Η Φιλίτσα με ρώτησε λίγο πριν μπούμε στο θέατρο Σοφούλη: ‘Νέλη τι χρώμα θα έχει το μπαλόνι που θα κρατά το κορίτσι;’. ‘Δεν ξέρω’, της απάντησα. ‘Εσύ τι χρώμα θα ήθελες να έχει;’, θέλησα να μάθω. ‘Ροζ ή κόκκινο’, απάντησε συνεχίζοντας να περπατά κρατώντας μου το χέρι και ανυπομονώντας να δει το σημερινό έργο. Αφού μπήκαμε στην αίθουσα και καθίσαμε στις θέσεις μας, άρχισε να κοιτάζει προσεκτικά το χώρο αναγνωρίζοντας πράγματα που είχε δει από προηγούμενη φορά. Μου άρεσε τόσο πολύ που θυμόταν λεπτομέρειες. Αυτό σήμαινε τουλάχιστον δύο πράγματα. Αφενός ήταν παρατηρητική και αφετέρου ένιωθε ήδη αυτό το χώρο οικείο.
Προτού ακουστεί το τρίτο κουδούνι με ρώτησε αν θα υπάρχει μόνο ένα κορίτσι που θα κρατά το μπαλόνι ή και ένα αγόρι. Της εξήγησα πως ο τίτλος αναφερόταν σε ένα κορίτσι αλλά ποιος ξέρει τι εκπλήξεις θα μας περίμεναν σε λίγα λεπτά που θα ξεκινούσε η παράσταση. Φανταζόμουν λοιπόν να δω ένα κορίτσι που θα περιπλανιόταν κρατώντας στα χέρια της ένα μπαλόνι. Ήμουν σίγουρη ότι αυτό το μπαλόνι θα συμβόλιζε κάτι πολύ δυνατό που θα ανακαλύπταμε κατά τη διάρκεια όλων όσων θα βλέπαμε.
Το κορίτσι δεν άργησε να φανεί. Κινήθηκε με εξαιρετική χάρη κρατώντας στα χέρια της ένα κατακόκκινο μπαλόνι. Κι όσο την έβλεπα να δείχνει χαρούμενη με το κόκκινο μπαλόνι στα χέρια της, σκεφτόμουν πως αυτό είναι η ουσία του να είσαι παιδί. Να μπορείς να χαίρεσαι, να ξεγνοιάζεις, να μη νοιάζεσαι για τίποτα, να παίζεις, να μαθαίνεις, να πειραματίζεσαι. Κι όταν το κορίτσι χάθηκε, άρχισε να το ψάχνει το αγόρι. Το έψαχνε παντού. Το αναζητούσε ελπίζοντας να το βρει ξανά και να μάθει το όνομά του. Ρωτούσε όποιον συναντούσε μπροστά του προκειμένου να μάθει πώς έλεγαν αυτό το κορίτσι. Αυτό το ιδιαίτερο κορίτσι που του είχε κάνει τέτοια εντύπωση.
Η μικρή μου φίλη παρακολουθούσε εκστασιασμένη όλα όσα διαδραματιζόντουσαν πάνω στη σκηνή. Κάθε φορά που το κορίτσι με το κόκκινο μπαλόνι περπατούσε ανάμεσα στους θεατές, εκείνη το ακολουθούσε με το βλέμμα της προσπαθώντας να καταλάβει πού πήγαινε, γιατί βιαζόταν και αν θα ερχόταν ξανά. Έτσι όπως αναρωτιόταν και το αγόρι που είχε γνωρίσει το κορίτσι που κρατούσε ένα μπαλόνι και συνέχιζε να το ψάχνει. Τελικά αυτό το κορίτσι ήταν πολύ σημαντικό για τους γύρω της.
Κάποια στιγμή συγκινήθηκα πολύ. Κι αυτό συνέβη όταν σε μια σκηνή εμφανίστηκε ένα παιδί μπροστά από ένα βιβλιοπωλείο. Ήθελε να διαλέξει αυτό που το ίδιο επιθυμούσε να διαβάσει αλλά η μητέρα του είχε άλλη γνώμη. Είχε η ίδια αποφασίσει τι θα διάβαζε η κόρη της και δεν δεχόταν αντιρρήσεις. Μια αυταρχική και απόλυτη μητέρα που πίστευε ότι ήξερε ποιο είναι το καλύτερο για το παιδί της. Αυτό που πιστεύουν πολλές ακόμα μητέρες σε αυτόν τον κόσμο. Κι ακόμα κι αν ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις για τα παιδιά τους, ξεχνούν πως το να δίνουν χώρο και ελευθερία στο να αναγνωρίζονται και να εκφράζονται οι ανάγκες των παιδιών από τα ίδια είναι το πολυτιμότερο δώρο που μπορούν να τους προσφέρουν.Κι όσο η μητέρα αυτού του κοριτσιού επέμενε να γίνει το δικό της, τόσο υποχωρούσε το μικρό κορίτσι. Κι όσο υποχωρούσε το μικρό κορίτσι, τόσο απομακρυνόταν από κοντά της το μπαλόνι που κρατούσε. Κι όσο απομακρυνόταν από κοντά της το μπαλόνι που κρατούσε, τόσο πιο δυστυχισμένο γινόταν.
Να ήταν άραγε αυτό το μπαλόνι ο αυθορμητισμός ενός μικρού παιδιού; Αυτό αναρωτιόμουν μέχρι να φτάσουμε στο τέλος. Να ήταν η ξεγνοιασιά και το χαμόγελο που χάνεται όταν ένα παιδί έρθει αντιμέτωπο με την απόρριψη που δέχεται από το γονιό του; Γιατί όταν ένας γονιός απορρίπτει μια ανάγκη του παιδιού του, είναι σαν να απορρίπτει το ίδιο. Η απορία μου πάντως λύθηκε ακούγοντας από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές λίγο πριν το φινάλε τι ακριβώς συμβόλιζε αυτό το μπαλόνι.
Όσο για εσένα που σκοπεύεις να παρακολουθήσεις αυτό το έργο, αξιοποίησε στο βαθμό που θέλεις, κάποιες ιδέες που παραθέτω ευθύς αμέσως. Κι αυτό γιατί η ουσιαστική μάθηση ξεκινά μετά την παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης. Έχει να κάνει με αυτά που θα συζητήσεις με το παιδί σου και με το πόσο πιο μακριά θα το πας.
Ιδέες για εφαρμογή μετά την παράσταση
- Ζήτησε από το παιδί σου να σου πει ποια σκηνή ξεχώρισε από όλο το έργο και για ποιο λόγο.
- Μίλησε με το παιδί σου για το κορίτσι με το κόκκινο μπαλόνι εξηγώντας του με όσο πιο απλά λόγια μπορείς την έννοια της παιδικότητας.
- Ζήτησε από το παιδί σου να σου πει τι θα άλλαζε στην ιστορία με το κορίτσι που κρατούσε ένα μπαλόνι.
- Ψάξε μαζί με το παιδί σου στο διαδίκτυο αν υπάρχουν κι άλλες ιστορίες με μπαλόνια και διαβάστε τις παρέα συζητώντας αργότερα τις ομοιότητες και τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των ιστοριών που βρήκατε και της ιστορίας που είδατε στο θέατρο.
- Ζήτησε από το παιδί σου να σου πει ποια λέξη θα έγραφε σε ένα μπαλόνι και για ποιο λόγο.
- Ζήτησε από το παιδί σου να μοιραστεί την ιστορία που είδατε με δικά του λόγια σε ένα φίλο του.
- Ζήτησε από το παιδί σου να ζωγραφίσει κάτι που να συνδέεται με το έργο που είδε.
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν αρκεί να συνοδεύεις το παιδί σου με τη φυσική σου παρουσία αλλά να μην είσαι ουσιαστικά εκεί. Μοιράσου μαζί του την όλη εμπειρία, για να μάθει κι αυτό να μοιράζεται με τη σειρά του. Δείξε αληθινό ενδιαφέρον, για να μάθει κι αυτό να ενδιαφέρεται με τη σειρά του. Σεβάσου τους κανόνες που ισχύουν μέσα στην αίθουσα θεάτρου, για να μάθει κι αυτό να τους σέβεται και να τους τηρεί με τη σειρά του.
Όσο για εμάς θα συναντηθούμε ξανά μέσα από αυτή τη στήλη με μια καινούργια πρόταση… σε 15 μέρες να με ‘διαβάσεις’… αγαπάμε πολύ το παιδικό θέατρο… κι οι δυο φίλες μου, η Φιλιώ και η Κατερίνα πάνε θέατρο και μετά μοιράζονται μαζί σας το βίωμά τους μέσα από τα άρθρα μου…
-ΠΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
“Η Φιλιώ και η Κατερίνα πάνε θέατρο” κάθε δεύτερη Παρασκευή στην Κουλτουρόσουπα