Είδε ο Γιώργος Μπαστουνάς και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Ο πολιτιστικός σύλλογος «Κωμ-οδύνη», ο οποίος κατάφερε να αποσπάσει το βραβείο καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης ομάδας και το γ’ βραβείο κοινού στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης για την παράσταση «Τα κορίτσια της οδού Ασπασίας» επιστρέφει για μερικές ακόμα εμφανίσεις στο θέατρο «Αμαλία».
Εκκινώντας από τα θετικά (+) στοιχεία της παράστασης αρχικά θα εντάσσαμε το κείμενο του Βασίλη Παπά. Το κείμενο αποτελεί μία καθαρόαιμη κωμωδία, που δημιουργεί έναν ευχάριστο μύθο. Συγκεκριμένα, ενώ βρισκόμαστε στο αμέσως επόμενο διάστημα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου, παρουσιάζεται η καθημερινότητα 5 γυναικών, οι οποίες ζουν σε ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας που παράλληλα λειτουργεί σαν οίκος ανοχής. Όμως, η καθημερινότητά τους διαταράσσεται, όταν πραξικοπηματικά καταλαμβάνει την εξουσία ένα αιρετικό τάγμα θρησκόληπτων, με το όνομα «Το Τάγμα της Αγίας Ευλογίας», με τους συμμετέχοντες να επιδίδονται σε ένα κυνήγι των ιερόδουλων. Το κείμενο είναι έξυπνο, καθώς καταφέρνει να δημιουργήσει 5 διαφορετικές προσωπικότητες γυναικών. Φυσικά η προσέγγιση που επιλέγεται, δημιουργεί χαρακτήρες καρικατούρες, οι οποίες ωστόσο δεν επηρεάζουν αρνητικά την πλοκή, αλλά δένουν με το υπόλοιπο σύνολο.
Η σκηνοθεσία του ίδιου κινήθηκε σε συμβατικά επίπεδα, προσπαθώντας όμως να αξιοποιήσει κάθε σχετική αφορμή από ατάκα, έκφραση, κίνηση, αλληλεπίδραση για να βγάλει γέλιο. Και τα κατάφερε. Εύστοχη ήταν και η χρήση αρκετών σκηνοθετικών ευρημάτων. Από όλα τα παραπάνω εξαιρούμε το τρίτο μέρος, για το οποίο θα γίνει λόγος παρακάτω.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Αθηνάς Βαρτσάκη αποτέλεσαν ένα εξαιρετικά δουλεμένο σύνολο, το οποίο φάνηκε να έχει αξιοποιήσει στοιχεία από εκείνην την εποχή, προσφέροντας ένα πληθωρικό θέαμα. Το σκηνικό αναπαριστούσε τον κυρίως χώρο (σαλόνι) του σπιτιού.
.jpg)
Η μουσική του Στέλιου Δουλγερίδη ήταν ταιριαστή, αλλά χρειαζόταν σε περισσότερες δόσεις.
Ως προς τους ηθοποιούς, οι γυναίκες της παρέας μονοπώλησαν το ενδιαφέρον. Η Αρετή Τσιτσάκη και η Λίζα Μιμιλίδου διαχειρίστηκαν αποτελεσματικά τους ρόλους των τσατσάδων, προσφέροντας γέλιο, αντιμετωπίζοντας εύστοχα τις υπερβολές των ρόλων τους.
Η Μαρίνα Τσιλαλή και η Νάνσυ Γισγάκη αποτέλεσαν ένα πολύ ιδιαίτερο δίδυμο με χημεία και ωραίες αλληλεπιδράσεις.
Η Άννα Παρούση στον ρόλο της πιο αφελούς ιερόδουλης αποτέλεσε μία ιδιαίτερη κωμική φιγούρα, η οποία στάθηκε πολύ καλά. Κάποιες υπερβολές του ρόλου μπόρεσε να τις διαχειριστεί και -σωστά- να τις μαζέψει, ενώ σε κάποιες άλλες αφέθηκε.
Η Σωσώ Ταφίλη στο ρόλο της νεότερης εκ των εκπροσώπων του καθεστώτος πραγματικά έκλεψε τις εντυπώσεις, καθώς κατάφερε να μεταδώσει την υπερβολή του ρόλου της, αλλά και το ανικανοποίητο του χαρακτήρα της με μαεστρία.
Ο Βασίλης Παπάς δεν μας άρεσε ιδιαίτερα στο ρόλο της μεγαλύτερης εκπροσώπου του τάγματος, όχι τόσο λόγω της ερμηνείας του, η οποία ήταν σε αρκετά σημεία υπερβολική, αλλά περισσότερο σε σχέση με το κακογραμμένο του ρόλου, που κυριάρχησε στο τρίτο μέρος.
Ο Μπάμπης Καλτσίδης και ο Ζαφείρης Παρασχάκης ήταν καλοί στους πιο περιορισμένους χρονικά ρόλους τους.
Ως προς τα αρνητικά (-) στοιχεία της παράστασης θα εντάσσαμε το τρίτο μέρος αυτής.
Τα δύο πρώτα που σχετίζονται με την ανάπτυξη των χαρακτήρων μέχρι το πραξικόπημα (πρώτο) και με την παρουσίαση της πρώτη εφόδου από το καθεστώς (δεύτερο) είναι πολύ καλά δουλεμένα και ισορροπημένα. Το τρίτο μέρος με τη δεύτερη έφοδο της αρχηγού του στρατεύματος έπασχε και από άποψη κειμένου και από άποψη σκηνοθεσίας. Δημιουργήθηκε ένα σύνολο που προσιδίαζε με πολλές υπερβολές και μπαλαφάρες. Ενώ θα έπρεπε να είναι το σημείο που θα απογειώσει την παράσταση, την προσγείωσε απότομα. Αυτό που επίσης ξένισε ιδιαίτερα είναι το φινάλε, το οποίο για λίγα λεπτά μετέβαλε το ύφος της παράστασης, δημιουργώντας ένα ανούσιο διδακτισμό που ούτε έδενε, ούτε χρειαζόταν, ούτε προσέφερε στην παράσταση.
Ακόμη μας έλειψαν από την παράσταση οι δημιουργικοί φωτισμοί που θα μπορούσαν να προσφέρουν σημαντική ενέργεια στην σκηνή και να δώσουν θετικούς πόντους στο τελικό αποτέλεσμα.
Συνολικά (=), θα λέγαμε πως πρόκειται για μία ευχάριστη παράσταση, η οποία καταφέρνει να προσφέρει γέλιο παρά τις σχετικές υπερβολές που θα έπρεπε να περιοριστούν.
Βαθμολογία: 5,7/10
ΑΜΑΛΙΑ
«Τα κορίτσια της Οδού Ασπασίας» του Βασίλη Παπά.
Βραβεία Πρωτοεμφανιζόμενης Ομάδας και Γ΄ Βραβείο Κοινού στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης
Στον απόηχο του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και του Εμφυλίου που ακολούθησε στη χώρα, τον χειμώνα του 1949, σε έναν οίκο ανοχής στην οδό Ασπασίας, στο κέντρο της Αθήνας, ζουν και εργάζονται πέντε γυναίκες. Ενώ όλα πια δείχνουν να πηγαίνουν καλά, με πραξικόπημα καταλαμβάνει την εξουσία ένα αιρετικό τάγμα θρησκόληπτων, που φέρει το όνομα «Το Τάγμα της Αγίας Ευλογίας».
Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπάς. Ερμηνεύουν: Νάνσυ Γισγάκη, Μπάμπης Καλτσίδης, Λίζα Μιμιλίδου, Βασίλης Παπάς, Ζαφείρης Παρασχάκης, Άννα Παρούση, Σωσώ Ταφίλη, Μαρίνα Τσιλάλη, Αρετή Τσιτσάκη.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00 Κυριακή στις 20:00 (έως 10 Μαρτίου).
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
