Είναι γεγονός ότι το ενημερωτικό σημείωμα μας προδιέθεσε για μια παράσταση ιδιαίτερη, για ένα πάντρεμα θεατρικής και χορευτικής τέχνης, πάνω σε ένα απροσδόκητο υπαρξιακό ερώτημα. Από τα άπειρα που ταλανίζουν δια βίου την ανθρώπινη φύση, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να προσδιορίσει το στίγμα της, σε ένα περιβάλλον εξαιρετικά πολύπλοκο. Και όπου εν προκειμένω η τέχνη ή μάλλον ο συνδυασμός των τεχνών, σπεύδει να φωτίσει με τρόπο γοητευτικό κάποιες όψεις της εσωτερικής αναζήτησης… Με αυτό σκεπτικό και την προσδοκία του ξεχωριστού, σπεύσαμε και εμείς να παρακολουθήσουμε στο θέατρο Αυλαία, την πρεμιέρα της παράστασης «Τι λείπει» από την ομάδα Oberon και σε σκηνοθεσία Μαριάνθης Ψωματάκη.
Πριν μπούμε στην αίθουσα, ένα ελαφρώς «παράδοξο», μας κίνησε την περιέργεια… ένας τύπος, που έμοιαζε «στον κόσμο του» αλλά καθ’ όλα συμπαθής, τριγυρνούσε διακριτικά ανάμεσα στο πλήθος που περίμενε, καθόταν στις παρέες στο φουαγιέ και ζητούσε κάποιο «λόγο» ή κάποια «απάντηση» ή κάποια «ιστορία που θα ακουστεί», βεβαιώνοντας ότι «εγώ θα μείνω εδώ…» και επαναλαμβάνοντας τις ατάκες και δίπλα στους καθισμένους πλέον θεατές. Ξαφνιασμένοι αρχικά και λίγο πριν κουνήσουμε το κεφάλι με κατανόηση, αντιληφθήκαμε ότι μάλλον πρόκειται για «κομμάτι» της παράστασης και «ρόλο», ωστόσο βεβαιωθήκαμε όταν τον είδαμε να ανεβαίνει στη σκηνή και να παίρνει τον λόγο…
Δίνοντας το έναυσμα για μια όντως ξεχωριστή και άκρως καλλιτεχνική παράσταση (+) που αποζημίωσε όλες τις αισθήσεις. Ήδη πάνω στη σκηνή, πέραν του συγκεκριμένου σε ρόλο ενός ιδιότυπου «αφηγητή», κινούνταν με χορογραφημένα βήματα 8 χορευτές, που με την έναρξη του λόγου και της μουσικής, επιδόθηκαν σε μια… πανδαισία αρμονικών κινήσεων, χορού, σωματικής έκφρασης, συμβολισμών. Το περιορισμένο σε έκταση λεκτικό μέρος, βασισμένο σε ποίηση και εμβόλιμες φράσεις του Σ. Μπέκετ, πάσχισε να αναζητήσει με ύφος λογοτεχνικό, αφαιρετικό, με σουρεαλιστικές αναφορές ή εμφατικές επαναλήψεις, τα «μυστήρια» της ύπαρξης στο «παιχνίδι» της ζωής. Της τόσο σύνθετης και τόσο απλής συνάμα… με τόσες διαφορετικές εκφάνσεις αλλά και έναν πυρήνα κοινό… ή κενό; Γιατί «κάτι» λείπει για την ολοκλήρωση, «κάτι» ψάχνουμε να βρούμε για την απόλυτη πληρότητα…
Ωστόσο στην παράσταση μέγας πρωταγωνιστής ήταν το σώμα και δεν μπορούμε παρά να συγχαρούμε την Μαριάνθη Ψωματάκη, που επιμελήθηκε τόσο τη σκηνοθεσία όσο και τις χορογραφίες. Διότι προσέφερε ένα θέαμα- χάρμα οφθαλμών, με σπουδαίες θεατρικές αρετές, με σύγχρονη, φρέσκια ματιά, επενδύοντας σε εξαιρετική αισθητική σε όλα τα επίπεδα. Αρχής γενομένης από το εικαστικό μέρος και το κομψό παιχνίδισμα του άσπρου- μαύρου, για να περάσει στην ευφάνταστη κινησιολογία και χορογραφίες με έντονη θεατρικότητα. Αξιοποιώντας με άριστο τρόπο όλες τις διαστάσεις της σκηνής- αλλά εν μέρει και την πλατεία με δόσεις διαδραστικότητας στο φινάλε, «άπλωσε» το θαυμάσιο θέαμα με εξαιρετική αίσθηση ισορροπίας, με άψογο συγχρονισμό, με ακρίβεια, με εναλλαγές και βέβαια διαρκή κινητικότητα, που για μία ώρα κράτησαν δέσμιες τις αισθήσεις… απολαμβάνοντας ένα αμιγώς καλλιτεχνικό εγχείρημα- περφόρμανς, όπου το σώμα, άλλοτε εν δράσει και άλλοτε στατικό, «ερμήνευε» με τη δική του εκφραστικότητα και δύναμη, συν- διαλεγόμενο με τον ποιητικό λόγο. Κάπως σαν ζωντανός πίνακας ταλαντούχου ζωγράφου με κινούμενες αέρινες φιγούρες…
Που δεν ήταν παρά οι 8 χορευτές… αυτοί που υλοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο το σκηνοθετικό όραμα και «δραματοποίησαν» αποκλειστικά μέσω της σωματικής έκφρασης τα ζητούμενα. Άλλοτε με μελετημένη, συμβολική κινησιολογία κι άλλοτε με χορό- ενίοτε σε συνδυασμούς απρόβλεπτους. Σαν το ρομαντικό, ευφάνταστο ταγκό των… τριών ή το φλαμέγκο σε… ρυθμικό διάλογο ή σύγχρονος δραματικός χορός σε συνύπαρξη με χιπ- χοπ… Όλα δουλεμένα με ακρίβεια, φαντασία, κρυφούς υπαινιγμούς, άψογα δεμένα μεταξύ τους και με άριστη εκτέλεση, χάρη στην εμπνευσμένη χορογράφο- σκηνοθέτιδα και τα ταλαντούχα μέλη της ομάδας. Όσο για τον μόνο ομιλούντα ηθοποιό- ο οποίος ωστόσο συμμετείχε και χορογραφικά- θα πούμε ότι παρά το πάθος και την χαριτωμένη σκηνική παρουσία, παρουσίαζε αδυναμία στην εκφορά του λόγου, τόσο σε επίπεδο άρθρωσης, όσο και ερμηνείας.
Τα επόμενα εύσημα ανήκουν δικαιωματικά στους λοιπούς συντελεστές, ξεκινώντας βεβαίως από τον «συμπρωταγωνιστή» της παράστασης, την υπέροχη πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Ξανθόπουλου. Που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πιο ταιριαστές για το κλίμα συνθέσεις, συνδυάζοντας και εδώ, μελωδικότητα, σύγχρονα ακούσματα, υποβλητικότητα κι όλα αυτά δοσμένα με εμπνευσμένη λιτότητα, που έδεσαν θαρρείς μαγικά με την κίνηση. Ένα μεγάλο μπράβο θα πούμε επίσης για την θαυμάσια αισθητική των κοστουμιών με τις ασπρόμαυρες λεπτομέρειες, αλλά και του μίνιμαλ, γεωμετρικού, ευέλικτου σκηνικού στις ίδιες αποχρώσεις. Από τους σχετικά ουδέτερους φωτισμούς, είναι αλήθεια ότι περιμέναμε κάτι περισσότερο για την ατμόσφαιρα…
Αυτό που θα επισημαίναμε ως αδυναμία (–) αφορά στο κείμενο της παράστασης, παρότι κατέχει το μικρότερο μέρος της, ωστόσο δεν παύει να αποτελεί τον «θεμέλιο λίθο» που προσδιορίζει το στίγμα της. Και επί του προκειμένου, ναι μεν ακούστηκαν σποραδικά ποιητικά λόγια, όμως τα όποια νοήματα παρέμειναν ασύνδετα, ασαφή, αφηρημένα, χωρίς ειρμό, χωρίς «ταυτότητα θέματος» και χωρίς στόχευση… Με αποτέλεσμα να μη διαφαίνεται η κυρίαρχη αναζήτηση του «τι λείπει» ως υποτίθεται ζητούμενο, χαμένη σε δαιδαλώδη μονοπάτια και παράδρομους… Διότι μπορεί οι επιλογές και η συρραφή των κειμένων να μοιάζουν ελκυστικά σε φιλολογικό επίπεδο, ωστόσο σε εγκεφαλικό ως ολότητα κατανοητή με συγκεκριμένο στόχο, δεν θα λέγαμε ότι ευτύχησαν. Μάλλον άφησαν μια αίσθηση μάταιου ψαξίματος σε πυκνή ομίχλη… Με μόνη εξαίρεση την τελευταία ατάκα του φινάλε ως ποιητική προσέγγιση του τίτλου/ θέματος.
Κλείνοντας (=) θα συνοψίσουμε τα ανωτέρω στο εξής: προφανώς δεν πρόκειται για συμβατική παράσταση βασισμένη στον λόγο, την πλοκή, την υποκριτική. Πρόκειται για χοροθέατρο, για περφόμανς μίας ώρας, ωστόσο από τις πιο καλλιτεχνικές του είδους και με σπάνια αισθητική, που ως θέαμα και αίσθηση είναι σίγουρο ότι θα αποζημιώσει τον θεατή, αυτόν που εκτιμά το ποιοτικό «διαφορετικό». Και ίσως παρασυρθεί από την πανηγυρική προτροπή του κλεισίματος «έλα να φτιάξουμε τις λέξεις… τί λείπει από τη λύπη, να κυλάς, να γυρνάς, να προχωράς, να πετάς!»
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,5 στα 10
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
.
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΘέατροΑυλαία #ΤιΛείπει #ΟμάδαOberon #ΜαριάνθηΨωματάκη
Φωτογραφικό υλικό
