Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Είναι μεγάλη χαρά- αν όχι συγκίνηση- να συναντάς «τρελές μικρές ομάδες» της πόλης, που ενώ σου υπόσχονται «τρελά μικρά πράγματα» επί σκηνής, διαπιστώνεις ότι πρόκειται για «σοβαρά» και «μεγάλα»! Με την έννοια ότι η κωμωδία είναι πολύ σοβαρό είδος για να σαχλαμαρίζει κανείς μαζί της, ενώ η ευφορία που σου προσφέρει μεταξύ άλλων είναι σίγουρα μεγάλο επίτευγμα. Όταν δε αντικείμενό της είναι ο χιλιοειπωμένος, ωστόσο σταθερά ανεξάντλητος έρωτας, έχεις μια επιπλέον περιέργεια να δεις με ποιον άραγε τρόπο επέλεξαν οι συγκεκριμένοι να ασχοληθούν μαζί του… Θα είναι «μία από τα ίδια» ή κάτι φρέσκο; Θα αναλωθούν στα τετριμμένα ή θα πρωτοτυπήσουν; Θα γελάσουμε αβίαστα ή θα κλάψουμε χρόνο και χρήμα; Μια επίσκεψη στο Θέατρο Σοφούλη που παίζεται η παράσταση «Το τρελό μικρό πράγμα που ονομάζεται Έρωτας» σε κείμενο και σκηνοθεσία της Λένας Πετροπούλου από την ομάδα NOVAN Theater Group, θα σας δώσει όλες τις απαντήσεις…
Αρχής γενομένης με μια «επεισοδιακή» έναρξη, καθώς ο εξαμελής θίασος των τριών ζευγαριών εισέρχεται από την πλατεία στην σκηνή, με χορούς, τραγούδια, φωνές κι αρχίζει να ανταλλάσσει με ρυθμό καταιγιστικό και χορευτική κινησιολογία ατάκες – υπονοούμενα περί έρωτος χωρίς ακόμα να τον κατονομάζει… Όταν πλέον το θέμα γίνεται σαφές, ξεκινά η αναπαράσταση ερωτικών ζευγαριών που έμειναν στην ιστορία ή… περίπου, αλλάζοντας συμβολικά τόπους, χρόνους, συνθήκες και με κυρίαρχο στοιχείο το χιούμορ της παρωδίας. Έτσι παρακολουθούμε αρχικά το πρωτόπλαστο ζευγάρι του Αδάμ και της Εύας και την ιστορία τους μέχρι την έκπτωση από τον παράδεισο… στη συνέχεια τον μυθικό έρωτα μεταξύ Ιάσονα και Μήδειας με την θυελλώδη τραγική κατάληξη, για να ακολουθήσει το εμβληματικό ερωτικό ζεύγος Ρωμαίου και Ιουλιέτας με επίσης τραγικό τέλος, καθώς και το «εγχώριο» ερωτικό βουκολικό δράμα μεταξύ Τάσου και Γκόλφως, με επόμενη στάση σε ένα εντελώς απρόβλεπτο σύγχρονο ζευγάρι που δεν θα μαρτυρήσουμε, για να κλείσει η παράσταση με χιουμοριστικό, παιχνιδιάρικο και μουσικοχορευτικό φινάλε…
Όλα ξεκινούν από το απολαυστικό κείμενο (+) της Λένας Πετροπούλου με την έξυπνη ιδέα να «παρωδήσει» τον έρωτα, χωρίς όμως καθόλου να τον ευτελίσει. Στο συγγραφικό της πόνημα υπάρχει καθαρή, ολοκληρωμένη δομή με εισαγωγή στο θέμα, κυρίως ανάπτυξη με ιστορικά «παραδείγματα», χαριτωμένο φινάλε επιτούτου «τρελό» για να δικαιώσει τον τίτλο αλλά και την ουσία (παρά την μικρή μας ένσταση εδώ), γιατί ναι, όλα τα τρελά μπορούν να συμβούν όταν ο φτερωτός θεός εξαπολύει τα βέλη του! Στα πέντε επιμέρους σκετσάκια, όπου το αυθεντικό τους περιεχόμενο κρατήθηκε ως βάση, η απόλαυση προέκυψε από την ευφάνταστη «αποδόμηση» επιλεγμένων σημείων με εύστοχο χιούμορ και μικρά έξυπνα ευρήματα, προκαλώντας πηγαίο γέλιο. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στο καθένα από αυτά ο λόγος υπηρέτησε χαρακτηριστικά το ύφος και την εποχή δίνοντας το ανάλογο στίγμα, ενώ οι μεταξύ τους συνδέσεις με αντιδράσεις των ηθοποιών- ειδικά για τα… απανωτά θανατικά- υπήρξαν μια επιπλέον χαριτωμένη, αστεία νότα, χωρίς να εντοπίσουμε πουθενά ούτε ίχνος πιασάρικης βωμολοχίας για εύκολο χάχανο…
Και βέβαια στα μεγάλα συν συγκαταλέγεται η σκηνοθεσία της συγγραφέως Λένας Πετροπούλου, η οποία ανέδειξε με εύστοχο, καλοδουλεμένο, ευφάνταστο τρόπο, όλη την «τρέλα» του κειμένου της, καθιστώντας την εύληπτη και άκρως απολαυστική, ώστε για 80 λεπτά να μην παίρνεις τα μάτια από τη σκηνή. Δημιούργησε μια παράσταση με συνεχή ροή και ζωντανό ρυθμό, με μπόλικη νεανική ενέργεια, με απρόβλεπτα χιουμοριστικά ευρήματα, με πειστικό αυθορμητισμό, με διαρκείς εναλλαγές, ενώ τα τραγούδια και χορευτικά στιγμιότυπα, πέρα από σκηνικό ενδιαφέρον, έδιναν την αίσθηση μιας «ερωτικής επιθεώρησης» ή ενός «σπονδυλωτού μιούζικαλ»… Όπου τα περάσματα στις αλλαγές σκηνών και με όλους τους ηθοποιούς διαρκώς παρόντες, σοφά αξιοποιημένους και άριστα καθοδηγούμενους, γινόταν άμεσα, λειτουργικά, με σκηνική οικονομία χωρίς το παραμικρό χάσμα, καθώς η συντονισμένη μετακίνηση τριών πάγκων και κάποια συμβολικά αντικείμενα ή ενδυματολογικές λεπτομέρειες, έδιναν αφαιρετικά- ωστόσο με πειστικότητα, το στίγμα κάθε διαφορετικής σκηνής. Αποδεικνύοντας ότι η φαντασία μπορεί να προσδώσει πληρότητα σε ελάχιστα και απλά σκηνικά μέσα, βοηθούμενη επίσης από φροντισμένους φωτισμούς και ταιριαστές μουσικές επιλογές στο μεγαλύτερο μέρος για την κατάλληλη ατμόσφαιρα…
.
Όσο για τους έξι ηθοποιούς της ομάδας – Βασίλης Κανελλόπουλος, Λένια Κοκκίνου, Πέτρος Μαλιάρας, Τάσος Παπαδόπουλος, Καρολίνα Ρήγα, Δήμητρα Σταματίου – μόνο τα καλύτερα μπορούμε να πούμε, αδυνατώντας να ξεχωρίσουμε κάποιον, λόγω της ισοδύναμης εξαιρετικής απόδοσης όλων αδιακρίτως. Ταλαντούχοι όχι μόνο στην υποκριτική, αλλά και στο τραγούδι και το χορό, άψογα συντονισμένοι σε ένα θαυμάσια δεμένο σύνολο, με πηγαίο χιούμορ, ωραία θετική ενέργεια, εκφραστικότητα, αφοσίωση, αμεσότητα, ευελιξία, περνώντας από ρόλο σε ρόλο με άνεση, πειστικότητα, επαγγελματισμό, υποδυόμενοι εντελώς ετερόκλητα πρόσωπα. Και με κάτι επιπλέον αξιοσημείωτο, καθώς οι αντιδράσεις τους- ως υποτίθεται πραγματική θεατρική ομάδα- ανάμεσα στους ρόλους των ιστορικών ζευγαριών που δραματοποιούν ή στο «αυτοσχεδιαστικό» φινάλε, είναι τόσο αυθόρμητες, φυσικές και αληθινές σαν να προκύπτουν εκείνη τη στιγμή, χωρίς ουδόλως να θυμίζουν κάτι γραμμένο, σκηνοθετημένο και προβαρισμένο…
Τα μικρά και δευτερεύοντα που θα παρατηρούσαμε (-) αφορούν βασικά στο φινάλε, που θεωρούμε ότι παρά τον χαριτωμένο, ελεύθερο, «διαδραστικό» χαρακτήρα του- με τον «οργισμένο» διάλογο μεταξύ ηθοποιών και συγγραφέως- αφενός τράβηξε λίγο παραπάνω κι αφετέρου στερούνταν καθαρής ταυτότητας, σαν ένα είδος συγγραφικής αμηχανίας – σύγχυσης που αιτιολογήθηκε με την καταληκτική ατάκα ότι «κι ο έρωτας δεν βγάζει νόημα», ενώ το τελικό μουσικοχορευτικό κλείσιμο- αν και ανεβαστικό της διάθεσης, έμοιαζε ελαφρώς «αυτόνομο», σαν γέμισμα, μη ενταγμένο οργανικά στο σώμα της παράστασης και όχι με ιδιαίτερα ψαγμένες μουσικές επιλογές…
Καταλήγοντας (=) είναι βέβαιο ότι φεύγοντας ο θεατής θα νιώσει ένα ελαφρύ… μούδιασμα στα σαγόνια, διαπιστώνοντας ότι από την έναρξη μέχρι το κλείσιμο, για 80 συνεχή λεπτά και άσχετα από τις στιγμές που γέλασε, είχε σταθερά καρφωμένο στο πρόσωπο ένα μειδίαμα ευφορίας, για μια καλοστημένη, έξυπνη, απολαυστική κωμωδία, από μια άξια ταλαντούχα ομάδα…
Βαθμολογία:
6,4/ 10
.
-k-.
.
ΣΟΦΟΥΛΗ
«ΤΟ ΤΡΕΛΟ ΜΙΚΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΈΡΩΤΑΣ» της Λ. Πετροπούλου.
Κωμωδία.
Είναι τρελός, είναι τυφλός, είναι αλλοπαρμένος! Σε κάνει να κλαις και να γελάς! Πετάς με τις φτερούγες του, τσακίζεσαι απ’ τα βέλη του! Θέλεις να ζήσεις! Θέλεις να πεθάνεις! Δε σε χωρά ο τόπος!
Σκηνοθεσία: Λένα Πετροπούλου.
Ερμηνεύουν: Novan Theater
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
.
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
Actors Portfolio:
Εμπλουτίστε το βιογραφικό σας με φωτογραφίες υψηλών προδιαγραφών.
Επιπλέον αναλαμβάνουμε: Φωτογράφησης προβών, πρεμιέρας, φωτογραφίες δελτίων Τύπου, συνεντεύξεις, προώθηση φωτογραφιών κοινωνικών δικτύων κ.ά.
.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
