Γράφει η Νταίζη Λεμπέση για την Κουλτουρόσουπα
Είχε ένα φεγγάρι νααααα που δύσκολα έπαιρνες τα μάτια σου από πάνω του αλλά είχα υποσχεθεί του Αλέξανδρου (Ρήγα) ότι θα πάω να τον δω γιατί έπαιζε στα δικά μου λημέρια στους Αγίους Θεοδώρους. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να είμαι πλήρως αντικειμενική όταν έχω τόσο συναίσθημα για το Σινε Άστρον. Με πήγαινε ο παππούς μου να βλέπω ταινίες από τότε που με θυμάμαι. Μετά με πήγαινε ο μπαμπάς, μετά μεγάλωσα πήγαινε με τις φίλες μου και τα φλερτ μου. Η αλήθεια επίσης είναι πως ο Δημήτρης, η ψυχή του σινεμά, κάνει αγώνα να φέρνει θεατρικές παραστάσεις που πάντα σκίζουν γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη από θέατρο.
Δεν θυμάμαι πόσες βερσιόν έχω δει από το Τάβλι του Δημήτρη Κεχαΐδη σε κλειστά και ανοιχτά Θέατρα. Νομίζω αν δεν τις έχω δει όλες έχω δει τις περισσότερες.
Έκπληξη είναι όταν ενώ πας με καλές προθέσεις του αποτέλεσμα είναι μακράν καλύτερο των προσδοκιών σου. Ο Αλέξανδρος έχει πειράξει τόσο όσο το κείμενο, δηλαδή ναι μεν αλλά με τέτοιο τρόπο που ουσιαστικά να μην έχει αλλάξει τον σκελετό του έργου. Τώρα αυτό που εγώ περιγράφω σε μία πρόταση προϋποθέτει να είσαι μαέστρος για να το κάνεις βάζοντας την δική σου ταυτότητα αλλά κρατώντας τη γραφή του Κεχαΐδη με σεβασμό και βασικά με μέτρο. Να λέξεις προς εξαφάνιση και ο σεβασμός και το μέτρο. Στις μέρες μας έχουν ξεφύγει όλα, χάθηκε το μέτρο. Για τον σεβασμό σε ούτε λόγος.
Σκηνοθετικά έχει εκμεταλλευτεί τα πάντα, το σκηνικό που είναι κανονικό κανονικότατο χωρίς καμία απολύτως έκπτωση ενώ θα μπορούσε να παίζει με ένα τραπέζι και δύο καρέκλες στην περιοδεία. Όχι το σκηνικό είναι ατόφιο όπως παιζόταν σε κλειστό θέατρο της Αθήνας το χειμώνα. Οι λεπτομέρειες δε στο κουζινάκι έκαναν τη διαφορά ανάμεσα στο μουντό γκρι και στα γυάλινα ανυπέρβλητα ποτηράκια του τσίπουρου με το κλασικό καραφάκι, τα φλυτζάνια του καφέ, το πραγματικό νερό στην κανάτα, τα σπίρτα που επειδή καθόμουν μπροστά μου έσκαγε η χαρακτηριστική μυρωδιά, το τασάκι, το τάβλι το κλασικό, το παραδοσιακό αν ξέρεις από τάβλι και εγώ έχω την τιμή να έχω γιαγιά τη Νταίζη Αντωνοπούλου που όλοι ξέρουν για τα νυφικά αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν πως ήταν Παγκόσμια πρωταθλήτρια τάβλι. Επίσης την τιμή η νονά μου να είναι η Τζένη Καρέζη ερωτευμένη με το τάβλι. Καρμικά σε μια παρτίδα τάβλι ερωτεύτηκε τον Καζάκο. Καρμικά ο μπαμπάς μου μέγας παίκτης στο τάβλι έπαιζε ατελείωτες ώρες με τη νονά, με τη γιαγιά, με τη μαμά. Κοινώς σπίτι μας γινόταν του ταβλιού το κάγκελο.
Πάμε στην παράσταση πάλι. Μου έκανε εντύπωση η προσέλευση τόσων νέων ανθρώπων που άκουγαν με προσοχή και αντιδρούσαν στις ατάκες ακόμα κι αυτές τις πιο ψαγμένες. Το παρατήρησε και ο Αλέξανδρος μου το είπε μετά. Επίσης μου έκανε εντύπωση το πόσοι άντρες ήρθαν να δουν την παράσταση. Συνήθως έρχονται γυναίκες.
Η παράσταση σαφώς καλοδουλεμένη, φρέσκια, έξυπνη, ατακαδόρικη και σε γρήγορο ρυθμό ακόμα και στις παύσεις. Σιωπές γεμάτες νόημα, θυμό, καταπίεση, ανασφάλεια, και επίσης εντάσεις με απόλυτες εκρήξεις. Εδώ ρόλο παίζουν και οι φωτισμοί σε κάθε κορύφωση και άλλος φωτισμός. Σε κάθε σιωπή επίσης άλλος.
Και ενώ είμαι από αυτούς που πάντα λέω το εισιτήριο να είναι χαμηλό γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη να βλέπει Θέατρο αλλά ο κόσμος περνάει δύσκολα εδώ θα πω το αντίθετο. Θα πω μπράβο στην παραγωγή και μπράβο στον Αλέξανδρο που έβαλαν γενική είσοδο 15 ευρώ όταν υπάρχει κανονικό ατόφιο σκηνικό άρα τεχνικοί που το στήνουν κάθε μέρα και το ξε -στήνουν κάθε νύχτα. Κακά τα ψέματα η περιοδεία είναι δύσκολο πράγμα ειδικά το καλοκαίρι με τόση ζέστη.
Η χημεία του Αλέξανδρου με τον Αντώνη Κρόμπα είναι αδιαπραγμάτευτη. Έχουν κάτσει και έχουν δουλέψει τόσο που όλα φαίνονται απόλυτα φυσικά σαν όντως να είσαι σε καφενείο και να τους βλέπεις να παίζουν τάβλι. Έχουν δέσει μεταξύ τους πολύ και ενώ είναι δύο εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες εκεί επάνω στο σανίδι γίνονται ένα, μια δυνατή ομάδα που φαίνεται η οικειότητα και το ποσό έχουν ” λιώσει ” τους ρόλους του . Δηλαδή η αίσθηση είναι ότι και όταν τελειώσει η παράσταση είναι δύο φιλαράκια.
Τώρα κόσμε εμένα με ξέρεις φαίνονται όλα στη φάτσα μου αν μου αρέσει θα πάω και θα αρχίσω τις αγκαλιές. Εννοείται άρχισα τις αγκαλιές και είπα το λέω και δημόσια πως είναι μια παράσταση που πρέπει να περιοδεύσει τον χειμώνα. Θεσσαλονίκη μου θα έρθει στο Μετροπόλιταν και θα σκίσει να μου το θυμηθείς οπότε ετοιμάσου.
Υ.Γ.1 Αλέξανδρε εσείς οι καλλιτέχνες που σαφέστατα είσαστε ανασφαλείς … είδες πόσο σε αγαπάει ο απλός κόσμος; Υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση από την αγάπη του κόσμου? Δεν υπάρχει.
Υ.Γ.2 Ρίξατε πολύ καλή ζαριά. Μπράβο και στους δύο.
Δείτε και αυτό:
