«Σε Θέλω Δίπλα Μου» του Μίνωα Θεοχάρη. Κριτική «Με Μια Άλλη Ματιά» από τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο.
Το «Σε θέλω δίπλα μου» (αναβίωση της παράστασης του 2014) ανήκει στην κατηγορία των Νεανικών Κομεντί και σαν τέτοια διαθέτει όλη την ανεμελιά, την φρεσκάδα, αλλά και την ανωριμότητα των νιάτων. Χωρίς αυτό να σημαίνει αναγκαστικά ότι αντιμετωπίζει το θέμα της με επιπολαιότητα. Ο άνθρωπος-ορχήστρα Μίνως Θεοχάρης έγραψε τα κείμενα, σκηνοθέτησε, επιμελήθηκε τα κοστούμια, τα σκηνικά και την μουσική και παίζει κι έναν από τους 4 ρόλους !
Έτσι σ’ ένα χωρισμένο στη μέση σκηνικό εσωτερικό σπιτιών – αριστερά το γαλάζιο, δεξιά το κοκκινωπό – και με 4 σκαμπό στο προσκήνιο, όπου οι πρωταγωνιστές συνήθως επικοινωνούν με το κοινό τις βαθύτερες σκέψεις ή ανησυχίες τους, παρακολουθούμε την αρχική γνωριμία, το δέσιμο, τον έρωτα, τον μαρασμό (πραγματικό ή υποτιθέμενο) και την διάλυση δύο ζευγαριών. 4 χαρακτήρες, ίσως ακραίοι, που στήνει ο Θεοχάρης δειγματοληπτικά, ελπίζοντας πως το νεανικό κοινό που παρακολουθεί την παράσταση, θα βρει στοιχεία του εαυτού του να ταυτιστεί με έναν ή περισσότερους απ’ αυτούς.
Έντεχνη μείξη κλισέ, αναμενόμενες καταστάσεις, ολίγη ψυχανάλυση, έξυπνες ατάκες, σε στιγμές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, διάσπαρτο χιούμορ και σωστή ανάδειξη της συναισθηματικής ανασφάλειας που χαρακτηρίζει τους νέους ανθρώπους, αν και η πλάστιγγα γέρνει σ’ αυτό το θέμα περισσότερο προς τη μεριά των γυναικών και λιγότερο των ανδρών, που σκιαγραφούνται να είναι πιο πρόθυμοι και αποφασισμένοι, απ’ ότι τα θηλυκά ταίρια τους, να δεσμευτούν «αιώνια».
Αυτό, όμως, που επιμελώς αποφεύγει να εισάγει ο Θεοχάρης στις διαφορικές του εξισώσεις, είναι ο οικονομικός παράγοντας. Από πού βρίσκουν λεφτά αυτοί οι άνθρωποι; Και μάλιστα τα 2 αγόρια που διατηρούν και 2 αξιοπρεπή σπίτια. Σε μια Ελλάδα της κρίσης, της ανεργίας και των χαμηλότατων νεανικών μισθών, που εξανάγκασε τους περισσότερους νέους να επιστρέψουν στα πατρικά τους σπίτια και την πρωταρχική τους οικογένεια, ο οικονομικός παράγοντας είναι άκρως καθοριστικός για την βιωσιμότητα μιας νεανικής σχέσης. Πόσο μάλλον αν είσαι αναγκασμένος να τρως καθημερινά μπανάνες, που δεν είναι και το πιο φτηνό φρούτο (όσοι είδαν ή θα δουν την παράσταση καταλαβαίνουν για ποιο πράγμα μιλώ).
Ως εκ τούτου το όλο εγχείρημα, φαντάζει ολίγον ουτοπικό, αναφερόμενο μάλλον σε περασμένους καιρούς ευημερίας, χωρίς το άγχος της επιβίωσης. Νομίζω, όμως, ότι αυτός είναι και ο στόχος της παράστασης. Να περάσουν οι θεατές ένα ευχάριστο δίωρο και να μη «χαλαστούν» από βαθυστόχαστες αναλύσεις.
Και αυτό το καταφέρνουν και με το παραπάνω οι 4 ηθοποιοί – Μίνως Θεοχάρης + Λεωνίδας Καλφαγιάννης (κυρίως), Ελευθερία Μπενοβία, Φωτεινή Αθερίδου (ναι, η κόρη του Θοδωρή Αθερίδη) – που με το μπρίο και την ζωντάνια τους κατορθώνουν να κάνουν άκρως συμπαθητικούς τους 4 χαρακτήρες, παρά τα επί μέρους ελαττώματά τους.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
