Είδε και σχολιάζει ο Πρόδρομος Μαυρίδης
Η συνάντηση τριών παλιών συμμαθητών, θα εξελιχθεί σε μια βραδιά αποκαλύψεων, φέρνοντας τον Βίνσεντ, τον Τζον και την Έιμι, αντιμέτωπους με την αλήθεια τους… Και την αλήθεια. Αλήθεια, αυτές οι δύο συμβαδίζουν;
Η ζωή ενός ανθρώπου, είναι γεμάτη από στιγμές και αποφάσεις. Στιγμές ασήμαντες και σημαντικές, στιγμές ευτυχίας, δυσκολίας, απελπισίας, προσπάθειας, δυστυχίας. Ο κάθε άνθρωπος όμως καλείται να αποφασίσει με ποιόν τρόπο θα τις αντιμετωπίσει. Ο Stephen Belber στο έργο του «Τape» αποτυπώνει τις στιγμές τριών παλιών συμμαθητών στο παρελθόν και στο παρόν και το πώς έχει εξελιχθεί η ζωή τους.
Το έργο διαδραματίζεται σε ένα μικρό δωμάτιο ενός μοτέλ του Μίσιγκαν, ρεαλιστικό και λειτουργικό (David Negrin), στο οποίο και μένει ο Βίνσεντ (Κων/νος Κάππας), ένας 35αρης μποέμ ανειδίκευτος εθελοντής πυροσβέστης (στην πραγματικότητα αλκοολικό βαποράκι), ο οποίος έχει έρθει στην πόλη, με σκοπό να παρακολουθήσει την πρεμιέρα ενός κινηματογραφικού έργου, το οποίο έχει σκηνοθετήσει ο Τζον (Δημήτρης Λιακόπουλος), παλιός του φίλος από το σχολείο, γιάπης / διανοούμενος αστός
Ο Βίνσεντ θα προσκαλέσει τον Τζον στο δωμάτιό του αλλά η πορεία της συζήτησης θα ξεφύγει από τα όρια της κοινωνικής συναναστροφής, όταν μετά από φαινομενικά ανούσιες τοποθετήσεις, ο Βίνσεντ θα πιέσει το Τζον να παραδεχτεί τον βιασμό της Έιμι (Εμμανουέλα Αλεξίου), συμμαθήτριάς τους, νυν αντιεισαγγελέα στο Μίσιγκαν και πρώην κοπέλας του Βίνσεντ.
Με την παραδοχή του γεγονότος από τον Τζον, αποκαλύπτεται ότι όλη η συνομιλία έχει καταγραφεί σε μία κασέτα, που προορίζεται να δοθεί στην Έιμι, η οποία και καταφθάνει στο δωμάτιο, μετά από πρόσκληση του Βίνσεντ και χωρίς να γνωρίζει για την παρουσία του Τζον.. Και τότε το έργο αποκτά άλλη τροπή..
Οι δύο άντρες, έντεχνα αποτυπώνουν το αιώνιο δίπολο της κοινωνίας μας. Την δικαιοσύνη και τον συμβιβασμό. Ο Βίνσεντ δεν έχει ξεπεράσει αυτό το γεγονός (…αν όντως ήταν γεγονός) και με σχεδόν παιδιάστικη συμπεριφορά, προσπαθεί να αποδώσει δικαιοσύνη ή απλώς να επιβεβαιώσει τον ανδρικό του εγωισμό. Ο Κων/νος Κάππας, με έντονη κινητικότητα και καθημερινό λόγο, καταφέρνει να κάνει τον ήρωά του αγαπητό στο κοινό. Έναν ήρωα που στην ουσία είναι δυστυχισμένος στη χωρίς νόημα ζωή του. Τεχνικά, οι κινήσεις, οι παύσεις, οι εξάρσεις του είναι προσεγμένες και αιτιολογημένες, ερμηνεύοντας (δικαιολογώντας) το καθετί. Το εφηβικό ντύσιμο, την αγοραία γλώσσα και τις ανώριμες αντιδράσεις.
Ο Τζον αντιθέτως, έχει πειστεί για τη σπουδαιότητα του εαυτού του, οπότε ο προσεγμένος λόγος του, οι μετρημένες κινήσεις του και το καθωσπρέπει ντύσιμό του (απουσία κάποιου πανωφοριού, μπαίνοντας στο δωμάτιο από το δρόμο αλλά οκ…) χτίζουν μια εικόνα που δεν επιτρέπει έξωθεν υποβιβασμούς. Ο Δημήτρης Λιακόπουλος, ενσαρκώνει έναν σύγχρονο τεχνοκράτη-διανοούμενο που υποτίθεται ότι μιλά για ιδανικά, ενώ ο ίδιος δεν έχει, ή χειρότερα, τα έχει κοιμίσει για να μην αμαυρώσουν την κοινωνική του εικόνα. Έχει κάποιες στιγμές αμηχανίας στην αρχή του έργου, φανερώνοντας ότι δεν έχει αιτιολογήσει πλήρως κάθε αντίδραση του ήρωά του, όμως στην πορεία της παράστασης βρίσκει το ρυθμό του.
Καταλύτης του έργου ανάμεσα στους δύο άντρες (ως συνήθως) είναι μια γυναίκα. Εν προκειμένω, μια γυναίκα απωθημένο, τρόπαιο, θύμα που όμως αρνείται να μπει στο πλαίσιο που της όρισαν. Η Εμμανουέλα Αλεξίου είναι δωρική, συγκεκριμένη και σαφής. Προκαλεί αμηχανία με την παρουσία της γιατί ακριβώς είναι αληθινή όπως και ο λόγος της. Θα προτιμούσα εντονότερη την κορυφαία (μία και μοναδική) συναισθηματική της στιγμή ή λιγότερο έντονη την αντίδραση των αντρών σε αυτή.
Η επιλογή των κουστουμιών (David Negrin) σε σχέση με τους χρωματισμούς του σκηνικού, δημιουργούν αντιθέσεις που κλέβουν το βλέμμα του θεατή. σε μια σκηνοθεσία λιτή κατά την οποία, ο σκηνοθέτης (Θοδωρής Βουρνάς) επέλεξε να αφήσει τους ηθοποιούς να δράσουν χωρίς να τους εγκλωβίσει σε μοτίβα, αλλά με σωστό ρυθμό, βοηθώντας την εξέλιξη και κατανόηση του έργου.
Συνολικά, εξαιρώντας τις 2-3 αμήχανες (ερμηνευτικά) στιγμές, η παράσταση χειροκροτήθηκε δικαίως στο τέλος από τους (διάσημους και μη παρευρισκόμενους) θεατές. Σιωπηλά φεμινιστική, τεχνικά συνεπής και κοινωνικά διδακτική.
Βαθμολογια:
6,7/10
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
