Θεατρική ανάσα… η παράσταση «Πνεύμονες». Είδαμε στο Αριστοτέλειον & Σχολιάζουμε…
Aπό την Αθήνα και το θέατρο Tempus Verum-Εν Αθήναις, η παράσταση “Πνεύμονες” υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Δημήτρη Λάλου, παρουσιάστηκε για ένα διήμερο στο θέατρο “Aριστοτέλειον” και παίρνει δικαιωματικά παράταση για τις 20 και 21 Μαρτίου.
Το δελτίο τύπου αναφέρει: Μα πώς να αποφασίσεις για το μέλλον σου, όταν αυτό προβλέπεται τόσο δυσοίωνο; Το έργο δίνει φωνή στη «Γενιά της Αβεβαιότητας» που μέσα από τις καταιγιστικές αλλαγές και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις βρίσκει τρόπο να χαράξει τη δική της πορεία ζωής. Ένας άντρας και μια γυναίκα, μορφωμένοι, γύρω στα τριάντα προσπαθούν να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους. Ο χρόνος όμως είναι εναντίον. Αν περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες δεν θα το κάνουν ποτέ. Απ’ τη μια η επιθυμία για ένα παιδί και απ’ την άλλη η αγωνία για το περιβάλλον, τον υπερπληθυσμό, την παγκόσμια κρίση και την πολιτική αστάθεια…
«Ένα παιδί; Είναι σαν να μου έριξες μπουνιά στη μούρη και μετά μου ζήτησες να σου λύσω μια μαθηματική εξίσωση»
.
Με αυτή τη φράση ξεκινάει το χειμαρρώδες κείμενο της παράστασης. Οι “Πνεύμονες”(2011) του βραβευμένου Άγγλου συγγραφέα Duncan Macmillan είναι μια σύγχρονη ιστορία αγάπης. Μια μεταφορά της πραγματικότητας των ανθρωπίνων σχέσεων στο σήμερα, με ουσία και ειλικρίνεια. Ένα κείμενο με χιούμορ, προβληματισμό ,κριτικό σχόλιο μα και γεμάτο συναίσθημα. Λέξεις και κουβέντες τόσο οικείες, τόσο καθημερινές, λες και κάποιος σε κρυφάκουγε στο σκαστό καφέ που πρόλαβες να πιεις με το φίλο σου ,πριν πας για δουλειά. Στους δυο ήρωες αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, τις σκέψεις σου, τον τρόπο που αγαπάς και σε αγαπούν σε ένα κόσμο που μεταλλάσσεται με βίαιες ταχύτητες. Κάποιες φορές δεν προλαβαίνεις να σε βρεις, αναρωτιέσαι ποιος είσαι, που έμεινες, που προχώρησες, που θες να πας… Και όμως ακόμα θυμάσαι πως.. διάολε ναι, ξέρεις να αγαπάς..
Στα θετικά (+) της παράστασης:
Η σκηνοθεσία της παράστασης από τον Δημήτρη Λάλο, ευφυέστατη, μινιμαλιστική και συμβολική. Ένα εξαιρετικό πάντρεμα με όλο το υπόλοιπο ύφος του έργου, με την απουσία οποιουδήποτε σκηνικού. Μία “ήσυχη” σκηνοθετική καθοδήγηση που έφερνε εσκεμμένα σε πρώτο πλάνο το διεγερτικό και έντονο κείμενο της παράστασης. Οι ηθοποιοί κινούνταν πάνω στη σκηνή ως μια εικόνα καθημερινότητας και φυσικότητας, διαμορφώνοντας μέσα από αυτή την απλουστευμένη αλήθεια, ένα συναίσθημα που σε διαπερνούσε. Οι χρόνοι τρέχαν, οι εναλλαγές ήταν γρήγορες και όμως το έργο υπήρξε δεμένο και συνοχικό. Και ανάμεσα τους ένα πουκάμισο αδειανό. Να αλλάζει χέρια και να μαρτυράει κάθε νέο συναίσθημα. Μοναδικό και καταλυτικό στοιχείο της συγκεκριμένης σκηνοθεσίας, ένα πάζλ που ένωναν ή χώριζαν οι δυο χαρακτήρες, αντικατοπτρίζοντας τη πορεία μιας σχέσης. Δρόμοι που συναντιούνται, δρόμοι που χωρίζουν, κομβικά σταυροδρόμια και αμφίβολα αδιέξοδα..
Ακόμα μια έκπληξη μας περίμενε και στο ερμηνευτικό σκέλος. Και οι δύο πρωταγωνιστές του έργου, Αποστόλης Τότσικας και Βάσω Καβαλιεράτου, υπήρξαν εξαιρετικοί. Αντιμετώπισαν τους ρόλους τους με αμεσότητα, απλότητα, με μια πηγαία αλήθεια και έγιναν αβίαστα μια παρέα με τους θεατές. Πάνω στη σκηνή αναγνώριζες τον εαυτό σου, τους φίλους σου, τη ζωή σου. Υπηρέτησαν τη σύγχρονη μορφή ερμηνείας άριστα. Διέθεταν χημεία, δυναμικότητα, ενέργεια, χιούμορ σε μια παράσταση όπου η επιτυχία της ξεκινάει και σταματάει στην ερμηνευτική παρουσίαση των ηθοποιών.
“Με γοήτευε πάντα το μυαλό, η ψυχή κι ένα ζευγάρι ματιά να τα κοιτώ και να νιώθω σπίτι μου. Κι έτσι ξέρω μόνο ότι θέλω να μείνεις και σε περιμένω να ‘ρθεις. Έλα να ξεκινήσουμε μαζί. Να χωθώ μέσα σου και να μην βγω ποτέ ξανά, να χαθείς κι εσύ μες το μυαλό μου. Κι ας μην ξέρω που πάμε, αρκεί που θα πηγαίνουμε μαζί. Μόνο έλα. Ρενέ
Στα αρνητικά (-):
Η μοναδική μας ένσταση σχετίζεται με τους φωτισμούς της παράστασης (Περικλής Μαθιέλης), όπου δεν κατόρθωσαν να “φωτίσουν” τις στιγμές και τα συναισθήματα που γεννιούνταν μέσα από αυτές. Σε ένα άδειο σκηνικό με δύο ηθοποιούς, που κινούνταν απροκάλυπτα πάνω στη σκηνή, ο φωτισμός θα έπρεπε να παίξει καταλυτικό ρόλο. Να ξεγυμνώνει αλήθειες και να ντύνει αισθήσεις… Να δημιουργεί ένταση και νηνεμία παράλληλα..
«Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα: μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.»
Ν. Χριστιανόπουλος
Καταλήγοντας(=):
Γίναμε μάρτυρες μιας πολύ όμορφης θεατρικής στιγμής. Παρακολουθήσαμε καλό, σύγχρονο θέατρο σε μια εποχή όπου η “αλήθεια”, στην όποια μορφή της είναι μονόδρομος. Μία παράσταση που ξεφορτώθηκε τα περιττά και παρουσίασε μία ειλικρινής καλλιτεχνική εικόνα με τη πολύτιμη βοήθεια των δύο φρέσκων πρωταγωνιστών της. Οι πνεύμονες, είναι το οξυγόνο, είναι η ζωή. Πάρε λοιπόν μια βαθιά ανάσα και συνέχισε. Ο πόλεμος έξω μαίνεται. Δεν ξέρω πότε θα σταματήσει. Όμως εσύ έχεις ακόμα πνοή. Ζήσε…
Βαθμολογία:
6,5/10
Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
==================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==================================================================================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
