Σαρωτικός Καζάκος στο «Οιδίπους επί Κολωνώ». Είδαμε & Σχολιάζουμε +βίντεο.
Το θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης φέτος δεν είναι στα φόρτε του. Οι περισσότερες παραστάσεις που δόθηκαν έως μέσα Ιουλίου πήγαν άπατες. Μικρό το ενδιαφέρον, ελάχιστος κόσμος. Όπως αποκαρδιωτικό ήταν ο Οιδίπους επί Κολωνώ με πρωταγωνιστή τον Κώστα Καζάκο να απευθύνεται σε άδειες κερκίδες. Για έναν αληθινό θεατρόφιλο, αυτό είναι στενάχωρο… που κι όταν η παράσταση είναι αξιοπρεπέστατη.
Όπου ο Οιδίποδας τυφλός και ρακένδυτος, αναζητώντας έναν τόπο για ν’ αναπαυθεί, φτάνει στην Αθήνα με μόνο συμπαραστάτη την κόρη και αδελφή του Αντιγόνη…
Αρχικώς σημειώνουμε πως Σταύρος Τσακίρης είναι ένας πολύ καλός σκηνοθέτης με πλούσια παραστασιολογία και με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συνεργασίες στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Ένα χαρακτηριστικό που τον εκφράζει και φαίνεται είναι η διεισδυτικότητα που έχουν οι παραστάσεις του. Φυσικά δεν του έχουν βγει όλες έτσι όπως τις οραματιζόταν. Αλλα στις περισσότερες διακρίνεις γνώση αντικειμένου και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Αυτό συνέβη και με την τελευταία του δουλειά, μόνο που ο σαρωτικός Καζάκος, τον οποίο γνωρίζει άριστα καθώς έχουν συνεργαστεί πολλές φορές δεν του άφησε πολλά περιθώρια να «λάμψει»… Ωστόσο συνολικά η δουλειά του διακρινόταν από μια καθάρια παρουσίαση της τραγωδίας του Σοφοκλή και ίσως αυτό να ήταν το ζητούμενο που προσδοκούσε ο καλός σκηνοθέτης. Αν ναι, το πέτυχε.
Το κεφαλαίο Κώστας Καζάκος είναι από μόνο του μια ολόκληρη ιστορία. Είχα την ευκαιρία να τον απολαύσω σε πολλές παραστάσεις από τότε που το δίδυμο Καρέζη – Κοζάκος μας επισκεπτόντουσαν συχνά πυκνά αλλά και στο αθηναικό δικό τους χώρο, το θέατρο Αθήναιον, σήμερα θέατρο Τζένη Καρέζη. Τελευταία με συνεπήρε στην «Ανάκριση» που σκηνοθέτησε πάλι ο Σ. Τσακίρης. Στα 80τόσα του σήμερα και μπρος στη θέα της εισόδου του στο θέατρο Δάσος, ως «Οιδίποδας» πια, με «βαριά» υποκριτική σκηνική παρουσία και πριν καν ξεστομίσει μια λέξη με συγκίνησε… Καθολική ήταν και η συνέχεια του για έναν χαρακτήρα που ψάχνει έναν τόπο να αναπαυτεί, στοχάζεται το παράλογο του ανθρώπινου βίου, αναμετράται με το αμαρτωλό παρελθόν και τους οικείους του, γνωρίζοντας δε πως διανύει τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Ο Οιδίποδας δεν είναι ένας όποιος και όποιος ρόλος, είναι ό ρόλος…. Σκότωσε τον πατέρα του, παντρεύτηκε τη μητέρα του και γέννησε τα παιδιά-αδέλφια του μεταξύ άλλων…
Θα έλεγε κανείς πως ιδανικότερος ερμηνευτής στον συγκεκριμένο ρόλο και σε αυτή την ηλικία, (και τη δεδομένη στιγμή) καταλληλότερος από τον Κώστα Καζάκο δεν θα υπήρχε. Όσοι παραβρέθηκαν το βράδυ της περασμένης βδομάδας στο Δάσος και όσοι θα έχουν την ευκαιρία να τον δουν στην περιοδεία θα διαπιστώσουν το εξής: πως ένας σπουδαίος παλιάς κοπής ηθοποιός χρωματίζει θεσπέσια τη φωνή του, βιώνει το συναίσθημα και το μεταφέρει, φωτίζει λέξεις και παύσεις, το βλέμμα και ο «όγκος» του φωτογραφίζουν την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, ακολουθεί ευλαβικά τις οδηγίες του σκηνοθέτη, δίνει πάσα στους συνεργάτες του, επικεντρώνεται στον ήρωα του έως ότου ολοκληρωθεί η παράσταση, γνωρίζοντας όμως ποιος είναι και ποιες οι δυνατότητες του. Ας μη γελιόμαστε. «Έφυγε» και φεύγει η γενιά των Μεγάλων Πρωταγωνιστών του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Και ο Κώστας Καζάκος, ένας από τους τελευταίους των Μεγάλων, επιβλητικός, αφοσιωμένος, συνταρακτικός, μας χάρισε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας αρχαίου δράματος.
Αναπόφευκτα, όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί απλά ακολουθούσαν τη σκιά του, ακόμη και η Αντιγόνη, Κόρα Καρβούνη που τον συνόδευε. Τζένη Κόλλια, Άρης Τρουπάκης, Δημήτρης Ήμελλος, Δημήτρης Λάλος, καλοί ηθοποιοί γενικά όμως δεν είχαν κανένα εκτόπισμα. Η αφηγηματική παρουσία του Δημήτρη Λιγνάδη, επίσης, ίσως και κατώτερος των προσδοκιών μας.
Αυτό όμως που έκλεψε τις εντυπώσεις ήταν η πρωτότυπη μουσική του Μίνου Μάτσα, η οποία παρουσιαζόταν ζωντανά κατά τη διάρκεια της παράστασης, από τις φωνές τεσσάρων ιεροψαλτών, ως ένα παράλληλο κείμενο εν είδει χορού. Ούτε έχουμε ξαναδεί, ούτε ποτέ απολαύσει ένα τόσο εμπνευσμένο, ιδιαίτερο και απόλυτα πετυχημένο δέσιμο μουσικής/χορού από ένα μη χορό, όπου με τον καλύτερο τρόπο αναδεικνυόταν η κορύφωση του δράματος.
Τα ανύπαρκτα σκηνικά σε ένα μεγάλο ανοιχτό θεατρικό χώρο αποκαρδιώνουν τον θεατή. Ευτυχώς υπήρχαν αρκετά ξύλινα μακρόστενα κουτιά, τύπου φέρετρα όπου με τους συμβολισμούς και την «ελαστικότητα» τους, προσέδωσαν χαρακτήρα και λόγω ύπαρξης μιας «καμένης γης» που αναζητεί τροφή και νερό. Κυρίως ανθρώπους.
Αν θα ψάχναμε ψεγάδι, η παράσταση δεν είναι αρκετά βατή στη θέαση, ένα υποτονικό κλίμα την διακατέχει, η ελάχιστη μοντερνικότητα και η τοποθέτηση του Ξένου Δημήτρη Λιγνάδη θεωρούμε αντί να προσθέσει πόντους, μείωσε τη συνολική καλή εικόνα ή για άλλους, πέρασε στο ντούκου.
Εν ολίγοις [=]
Μια πολύ καλή προσπάθεια παρουσίασης αρχαίου δράματος με μοναδικό πρωταγωνιστή, τον Κώστα Καζάκο. Αξίζει πραγματικά να το δείτε.
Βαθμολογία
6.5 στα 10
.
[
Δείτε & αυτά:
–ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ 2017. [Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος & Σεπτέμβρης] Θέατρο, συναυλίες, φεστιβάλ και άλλα πολλά. ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ – ΕΔΩ
–Θέατρο Δάσους & Θέατρο Γης 2017: Θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες –ΕΔΩ
–Καλοκαιρινές θεατρικές περιοδείες 2017 – ΕΔΩ
–Καλοκαιρινές Συναυλίες 2017 –ΕΔΩ
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα. Πρόγραμμα παραστάσεων –ΕΔΩ
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ – ΕΔΩ
–Σινεμά με Θέα 2017 στο Μέγαρο Μουσικής: Πρόγραμμα προβολών – Ταινιών –ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ θεατρικές παραστάσεις & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ –ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ μουσικές συναυλίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ –ΕΔΩ
-Φεστιβάλ Καλοκαιριού 2017 –ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
