Σκηνές από ένα γάμο: Αξιοπρεπέστατη παράσταση μα χωρίς παλμό… …είδαμε στο θέατρο Εγνατία και σχολιάζουμε…
Το θέατρο “Εγνατία” άνοιξε ξανά τις πόρτες του για να υποδεχτεί το έργο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, “Σκηνές από ένα γάμο”, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τον Δάνη Κατρανίδη και τη Παναγιώτα Βλαντή.
Λίγα λόγια για το έργο : H παράσταση βασίστηκε στην ταινία και τηλεοπτική σειρά του Μπέργκμαν που εξιστορεί την ιστορία αγάπης ενός ζευγαριού σε έξι επεισόδια. Η ταινία αποτελείται από 6 μέρη, το καθένα από τα οποία περιγράφει τη ζωή και τη σχέση ενός ζευγαριού κατά τη διάρκεια μιας εικοσαετίας. Ο Γιόχαν είναι καθηγητής πανεπιστημίου, και η Μαριάννα είναι δικηγόρος με εξειδίκευση στα διαζύγια. Έχουν πετυχημένες καριέρες και ευημερία, και φαίνεται να έχουν και τον τέλειο γάμο. Μια μέρα όμως καταλαβαίνουν ότι κάτι τους διαφεύγει. Κούραση, ψέματα, εγωισμός και απιστία οδηγούν τη φαινομενικά ευτυχή οικογένεια στο διαζύγιο. Αλλά πολύ γρήγορα καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλο, και έτσι ο χωρισμός τους απρόσμενα αναζωογονεί την αγάπη τους.
Για το θεατρικό αποτέλεσμα που παρακολουθήσαμε έχουμε αρκετές ενστάσεις αλλά θα ξεκινήσουμε από τα συν(+) του έργου αναφερόμενοι στις ερμηνείες της παράστασης, και ειδικότερα αυτή της πρωταγωνίστριας του έργου. Η Παναγιώτα Βλαντή κατόρθωσε να αποδώσει μια μεστή ερμηνεία μιας γυναίκας που προσπαθεί να ανταπεξέλθει στον σύγχρονο ρόλο της μέσα στην κοινωνία ως εργαζόμενη, ως μητέρα, ως ερωμένη. Μιας γυναίκας που βασανίζεται από τα πρέπει και τα μη, που μέσα της κυοφορεί μια επανάσταση, μια σιωπή που ουρλιάζει. Κατέχοντας μια δουλεμένη ισορροπία συναισθημάτων και εκφραστικότητας, ένιωσε απόλυτα τον ρόλο της και τον έκανε δικό της. Η ερμηνεία της θα λέγαμε ότι είχε μια αίσθηση βελούδου. Κυλούσε όμορφα και ομαλά, χαϊδεύοντας τις αισθήσεις μας..
Ο Δάνης Κατρανίδης από την άλλη, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων δείχνοντας όμως πολύ συχνά μια αμηχανία ως προς τον ρόλο του. Πολλές φορές ο λόγος του ήταν ξύλινος και ακατάπαυστος. Αντιμετώπισε τον ρόλο του ως Γιοχαν από μια απόσταση. Έλειπε η γκάμα συναισθημάτων που θα έπρεπε να εμπεριέχει η ερμηνεία του, με μερικές εξαιρέσεις που υπήρχε ένταση και πάθος.
Η σκηνοθεσία του έργου από τον Ένκε Φεζολλάρι, αμφιλεγόμενη όπως ακριβώς τον έχουμε συνηθίσει. Το βασικό στοιχείο αυτής της σκηνοθετικής επιμέλειας ήταν οι δύο πολυθρόνες που άλλαζαν θέση από τους ίδιους τους ηθοποιούς δείχνοντας πολύ επιτυχημένα τις διάφορες διακυμάνσεις στην σχέση του ζευγαριού. Άλλοτε βρίσκονταν απέναντι ως αντίπαλοι, άλλοτε δίπλα ως συνοδοιπόροι, άλλοτε μοναχικοί εκδηλώνοντας την απόσταση. Τι δεν μας άρεσε;;;
Το γεγονός ότι αυτές οι άχαρες πολυθρόνες μετακινούνταν, πατώντας οι ηθοποιοί με το πόδι τους, τους στηρικτικούς πύρους φέρνοντας σε αμηχανία ηθοποιούς και θεατές. Σαν σκηνοθετικό εύρημα (χωρίς το λειτουργικό πρόβλημα που αναφέραμε παραπάνω) ήταν εξαιρετικό με τη διαφορά ότι σε ένα ουσιαστικά κλασικό έργο με πιο μπαρόκ στοιχεία φάνταζε αταίριαστη η αλλαγή σκηνικού μπροστά στους θεατές, κάτι που βλέπουμε σωρηδόν πλέον σε σύγχρονες ,μοντέρνες σκηνοθεσίες. Στην συγκριμένη όμως παράσταση δεν μπορούσε να υποστηριχθεί ούτε από την καθολική παρουσίαση του έργου, ούτε από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Ίσως με τη βοήθεια του φωτισμού, δημιουργώντας δηλαδή σκοτάδι κατά τη μετακίνηση των θέσεων να διαμορφώνονταν ένα πιο ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
.
Κατά τα άλλα οι ερωτικές σκηνές υστερούσαν σε πάθος και χημεία μεταξύ των δύο συμπρωταγωνιστών. Τα φιλιά φάνταζαν ψεύτικα και η φλόγα του πάθους ήταν αόρατη. Σε αυτό το σημείο υπεύθυνοι ήταν οι ίδιοι οι ηθοποιοί που δεν τσαλακώθηκαν αλλά κράτησαν μια αποστασιοποιημένη στάση απέναντι σε αυτό το σκέλος του έργου. Τέλος ο ρόλος του αφηγητή από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές δεν διαχωριζόταν ξεκάθαρα, με μια βιασύνη που δεν μπορούσες να αντιληφθείς πότε σταματάει ο ρόλος του αφηγητή και πότε ξεκινάει ο ρόλος του χαρακτήρα.
Το σκηνικό του έργου (Αλεξία Θεοδωράκη) τίποτα το ιδιαίτερο,οι φωτισμοί (Μελίνα Μάσχα) χάνανε στιγμές και το πιάνο του Σταμάτη Κραουνάκη παραμένει πάντα η γεύση στα χείλη από γλυκό κουταλιού.
Εν ολίγοις[=],
Αναφέραμε τις ενστάσεις μας σχετικά με τη παράσταση που παρακολουθήσαμε. Φυσικά δεν θα παραλείψουμε να τη χαρακτηρίσουμε ως αξιοπρεπέστατη παρά τα λάθη της, παρ’ όλο που δεν κατόρθωσε να μας κερδίσει ολοκληρωτικά. Αρκετές φορές έκανε το βλέμμα μας να περιπλανιέται και τις αισθήσεις μας να καταστέλλονται. Το κείμενο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν απαιτούσε περισσότερη φροντίδα και αισθητική σε μια αφήγηση σαν κι αυτή…
-Γιόχαν: Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι. Μας δίδαξαν για την ανατομία, για τις γεωργικές μεθόδους στην Αφρική. Ξέρουμε απέξω μαθηματικούς τύπους. Αλλά δεν μας έμαθαν τίποτα για τις ψυχές μας. Είμαστε τρομακτικά ανίδεοι για το τι κάνει έναν άνθρωπο να συγκινείται…
Βαθμολογία
6 στα 10
ΒΙΝΤΕΟ ΑΥΛΑΙΑΣ -ΠΡΕΜΙΕΡΑ- Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015, στο θέατρο ΕΓΝΑΤΙΑ..
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
–ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ: Συνέντευξη: Ο Δάνης Κατρανίδης αποκαλύπτεται στην Κουλτουρόσουπα…
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ THN ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 13 ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΤΗΣ “Κ”, δείτε που τι και πως… κλικ στο banner….
Φωτογραφικό υλικό
