις ένα αμυδρό, αβέβαιο χαμόγελο. Χλιαρή αντίδραση για ένα χλιαρό έργο!
Τηλε-Βαθμολογία:
4,5/10
.
.
Ιδού και η παράσταση
Φωτογραφικό υλικό
