Είδαμε και σχολιάζουμε…
Οι Τετάρτες και Πέμπτες «του 5ευρου» στο Κρατικό Θέατρο, είναι λογικό να μαζεύουν κόσμο, θεατρόφιλο και μη, σπεύδοντας να δουν μια (τουλάχιστον) αξιοπρεπή παράσταση από κρατική σκηνή, έναντι χαμηλού αντιτίμου. Μια παρόμοια Πέμπτη λοιπόν στην κατάμεστη αίθουσα της ΕΜΣ, παρακολουθήσαμε την παράσταση «ΝΤΑ» του ιρλανδού συγγραφέα Χιου Λέοναρντ, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου, ως παραγωγή του ΚΘΒΕ. Όπου στον όρο «παρακολουθήσαμε», ας μου επιτραπεί να προσθέσω προσωπικά «με μεγάλη δυσκολία και ακόμα μεγαλύτερη υπομονή». Το γιατί στη συνέχεια…
Πριν όμως αναφερθούμε στο «δια ταύτα», κάτι περίεργο στην αίθουσα μας τράβηξε την προσοχή, καθώς όση ώρα περιμέναμε την έναρξη, μια γυναίκα με στολή καθαρίστριας και τα σχετικά σύνεργα, σφουγγάριζε επίμονα και τις δύο πόρτες… Στην αρχή απορήσαμε «μα σε ώρα παράστασης καθαρίζουν τις πόρτες;», ωστόσο παρατηρώντας το χαλαρό ρυθμό της συν τη… ματαιότητα του πράγματος, και βλέποντας κάποιον ακόμη να σκαρφαλώνει στη σκηνή κάνοντας ότι μελετάει χαρτιά, καταλάβαμε ότι σχετίζεται με την παράσταση, αν και το «σχετίζεται» στην πορεία, αντιληφθήκαμε ότι ουδόλως έπρεπε να το πάρουμε τοις μετρητοίς, καθότι αμέτοχο στιγμιότυπο και άδικη ταλαιπωρία- βαλμένο απλά για τις εντυπώσεις…
Διότι υποτίθεται επρόκειτο για την πρόβα μιας παράστασης με παρόντα τον συγγραφέα- σκηνοθέτη και το προσωπικό του θεάτρου, όπου ένα ξαφνικό τηλεφώνημα τον ειδοποιεί ότι πέθανε ο πατέρας του. Σε αυτό το σημείο ανοίγει η κλειστή αυλαία και ο ήρωας παρευρίσκεται στην κηδεία του, ερχόμενος σε επαφή με τη μνήμη… Στην οποία ζωντανεύουν με συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν, στιγμές που καθόρισαν τη σχέση πατέρα και γιου, μέσα από την οικογενειακή ζωή των γονιών, τα εφηβικά χρόνια, τα πρώτα επαγγελματικά βήματα στη λήξη του πολέμου, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, το θάνατο της μάνας, τον εγκλεισμό και παραμέληση του πατέρα… Ο γιος θα «συναντηθεί» και θα «συνομιλήσει» με τον νεανικό του εαυτό, με τους πεθαμένους γονιούς του, με πρόσωπα από το παρελθόν σημαντικά για τη ζωή του, αναβιώνοντας σε παρόντα χρόνο όλες τις φάσεις που πέρασε η σχέση με τον πατέρα του, άλλοτε τρυφερή και συγκινητική κι άλλοτε συγκρουσιακή και καταπιεστική…
Στην παράσταση που κυριάρχησε η πλήξη (–), το πρώτο ερώτημα αφορά στην επιλογή του συγκεκριμένου έργου και ποσώς ενδιαφέρει αν και πόσο είναι βραβευμένο ή μη, καθότι ουκ ολίγες φορές εισπράξαμε… πατάτες περιωπής από «βραβευμένα». Διότι το παρόν δεν έχει τίποτα ουσιώδες ή ενδιαφέρον να πει, παρά περιορίζεται σε μια κλασική- στερεοτυπική σχέση πατέρα- μάνας- γιου, μέσα σε κοινότοπα μικροαστικά πλαίσια της μεταπολεμικής εποχής, με τα συνήθη σκαμπανεβάσματα, τις γνωστές κόντρες και φιλιώματα, τους προβλέψιμους καυγάδες, τα συμβατικά στιγμιότυπα… τέλος πάντων όλα αυτά που συνθέτουν μια αδιάφορη οικογενειακή καθημερινότητα, η οποία βεβαίως περικλείει συγκρούσεις χαρακτήρων, εντάσεις, μικρά μυστικά ή μικρά δράματα, τρυφερές ή αστείες στιγμές. Μια εντελώς επιδερμική- περιγραφική προσέγγιση σχέσεων χωρίς καμία εμβάθυνση και με ψήγματα άνευρου χιούμορ, για να ειπωθεί το προφανές με το συγκινητικό φινάλε της εκατέρωθεν «αποδοχής»… Και λοιπόν;;; Έναν τυχαίο γείτονα ή συγγενή να ρωτήσεις, πιθανότατα θα έχει να αφηγηθεί πολύ πιο ενδιαφέρουσα ιστορία πατέρα- γιου και σε μεγαλύτερο βάθος…
Ωστόσο τη «χαριστική βολή» στην υπόθεση έδωσε η σκηνοθεσία του Δημοσθένη Παπαδόπουλου, που παραπέμπει στην… ευθεία γραμμή καρδιογραφήματος ενός μόλις αποδημήσαντα! Κάτι για το οποίο ουδόλως προϊδέαζε η αρχική εντύπωση, βλέποντας ένα σύγχρονο, αφαιρετικό μοντέλο στο στήσιμο των ηθοποιών και με καλλιτεχνική ατμόσφαιρα στο εικαστικό κομμάτι. Μόνο που κάποια στιγμή άρχισε η «δράση» με πολλά εισαγωγικά . Διότι ο αργόσυρτος ρυθμός θύμιζε χαλασμένη μηχανή να αγκομαχά στην ανηφόρα… η απαράδεκτη στατικότητα σαν να έβλεπες παγωμένες εικόνες με «αγαλματάκια ακούνητα αγέλαστα» θύμιζε κακοπαιγμένη ερασιτεχνική παράσταση… οι κλισέ στημένες ερμηνείες εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, θύμιζαν άτεχνες πόζες σπουδαστών… το σκηνικό εύρημα της ομπρέλας, παρότι αρχικά έδωσε εικαστική ατμόσφαιρα, στη συνέχεια αποδείχθηκε τόσο «φτιαχτό» που έχασε την ευρηματικότητά του… Ένα επί τούτου στυλιζάρισμα γενικώς, παντελώς άνευρο και άρρυθμο, με προβλέψιμα ή τραβηγμένα από τα μαλλιά στιγμιότυπα- σαν το ατυχές του φινάλε με την περιήγηση στην αίθουσα και τις κραυγές, που ως χοάνη «κατάπιαν» οποιαδήποτε σκηνοθετική έμπνευση. Όσο για το «εύρημα» της καθαρίστριας που άνοιξε και έκλεισε την παράσταση, κάνουμε ότι δεν το είδαμε. Και οι δείκτες του ρολογιού να μοιάζουν κολλημένοι, δοκιμάζοντας τα όρια υπομονής…
Διότι επιπλέον, σε επίπεδο ερμηνειών, κάθε άλλο παρά «ευτυχήσαμε», με εξαίρεση τον έμπειρο Κώστα Σαντά στο ρόλο του πατέρα, που με την εκφραστικότητα και το χαρακτηριστικό προσωπικό του στίγμα, εξίσου αποτελεσματικό σε δραματικούς και κωμικούς ρόλους, έσωσε την παράσταση με την αξιόλογη ερμηνεία του και παρά την ατυχή σκηνοθετική καθοδήγηση. Η οποία «καταδίκασε» το σύνολο των ηθοποιών σε αμηχανία, αδράνεια ή τεχνητό στήσιμο, αφήνοντάς τους εκτεθειμένους, χωρίς να ξέρουν πχ. τί να κάνουν τα χέρια ή πώς να σταθούν κι άλλοτε να καλύπτουν την αμηχανία με άστοχη, περιττή ή κλισέ κινησιολογία. Μεταξύ των θυμάτων της ανωτέρω σκηνοθετικής ανεπάρκειας, συγκαταλέγεται η ταλαντούχα Λίλιαν Παλάντζα ως μάνα που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να δώσει πειστικότατη ερμηνεία ή ο καλός Αναστάσιος Ροϊλός ως «νεανικός εαυτός» που το πάλεψε φιλότιμα. Οι υπόλοιποι μικροί ρόλοι- αδιάφοροι άλλωστε ως χαρακτήρες από τη συγγραφή- δεν είχαν ή δεν μπόρεσαν να δώσουν τίποτα αξιοσημείωτο, ενώ ο Δημήτρης Σιακάρας ως γιος, απογοήτευσε πλήρως με μια στυλιζαρισμένη ερμηνεία- βαρετό στερεότυπο, στημένος σαν παγοκολώνα, πληκτικός κι αποστασιοποιημένος, με αντιδράσεις που δεν έπειθαν και τον πιο καλοπροαίρετο…
,
Κι επειδή παρά ταύτα ανήκουμε στους καλοπροαίρετους, θα σημειώσουμε στα θετικά (+) το λιτό, αφαιρετικό σκηνικό, που με ελάχιστα αντικείμενα, με φόντο ένα συννεφιασμένο ουρανό και καρέκλες στο βάθος για να «αποσύρονται» οι εκάστοτε ήρωες από το προσκήνιο της μνήμης, έδωσε μια όμορφη συμβολική ατμόσφαιρα με σκηνική οικονομία, ως μόνο ενδιαφέρον- μοντέρνο στοιχείο της σκηνοθετικής προσέγγισης, στην οποία θα αναγνωρίσουμε επίσης τις επιτυχημένες μεταβάσεις στο χρόνο. Επιπλέον οι σωστοί φωτισμοί, τα προσεγμένα κοστούμια και η διακριτική μουσική, έδεσαν ικανοποιητικά με το κλίμα.
Συνοψίζοντας (=), έχουμε και λέμε: ένα ανούσιο επιδερμικό έργο που δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον να δώσει… μια στατική, άνευρη σκηνοθεσία που «αφάνισε» τα όποια δείγματα έμπνευσης και δόξα τω Θεώ που κράτησε μόνο μιάμιση ώρα… κάποιες πληκτικές, στημένες ερμηνείες- πλην μίας, που προκάλεσαν χασμουρητό κι αν δεν ακούστηκαν ροχαλητά, οφείλεται στον εκνευρισμό… Κι αυτά σε μια παραγωγή του κραταιού Κρατικού, που θα κατατάξουμε στις πλέον ατυχείς στιγμές του.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
2,5 στα 10
,
/
———————————————–
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2017 έως 31/05/2018 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 8α Θεατρικά (Κουλτουρο) Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018 που θα πραγματοποιηθούν πρώτο 15νθήμερο Ιουνίου 2018
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
