Είδαμε και Σχολιάζουμε.
Το διάσημο ψυχολογικό θρίλερ με το πρωτότυπο αγγλικό τίτλο “What ever happened to Baby Jane?, αποτέλεσε τη τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία του 1962.Ο σκηνοθέτης του έργου, Ρόμπερτ Όλντριτς αλλά και οι δύο πρωταγωνίστριες του, Μπέτι Ντέηβις και Τζόαν Κρώφορντ σημείωσαν μία κομβική καλλιτεχνική στιγμή στην καριέρα τους, δίνοντας στην Ντέηβις και την ενδέκατη υποψηφιότητα της για Οσκαρ. Τα δικαιώματα της ταινίας απελευθερώθηκαν μόλις λίγα χρόνια πριν και η παράσταση του Απόλλων Παπαθεοχάρη, που παρουσιάζεται για λίγες μόνο παραστάσεις, στο Θέατρο Εγνατία, αποτέλεσε τη πρώτη παγκόσμια θεατρική διασκευή καθώς προηγήθηκε από τις αντίστοιχες πρεμιέρες στο Λονδίνο και στην Αμερική.
Το Δελτίο Τύπου αναφέρει: Η Τζέην Χάντσον, ένα παιδί θαύμα στα λαμπερά σόου του 1917, μεγαλώνει υπό τη σκιά της ομορφότερης και πιο ταλαντούχας αδελφής της, Μπλανς, μεγάλης σταρ των μελό του Χόλυγουντ στη δεκαετία του ’30. Τώρα, είκοσι χρόνια μετά από το τρομακτικό ατύχημα για κάποιους, απόπειρα δολοφονίας για άλλους, που έχει αφήσει ανάπηρη την Μπλανς, οι δυο τους συνεχίζουν να μένουν μαζί. Όταν η πραγματικότητα αρχίζει να τις πιέζει, το πάλαι ποτέ χρυσό κορίτσι, η Μπέημπι Τζέην, εκτροχιάζεται σε ένα μοναδικό σαδιστικό παιχνίδι χωρίς φραγμούς. Πώς θα καταφέρει να γλιτώσει η παράλυτη Μπλανς;
Η κατηγορία των ψυχολογικών θρίλερ στο θεατρικό σανίδι αποτελεί εξαρχής ένα τολμηρό εγχείρημα. Για αυτό το λόγο η επιλογή και η παρουσίαση τέτοιου είδους παραστάσεων είναι αρκετά περιορισμένη έως και μηδαμινή σε κάποιες θεατρικές σεζόν. Το να κατορθώσεις να καλλιεργήσεις τον τρόμο, το σασπένς, την ανατροπή σε ένα άμεσο κοινό όπου η θεατρική πράξη λαμβάνει χώρα στο τώρα χρειάζονται “χειρουργικές” θα λέγαμε κινήσεις. Όταν ειδικά καλείσαι να αναβιώσεις σε μια θεατρική μορφή τη θρυλική αυτή καλτ ταινία ,τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Σε αντίθεση με τις κατηγορίες ότι η θεατρική διασκευή του Α. Παπαπαθεοχάρη βασίστηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση στην πρωτότυπη κινηματογραφική της έκδοση, θα υπερασπιστούμε απόλυτα την σκηνοθετική καθοδήγηση του. Το έργο αποτελεί μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική απεικόνιση. Εμπεριέχει κλίμα μυστηρίου, ψυχολογικές προεκτάσεις, σύγκρουση χαρακτήρων και ένα εξαιρετικό βιτριολικό χιούμορ. Όταν λοιπόν διαθέτεις στα χέρια σου αυτό τον καμβά και οι ισορροπίες διαφαίνονται λεπτές είναι φρόνιμο να σεβαστείς το έργο και να το παρουσιάσεις για πρώτη φορά στο θέατρο, σε μια μορφή εφάμιλλη με την αρχική του.
Αν και στην αρχή η παράσταση παρουσίασε μια κατατονία, προβάλλοντας αργή ροή, στην πορεία της κορυφώθηκε και αποτυπώθηκαν ανάγλυφα όλα τα στοιχεία που επιβάλλονταν. Σε ένα σκηνικό-κομψοτέχνημα με απεικονίσεις που δημιουργούσαν άμεση παραπομπή στην ψυχοσύνθεση των δύο βασικών χαρακτήρων καλλιεργήθηκε ένα κλίμα μυστηρίου όπου ολοένα κλιμακώνονταν μέσα από τη σκηνοθεσία. Σιδερένιες πόρτες, μοναχικά δωμάτια, παιδικά ρούχα και κούκλες να φανερώνουν την απομόνωση, την απόσταση μα και την αρχή της υπόστασης του ανθρώπου, την επιστροφή στην παιδική ηλικία και την ασφάλεια-ανασφάλεια που προκαλείται μέσω αυτής. Ο Α. Παπαπαθεοχάρης τοποθέτησε στο κέντρο της σκηνοθεσίας του, τις πρωταγωνιστικές ερμηνείες και έφερε σε πρώτο πλάνο τον εσωτερικό κόσμο των δύο αδερφών. Η αντιζηλία, η εμμονή στο παρελθόν με τη μορφή του απωθημένου, η άρνηση της πραγματικότητας, η προσκόλληση στην παιδική ηλικία, η μη-υγιής σχέση παιδιού-γονέα με τη μορφή ενός οιδιπόδειου συμπλέγματος και τέλος η άρρωστη φύση που γεννιέται στον άνθρωπο. Απόλυτη γύμνωση των ηρωίδων μέσα σε ένα πλαίσιο όπου κορυφώνονταν τα στοιχεία θρίλερ διαμέσου σκοτεινών φωτισμών και χιτσκοκικών μελωδιών.
Οι δύο βασικές πρωταγωνίστριες του έργου, Ρούλα Πατεράκη και Μπέτυ Λιβανού, απέδειξαν τι σημαίνει θεατρική εμπειρία και ωριμότητα πάνω στο σανίδι. Υπό τις πιστές ενδυματολογικές επιλογές της ταινίας του 1962 οι δυο ηθοποιοί μεταμορφώθηκαν άκρως επιτυχημένα στις αδελφές Τζειν και Μπλανς.
Η δε Ρούλα Πατεράκη παρουσίασε αριστοτεχνικά τη Τζειν, ένας χαρακτήρας όπου βυθίζεται στο χάος της παράνοιας αφήνοντας όμως χώρο σε μονοπάτια όπου αποκαλύπτεται η τρωτή φύση του ανθρώπου. Έδινε περιθώριο στον θεατή ώστε σε στιγμές να κατανοήσει θνητά συναισθήματα και να νιώσει οίκτο για τη δολοφονική Μπέημπι Τζειν. .Η ηρωίδα αποζητούσε το δικό της μερίδιο στο όνειρο, αυτό το χειροκρότημα που της στερήθηκε, τη ματαιοδοξία που έντυσε όλη τη ζωή της. Να σημειώσουμε ότι το έργο μέσα από το χαρακτήρα της Μπέημπι Τζειν ασκεί μια σφοδρή κριτική στην ματαιοπονία της δημοφιλίας. Η Ρ. Πατεράκη διαχειρίστηκε επίσης εξαιρετικά τα κωμικά στοιχεία όπου εμπεριέχονταν μέσα στον ρόλο της με τη μορφή μνησικακίας.
Η Μπέτυ Λιβανού, με μια αφοπλιστική άνεση, υπήρξε ο ρόλος. Μια αριστοκρατική σταρ, με τον αέρα της επιτυχίας, ένας άνθρωπος χορτασμένος από δόξα. Η ιδιαιτερότητα του ρόλου, η ακινητοποίηση του χαρακτήρα της Μπλανς σε αναπηρικό καροτσάκι, διαφάνηκε ως μηδαμινό εμπόδιο μπροστά στο ταλέντο της Μ.Λιβανού. Ερμήνευσε με το πρόσωπο της, με το βλέμμα της, με την κίνηση των χεριών, με μια εξαιρετική μαεστρία. Το ρεσιτάλ ερμηνείας της ολοκληρώθηκε με τη τελική σκηνή του έργου και την πιο κομβική όπου οι χαρακτήρες βιώνουν την κάθαρση…
“Tελικά Μπλανς, θα μπορούσαμε να ήμασταν φίλες τόσα χρόνια..”
Εν κατακλείδι,
Η παράσταση του Α. Παπαθεοχάρη αποτέλεσε ένα δύσκολο στοίχημα που κερδήθηκε. Για όλους εμάς που είχαμε παρακολουθήσει τη ταινία και αποτελούσαμε το “δύσκολο” κοινό του έργου, ήταν μια ευκαιρία να ξανανιώσουμε ένα συναίσθημα πολύ κοντινό σε εκείνο από τη πρώτη θέαση της κινηματογραφικής ταινίας. Αυτή η νουάρ παράσταση που δημιούργησε μαζί με τις δύο εξαιρετικές πρωταγωνίστριες του, μας γύρισε σε μια μακρινή εποχή όπου η τέχνη υπήρξε μια μορφή επανάστασης που μέχρι και σήμερα μπορεί να αποτελεί έμπνευση για το πως αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει…
Βαθμολογία:
7,5/10
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ [παραστάσεις έως Κυριακή 8/10/2017]
======================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=====================================================
Φωτογραφικό υλικό
