ΠΝΙΓΜΟΝΗ αλά ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ αλά ΚΑΡΑΤΖΙΑ, αλά ΓΚΑΡΣΙΑ ΛΟΡΚΑ, αλά… άλλα λόγια να αγαπιόμαστε… Είδαμε στο Θέατρο Αθήναιον και σχολιάζουμε…
Στην πρεμιέρα της πολυαναμενόμενης «ΠΝΙΓΜΟΝΗΣ» βρεθήκαμε περασμένη Tετάρτη στο θέατρο Αθήναιον και παρά τα κάποια καλά στοιχεία της παράστασης οι ενστάσεις μας ως προς την «ιδιοκτησία» του έργου και πως αυτό πασαρίστηκε για ευνόητους λόγους στο φιλοθεάμον κοινό, άλλο τόσο και στους ψευτοκουλτουριάρηδες του χώρου, δεν μας αφήνει να «ηρεμήσουμε», όμως και η ίδια η παράσταση έχει μπόλικες ελλείψεις, καταλήγοντας τελικά, πως οι προσδοκίες μας υπερεκτιμήθηκαν συνολικά για την πρώτη παραγωγή του θεατρικού χώρου Vault στην Θεσσαλονίκη.
Και εξηγώ με ένα παραμύθι…
Πως κάποιος σκηνοθέτης αρπάζει ένα κλασσικό έργο, το βαφτίζει με άλλο όνομα, το τοποθετεί σε άλλη περιοχή και άλλο χρόνο, γίνεται νονός στα πρόσωπα του έργου, πετάει δυο – τρεις σκηνές και προσθέτει άλλες δυο τρεις, διατηρεί όλο το κλίμα, όλη την ατμόσφαιρα, τα ίδια μηνύματα, ακόμα και τα ίδια λόγια, αλλά τελικά το έργο δεν είναι κάτι άλλο, δεν παραπέμπτει όπως ευαγγελίζεται σε κάτι διαφορετικό γιατί είναι το ένα και το αυτό… κλασσικό αριστούργημα από την αρχή έως και το τέλος. Η ένσταση μας θα πήγαινε στράφι αν ο ίδιος ο σκηνοθέτης είχε την ευγενική καλοσύνη, για να το πούμε «ευγενικά», να μην υπογράφει το «κλασσικό» ως δικό του και απλά σημειώνοντας στα ψηλά ως βασισμένο στο τάδε έργο…
Και αυτός ο κύριος που τελικά δεν είχε την ευγενική καλοσύνη, είναι ο αγαπητός κατ άλλα, Δημήτρης Καρατζιάς που δηλώνει στο δελτίο τύπου και σε όλα τα διαφημιστικά της παράστασης: «ΠΝΙΓΜΟΝΗ», κείμενο του Δημήτρη Καρατζιά…
Και ερωτώ;
Ποια Πνιγμονή; Ποιου Καρατζιά; Θα μας τρελάνετε;
Εδώ μιλούμε και είδαν τα ματάκια μας αυτούσιο το έργο «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Φεντερίκου Γκαρθία Λόρκα, και ελαφρώς, ισα που πατάει η γάτα δηλαδή, πειραγμένο…
ή ισχύει –και βολεύει- αυτό που μου είπε μια σκηνοθέτρια στο διάλειμμα, ότι «τα κλασσικά έργα δεν έχουν πνευματικά δικαιώματα…»…
Επιτέλους κύριοι του θεάτρου σοβαρευτείτε.
Είναι απαράδεκτο να πληροφορείται ο θεατής για μια παράσταση ενός έργου ιδιοκτησίας Δημήτρη Καρατζιά και εν τέλει ο δύστυχος θεατής να βλέπει στη σκηνή του θεάτρου το «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα»… του Φεντερίκου Γκαρθία Λόρκα.
Σταματώ εδώ διότι το κακό παράγινε, θυμηθείτε και ένα πρόσφατο ίδιο γεγονός από την καλοκαιρινή παραγωγή του ΚΘΒΕ όπου τους «12 Ενόρκους» τους πάσαρε θρασύτητα ο σκηνοθέτης για δικό του έργο και μετά από ενστάσεις και δικές μας, όχι μόνο το «μάζεψαν» στα χαρτιά και στις αφίσες, άρον – άρον κατέβασαν και την παράσταση…
Με όλα τα παραπάνω πνιγερά… ο σχολιασμός της παράστασης περνά σε δεύτερη μοίρα σημειώνοντας τα θετικά [+] στοιχεία της. Και αυτά ήταν:
.
–Τα βελούδινα περάσματα της μιας πράξης στην επόμενη συνοδευόμενα από πρωτότυπη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη. Ο τελευταίος συνέπραξε καθοριστικά καθ όλη την διάρκεια όπου το έδαφος βάραινε στοχοποιώντας παρελθόν, παρόν και μέλλον, ταυτόχρονα, «ενόχους» και αμαρτίες. Κοντά σε αυτά, ήχοι και φωνές συμπλήρωναν τον «έξω κόσμο».
.
–Κλίμα και ατμόσφαιρα διατηρήθηκε βαριά και ασήκωτη πιστά μέχρι την αυλαία, ενώ τα ελάχιστα γελάκια της νιότης των κοριτσιών, μονομιάς κόβονταν μόνο και μόνο από την σκιά της μάνας.
.
–Σκηνοθετικά ο Καρατζιάς διατήρησε σοβαρότητα και μέτρο, αλλά και οικονομία διαχείρισης, μα και έμπνευσης. Χρησιμοποίησε εισόδους και εξόδους πέραν της σκηνής, έδωσε στις ηρωίδες χώρο να εκφραστούν, ταυτόχρονα όμως δεν πρόσθεσε στην αλά «Μπερνάρντα –Πνιγμονή» έκδοση του, αισθητικά κάτι φρέσκο. Ηταν όλα Μπερνάρντα και ας ποθούσε να είναι Πνιγμονή… Όλο το πακέτο παρέπεμτε σε κλασσικό ανέβασμα και παρά τις αμπελοφιλοσοφίες περί Τουρκίας, καταπίεσης γυναικών και άλλα αθηνοραματικά… βραβεία…
Ωστόσο του αναγνωρίζουμε γνώση του αντικειμένου μόνο που χρειάζεται μπόλικος χρόνος μέσα από άλλες δουλειές ώστε να απελευθερωθεί η πραγματική σκηνοθετική του ταυτότητα.
Έως τότε οψόμεθα με την θεατρική μας συντάκτρια Αριάδνη Καναβάκη στην Αθήνα να παρακολουθεί τα άπαντα του Vault…
–Ερμηνευτικά το βαρύ προβολικό της παράστασης λέγεται Αθηνά Τσιλύρα. Πάλαι ποτέ αγαπημένη της δεκαετίας του 80’, ναι και με αυτήν μεγαλώσαμε, ακόμα την θυμάμαι στο πλευρό του Πάνου Μιχαλόπουλου στα αλησμόνητα «Τσακάλια» του Δαλιανίδη, οι τεράστιες ουρές έξω από τους κινηματογράφους, τα εξώφυλλα στις Μανίνες και Κατερίνες της εποχής… αλλά πάμε στο σήμερα…
Εδώ σαφώς αγνώριστη, ώριμη ερμηνευτικά, με το που εμφανίζεται διασχίζοντας το θέατρο ανάμεσα μας τραντάζεται όλος ο χώρος από τη βροντερή καθάρια φωνή της. Η συνέχεια όμως δεν την βοηθά, η παρουσία της και ο υπερβολικός τρόπος παιξίματος φαντάζει κακή μανιέρα και εκεί που το χει, δυστυχώς το χάνει. Παρ όλα αυτά θετικά κρίνεται η παρουσία ως χαροκαμένη μάνα.
–Την έκπληξη, κλέβοντας ερμηνευτικά απ όλες τις γυναίκες κάνει η δούλα Θεοδώρα Σιάρκου. Ρόλος κλειδί ο οποίος φαινομενικά μπορεί να είναι συμπληρωματικός, δεν της ξεφεύγει τίποτα και τίποτα δεν αφήνει να πέσει κάτω. Κυριολεκτικά αλωνίζει την σκηνή, «χαϊδεύεται» με όλους και είναι η μόνη που βγάζει –ξεκάθαρο- αληθινό συναισθηματικό χαρακτήρα. Μας εντυπωσίασε.
.
–Τα υπόλοιπα κορίτσια [Κική Μαυρίδου, Ανδρομάχη Μαρκοπούλου, Νίκη Αναστασίου, Ειρήνη Σταματίου, Μελλισάνθη Μαχουντ] υπήρξαν αρκετά πιστές, κανένα όμως δεν ξεχώρισε αν και όλες τους είχαν διαφορετικούς χαρακτήρες, άρα και ευκαιρίες που έχασαν. Αξιοπρόσεκτη ήταν η παρουσία της γηραιότερης, Γιάννας Σταυράκη.
Από τα αρνητικά [-] της παράστασης είναι αδύνατο να μη σημειώσουμε το ανύπαρκτο σκηνικό, ποιο σκηνικό; Κυριολεκτικά σκιαχτήκαμε μόλις άνοιξε η αυλαία βλέποντας ένα περιβάλλον εντελώς γυμνό από μαύρες κουρτίνες. Τις οποίες δεν ήταν καν σκηνικό της παράστασης εφόσον -λογικά- ανήκει ως φόντο στο θέατρο.
Η απογοήτευση συμπληρώθηκε από 2 πάγκους, έναν καναπέ και μια τύπου εταζέρα πάνω στη σκηνή. Ένα σκηνικό που δυστυχώς άρμοζε σε τοπική θεατρική ομάδα και όχι σε επαγγελματικό θίασο.
–Αδιάφορα τα μαυροφορεμένα κοστούμια, ενώ η έλλειψη μικροφώνων προκάλεσε νευρικότητα σε πολλούς θεατές καθώς δεν άκουγαν για κάμποση ώρα τι έλεγαν.
Εν ολίγοις[=]
Η όπως θέλετε πείτε την ΠΝΙΓΜΟΝΗ, παιζόταν στην Αθήνα σε ένα θεατρικό χώρο των 50 θέσεων, η όπως θέλετε πείτε την ΠΝΙΓΜΟΝΗ, παίζεται αυτή την στιγμή σε ένα λουσάτο θεατρικό χώρο 400 θέσεων. Σκεφτείτε τις διαφορές και όχι μόνο χωροταξικά, ίσως εκεί να τις αξίζουν τα sold out, τα υποψήφια βραβεία που είχε, οι καλές κριτικές και λοιπά και λοιπά.. Εδω είναι Σαλόνικα.
Βαθμολογία
5,5 στα 10
ΒΙΝΤΕΟ ΑΥΛΑΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015 ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
–ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ
Βιντεοαποσπάσματα από τη συνέντευξη Τύπου –Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015- που έδωσαν οι συντελεστές της παράστασης «ΠΝΙΓΜΟΝΗ» του Δημήτρη Καρατζιά!!!!!!
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ THN ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 15 ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΤΗΣ “Κ”, δείτε που τι και πως… κλικ στο banner….
Φωτογραφικό υλικό
