Στροχάϊμ ή αλλιώς ΜΟΝΑΔΙΚΗ ερμηνευτική τριάδα [Βλουτής– Καραμπέτη-Παππά] επί σκηνής. Είδαμε την παράσταση στο Από Μηχανής Θέατρο και σχολιάζουμε…
Βρεθήκαμε στην παράσταση «Στροχάϊμ» ένα έργο του Δημήτρη Δημητριάδη με τη σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι εξαιρετικοί Άκις Βλουτής, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και Αγλαΐα Παππά.
Είναι σαν ένα οστρακόδερμο, με βαμβάκι από μέσα* και ο Δημήτρης Δημητριάδης συγγράφει/καταπιάνεται με το μύθο του Έριχ Φον Στροχάιμ, αυστροαμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού, αλλά και με τις ερμηνείες του ίδιου και της Γκλόρια Σουάνσον στην ταινία «Η Λεωφόρος της Δύσης»- Sunset Boulevard (1950) του Μπίλλυ Ουάιλντερ. Το κείμενο του Δημητριάδη ξεκινά από το σημείο που η ταινία τελειώνει και αφηγείται την τελευταία συνάντηση του ρόλου της “Νόρμας Ντέσμοντ” (Γκλόρια Σουάνσον) με τον Στροχάιμ και την επί 20 ετίας σύντροφό του Ντενίζ. Η “Νόρμα Ντέσμοντ” υπήρξε ο μεγαλύτερος μεγαλύτερο ρόλος της ντίβας του αμερικανικού βωβού και ομιλούντα κινηματογράφου Γκλόριας Σουάνσον.
“Στο «Στροχάιμ» ο Δημήτρης Δημητριάδης εξερευνά μια άλλη αρχέγονη πηγή, αυτή της απαρχής του κινηματογράφου και μιας από τις εμβληματικές του μορφές, του κινηματογραφιστή και ηθοποιού Έριχ Φον Στροχάιμ. Στο έργο έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε ανθρώπινους και σαρκαστικούς διαλόγους περί αλήθειας και ψεύδους, πραγματικού και φανταστικού, ζωής και θανάτου. Περί τέχνης εντέλει, την μόνη διαφυγή της ανθρώπινης ύπαρξης σε καιρούς χαλεπούς” [δελτίο τύπου].
Κι όσο κι αν ο Έριχ Φον Στροχάιμ υπήρξε η αφορμή για το Δημήτρη Δημητριάδη, το κείμενο είναι μια έντονη μεταφυσική αλλά και πραγματική διαδικασία διαλόγου από εκείνες που σπάνια θα συναντήσεις στο ελληνικό θέατρο. Συγκρουσιακή αγωνία για τη φύση της τέχνης και της αναπαράστασης της (θέατρο και κινηματογράφος), για την αιτία και την ενδελεχή παρουσία της ύπαρξης/ζωής καθώς και για την όποια ενδόμυχα σχεσιακή γνωριμία ανάμεσα σε δύο καλλιτεχνικές μορφές. Γλώσσα χειμαρρώδης- σαρκική/αιματοβαμμένη, υπαινικτική, απελευθερωτική- στο δίπολο δυο κορμιών ταλαντούχων (μέγιστη ύβρις για τη ζωή; ) με δραματουργικές πρωτότυπες σκηνές .Βαλβίδα ασφαλείας της ολιστικής εντάσεως, ο ρόλος της τελευταίας συντρόφου του Στροχάιμ, Ντενίζ, που δειγματίζει/στιγματίζει «την φυσικότητα».
Και ποιος θα μπορούσε να σκηνοθετήσει στην ελληνική θεατρική σκηνή μια τέτοια ντίβα,του βωβού και ομιλούντος κινηματογράφου, όπως η Γκλόρια Σουάνσον και ενός φιλόδοξου και ταλαντούχου σκηνοθέτη και ηθοποιού όπως ο Στροχάιμ ; Σίγουρα ο Σταμάτης Φασουλής που αναμετρήθηκε με την ιδιόμορφη και ιδιότροπη φύση δυο έντονων και λατρεμένων μεταξύ τους καλλιτεχνών. Η σκηνοθεσία του υπήρξε χαρακτηριολογικά δομημένη, αλλά πολύ δομημένη… χειροπιαστή και αβίαστη, ως προς την κατανόηση ενός εξαιρετικά μπερδεμένου ανθρώπινου δυναμικού. Η έναρξη υπήρξε κατατοπιστική, με τη χρήση ενός κινηματογραφικού πανιού, αναφορικά με τη δράση των δύο καλλιτεχνών και επεξηγηματική, ως προς την τελευταία ταινία/σχέση που οι δύο τους συμμετείχαν, τη «Λεωφόρο της Δύσης». Στην καθαρή θεατρική δράση, η παρουσία των ηθοποιών του υπήρξε ακραίως χαρακτηριολογική (άνευ αυθαιρεσίας) γεωμετρική και εντονότατα στυλιζαρισμένη. Στοιχεία αποδοτικά της ψυχικής καταστάσεως/φύσης των ηρώων, με κύρια ραχοκοκαλιά την κλίση του ρήματος «Λατρεύω» : σε λατρεύω, λάτρεψέ με, λατρεύτηκα. Ολιγόλογα, ένα τριαδικό σκηνοθετικό/συγγραφικό ψυχογράφημα επί σκηνής, που ωστόσο θα μπορούσενα αφεθεί περισσότερο, αρκετά περισσότερο, με το πλεονέκτημα της σφαιρικής νοηματοδότησης του κειμένου ή καλύτερα της συγκρουσιακή, μεταφυσικής αλλά και ρεαλιστικής αφήγησης, που το επέτρεπε (πολυεπίπεδα).
Πως θα εξελιχθεί;* και η Καρυοφυλλία Καραμπέτη ενσαρκώνει θεατρικά ξανά τη γραφή του Δημήτρη Δημητριάδη. Μονολεκτικά ιδανική ενσάρκωση λόγου το λένε ή στην εξάντλησή του, ο συγγραφέας βρήκε την ερμηνεύτριά του (“Μούσα” κατά Στροχάιμ). Ερμηνεία κραταιά στη σκηνή, υπερβατική στην κεφαλή και ιδιοτελής, όπως ολόκληρη η ανθρώπινη φύση, στη ψυχή. Κίνηση εφάμιλλη των λέξεων, ενδελεχώς σχεσιακή με τους συμπρωταγωνιστές της και κυρίως ακριβής παρουσία –τοτέμ λατρευτική, σχετικά με την ιδιοσυγκρασία μιας ντίβας! Ευθεία παραπομπή Μινωικών ειδωλίων και συγκεκριμένα μια «Θεά των όφεων» θεατρική (προσέξτε μόνο την τέχνη στα χέρια της συνωδά του επικουρικού κοσμήματος/φιδιού, για τους περαιτέρω συνειρμούς σας). Επιμένουμε σταθερά σε τούτο το ζευγάρωμα: Δημήτρης Δημητριάδης & Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.
Ένας Θεός κομματιάζει ένα έμβρυο για να μου δείξει ότι υπάρχει. Ανελέητος.* Και ανελέητα έντεχνα ερμήνευσε ο Άκις Βλουτής την περσόνα του Στροχάιμ με την πληθωρική του παρουσία, καθήμενος σε μια ξυλόγλυπτη καρέκλα. Πρότυπη εκφραστική/πλαστική δεινότητα, σε ένα και μόνο πρόσωπο με ονοματεπώνυμο και πάθος αφηγηματικής διάρκειας χωρίς να σηκωθεί… (ένσταση σκηνοθετική). Ουσιαστικά ένας «πυλώνας» ανάμεσα σε δύο γυναίκες με την αφήγηση μιας ζωής και την απαίτηση «του αίματος» στην αίσθηση της τέχνης. Δεν είναι μόνο ρόλος τούτο, με μια δόση ρευστότητας το λες και μανιφέστο που βρήκε ερμηνευτή.
Όταν σιδερώνεις ακούς καλύτερα* με την Αγλαΐα Παππά να μας ανακουφίζει την ένταση ως ρόλος και ως παρουσία. Η φυσικότητα είναι, κατά πολύ, το ζητούμενο με τα όριά της στη θεατρική σκηνή αλλά και στην ίδια τη ζωή. Η Αγλαΐα Παππά το κατόρθωσε με ευχέρεια και συνειρμικούς ευεργετικούς προβληματισμούς, δίνοντας παραλλήλως το απαραίτητο γεφύρωμα ανάμεσα σε πλατεία και σκηνή (κι άλλο μανιφέστο). Πολύ ζωή για ένα άνθρωπο, εξαιρετική δυναμική για έναν ρόλο.
Έτσι όπως σας τα περιγράφουμε, έτσι τα παρακολουθήσαμε/νιώσαμε, σε αυτή την παράσταση μιας ποιητικής και συγκρουσιακής περιγραφής , με αφορμή την ζωή ενός μυστήριου και ταλαντούχου αλλοδαπού ανθρώπου, του Στροχάιμ, και την δημιουργική γραφή του εγχώριου δικού μας, Δημήτρη Δημητριάδη.
Στα συν [+] της παράστασης
1. Η επί σκηνής σχέση, τριών ταλαντούχων ηθοποιών, με μια μοναδικής εμφάνισης βαθύτατης και καθαρής βλεμματικής επαφής. Ήθος/τέχνη/συναδελφικότητα στην ελληνική θεατρική σκηνή με την ακόλουθη διαπίστωση : Ναι έχουμε ανθρώπους/καλλιτέχνες.
2. Τα εξαιρετικά/λειτουργικά/ψυχοδυναμικά κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη
3. Οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη
4. Τα σκηνικά του Νίκου Αναγνωστόπουλου
5. Η διάρκεια της παράστασης (70΄)
Στα πλην [-] της παράστασης
1. Η έλλειψη μιας περισσότερης σκηνοθετικής αφαίρεσης
2. Η μουσική επένδυση του Παύλου Η. Αγιαννίδη.
Εν κατακλείδι[=]
Η παράσταση «ΣΤΡΟΧΑΙΜ» είναι για μια ιστορική κινηματογραφική στιγμή, για το ερμηνευτικό της σύνολο και την πάντα ταλαντούχα γραφή του Δημήτρη Δημητριάδη, με μια και μόνη παλαιά γνώση : ναι μπορεί ο φακός (κινηματογραφικός /φωτογραφικός) να “προσθαφαιρέσει στην ψυχή”.
Μην το χάσετε !
ΥΓ : *φράσεις από το βιβλίο του Δημήτρη Δημητριάδη Stroheim – un film muet εκδ. Σαιξπηρικόν.
Βαθμολογία
7,5 στα 10
-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
-δειτε και αυτά:
–Η ηθοποιός Kαρυοφυλλιά Καραμπέτη, μιλάει στην Kulturosupa…
-Ο αιρετικός λογοτέχνης ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ μιλάει εφ΄όλης της ύλης στην Κουλτουρόσουπα…
Φωτογραφικό υλικό
