ΤΑΚΗΣ ΖΑΧΑΡΑΤΟΣ στο θέατρο Δάσους: Γενναιόδωρος και πληθωρικός, αλλά προβλέψιμος… Είδαμε και σχολιάζουμε.
Μια παράσταση – σώου του ενός, στηριγμένη αποκλειστικά στο σκηνικό ταλέντο του ενός.
Ήταν τόση η χαρά του βλέποντας τέτοια εποχή το μεγαλύτερο μέρος του θεάτρου Δάσους γεμάτο που στο κλείσιμο, πέρα από θερμές ευχαριστίες για την «Θεσσαλονίκη που τον στηρίζει πάντα», γονάτισε και… φίλησε με ευγνωμοσύνη το χώμα της! Μπορεί να φάνηκε υπερβολικό, ωστόσο εκείνη τη στιγμή ήταν αυθόρμητο και αυθεντικό. Ήταν η αληθινή χαρά ενός παιδιού που του χάρισαν ένα δώρο πολύτιμο τη στιγμή που δεν το περίμενε! Διότι όντως ήταν «δώρο» η απρόσμενη προσέλευση εν μέσω ακυρώσεων αλλά και η ενεργός συμμετοχή ενός κοινού ενθουσιώδους! Που χειροκροτούσε σε κάθε ατάκα, γελούσε με την ψυχή του, επευφημούσε… Όπως φάνηκε, ένα κοινό φανατικό που τον ακολουθεί πιστά… και καλά κάνει! Αλλά και ένα ευρύτερο κοινό που κάτω από ασφυκτικές συνθήκες αναζητά στιγμές εκτόνωσης και οάσεις «εγγυημένου» γέλιου.
Ας έρθουμε όμως στην αρχή, όπου περιμένοντας την έναρξη, ακούμε στις 9.30΄τη φωνή του Ζαχαράτου να μας καλωσορίζει θερμά και να ζητά την άδεια μας για μια καθυστέρηση 10 λεπτών, που βέβαια εκτιμώντας τη σπάνια ευγένεια… την παραχωρήσαμε απλόχερα. Και σε 10 λεπτά ακριβώς κάνει την εμφάνισή της στην οθόνη της σκηνής η… Ζωή Κωνσταντοπούλου! Που θα έπαιρνες όρκο (μα τω θεώ!) ότι πρόκειται για αυθεντικά πλάνα της ίδιας… για τέτοια ταύτιση μιλάμε! Τόσο εμφανισιακά όσο κυρίως στην εκφορά του λόγου της προέδρου, όπου με την παροιμιώδη «γλυκύτητα» και το βλέμμα-παγοκόφτη μας ενημερώνει για τους όρους θέασης και τις ποινές σε περίπτωση ατασθαλιών και φυσικά το πρώτο αυθόρμητο γέλιο με τον σουρεαλισμό της εικόνας, ήταν δεδομένο.
Αμέσως μετά κάνει θεαματική εμφάνιση ως Μαρινέλα και μάλιστα σε απίθανο ντουέτο με τον ίδιο ως Χατζή στην οθόνη, ακολουθεί προβολή μιας χορταστικής διαφήμισης με το γνωστό σουτιέν «Μπρήτη…θειά», για να εισβάλλει ως Ζωζώ Σαπουντζάκη, αλωνίζοντας στη σκηνή και απαριθμώντας απίθανες σχέσεις, ερωτικές ή μη, που χάνονται στα βάθη των αιώνων! Ξεκινώντας από τον…. Πελοποννησιακό πόλεμο, τον Φίλιππο τον Μακεδόνα, τον Α΄παγκόσμιο πόλεμο, μέχρι το σήμερα με Τσίπρα, Βαρουφάκη, Σόϊμπλε, Κανάκη, Αρναούτογλου κ.α., πάντα με το σκέρτσο, το μπρίο και την… παγέτα μιας αυθεντικής σταρ! Μεσολαβεί νέα Κωνσταντοπούλου στην οθόνη σε «διαλόγους» με (πραγματικούς) βουλευτές στα όρια (πραγματικής) νευρικής κρίσης, για να εμφανιστεί ως Μελίνα Μερκούρη και να μιλήσει με τη δική της γλώσσα στη σημερινή Ελλάδα.
Νέα προβολή με την Έλλη Στάη – Ζαχαράτο να προλογίζει την εμφάνιση της «λαίδης» Άντζελα, που με το… ευφάνταστο λεξιλόγιο περίλαβε όλο το συνάφι της μέχρι πολιτική και Μέρκελ, στολίζοντάς την κατάλληλα απέναντι στην οθόνη, όπου την «υποδυόταν»… ποιος άλλος; Φτυστή επίσης! Ταυτόχρονα όμως παρήλασαν στη σκηνή και όλοι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι… Βλαχοπούλου, Καζαντζίδης, Μούσχουρη, Πλούταρχος, Καρράς, Χατζηγιάννης (ξεκαρδιστικός), Πάολα, Παντελίδης, Μαζωνάκης, Χριστοδουλόπουλος (σε απολαυστικό πανηγύρι), Βοσκόπουλος, Μοιραράκη και άλλοι… Κλείνοντας με μια ερμηνεία από 4 μεγάλες φωνές που απέδωσε ταυτόχρονα με ακρίβεια: Σ. Διονυσίου, Β. Μοσχολιού, Λ. Διαμάντη, Π. Πάνου, ενώ στο φινάλε του πληθωρικού δίωρου, είδαμε σε προβολή την Αλίκη Βουγιουκλάκη- Ζαχαράτο να συνομιλεί με τον ίδιο για το σήμερα με το γνωστό της νάζι και να καταλήγει τραγουδώντας το επίκαιρο «Κάντε υπομονή…», με το οποίο και έκλεισε «συμβολικά» η παράσταση.
Μια παράσταση – σώου του ενός, στηριγμένη αποκλειστικά στο σκηνικό ταλέντο του ενός.
– Ο οποίος έχοντας την ικανότητα να αλλάζει χίλια πρόσωπα και να γίνεται… πολλοί, δίνει την αίσθηση ενός πολυπληθούς θιάσου αστέρων. Ένα ταλέντο αναμφισβήτητο και όχι μόνο στη μίμηση που όταν την έχει επεξεργαστεί κατάλληλα, πρόκειται για πλήρη ταύτιση. Ένα ταλέντο επίσης που συνοδεύεται από πολλή και εμφανή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια, βελτιώνοντας θεαματικά τα εκφραστικά του μέσα. Ωστόσο τα δυνατά του σημεία επί σκηνής είναι η αμεσότητα στην επικοινωνία με το κοινό, η φοβερή ετοιμότητα στην ατάκα, το πηγαίο χιούμορ, ο αυτοσχεδιασμός – ως δείγματα ευφυίας και όταν επενδύει περισσότερο σε αυτά, αποδίδει τα μέγιστα. Και επίσης μια έμφυτη θετική αύρα και σκηνικό ήθος που λειτουργούν καταλυτικά και ευεργετικά στο σύνολο.
– Στην παρούσα παράσταση είναι γεγονός ότι ειπράξαμε αρκετές στιγμές (πολύτιμου) γέλιου, άλλοτε αυθόρμητου κι άλλοτε από «κεκτημένη ταχύτητα». Απολαύσαμε τις έξυπνες, ευρηματικές περιπέτειες της Ζωζώς, τις θανατηφόρες ατάκες της Άντζελας, τις πολύ επιτυχημένες μεταμφιέσεις στο βίντεο, σε ένα βαθμό τις παρεμβάσεις Κωνσταντοπούλου- μετά από κάποιο σημείο «ξεχείλωσε»- κάποια εύστοχα στιγμιότυπα στη σάτιρα «επωνύμων» συνοδευμένα από αστεία κινησιολογία. Κυρίως όμως απολαύσαμε τις αυθόρμητες, καυστικές, εκτός κειμένου ατάκες ενός πληθωρικού και γενναιόδωρου Ζαχαράτου και την περίσσια του ενέργεια…
Σε ένα ταλέντο ωστόσο αυθεντικό δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε καλοπροαίρετα κάποιες αδυναμίες που θεωρούμε ότι το αδικούν, ενώ είναι προορισμένο για μεγαλύτερα πράγματα…
– Διότι είναι άδικο για έναν καλλιτέχνη προικισμένο και εργατικό να επαναλαμβάνει τον εαυτό του υποδυόμενος τις ίδιες φιγούρες με την ίδια οπτική και να περιορίζεται σε κοινοτυπίες. Σαφώς κατανοούμε ότι θα κρατήσει ένα σταθερό πυρήνα επιτυχημένων μιμήσεων, αλλά περιμένουμε να «βλέπει» τα πρόσωπα κάθε φορά από διαφορετική γωνία, να τα βάλει σε απρόβλεπτες καταστάσεις ή μεταξύ τους σχέσεις, να τους δώσει καινούργιες ατάκες. Πόσο ενδιαφέρον έχει να βλέπεις κάθε φορά τους ίδιους ρόλους που αν τύχει να αγγίξουν την επικαιρότητα, να το κάνουν εντελώς συμβατικά και προβλέψιμα; Όταν λείπει το στοιχείο της έκπληξης, το πράγμα βαλτώνει, λειτουργεί πλέον μηχανικά, με «κεκτημένη ταχύτητα Δεν είναι τυχαίο ότι καινούργιες προσθήκες σαν της Κωνσταντοπούλου, κερδίζουν τις εντυπώσεις σπάζοντας μια επαναλαμβανόμενη μονοτονία.
– Και εδώ βέβαια καταλυτικό ρόλο παίζουν κείμενα και σκηνοθεσία που εν προκειμένω επιμελήθηκε ο ίδιος και το αποτέλεσμα ΔΕΝ θα το λέγαμε ευτυχές. Από άποψη κειμένου, απλά τα αναμενόμενα, αυτά που περιμένει να ακούσει το κοινό π.χ. κοινότυπες βρισιές στη Μέρκελ, χωρίς φαντασία, με ελάχιστες φωτεινές διαλείψεις, π.χ. στο σκέτς της Ζωζώς. Οι υπόλοιποι αρκέστηκαν στα τετριμμένα κουτσομπολίστικα που έχουμε ακούσει πολλάκις, ενώ βρήκαμε ατυχές (ΚΑΙ σε πολιτικό επίπεδο) το κείμενο δια στόματος Μ. Μερκούρη, στα πρότυπα ενός επιφανειακού ηθικοπλαστικού κηρύγματος με δόσεις λαϊκισμού και επίπλαστης «μαχητικότητας», το ίδιο και η αφελής παρέμβαση Βουγιουκλάκη.
– Όσο για τη σκηνοθεσία, θα λέγαμε ότι τη χαρακτηρίζει η ασάφεια και εν προκειμένω… ΜΗ δημιουργική. Δεδομένου ότι εμπλέκονται πολλά ετερόκλητα πρόσωπα και καταστάσεις με τρόπο τυχαίο, χωρίς κάποιο σκελετό ή σύνδεση ή κριτήρια που να υπηρετούν ένα στόχο. Με μια σχεδόν «αγωνία» να «πούμε τα πάντα», έστω πρόχειρα και από λίγο, διότι η προχειρότητα επίσης ήταν εμφανής (πιθανόν και λόγω επίκαιρων προσθηκών της τελευταίας στιγμής), σε ένα σώου όντως δύσκολο με συνεχείς μεταμφιέσεις που απαιτούσε φαντασία και δουλεμένη σκηνοθεσία για άρτιο αποτέλεσμα. Επιπλέον σε ένα μεγάλο ανοιχτό χώρο, η κωμικότητα που στηρίζεται π.χ. σε μορφασμούς ή αδιόρατες κινήσεις , προφανώς δεν μπορεί να λειτουργήσει λόγω απόστασης…
– Σε επίπεδο μουσικής, πολύ καλή η μπάντα και ο ήχος, αλλά εντοπίσαμε «θεματάκια» στις ερμηνείες του Ζαχαράτου που κάπου έχανε την τονικότητα, κάπου δεν πατούσε σταθερά, ενώ οι μιμήσεις φωνητικά ήταν υποτυπώδεις, αποδίδοντας αρκετές διαφορετικές φωνές πάνω-κάτω με την ίδια, εκτός από κάποιες χαρακτηριστικές. Μας έκανε δε εντύπωση γιατί στο παρελθόν είχαμε θαυμάσει τη φωνητική του εξέλιξη και το πόσο πολύ δούλεψε αυτό το κομμάτι… το μόνο που υποθέτουμε είναι πιθανόν ελλιπείς πρόβες. Λειτουργικό το απλό σκηνικό με την οθόνη και μια σκάλα και ακόμη πιο λειτουργικά τα επιτυχημένα βίντεο, ενώ θα χαρακτηρίζαμε εξαιρετικούς τους φωτισμούς και εύστοχα τα κοστούμια και λοιπά αξεσουάρ κατά περίπτωση.
Κλείνοντας θα πούμε ότι πρόκειται αναμφίβολα για έναν σπουδαίο κι αξιαγάπητο καλλιτέχνη κι αν του «γκρινιάζουμε» είναι μόνο από αγάπη και σεβασμό στο ταλέντο του. Που αν δεν το αφήσει να βαλτώσει και το αξιοποιήσει κατάλληλα σε όλη του τη γκάμα, θα κάνει θαύματα. Γιατί είναι από αυτούς που το ΜΠΟΡΟΥΝ και το ΑΞΙΖΟΥΝ! Και βέβαια οφείλουμε να του ανταποδώσουμε το «ευχαριστώ» για τις πολύτιμες ανάσες γέλιου που μας προσφέρει και να τον βεβαιώσουμε ότι «Τάκη κι εμείς σ’ αγαπάμε!».
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6 στα 10
6 στα 10
–Ο ΤΑΚΗΣ ΖΑΧΑΡΑΤΟΣ ΣΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔA EΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
