Πόση ποια υπομονή να΄ χεις για να δεις το KTEΛ του ΜΟΥΤΣΙΝΑ; Κι όμως, το αντέξαμε για σας και σχολιάζουμε…
-Μια παράσταση που έπαιξε με την υπομονή μας…-
Μετά τον εφιάλτη της προηγούμενης παράστασης, τα ΒΑΦΤΙΣΙΑ εννοούμε, παραβρεθήκαμε χθες βράδυ για να παρακολουθήσαμε το τελευταίο συγγραφικό πόνημα των ΝΙΚΟΥ ΜΟΥΤΣΙΝΑ και ΤΖΕΝΗΣ ΔΡΑΓΟΥΠΗ, με συντροφιά εκατοντάδες άλλους θεατές που κατέκλυσαν κάθε, μα κάθε καρεκλάκι… του θέατρου Ράδιο Σίτυ για να δουν το πολυδιαφημισμένο “KΤΕΛ”… και βοήθειά μας…
Σύμφωνα με το δελτίο τύπου η ιστορία της παράστασης είναι η εξής… Ο Αντώνης Τόνγκας (Νίκος Μουτσινάς) είναι χειρουργός και μένει σε ένα σπίτι… στη μέση του πουθενά, με τη γυναίκα του Μαίρη Καμπάνα (Βασιλική Ανδρίτσου), οικοκυρικά, σύζυγος Ιατρού. Ένα βράδυ, θα έρθουν τα πάνω κάτω στη ζωή τους όταν λεωφορείο του ΚΤΕΛ χαλάει και οι επιβάτες του βρίσκουν καταφύγιο στο σπίτι τους: τι κοινό έχουν ένας γυμναστής και δάσκαλος του τέννις (Θανάσης Αλευράς), μία πόρνη (Ματίνα Νικολάου), μία κυρία-πρόεδρος στη διάσωση του μονάρχιδου σκίουρου (Τζένη Διαγούπη), η Σταρ Πελοπόννησος (Αθηνά Οικονομάκου) και η Οδηγός του ΚΤΕΛ (Φωτεινή Ντεμίρη); Γίνονται όλοι -εν αγνοία τους- υποψήφιοι δωρητές οργάνων… 
Ας αρχίσουμε με το πρώτο κακό που μας βρήκε… το βαρετό και ανούσιο κείμενο του θεατρικού έργου. Δημιούργημα του Νίκου Μουτσινά και της Τζένης Διαγούπη, που από ότι καταλάβαμε θέλανε να φτιάξουν μια ιστορία μεταξύ αστυνομικού θρίλερ και σουρεαλιστικής κωμωδίας καταλήγοντας το σε μαύρη κωμωδία. Να τους διαβεβαιώσουμε ότι σε καμία περίπτωση δεν το κατόρθωσαν.
Η πλοκή του έργου στα πλαίσια της γνωστής αμερικάνικης κόπιας ταινιών, δηλαδή πέντε άγνωστοι εγκλωβίζονται σε ένα απομακρυσμένο σπίτι όπου οι οικοδεσπότες του θέλουν να τους ξεπαστρέψουν όλους. Το κείμενο μακροσκελές με νοηματικά προβλήματα, με άκαιρους διαλόγους εμπεριέχοντας κλασικά στοιχεία της νεοελληνικής θεατρικής γραφής δηλαδή ότι αφορά σεξ, σεξ και σεξ…
Ο κόσμος έπρεπε να γελάσει με την ιερόδουλη και όλες τις λεπτομέρειες του επαγγέλματος της,
με την ξαναμμένη σαραντάρα που ζητούσε συνεχώς σεξ από τον άνδρα της,
με τα ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα η σκετσάκια,
με τη χαζοχαρούμενη εστεμμένη των καλλιστείων και την προβολή των “προσόντων” της και ούτω καθεξής…
Που και που το κείμενο σωζόταν από κάποια ατάκα του Μουτσινά ή από το ταλέντο του Θανάση Αλευρά που θα αναφερθούμε εκτενέστερα παρακάτω. Εν κατακλείδι περιμέναμε ένα πιο σύγχρονο και όχι παρωχημένο χιούμορ από τη συγκεκριμένη παράσταση και τελικά είδαμε μία από τα ίδια. Μια βαριεστημένη ιστορία χαρακτήρων κοινότυπη, ανέμπνευστη και επαναλαμβανόμενη σε πολλά σημεία της διαμορφώνοντας ένα κακό αποτέλεσμα…
Στους ερμηνευτικούς ρόλους δεν υπήρξε καμία απολύτως διαφορά σε σχέση με το άσχημο κείμενο του έργου.
Ο Νίκος Μουτσινάς έχοντας μια κουραστική ταχυλογία ήταν σαν να είχε φωνάξει κάποιους φίλους του και απλά κάνανε τη πλάκα τους. Δεν υπήρχε ερμηνεία πουθενά, πέρα από τις ατάκες του και τους μορφασμούς του, που το έχει από φυσικού του, στο γνωστό τηλεοπτικό μοτίβο που τον έχουμε συνηθίσει. Σε γενικές γραμμές όταν δεν έκανε αυτό φαινόταν αμήχανος πάνω στην σκηνή και καθόλου σίγουρος είτε για τον εαυτό του είτε για αυτό που έκανε. Μπορεί να είναι ένας ευφυής άνθρωπος με αναπτυγμένο χιούμορ αλλά σε καμία περίπτωση δεν διαθέτει το ταλέντο ώστε να ορίζεται ως άνθρωπος του θεάτρου. Πολλοί από εμάς έχουμε στην παρέα μας έναν παρόμοιο διασκεδαστικό φίλο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας από αυτούς μπορεί να κάνει και θέατρο… Ας το σκεφτεί και ο ίδιος…
Δυστυχώς το ίδιο ισχύει και για τη συμπρωταγωνίστρια του Βασιλική Ανδρίτσου, που στους περισσότερους ρόλους που την έχουμε δει ερμηνεύει ακριβώς το ίδιο χαρακτήρα. Δηλαδή η ερμηνεία της πάντα εμπεριέχει στοιχεία ξεμωραμένης μεσήλικης που μέσα από σεξουαλικά υπονοούμενα προσπαθεί να εκβιάσει το γέλιο των θεατών. Είναι απόλυτα λογικό να υπάρχουν και αυτά γιατί είναι πιασάρικα αλλά όχι ΜΟΝΟ αυτά. Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν φώναζε, όπως συνηθίζει, κάτι είναι και αυτό.
Βέβαια αυτό το στοιχείο βρέθηκε να το καλύψει με τρομερή επιτυχία η Αθηνά Οικονομάκου. Σε ελάχιστες στιγμές έβρισκε τον τρόπο να παρουσιάσει εύστοχα το κλασικό συνδυασμό όμορφης και χαζής αλλά κατάφερε να το χάσει ολοκληρωτικά τσιρίζοντας και χοροπηδώντας εκνευριστικά το μεγαλύτερο διάστημα της παρουσίας της πάνω στην σκηνή.
Φωτεινή Ντεμίρη, Τζενη Διαγούπη και Ματίνα Νικολάου σχεδόν άφαντες ερμηνευτικά. Άοσμες και άγευστες. Ίσως γι αυτό να ευθύνεται το γεγονός ότι οι ρόλοι τους δεν ήταν τόσο αβανταδόρικοι, γιατί υστερούσαν σε κωμικότητα και ατάκα. Κλείνοντας το σκέλος των ερμηνειών θα δώσουμε συγχαρητήρια στον Θανάση Αλευρά που το ταλέντο του μπόρεσε να διαφανεί ακόμα και μέσα από αυτό το άτεχνο κείμενο. Ένας πολύ καλός, νέος κωμικός ηθοποιός. Έχει πλαστικότητα στις κινήσεις του ,στο πρόσωπο του και δουλεμένη θεατρική δομή. Άποψη μας είναι ότι μπορεί να κάνει τα πάντα και ας σταματήσει επιτέλους τέτοιες θεατρικές επιλογές που τον χαντακώνουν. Θα λέγαμε ότι ήταν ο μοναδικός που υποστήριζε ολοκληρωτικά τη ταυτότητα που δώσανε στο έργο, αναφέροντας το ως κωμωδία.
Η σκηνοθεσία ανήκει και πάλι στον Νίκο Μουτσινά που με τη βοήθεια του λειτουργικού και καλαίσθητου σκηνικού της παράστασης κατάφερε να παρουσιάσει μια απλοϊκή σκηνοθετική επιμέλεια με ελάχιστα επιτυχημένα στοιχεία. Το σκηνικό του έργου (Λία Ασβεστά) χωριζόταν στα δύο, με το δωμάτιο των χειρουργικών επεμβάσεων να ανοίγει και να κλείνει με έναν ημικυκλικό τοίχο με τοποθετημένα άπειρα μπουκάλια πάνω του. Εύστοχη και γρήγορη κίνηση που εξυπηρετούσε τη σκηνοθεσία ώστε να λαμβάνουν χώρα πάνω στην σκηνή ταυτόχρονα οι πράξεις της παράστασης ή καταφέρνοντας την ήπια εναλλαγή αυτών.
Κατά τ’ άλλα… τα γνωστά στοιχεία τέτοιου είδους παραστάσεων, πολύς κόσμος πάνω στην σκηνή πηγαίνοντας μια από εδώ,μια από εκεί, να φεύγουν, να ξανάρχονται και πάλι από την αρχή. Σε σημεία της ροής του έργου εμφανίζονταν ένα μπαλέτο από τέσσερα κορίτσια με ολιγόλεπτα χορευτικά προσπαθώντας να χορτάσουν τα μάτια των θεατών. Σαν σκηνοθετικό εγχείρημα ήταν ότι πιο παλιακό έχουμε δει και μας θύμισε κακές επιθεωρήσεις περασμένων χρόνων…
Επίσης ένα άλλο στοιχείο προχειρότητας ήταν η διαχείριση του χρόνο της παράστασης… Το πρώτο και μεγαλύτερο μέρος του έργου κλείνει με την απόπειρα φόνου προς τον χαρακτήρα του γυμναστή και στο δεύτερο μέρος λόγω πίεσης χρόνου “σκοτώνονται” σχεδόν ανά δευτερόλεπτα όλοι οι υπόλοιποι. Κάτι σαν στυλ άντε να τελειώσουμε το έργο υποτιμώντας και θεωρώντας ότι το κοινό δεν θα αντιληφθεί αυτή την αδυναμία;;;;
Για τη μουσική της παράστασης θα σας πούμε απλά το εξής και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματα… Ακούστηκε ξένη μουσική, Γιάννης Πάριος,Ρούντολφ το ελαφάκι από Καίτη Γαρμπή παρακαλώ και άλλα…
Εν ολίγοις[=]
Από τη συγκεκριμένη παράσταση που ονοματίστηκε ως μαύρη κωμωδία εμείς αντιληφθήκαμε μόνο τη σκέτη μαυρίλα… Υστερούσε στα πάντα σπαταλώντας ουσιαστικά 2.5 ώρες από τη ζωή μας… Κλείνοντας ας θέσουμε και ένα ερώτημα… Όταν η εντολή του κόσμου, για να μιλήσουμε και λίγο πολιτικά λόγω ημέρας, είναι απανωτά sold-out και αμέτρητα εισιτήρια μήπως τελικά για όλα τα κακώς κείμενα της εποχής μας υπεύθυνοι είμαστε εμείς και μόνο εμείς; Σκεφτείτε το…
Βαθμολογία
3 στα 10
Πρωταγωνιστούν με σειρά εμφάνισης:
Νίκος Μουτσινάς, Βασιλική Ανδρίτσου, Τζένη Διαγούπη, Ματίνα Νικολάου, Θανάσης Αλευράς, Αθηνά Οικονομάκου, Φωτεινή Ντεμίρη
Κείμενο: Νίκος Μουτσινάς – Τζένη Διαγούπη
Σκηνοθεσία: Νίκος Μουτσινάς
Σκηνικά: Λία Ασβεστά
Κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης
Χορογραφίες: Χριστίνα Φωτεινάκη
Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Μουτσινάς
Αrtwork & video design: Grou3
Φωτογραφίες: Ρούλα Ρέβη
Βοηθός Σκηνοθέτη, Οργάνωση Παραγωγής: Αγγελική Γεώργα
Διεύθυνση Παραγωγής: Χαρά Μαγαλιού
Φωτογραφικό υλικό
