Στους δύσκολους καιρούς το θέατρο ήταν πάντα και από πάντα μια διέξοδος προς το φως. Η περίοδος αυτή δεν αποτελεί εξαίρεση. Γι’ αυτό πολλές παραστάσεις είναι πλέον προσβάσιμες μέσω διαδικτύου, ή με πολύ χαμηλό κόστος, ενώ μικρά διαμαντάκια ήταν πάντα εκεί, χωρίς να μπορούν σίγουρα να αντικαταστήσουν τη ζωντανή θεατρική εμπειρία. Αντί, λοιπόν, απλά να σας ενημερώσουμε για τη διαθεσιμότητα των παραστάσεων, σκεφτήκαμε να το πάμε ένα βήμα παραπέρα και να σχολιάσουμε όσες από αυτές έχουμε ήδη δει.
Το σχόλιο μας αυτό σαφώς δε συγκρίνεται με τον ολοκληρωμένο κριτικό σχολιασμό που η Κουλτουρόσουπα παρείχε για τις παραστάσεις που “έτρεχαν ” στα θέατρα της πόλης μας αλλά και της πρωτεύουσας, σίγουρα όμως θα αποτελέσει έναν ” μπούσουλα” για το τί περίπου να περιμένετε επιλέγοντας να δείτε μία παράσταση.
.
.
Εμείς λοιπόν για όσο μένουμε σπίτι παρακολουθήσαμε την παράσταση «Έντμοντ» του Ντέιβιντ Μάμετ σε μετάφραση και σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη.
Το έργο αυτό, ένα από τα σπάνια παιγμένα έργα του εξαιρετικά δημοφιλούς Μάμετ, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Αθήνα, ενώ είχε ανέβει από το ΚΘΒΕ την θεατρική περίοδο 1990-1991.
.
.
Ο Έντμοντ, ο κεντρικός ήρωας του έργου, δίνει τέλος στον εδώ και καιρό νεκρό γάμο του και στη μέχρι τώρα ζωή του και αρχίζει ένα ταξίδι στον υπόκοσμο της Νέας Υόρκης, το οποίο μετατρέπεται σε μια εφιαλτική οδύσσεια. Στις είκοσι σύντομες σκηνές του έργου, ο Έντμοντ περιφέρεται κατά τη διάρκεια της νύχτας στον εφιαλτικό κόσμο της μεγαλούπολης και γνωρίζει το αγοραίο σεξ, την εγκληματική μανία και την ωμή βία. Ταυτόχρονα, οι προσπάθειες του για ανθρώπινη επικοινωνία αποβαίνουν άκαρπες, αφού σε όλες παρεμβαίνει η στεγνή οικονομική συναλλαγή. Τελικά, το ταξίδι του, τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή, διαπράττει φόνο και φυλακίζεται, αλλά τελικά τον οδηγεί στην αληθινή γνώση και την υπαρξιακή γαλήνη, που απορρέουν από τη συνύπαρξη των ανθρώπων μετά την κατάργηση των προκαταλήψεων και των σχέσεων εξουσίας.
.
.
Η παράσταση είχε πολλές αδυναμίες με βασική τη σκηνοθεσία. Η Κάλμπαρη προσπάθησε να ξεφύγει από τον «ρεαλισμό» και να αντιμετωπίσει το έργο άλλες φορές σαν ένα τηλεοπτικό σόου χαμηλής ποιότητας κι άλλες σαν έναν τρομερό σουρεάλ εφιάλτη. Η πρόθεση ήταν εμφανής στα προκάτ γέλια, στις «γλάστρες» που εμψυχώνουν ή ειρωνεύονται τον «παίχτη», στα χαζοχαρούμενα χορευτικά νούμερα, στον παρουσιαστή με τα αστραφτερά πετράδια στη γραβάτα και στις γόβες, αλλά όλα αυτά δεν ήταν αρκετά. Το εγχείρημα δυστυχώς απέτυχε. Οι σκηνές θύμιζαν σκετσάκια, δεν υπήρχε συνοχή. Δεν ήταν μια δεμένη παράσταση. Τη χαρακτηρίζει η πλαδαρότητα και έλλειψη έμπνευσης.
Στα συν οι ερμηνείες των Γιάννου Περλέγκα στο ρόλο του Έντμοντ και της Κωνσταντίνας Τάκαλου, (πόσο εξαιρετική στις Δούλες) αλλά και τα ατμοσφαιρικά φώτα της Στέλλας Κάλτσου.
.
.
Ο μεν πρώτος μεταδίδει με πειστικότητα και πάθος όλο το κακό και το καλό που κουβαλάει ο ήρωας του και σώζει την παράσταση. Η δεύτερη λειτουργεί άψογα ως συνοδοιπόρος του Περλέγκα και πραγματικά κάνει ότι καλύτερο μπορεί.
Βαρέθηκα σε όλη σχεδόν τη διάρκεια με εξαίρεση τη σκηνή μεταξύ του Περλέγκα και της Τάκαλου που κάπως σαν να ξύπνησα.
Στην ερώτηση «Να τη δούμε;» η απάντηση είναι «ναι» και γιατί αξίζει η ερμηνεία των ηθοποιών και για να στηριχθεί η προσπάθεια του Θεάτρου Τέχνης να μας φέρει το θέατρο στο σπίτι μας. Έχετε στα υπ’ όψιν ότι πρόκειται για δυσνόητο έργο και μια πολύ μέτρια προσπάθεια του «Υπογείου του Κουν».
Τηλε-Βαθμολογία:
3,7/10
Το κόστος παρακολούθησης είναι 3.50 ευρώ, πληροφορίες εδώ
Η δεύτερη παράσταση είναι η «Μήδεια» του Ευριπίδη από το Εθνικό Θέατρο (Θερινή περίοδος 1997|98) σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη.
Ο Ιάσων προδίδοντας την γυναίκα του Μήδεια και τα παιδιά του παντρεύεται την Γλαύκη, την κόρη του Βασιλιά της Κορίνθου, Κρέοντα. Η δε Μήδεια προκειμένου να εκδικηθεί στέλνει δηλητηριώδη δώρα με τα οποία φονεύει τόσο την νύφη όσο και τον πεθερό, και στη συνέχεια, αφού σφάζει τα ίδια της τα παιδιά Φέρητα και Μέρμερο, προς απέραντη λύπη του προδότη συζύγου της, με την βοήθεια άρματος που το σέρνουν πτερωτοί δράκοντες, απέρχεται στην Αθήνα. Το έργο απεικονίζει άριστα σε τι βαθμό μανίας και αγριότητας μπορεί να φθάσει η απατημένη σύζυγος και σε πόση παραφροσύνη αν νιώσει προδομένη από τον άντρα που αγαπά.
Τι να σχολιάσει κανείς γι’ αυτήν την απίστευτη παράσταση. Αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, πρωτοπορία ακόμα και σήμερα, εν έτει 2020. Μετάφραση, σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια, φώτα, ερμηνείες, όλα, στο μέγιστο βαθμό αρτιότητας.
.
.
Αυτή όμως που πραγματικά συγκλονίζει είναι η Καριοφυλλιά Καραμπέτη. Η ερμηνεία της είναι ασύλληπτη. Αποδίδει με όλο της την ψυχή, αλλά και άρτια τεχνική, τα πάθη της ηρωίδας της. Την προδοσία του Ιάσωνα, που του τα έδωσε όλα, τη ζήλια ,που σαν σαράκι κατατρώει τα σπλάχνα της, την ξενιτιά, τον αβάσταχτο πόνο με τον οποίο διαπράττει το ειδεχθές της έγκλημα. Η Καραμπέτη είναι η Μήδεια.
Μια εξαιρετική παράσταση που αποτυπώνει με ανατριχιαστική ακρίβεια τα βάσανα και την «αθλιότητα» της ανθρώπινης ύπαρξης. Δείτε την, χτες!
Την επόμενη φορά θα αφεθούμε στη μαγευτική ύπαρξη της Έλλης Λαμπέτη, μιας και στο YouTube υπάρχουν μονόπρακτα με τη φωνή της που αξίζει να γνωρίσετε αλλά και με το σπαρακτικό «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη από το Εθνικό μας Θέατρο.
Τηλε-Βαθμολογία:
7,2/10
.
.
Φωτογραφικό υλικό
