Συγκίνηση/έκπληξη/ρίγος στο «ΒΑΣΙΛΙΑ ΛΗΡ» των ΤΟΜΑΖ ΠΑΝΤΟΥΡ κ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΜΟΥΛΗ. Είδαμε πρεμιέρα στην Πειραιώς και σχολιάζουμε αναλυτικά…
Βρεθήκαμε στην πρεμιέρα της παράστασης «Βασιλιάς Ληρ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ με τη σκηνοθεσία του Σλοβένου Τομάζ Παντούρ (Tomaž Pandur) και τις ερμηνείες των Γιώργο Κιμούλη (Βασιλιάς Ληρ), Στεφανία Γουλιώτη, Γιώργο Γάλλο, Κόρα Καρβούνη, Προμηθέα Αλειφερόπουλο, Πηνελόπη Τσιλίκα, Αργύρη Πανταζάρα και Χάρη Τζωρτζάκη. Στη διασκευή και τη δραματουργική επεξεργασία του έργου, η αδελφή του σκηνοθέτη Λίβια Παντούρ (Livija Pandur) ενώ τη μετάφραση υπογράφει ο Γιώργος Κιμούλης.
Και πολλοί είναι οι θεατρόφιλοι ανά τον κόσμο που αποφεύγουν να δουν επί σκηνής ένα από τα βιαιότερα θεατρικά έργα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ το «Βασιλιά Ληρ» (King Lear- 1609). Είναι η ίδια η περσόνα του βασιλέα Ληρ καθώς και όλη η πλοκή του έργου, που με ευκολία θα μπορούσε στη συγγραφική ιστορία να χαρακτηρισθεί ως μια επιτομή –κατάθεση της ανθρώπινης φύσης και μάλιστα τις δραματικές ώρες της πτώσης της. Ωστόσο από τότε που το έργο πρώτο-συστήθηκε στο κοινό (και με τις παραλλαγές του) έως σήμερα, κάθε σκηνική αναπαράσταση τούτης της Σαιξπηρικής «τραγωδίας» παραμένει ένα θεατρικό γεγονός (παγκοσμίως).
Η συγκεκριμένη παράσταση που είδαμε «εστιάζει στην εγκατάλειψη, τη μοναξιά και την «εξ αποκαλύψεως» συνειδητοποίηση από τους ήρωες των απλών, όχι όμως και αυτονόητων, αξιών, όπως είναι η αγάπη και η ανθρώπινη φύση καθ’ αυτή. Πρόκειται για ένα αγωνιώδες, οδυνηρό ταξίδι του πνεύματος και του μυαλού, με επίκεντρο τον τραγικό ήρωα, Βασιλιά Ληρ, και περιβάλλον τις σκοτεινές δολοπλοκίες που εξυφαίνονται χάριν της εξουσίας την οποία παραδίδει ο γερασμένος βασιλιάς» [δελτίο τύπου].
Το μισό μου βασίλειο για μια εξαιρετική ερμηνεία από το Γιώργο Κιμούλη και το άλλο μισό για ένα χαρισματικό σκηνοθέτη τον Τομάζ Παντούρ!
Η ερμηνεία/ αναμέτρηση του Γιώργου Κιμούλη, με αυτόν τον ιδιαίτερο Βασιλέα είναι επιτυχής και ως προς την ολιστική της αναπαράσταση (σωματικότητα και λυρική αφήγηση) και ως προς τον κυριότερο κορμό αυτού του αξεπέραστου έργου που είναι η επιθετικότητα της αναγκαιότητας για αγάπη και η σταδιακή πορεία προς την τρέλα. Όσα και αν γραφούν για το Βασιλιά Ληρ, το ίδιο το έργο παραμένει ακλόνητο στις συγκινήσεις του και στα ρίγη της έκπληξης που φέρνει η αναπαράσταση του.
Και αυτή ακριβώς την κυτταρική δομή (συγκίνηση/έκπληξη/ρίγος) απέδωσε ως Ληρ ο Κιμούλης, με την ευαισθησία της φωνής του, το σύνολο των εκφραστικών του μέσων (έκφραση) και τη σφαιρική έμπειρη θεατρική του πλέον φύσει και θέση. Λυρισμός και επιθετικότητα, ότι ταιριάζει περισσότερο σε ένα Βασιλέα που απογυμνώνεται σταδιακά, απογυμνώνοντας και εμάς, στην ύπαρξη του στερημένου και απεγνωσμένου πλέον σχεσιακού κόσμου του. Και αν οι Έλληνες έγραψαν Αττική τραγωδία ήταν για την αγωνία της αναμέτρησης του ανθρώπου με τη μοίρα. Ο Σαίξπηρ έγραψε για την «τραγωδία» των σχέσεών μας και την αναμέτρηση του ανθρώπου με τον άνθρωπο (ατομικά και συλλογικά).
Αυτή ακριβώς την αναμέτρηση είδαμε και στη συγκεκριμένη αναπαράσταση, που σκηνοθετήθηκε από τον χαρισματικό Σλοβένο σκηνοθέτη Τομάζ Παντούρ και το όλο του επιτελείο (σε διασκευή, φωτισμούς, κουστούμια, σκηνικά). Η στοχευόμενη προβολή των σχέσεων του βασιλέα Ληρ με τους ανθρώπους του, «πότισε» την σκηνή της Πειραιώς και εστίασε στην απογύμνωση χρησιμοποιώντας τα πάντα (ερμηνευτικά κορμιά και άψυχα υλικά) με τρόπο καθαρά Σαιξπηρικό.
Σκοτεινό, λιτό και γοτθικό περιβάλλον, με πολύ συμβολικό νερό (δάκρυα και άνθρωπος), αίμα, κραυγές, ανήκουστες κατάρες, γύμνια, τύφλωση και τρέλα που φέρνει σχεδόν την ελευθερία από τον οποιοδήποτε πόνο. Συγκεντρωτικά μια σκηνοθετική εξισορρόπηση των πάντων σε μια μετρημένη και εύστοχη/ευφυή εικαστική κατάθεση, μια μαεστρία στην κατανόηση του κειμένου και μια αξιοζήλευτη ανάδειξη της κύριας θεματικής, με ενότητες δομημένες (δραματουργία) όπως:
Η παραίτηση,
η έκλειψη,
η κρίση,
οι αδελφοί,
το δέρμα,
η αλαζονεία,
η θύελλα,
η λογική,
ο πατέρας με το γιό,
η ντροπή,
ο φιλόσοφος,
η απληστία,
η πτώση,
ο βασιλιάς είναι τρελός..
Ευλογημένες να ναι και οι πέντε σας αισθήσεις …* και οι ερμηνείες του πολυπληθή θιάσου ήταν /είναι στο σύνολο μια καλοκουρδισμένη μηχανή συνεχούς παρουσίας ,εκρήξεων και σιωπών στην όλη θεατρική δράση. Κορυφαίος του θιάσου ο Αργύρης Πανταζαράς (ο τρελός) που συνόδευσε με απαράμιλλη τέχνη το βασιλέα Ληρ και την πορεία του στην πτώση, πότε ως άλλος εαυτός (alter ego), πότε ως “πιστός” και πότε ως άνθρωπος “αντικριστός”. Γενναιόδωρος στην τέχνη του και εμπνευσμένος στην άσκησή της.
.
Κορυφαία του θιάσου η Κόρα Καρβούνη (Γκόνεριλ) που παρέσυρε άπαντες με το πάθος της και την ακρίβεια του ρόλου της.
.
Ταιριαστή η Στεφανία Γουλιώτη (Ρέγκαν) με την εμπειρία της πια στις αχανείς θεατρικές σκηνές, αλλά χωρίς το απαραίτητο νεύρο μιας σκοτεινής διαπλοκής..
.
Σε μεγάλες σκηνοθετικές και συγγραφικές απαιτήσεις ο Χάρης Τζωρτζάκης (Έντμοντ) που κατόρθωσε να ανταποκριθεί στην όλη πολυπλοκότητα, δίχως όμως εκείνο το στίγμα που σφραγίζει το ρόλο ενώ συχνά ασυντόνιστος φάνηκε ο Γιώργος Γάλλος (Κέντ).
.
Αναξιοποίητοι έμειναν οι Προμηθέας Αλειφερόπουλος (Έντγκαρ) και η Πηνελόπη Τσιλίκα η όποια κρατούσε και τον κομβικό ρόλο της Κορντέλια (ένσταση σκηνοθετική).
Στα συν [+] της παράστασης:
1.Τα σκηνικά του Sven Jonke που λειτούργησαν επικουρικά στην αχανή σκηνή της Πειραιώς και ζευγάρωσαν επιτυχώς με το ολιστικό/υλιστικό σκηνοθετικό όραμα.
2. τα κοστούμια του Felype de Lima που αυτόνομα/αυθύπαρκτα θα μπορούσαν να παραμείνουν στη σκηνή ως Σαιξπηρικά.
3. η διασκευή και η δραματουργική επεξεργασία της Λίβια Παντούρ (Livija Pandur), από τις ευφυέστερες!
Στα πλην [-] της παράστασης:
1. η σκηνοθετική “κούραση” του β΄ μέρους της παραστάσεως (130΄) και αναφορικά προς τις ερμηνείες. Χρειαζόταν ένας περισσότερος βασανισμός.
2. η μη αξιοποίηση του ρόλου της «Κορντέλια» –Πηνελόπης Τσιλίκα.
3. οι φωτισμοί του Juan Gomez Cornejo που φρόντισαν το εικαστικό περιβάλλον (σκοτεινό/ γοτθικό) αλλά αδιαφόρησαν για τις ατομικές ερμηνευτικές εκφράσεις….
4. η συνοδευτική μουσική των Silence (το έργο είναι λυρικά επιθετικό) που κατά την αναπαράσταση υπήρξε μονότονη.
Εν κατακλείδι[=]
η παράσταση «Βασιλιάς Ληρ» είναι για την αχανή ψυχική μας πορεία την ώρα της μεγάλης μας πτώσης, για την ακραία λυρική ερμηνεία του Γιώργου Κιμούλη και μια αφορμή να απολαύσετε τη σκηνοθετική σκέψη ενός ταλαντούχου σκηνοθέτη, του Τομάζ Παντούρ.
Βαθμολογία
8 στα 10
*έκφραση από το θεατρικό «Βασιλιάς Ληρ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
.
-ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, ΗΜΕΡΕΣ, ΤΙΜΕΣ, ΩΡΕΣ ΚΟΚ ΕΔΩ
-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΣΤΕ ΕΡΧΕΤΑΙ…
Φωτογραφικό υλικό
