Θεατρική έκσταση η παράσταση «Ταρτούφος ή οι Απατεώνες». Είδαμε στο Μέγαρο Μουσικής & Σχολιάζουμε.
Μετά την επιτυχημένη πορεία της στην Αθήνα, η παράσταση “Ταρτούφος ή οι Απατεώνες” σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια, φιλοξενήθηκε για ένα τριήμερο στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, δίνοντας τη δυνατότητα στο θεατρόφιλο κοινό της πόλης να παρακολουθήσει μια ιδιαίτερη διασκευή της σκοτεινής κωμωδίας του Μολιέρου.
Λίγα Λόγια για το Έργο: Ο Ταρτούφος, γράφτηκε το 1664 και παίχτηκε για πρώτη φορά (οι τρεις πρώτες πράξεις του) στο πλαίσιο καθιερωμένων εορτασμών-φεστιβάλ που συνήθιζε να διοργανώνει ο Βασιλιάς Λουδοβίκος ο 14ος στις Βερσαλλίες. Αμέσως προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Ο κλήρος αναγνώρισε το ίδιο του το πρόσωπο πίσω από την οξύτατη σάτιρα κατά της θρησκοληψίας και της υποκρισίας και μεσολάβησαν 5 χρόνια προσπαθειών, έντονων απογοητεύσεων και αφορισμών, ώσπου να επιτραπεί τελικά στον Μολιέρο να το παρουσιάσει (χωρίς περικοπές) στις 5 Φεβρουαρίου του 1669.Η υπόθεση του έργου είναι η εξής: Ο Ταρτούφος, ένας ψευτοθρησκευόμενος μικροαπατεώνας που παρουσιάζεται ως υπέρμαχος της ενάρετης ζωής, φιλοξενείται από μια πλούσια, αστική οικογένεια του Παρισιού και διαταράσσει τις ενδοοικογενειακές σχέσεις επηρεάζοντας τον πατέρα της οικογένειας, Οργκόν. Παρόλες τις εκκλήσεις των υπολοίπων μελών της οικογένειας που προσπαθούν να τον πείσουν ότι ο Ταρτούφος είναι κατ’ επίφαση μόνο άνθρωπος της εκκλησίας, ο Οργκόν επιμένει ότι η παρουσία του μέσα στο σπίτι είναι προς όφελος ολόκληρης της οικογένειας.
Πίσω από τη θεατρική κουρτίνα ξεπρόβαλλαν οι άνθρωποι με τις μάσκες, τα προσωπεία που καλύπτουν την αλήθεια στο καρναβάλι της ζωής. Οι ρόλοι που φοράμε καθημερινώς και συστηνόμαστε με ιδιότητες και ονόματα ξένα με μια οικειοποίηση τρομακτική. Ο “ταρτουφισμός”, συνώνυμο της υποκρισίας, διέπει διαχρονικά τις ζωές μας παραμορφώνοντας τα είδωλα μας ,τις συνειδήσεις μας ,τις λέξεις που προφέρουν τα χείλη μας…
«Αλλά εσείς κάνατε άγιο τον κάθε θεατρίνο εγώ τουλάχιστον μπορώ ακόμα να διακρίνω την πίστη την πραγματική απ’ την υποκρισία, εσείς; Για σας φαντάζομαι δεν έχουν σημασία οι λέξεις. Ενδιαφέρεστε μόνο για την ουσία και η ουσία, φίλτατε, είναι πως θεωρείτε τη μάσκα και το πρόσωπο ένα και το αυτό. Ταυτίζετε την παρρησία με την ηθοποιία, τον κόσμο τον πραγματικό με τον φανταστικό και στις δουλειές σας –φυσικά- πάντα επιχειρείτε να «σπρώξετε» το κάλπικο νόμισμα για καλό».
Στα θετικά (+) της παράστασης:
Ως αποτέλεσμα αυτής τη συνειδητοποίησης, που γεννάει το έργο του Μολιέρου, δημιουργήθηκε το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ σκηνικό της παράστασης από τον Κωνσταντίνο Ζαμάνη. Ένας τεράστιος κεκλιμένος καθρέφτης που αντανακλούσε τη παραμόρφωση των ειδώλων-χαρακτήρων αποτυπώνοντας την ανειλικρίνεια του ατόμου. Ένας ξύλινος σταυρός που έγερνε σαν μια άλλη αποκαθήλωση του ψεύτικου κλήρου και όλη η σκηνή γεμάτη από πολύχρωμα χάρτινα πιάτα και κορδέλες.Mια σαφή αλληγορία στην απληστία του ανθρώπου, σε αυτό το εμετικό φαίνεσθαι της ευμάρειας και μια παραπομπή στο σήμερα και στον ακατάπαυστο καταναλωτισμό.
Σε ένα διπλό ρόλο, αυτό του πρωταγωνιστή αλλά και σκηνοθέτη της παράστασης, ο Αιμίλιος Χειλάκης σε συνεργασία με τον Μανώλη Δούνια, παρέδωσε μία πρωτοποριακή, σύγχρονη σκηνοθεσία με μια εξαιρετική ζωτικότητα όπου λόγος και σκηνοθετική εικόνα πορεύονται μαζί.H σκηνοθετική οδηγία που εμφανίζει τους ηθοποιούς με καρτουνίστικη μορφή και λευκά προσωπεία, δεν είναι κάτι καινούργιο στο χώρο του θεάτρου. Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση, το να επιλέξεις αυτή τη σκηνοθετική παρουσίαση, σε ένα έργο όπου κείτεται στην ναφθαλίνη του και να το αναστήσεις με μία τόσο μοντέρνα και επιτυχημένη σκηνοθετική έμπνευση είναι κάτι το αξιέπαινο. Οι ηθοποιοί μέσα σε σημεία του έργου, αφαιρούσαν τα ψεύτικα προσωπεία τους, αποτυπώνοντας την εναλλαγή του αληθινού και κάλπικου εαυτού. Η κινησιολογία της παράστασης βρέθηκε σε συνάρτηση με το κεκλιμένο σκηνικό του έργου καθώς όλοι οι ηθοποιοί δημιουργούσαν μια κλίση στο σώμα τους, κατά τη διάρκεια των ερμηνειών τους, μιμούμενοι τη σωματικότητα μαριονέτας.
.
Ακόμα ένα στοιχείο μέσα στο έργο που σκιαγραφούσε ανάγλυφα την υποκρισία της ανθρώπινης φύσης, τα πολλά πρόσωπα που καλούμαστε να φορέσουμε μέσα στις περιστάσεις της ζωής μας. Το κείμενο της παράστασης ήταν σε έμμετρη, δεκαπεντασύλλαβη μορφή. Η μετάφραση του ποιητή, Γιώργου Μπλάνα, δημιούργησε μία μοντέρνα ανάγνωση στο κλασικό έργο του Μολιέρου, που αν και αμφιλεγόμενη, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι ήταν ένας συνδυασμός ρεαλιστικότητας και σύγχρονου λόγου εμπεριέχοντας ποιητικότητα και λυρικότητα. Εκεί όπου ο λόγος γινόταν ωμός ως αποτύπωση της σημερινής διαλέκτου, ευθύς η εμφάνιση της ποιητικότητας μαλάκωνε τις λέξεις.
Το ερμηνευτικό σκέλος θα τολμούσαμε να πούμε, ότι βρέθηκε ένα σκαλί πιο κάτω από τη σκηνοθεσία. Φυσικά δεν υπήρχαν αστάθειες ή λάθη στις ερμηνείες, μόνο που στην συγκεκριμένη παράσταση αισθανθήκαμε ότι το ερμηνευτικό κομμάτι καλέστηκε να υπηρετήσει το σκηνοθετικό. Έτσι λοιπόν παρακολουθήσαμε έναν μυσταγωγικό Αιμίλιο Χειλάκη, με μία έντονη εκφραστικότητα σε συνδυασμό με αυτό το υπέροχο ηχόχρωμα φωνής που διαθέτει, αποτυπώνοντας ανάγλυφα την υποχθόνια και αδίστακτη φύση του Ταρτούφου. Εξαιρετική η Αθηνά Μαξίμου, ως Ελμίρα, αποδίδοντας καλύτερα από όλους τους πρωταγωνιστές τη σκηνοθετική καθοδήγηση της ιδιαίτερης κινησιολογίας, διαμορφώνοντας μία άριστη ισορροπία, αποφεύγοντας με μαεστρία τη παγίδα της υπερβολής. Ο Αλκις Κούρκουλος ως Οργκόν, εντοπίστηκε σε σημεία του ρόλου ως υποτονικός, έχοντας μία εναλλαγή καλών και μέτριων ερμηνευτικών σκηνών κατά τη διάρκεια του έργου. Οφείλουμε να ξεχωρίσουμε όμως τη καλλιτεχνική βαρύτητα και αυτοπεποίθηση που εκπέμπει πάνω στο θεατρικό σανίδι. Μεγάλη στιγμή του Άγγελου Μπούρα, η παρουσίαση του μακροσκελή μονολόγου του στον ρόλο του Κλεάνθη, μιλώντας για τον φαρισαϊσμό και την ευσέβεια. Οι υπόλοιποι ρόλοι ερμηνεύτηκαν επάξια με περίσσιο ταλέντο και εξαίρετη τεχνική από τους Γιάννα Παπαγεωργίου, Αλέξανδρο Βάρθη, Γιώργο Λιάντο, Τσιμάρα Τζανάτο, Φραγκίσκη Μουστάκη.
Όμως η καθηλωτική ερμηνεία της παράστασης ανήκει δικαιωματικά στη Ρούλα Πατεράκη ως Μανταμ Περνελ. Ένας χαρακτήρας που κατέχει μικρή χρονική έκταση μέσα στο έργο με κομβική όμως σημασία. Σηματοδοτεί την έναρξη και τη λήξη της θεατρικής ιστορίας μέσα από ένα ρόλο πιο αφηγηματικό. Η Ρ. Πατεράκη διέθετε μία αξιοθαύμαστη σταθερότητα στο λόγο αλλά και στο συναίσθημα του χαρακτήρα της, χρωματίζοντας κατάλληλα το τόνο τη φωνής της σε κάθε λέξη ,κάθε παύση ,κάθε ερώτημα…
“Βλέπει τις δεξιώσεις σας, τα δείπνα, τους χορούς και θλίβεται για όλα αυτά γιατί είναι του Σατανά. Αντί να κουβεντιάζετε, σαν χριστιανοί σεμνά, αρχίζετε τα χάχανα, τα πρόστυχα αστεία, τα άσματα τα έξαλλα τους εναγκαλισμούς τους πονηρούς και -ναι κι εσείς- τη σκανδαλολογία. Ένας είναι υποκριτής, ο άλλος θεατρίνος, αναξιόπιστος αυτός και φαρισαίος εκείνος”.
Κοστούμια (Κωνσταντίνος Ζαμάνης) και φωτισμοί (Νίκος Βλασόπουλος) αποδείχθηκαν πολύτιμοι συνεργάτες του σκηνοθετικού οράματος, προσφέροντας μία κορυφαία στιγμή εικαστικότητας, στη σκηνή έντονης βίας μεταξύ Οργκόν και Ταρτούφου.
.
Εν κατακλείδι (=),
Η καλλιτεχνική παρουσίαση του συγκεκριμένου Ταρτούφου, μας χάρισε μια στιγμή θεατρικής έκστασης. Εντυπωσιαστήκαμε με την ευρηματική και γκροτέσκο σκηνοθεσία του Α.Χειλάκη, σε ένα καλλιτεχνικό όραμα που κατόρθωσε να παντρέψει το κλασικό με το σύγχρονο στοιχείο. Η άποψη μας είναι πως το συγκεκριμένο θεατρικό εγχείρημα θα κατακτήσει μία θέση-σταθμό στις μοντέρνες θεατρικές αποτυπώσεις…
Οι εποχές περνούν. Άλλες ανασταίνονται, άλλες πεθαίνουν.. Ο άνθρωπος φτιαγμένος κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση θα αναζητά πάντα το δημιουργό του και αυτή την αιώνια αθανασία που του έταξε.. Θα φορά προσωπεία και μάσκες για να τον ξεγελάσει, θα τον ονοματίσει χρήμα και θα τον υπηρετεί και στο τέλος δυο χούφτες χώμα θα σημάνουν το τέλος αυτής της υποκρισίας..Ποτέ δεν θα καταφέρουμε να ζήσουμε πραγματικά ,μόνο θα υποκρινόμαστε ότι ζούμε..
«Απίστευτη παράνοια οι άνθρωποι. Μανία που έχουν με τα όρια! Πρέπει ντε και καλά να τα περνούν. Τη λογική τη θεωρούν βραχνά, που τους κρατάει στάσιμους. Και ξαφνικά, μια μέρα των ημερών, τινάζουνε τα πάντα στον αέρα: κύρος, αξιοπρέπεια, τιμή περιουσία… Αυτό δεν είναι ελάττωμα – είναι αναπηρία!»
Βαθμολογία:
7/10
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
.
==================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==================================================================================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
