Σταματία, το γένος Αργυροπούλου: ‘Ένας πρωταγωνιστικός μονόλογος μεγάλων αξιώσεων. Είδαμε και σχολιάζουμε.

    Λίγα Λόγια για το έργο: Σταματία, το γένος Αργυροπούλου. Γεννημένη στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’30, κόρη ανώτερου υπάλληλου του Υπουργείου Εμπορίου. Διαπαιδαγωγημένη με τα χρηστά ήθη της εποχής και αρραβωνιασμένη με λοχαγό του Εθνικού Στρατού. Ζει στην αυλή του σπιτιού της, αδυνατώντας να παρακολουθήσει και κυρίως να αποδεχτεί τη ζωή που προχωράει δίπλα της. Επιμένει πεισματικά να βλέπει τα πάντα μέσα από τα δικά της παραμορφωτικά γυαλιά, καταλήγοντας άλλοτε τραγική κι άλλοτε κωμική φιγούρα, μέσα στα γεγονότα που διαδραματίζονται δίπλα της και αφορούν άμεσα τόσο την ίδια, όσο και τους δικούς της ανθρώπους. Προσκολλημένη σε αυτό που η ίδια θεωρεί εθνικά, ηθικά και θρησκευτικά σωστό, καταλήγει να έρθει σε ρήξη με το περιβάλλον της και να κάνει την αναδρομή της ζωής της, απομένοντας μόνη.

    Mέσα από το κείμενο του Κώστα Σωτηρίου εξιστορείται παράλληλα η ζωή της πρωταγωνίστριας του έργου, Σταματίας  μα και η πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδας τα τελευταία 60 χρόνια. Ένα εξαιρετικό κείμενο που μέσα από την απλότητα του προβάλει θύμησες αλλά και βιώματα μιας Ελλάδας που διχάζεται, έχοντας μόλις βγει από έναν εμφύλιο πόλεμο. Μιας Ελλάδας που  προσπαθεί να κατανοήσει τις αντιθέσεις που προκύπτουν πολιτικά, κοινωνικά αλλά και υπαρξιακά στον καθένα.

    Η Σταματία, λοιπόν, μιλώντας καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου σε μια κόσμια διάλεκτο, μας ξετυλίγει τον μίτο της συντηρητικής ζωής της. Μιας ζωής που πέρασε ολοκληρωτικά στην σκιά των πρέπει και των μη, κουβαλώντας στις πλάτες της έναν πεθαμένο αρραβώνα, μένοντας παρθένα ως τα γεράματα της, τιμώντας στο δικό της μυαλό αξίες και οπισθοδρομικές παραδόσεις. Δεν χρειάστηκε να παλέψει για κανένα μεγαλειώδες ιδανικό, δεν επέλεξε καμία επικίνδυνη, για τα τότε δεδομένα, πολιτική απόχρωση, δεν ενστερνίστηκε ούτε κατά διάνοια φεμινιστικά δικαιώματα  παρά μόνο κοιτούσε τη ζωή της σαν ένας απλός παρατηρητής στην πίσω αυλή ενός σπιτιού…

    Η ηρωίδα του έργου ερμηνεύτηκε από μια άκρως ταλαντούχα ηθοποιό, με μια εκπληκτική τεχνική και μια ιδιαίτερα αξιοπρόσεχτη θεατρική μανιέρα. Η Ελένη Ουζουνίδου, επί μιάμιση ώρα μας συνεπήρε. Μελέτησε το χαρακτήρα της στο έπακρον κατορθώνοντας να προβάλει απόλυτα την ψυχοσύνθεση του. Υπήρξε άμεση, πληθωρική, κωμική και υπέρ του δέοντος ευφυής πάνω στην σκηνή. Προέβαλε όλα τα συμπλέγματα και τις στερήσεις που ταλαιπωρούσαν τον χαρακτήρα της Σταματίας, διαμορφώνοντας του με αυτόν τον τρόπο μια κραυγαλέα οικειότητα κάνοντας τους θεατές να νιώσουν ότι έχουν ξανασυναντήσει μια Σταματία στον δρόμο  τους… Ίσως απλά να είχε διαλέξει κάποιο άλλο όνομα…

    Στην σκηνοθεσία της παράστασης, συναντήσαμε τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, ο οποίος επέλεξε να κινηθεί σε μια πιο διακριτική σκηνοθετική επιμέλεια, φέρνοντας σε πρώτο πλάνο την αφήγηση του πρωταγωνιστικού ρόλου. Ο ίδιος αποφάσισε ανά διαστήματα να αποφορτίζει τον χαρακτήρα της Σταματίας, καθοδηγώντας την πρωταγωνίστρια του να τραγουδάει για λίγα λεπτά, εμβόλιμα μέσα στην διάρκεια της αφήγησης, διάφορα άσματα που συμπλήρωναν το συναίσθημα της κάθε ερμηνευτικής σκηνής. Μια ακόμα σκηνοθετική προσθήκη ήταν η γλώσσα στην οποία αποδόθηκε ο ρόλος του μονολόγου. Ο χαρακτήρας της Σταματίας μιλούσε σε μια ευπρεπή δημοτική γλώσσα εμπλουτισμένη με τύπους της καθαρεύουσας. Πέρα από την αστείρευτη κωμικότητα που κατόρθωσε να περάσει αυτή η γλωσσική σύμπτυξη, έφερε στο προσκήνιο ακόμα μια αντίθεση που βίωνε η μεταπολεμική Ελλάδα κατηγοριοποιώντας ταξικά αλλά και συγχρόνως πολιτικά την ελλαδική κοινωνία του τότε.

    Το σκηνικό της παράστασης, από τη Μαγδαληνή Αυγερινού, υπήρξε απόλυτα συνυφασμένο με το κλίμα του έργου. Μπροστά από ένα κολάζ με σεμέδες η πρωταγωνίστρια της παράστασης, μας εξομολογήθηκε τα συμβάντα της μοναχικής ζωής της και εμείς που την επισκεφτήκαμε στην οικία της, την ακούσαμε προσεχτικά. Δεν ξέρω αν έφταιγε  η δροσερή της βυσσινάδα ή το γλυκό κυδώνι που μας κέρασε ή και ακόμα αυτή η μυρωδιά της ναφθαλίνης που είχε κρυμμένα τα χαλιά… Την αγαπήσαμε πολύ τη Σταματία και κάπου μέσα μας την συγχωρήσαμε για την ατολμία της  να ζήσει… ‘Ίσως και να μας ζάλισε  το μεθυστικό γιασεμί της, στην αυλή που πέρασε όλη τη ζωή της…

Εν κατακλείδι(=]
Στο φιλοθεάμον  κοινό της πόλης μας έχουμε να αναφέρουμε  το εξής, ΤΡΕΞΤΕ να δείτε αυτή τη παράσταση!