Στον απόηχο των «Θεατρικών συναντήσεων» της Καλαμαριάς… Τα είδαμε ΟΛΑ και σχολιάζουμε.
Είθισται με το πέρας μιας δράσης να ακολουθεί ο απολογισμός των πεπραγμένων της. Εν προκειμένω αναφερόμαστε στο πέρας των φετινών «Θεατρικών συναντήσεων», ενός θεσμού που οργανώνει ο Δήμος Καλαμαριάς, πάντα ιδιαίτερα δραστήριος στον πολιτιστικό τομέα. Διαθέτοντας επιπλέον μια από τις ωραιότερες και πλέον λειτουργικές θεατρικές αίθουσες της πόλης με σύγχρονη αισθητική και καλόγουστο περιβάλλον. Και ο μεν φορέας θα κάνει τον δικό του απολογισμό σε όλα τα επίπεδα, ενώ εμείς ως θεατές θα αποτιμήσουμε το κομμάτι που μας αφορά ως αποδέκτες, έχοντας παρακολουθήσει το σύνολο των 5 παραστάσεων και εκφράσει τη θεατρική μας γνώμη αναλυτικά για κάθε μία. Προφανώς δεν θα επαναλάβουμε επιμέρους πράγματα που έχουν ήδη καταγραφεί, αλλά θα επιχειρήσουμε μια συνολική/ συγκεντρωτική αξιολόγηση όσων εισπράξαμε ως θεατές.
Αφού θυμίσουμε επιγραμματικά τις 5 παραστάσεις που φιλοξένησε τη φετινή χρονιά η διοργάνωση, παραθέτοντας παράλληλα και τη «βαθμολογία» τους από την «Κ»:
–«Το ρωμαϊκό λουτρό» του Στανισλάβ Στρατίεφ
(5.5 στα 10) -αναλυτικά εδώ
– «Μεγάλοι δρόμοι» της Λένας Κιτσοπούλου
(7 στα 10 ) -αναλυτικά εδώ
– «Διαλέξεις αθλιότητας» του Γιάννη Τσίρου
(6 στα 10) -αναλυτικά εδώ
– «Όχι αθώος πια» – θέατρο επινόησης
(4 στα 10) -αναλυτικά εδώ
– «Άμλετ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
(6.5 στα 10) -αναλυτικά εδώ
Είναι φανερό από τις καθαρά ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ «βαθμολογίες», ότι η αξιολόγησή τους κινήθηκε σε όλη τη διαβάθμιση της κλίμακας! Από το «κακό» 4 μέχρι το «εξαιρετικά καλό» 7. Και αν τα μεταφράζαμε στη θεατρική πραγματικότητα των συγκεκριμένων παραστάσεων, θα λέγαμε πολύ σύντομα ότι μεταξύ των 5, παρακολουθήσαμε:
– Μία ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ παράσταση – «Μεγάλοι δρόμοι», που σχεδόν μας καθήλωσε τόσο το υπέροχο κείμενο των διηγημάτων της Λένας Κιτσοπούλου, όσο και η εμπνευσμένη/ ευρηματική σκηνοθεσία της Ειρήνης Φαναριώτη… μια πραγματική αποκάλυψη και ένα ταλέντο με… «μεγάλο δρόμο»!
– Μία ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΗ παράσταση – «Άμλετ» από την «Ορχήστρα των μικρών πραγμάτων», η οποία μας εντυπωσίασε με την ευφάνταστη / σύγχρονη σκηνοθεσία του κλασικού σαιξπηρικού έργου από τον Χρήστο Θεοδωρίδη και την εξαιρετική ερμηνεία του πρωταγωνιστή Ντένη Μακρή, αλλά μας κούρασε με τηνδιάρκεια -μαμούθ των 3 ωρών…
– Μία ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ παράσταση – «Διαλέξεις αθλιότητας», όπου θαυμάσαμε το βαθιά ψαγμένο κείμενο του Γιάννη Τσίρου και την υποδειγματική ερμηνεία του Θανάση Παπαγεωργίου, εκφράζοντας ωστόσο ενστάσεις για την ελλιπή σκηνοθεσία…
– Μία ΑΡΚΕΤΑ ΜΕΤΡΙΑ παράσταση – «Το ρωμαϊκό λουτρό», με ενδιαφέρουσα θεματολογία, αλλά αρκετές αδυναμίες και παρωχημένη σκηνοθεσία που δεν τόλμησε…
– Μία ΜΕΤΡΙΑ έως ΚΑΚΗ παράσταση – «Όχι αθώος πια», βασισμένη σε πρωτότυπη ιδέα με τη συμμετοχή εφήβων, που όμως ατύχησε σοβαρά στην υλοποίησή της επί σκηνής, δίνοντας ένα ακαθόριστο και κουραστικό αποτέλεσμα…
Συνοψίζοντας τα ανωτέρω, θα λέγαμε ότι το καλλιτεχνικό κέρδος των «Θεατρικών συναντήσεων» για τους θεατές, συνίσταται κατ΄αρχήν στο ότι συναντήσαμε δυο εξαιρετικές προσπάθειες στον σκηνοθετικό τομέα, από την Ειρήνη Φαναριώτη και τον Χρήστο Θεοδωρίδη, που προκάλεσαν τον θαυμασμό με την ευρηματικότητα, τη φαντασία, τη σύγχρονη οπτική τους και αφήνουν πολλές ελπίδες για το μέλλον σχετικά με τη θεατρική εξέλιξη. Κατά δεύτερον, απολαύσαμε δύο υπέροχες ερμηνείες, του καταξιωμένου Θανάση Παπαγεωργίου που παρέδωσε «μαθήματα υποκριτικής» στο ρόλο ενός πολιτικού και του νεαρού Ντένη Μακρή που έκλεψε τις εντυπώσεις με την υποκριτική ωριμότητά του ως «σύγχρονος Άμλετ».
Επίσης ευφρανθήκαμε από σπουδαία κείμενα, πέρα από το κορυφαίο του Σαίξπηρ: αυτά της Λένας Κιτσοπούλου με έναν εμπνευσμένο «σαρκαστικό λυρισμό» και αυτό του Γιάννη Τσίρου με την εύστοχη «ανατομία» του πολιτικού γίγνεσθαι. Όσον αφορά στην πρωτοτυπία του «Όχι αθώος πια» που έδωσε την αφορμή για ένα «θέατρο επινόησης», επιβραβεύσαμε τη βασική ιδέα που καλλιέργησε προσδοκίες για κάτι διαφορετικό, ωστόσο μας απογοήτευσε στην θεατρική της έκφραση. Το δε «Ρωμαϊκό λουτρό», δεν θα λέγαμε ότι μας άφησε κάτι ουσιαστικό.
Οπότε… 3,5 παραστάσεις στις 5, με σημαντικά θετικά στοιχεία, ΔΕΝ το λες καθόλου λίγο, κάθε άλλο! Αν προσθέσουμε επιπλέον το απρόσμενο γεγονός της… μαζικής προσέλευσης νεολαίας στον «Άμλετ», ένεκα του ταλαντούχου, τηλεοπτικού Ντένη Μακρή και τον υποδειγματικό τρόπο που όλοι αυτοί οι νέοι – κάτω των 20 – παρακολούθησαν ΑΥΤΟ το έργο για ΤΡΕΙΣ ώρες, προκύπτει ένα ακόμη μεγάλο κέρδος! Άλλωστε ήταν η μόνη παράσταση με κατάμεστο θέατρο που «έδιωξε» κόσμο, με αμέσως επόμενη σε πληρότητα τις «Διαλέξεις αθλιότητας» με τον ευρέως γνωστό Θ. Παπαγεωργίου. Στις υπόλοιπες η προσέλευση ήταν μάλλον υποτονική, με γεμάτη συνήθως τη μισή αίθουσα ή λίγο παραπάνω. Γεγονός λυπηρό ειδικά για την παράσταση «Μεγάλοι δρόμοι» που αξίζει με κάποιο τρόπο να γνωστοποιηθεί στο ευρύ κοινό και να παρουσιαστεί εκ νέου. Ωστόσο, δεδομένου του οργασμού παραστάσεων αυτήν την εποχή και της μοιραίας διάσπασης του κοινού… πάλι καλά θα σχολιάζαμε, για κάποιες επιλογές ποιοτικές και ενίοτε «ριψοκίνδυνες», μακριά από τη λογική του «κράχτη»…
Πριν κλείσουμε θα επισημάνουμε ένα αρνητικό στο εν λόγω θέατρο, την ανάγκη έκδοσης ηλεκτρονικού εισιτηρίου στο ταμείο, όταν υπάρχει προσέλευση, η μισάωρη καθυστέρηση και η έισοδος θεατών μετά την έναρξη, είναι δεδομένες, όπως επίσης θα πρέπει σε συνθήκες ζέστης λόγω καιρού και πολυκοσμίας… «η αίθουσα να κλιματίζεται».
Οφείλουμε δε για το τέλος να εκφράσουμε τους επαίνους μας προσωπικά στον Κύριο Νικηφόρο Παπανδρέου – καλλιτεχνικό διευθυντή του θεσμού – που ως φιλόξενος και ζεστός «οικοδεσπότης», πάντα παρών σε όλη τη διάρκεια, υποδεχόταν με σπάνια ευγένεια, διάθεση εξυπηρέτησης και μόνιμο χαμόγελο το κοινό στον θεατρικό χώρο… Και ευχόμαστε σε όλους τους συντελεστές, παρά τις αντιξοότητες των καιρών, να συνεχίσουν να «επενδύουν» στον αυθεντικό πολιτισμό, ως το σπουδαιότερο αντίδοτο σε εποχές παρακμής.
Τους ευχαριστούμε!
Φωτογραφικό υλικό
