Πραγματική ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ η 5η θεατρική KULTUROβραδιά, στην παράσταση ψυχής «THE NAKED TRUTH» και μια εκ βαθέων συζήτηση.
-φωτό-βίντεο-ρεπορτάζ
Και εξηγούμε γιατί «αποκάλυψη»: Γιατί ΔΕΝ περιμέναμε να δούμε μια τόσο καλή, ιδιαίτερη παράσταση. Γιατί ΔΕΝ περιμέναμε λόγω καιρού να συναντήσουμε τόσους θεατές. Γιατί ΔΕΝ περιμέναμε να ακολουθήσει μια τόσο ουσιαστική και εκ βαθέων συζήτηση. Όλα αυτά που ξεπέρασαν τις όποιες προσδοκίες, μας «αποκαλύφθηκαν» ανέλπιστα και νιώσαμε για άλλη μια φορά ευτυχείς μετέχοντας σε μια εξαιρετική Κουλτουροβραδιά. Που όσο προχωρά και δυναμώνει ως δράση, τόσο καταξιώνεται ο ουσιαστικός της ρόλος στη συνείδηση των θεατρόφιλων και τόσο η επίδρασή της γίνεται εμφανέστερη όπως τη συγκεκριμένη αποκαλυπτική βραδιά. Η οποία καθόλου δεν μας προϊδέαζε για αυτά που θα βιώναμε…
Από τη μια ήταν το πρωινό χιονάκι και το τσουχτερό κρύο που φοβόμασταν μήπως έκαναν την «Γυμνή Αλήθεια» να… ξεπαγιάσει στη μοναξιά της. Από την άλλη ήταν ένα σουρεαλιστικό – θολό δελτίο τύπου χωρίς ξεκάθαρο στίγμα της παράστασης. Και κοντά σ’ αυτά, ένα τρέιλερ ιδιαίτερο που άφηνε υπόνοιες για θέαμα προκλητικό έως σκληρά σοκαριστικό. Τούτων δεδομένων λοιπόν, ένα «κράτημα» ήταν μοιραίο να το έχουμε πηγαίνοντας σε μια παράσταση- μονόλογο «σωματικού θεάτρου» με τον τίτλο «The naked truth» – «Η Γυμνή Αλήθεια» σε κείμενο και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Γιωτόπουλου με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Σε ένα χώρο άγνωστο θεατρικά, το «Aniline Dance theatre» στο βάθος μιας στοάς… Έχοντας στο μυαλό έναν περίεργο συνειρμό που περιλάμβανε μονόλογο/ γυμνό/ πρόκληση/ βία/ σουρεαλισμό κλπ…
Μπαίνοντας όμως κατ’ αρχήν στο χώρο «ξεκουμπωθήκαμε»… μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εναλλακτικός, ανοιχτός και ευρύχωρος, με μια ατμόσφαιρα «ιδιαίτερα» καλλιτεχνική, με ζεστασιά στην παγωμένη βραδιά, με άπλετο χώρο ως σκηνή. Που όπως πληροφορηθήκαμε λειτουργεί μόλις από τον Νοέμβρη φιλοξενώντας βασικά παραστάσεις χοροθέατρου, με πρώτη αμιγώς θεατρική την παρούσα. Την οποία περιμέναμε ανυπόμονα με ανάμεικτα συναισθήματα… Έφθασαν όμως τα πρώτα δέκα λεπτά για να μας «καρφώσουν» στη σκηνή με μάτια, αυτιά και ψυχή ολάνοιχτα, σταθερά προσηλωμένα. Και μετά από μία ώρα, κορεσμένα από εικόνες, λέξεις και λυτρωτικό συναίσθημα.
Βιώνοντας μαζί με τον πρωταγωνιστή Κωνσταντίνο Γιωτόπουλο όλη τη βασανιστική πάλη με τον εαυτό του, τις μνήμες του, τον κόσμο γύρω του, το σκληρό πεπρωμένο, τη… σκιά του. Την οποία σκιά/ σκοτεινή ή θηλυκή πλευρά του εαυτού, ως εξαιρετικό σκηνοθετικό εύρημα, υποδυόταν η χορεύτρια Νατάσσα Αραμπαζή, υλοποιώντας άψογα τον όρο «σωματικό θέατρο». Ντυμένη από την κορυφή ως τα νύχια με ολόσωμη μαύρη φόρμα και ακάλυπτα μόνο τα μάτια, ακολουθούσε με μελετημένες κινήσεις αιλουροειδούς τον ήρωα, άλλοτε συμφιλιωμένη μαζί του ως συνοδοιπόρος κι άλλοτε σε σύγκρουση ή αποτραβηγμένη. Όσο για τον ίδιο, βουτώντας διαρκώς σε στιγμές του παρελθόντα χρόνου, τρυφερές σαν τις παιδικές μνήμες ή σκληρές και πονεμένες σαν την αρρώστεια και τη βία, φλέρταρε αδιάκοπα με το μοιραίο τρίπτυχο « Ζωή, Έρωτας, Θάνατος». Φωτίζοντας κάθε φορά και με διαφορετική ματιά καθένα από τρία στοιχεία που έφερνε στο προσκήνιο, με τρόπο έντονα συναισθηματικό ή ποιητικά συμβολικό.
Και παρά το γεγονός ότι επρόκειτο ουσιαστικά για αποσπασματικές «σελίδες ημερολογίου» και άτακτες σκέψεις- συνειρμούς μιας ζωής πολυτάραχης και σημαδεμένης, εντούτοις το τελικό αποτέλεσμα προέκυψε ως μια ολοκληρωμένη ενότητα με καθαρή θεατρική δομή, βασισμένη σε ένα κείμενο εξαιρετικά λυρικό που καταφεύγει στο μεγαλύτερο μέρος του στον υπέροχο υπαινιγμό ή άλλοτε την ποίηση, με κάποιες φράσεις- διαμάντια. Με μια σκηνοθεσία ευφάνταστη και δημιουργική που κατάφερε με έξυπνα ευρήματα να δώσει «όγκο» σε έναν απλό μονόλογο. Ομολογουμένως το έντονο κομμάτι «κινησιολογία- σωματικότητα» που επιμελήθηκε η Ν. Αραμπατζή, συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχία του στόχου, παράλληλα με σκηνικές εμπνεύσεις σαν τον «εγκλωβισμό» μέσα σε συναρμολογούμενο κύβο, την λάμπα- καθρέφτη και το λεκτικό πινγκ –πονγκ, την παραστατική διήγηση παραμυθιού, την έντονα σωματική αλλά υπαινικτική αναπαράσταση βιασμού ή κρεμάλας… Παίζοντας ένα διαρκές παιχνίδι ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, το σώμα και τον λόγο, την πτώση και την πτήση, γεγονός είναι ότι στο τελικό χειροκρότημα, το συναίσθημα βρήκε στόχο στο κέντρο της καρδιάς και συνοδεύτηκε από κάποια βουρκωμένα μάτια…
Όμως μετά την πρώτη αποκάλυψη, ακολούθησαν πολλές και μεγαλύτερες στη διάρκεια της συζήτησης με τους Κ. Γιωτόπουλο και Ν. Αραμπατζή, πίνοντας παρείστικα το κρασί μας… Και έχοντας απέναντί μας ένα ζευγάρι γλυκύτατο και γελαστό, με τον Κωνσταντίνο να συστήνεται ως ντροπαλός και αμήχανος στις δημόσιες σχέσεις, ευαίσθητος, τρυφερός, ενίοτε ακραίος και χαρακτηρίζοντας τη φίλη Νατάσσα δίπλα του ως το πρακτικό μυαλό και την ρεαλίστρια της υπόθεσης. Φυσικά, μαζί με τα «μπράβο» και τη συγκίνηση, έπεσαν βροχή οι ερωτήσεις στον Κωνσταντίνο για το έργο του. Το οποίο όπως δήλωσε, γράφτηκε σε 26 ώρες (!) και δεν προοριζόταν για θεατρικό αλλά για να γιορτάσει τα τελευταία του, ιδιαίτερα γενέθλια, εξομολογούμενος ότι κομμάτια του έργου είναι αυτοβιογραφικά, ενώ η μεταφορά του στη σκηνή οφείλεται στην επιμονή της Νατάσσας που γνώρισε πριν ένα χρόνο και έκτοτε έδεσαν ιδανικά. Μίλησε επίσης για την 20χρονη πορεία του ως ηθοποιός, τη συνεργασία με τον Δ. Ποταμίτη στην Αθήνα και το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας, τις απογοητεύσεις που βίωσε ως επαγγελματίας ή τις εκπτώσεις που αναγκάστηκε να κάνει, τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την τέχνη και την αποστολή της… Αλλά και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται με όπλο το χιούμορ την αξία της ζωής και των στιγμών της, μέσα από καταλυτικά προσωπικά βιώματα που μοιράστηκε μαζί μας σε μια αφοπλιστική, εκ βαθέων εξομολόγηση που άγγιξε τους πάντες και βέβαια σεβόμαστε ως «ιερή στιγμή»…
Έγινε αρκετός λόγος για το «προκλητικό» τρέιλερ που ίσως παραπλανά ενώ η ίδια η παράσταση δεν ανταποκρίνεται σε αυτό και απάντησε ότι ήταν μια συνειδητή του επιλογή ως σκηνοθέτης να δώσει αυτό το στίγμα και ο θεατής να εισπράξει ελεύθερα αυτό που θέλει. Ο ίδιος δήλωσε ότι δεν θα κατέφευγε ποτέ στο γυμνό ως θεατρικό μέσο, θεωρώντας ότι το αυτονόητο ως «μασημένη τροφή» φτηναίνει και αποδυναμώνει την ουσία και επιπλέον γιατί θα έβλεπαν την παράσταση και οι γονείς του! Στην οποία παράσταση,ο μεν Κωνσταντίνος δυσκολεύτηκε με τη μοναχικότητα στη σκηνή και την εκμάθηση ενός κειμένου χωρίς λογική συνέχεια ουσιαστικά, ενώ η Νατάσσα παιδεύτηκε με το… σώμα του στη διδασκαλία κινησιολογίας.
Μας σποκάλυψαν επίσης ότι γνωστός ηθοποιός ζήτησε από τον Κωνσταντίνο να ερμηνεύσει το συγκεριμένο μονόλογο που μελλοντικά θα παρουσιαστεί και σε άλλες πόλεις. Σε ερώτηση σχετικά με τις θεατρικές ομάδες και το κοινό της Θεσσαλονίκης, η Νατάσσα – μέσα από την εμπειρία της με το χοροθέατρο – δήλωσε ότι το βρίσκει ακραίο. Με την έννοια ότι είναι διχασμένο ανάμεσα στα δύο άκρα, του «εύκολου θεάματος» και του «ποιοτικού» χωρίς ενδιάμεση ζώνη και αυτό δυσκολεύει τη θεατρική πραγματικότητα.
Τελικά η μιάμιση σχεδόν ώρα κουβέντας αποδείχτηκε λίγη, καθώς το ενδιαφέρον παρέμενε αμείωτο και το κλίμα ζωηρό … κι αν μεταφέραμε στο χαρτί όλα όσα εξαιρετικά ειπώθηκαν, δεν θα έφθαναν άλλες τόσες λέξεις… έτσι με «πόνο ψυχής» κλείσαμε την υπέροχη βραδιά, σφίγγοντας τα χέρια των άξιων πρωταγωνιστών και με ειλικρινείς ευχαριστίες για την πολύτιμη «Γυμνή Αλήθεια» της ψυχής τους που τόλμησαν να καταθέσουν μπροστά μας…
Ζητώ την επιείκειά σας που γίνομαι κουραστική, αλλά… λατρεύω τις Κουλτουροβραδιές!
.
Κείμενο/Σκηνοθεσία/Ερμηνεία: Κωνσταντίνος Γιωτόπουλος
Κινησιολογία/Σχεδιασμός φωτισμού: Νατάσσα Αραμπατζή
Σκηνικά: Ιωάννα Στεφανοπούλου
Πρωτότυπη μουσική: Ιωάννα Τσουπή
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρέας Σταύρος
Video: Αλέξανδρος Καντόρος
Φωτογραφία: Μιχάλης Μπατσούλας
Αφίσα: Chris So
.
Μικρά βινεοαποσπάσματα απο τη χθεσινιβραδινή συζήτηση και βίντεο αυλαίας –ερασιτεχνική λήψη.
– Φωτογραφικό υλικό από τη χθεσινή βραδιά, Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015, εδώ
.
-Ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές της παράστασης και το Studio Aniline Dancetheatre για την φιλοξενία τους.
.
-Ευχαριστούμε θερμά το εστιατόριο Ζύθο – Ντορέ–Τσιρογιάννη 7 (Λευκός Πύργος) για τα κρασιά και τα τραγανά τους κριτσίνια.
Τέλος,
-Ευχαριστούμε και όλους εσάς τους φίλους της “Κ” για την παρουσία σας χθες βράδυ, την ερχόμενη Παρασκεύη νέα KULTUROβραδιά σας περιμένει με νόημα και ουσία. Προλάβετε.
–ΘΕΑΤΡΙΚΑ KULTUROβραβεία ΘΕΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, κάντε like στη σελίδα, εδώ
Και μη ξεχνάτε, ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΑΙ καθόλη τη διάρκεια της σεζον 2014 – 15 σε όλη την Θεσσαλονίκη στις 13 ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΚΑΛΠΕΣ τις “Κ” που έχουν τοποθετηθεί. Για πρώτη φορά –πανελλαδικά- δίνεται η δυνατότητα στους θεατές να ανακηρύξουν με την ψήφο τους την καλύτερη παράσταση της Θεσσαλονίκης. Αναλυτικές πληροφορίες, πως και που ψηφίζεις εδώ
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ ΤΗΝ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΚΑΛΠΗ ΤΗΣ «Κ» ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ. ΑΝ ΟΧΙ, ΨΗΦΙΣΤΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ 12 ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ αρκεί ΝΑ ΜΗ ΠΕΤΑΞΕΤΕ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΣΑΣ, δείτε που τι και πως… κλικ στο banner….
-δείτε και αυτό:
Φωτογραφικό υλικό
