Πλεόνασμα ΤΑΛΕΝΤΟΥ και ΈΜΠΝΕΥΣΗΣ στην παράσταση «ΣΚΟΥΛΗΚΟΤΡΥΠΑ». Είδαμε στο θέατρο «Τ» και σχολιάζουμε…
Σε αυτή την ευλογημένη- καταραμένη χώρα, τη δική μας, αν κάτι βρίσκεται σε περίσσεια και νοιώθουμε ευγνώμονες γι αυτό, είναι το καλλιτεχνικό ταλέντο. Που εν μέσω γενικότερης ανεπάρκειας κι ανάμεσα από τρομερές «στενωπούς», βρίσκει πάντα δίοδο να λάμψει και να στείλει ελπίδα φωτός στους «στερημένους». Αυτή την πολύτιμη, αισιόδοξη αίσθηση αποκομίσαμε μετά την θέαση της παράστασης «Σκουληκότρυπα» στην πρεμιέρα της στο θέατρο Τ, σε κείμενο και σκηνοθεσία Γλύκας Στόιου. Ένας τίτλος παράστασης μάλλον απρόβλεπτος που δεν τον λες… εύηχο και αν δεν διαβάσεις τα στοιχεία του δελτίου τύπου, δυσκολεύεσαι να κάνεις τον συνειρμό. Και πάντως αδυνατείς να φανταστείς αυτό που σε περιμένει επί σκηνής…
Το οποίο με λίγα λόγια ως περιεχόμενο, αφορά σε ένα «θανάσιμο» παιχνίδι μεταξύ δύο μοναχικών γυναικών που διασκεδάζουν την πλήξη τους με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Με ένα παιχνίδι γνώσεων που ορίζουν οι ίδιες τους κανόνες του και ονομάζουν «Σκουληκότρυπα», στο οποίο όποια κερδίσει θα σκοτώσει την άλλη. Οι «γνώσεις» έχουν να κάνουν με ειδεχθείς, πραγματικούς φόνους και στη διάρκεια του παιχνιδιού αναπαριστούν στιγμιότυπα από τη ζωή των δολοφόνων, τις συνθήκες των εγκλημάτων, τις δίκες τους κλπ, ως εμβόλιμα «φλας μπακ» στη ροή του παρόντος και με στοιχεία διαδραστικά μεταξύ των θεατών. Ένα παρόν σκοτεινό που ο θάνατος κυριαρχεί και καραδοκεί, ενώ οι ερωτήσεις συνεχίζονται καταιγιστικά με αντίστροφη μέτρηση μέχρι τελικής πτώσης… Όπου με αφορμή τους κανόνες του παιχνιδιού και βέβαια τον μοιραίο στόχο, άλλοτε έρχονται απέναντι μέσα από συγκρούσεις επικράτησης κι άλλοτε σμίγουν «θανάσιμα»…
Μιλώντας για τα σπουδαία θετικά στοιχεία (+) της παράστασης…
– Θα ξεκινήσουμε από το κείμενο της Γλύκας Στόιου και για την ακρίβεια, από τη σύλληψη της ιδέας. Η επιλογή 10 κατά συρροήν δολοφόνων με την ξεχωριστή ιδιαιτερότητά του ο καθένας, προσφέρεται εξαιρετικά για θεατρική «διαπραγμάτευση» και εξυπηρετεί ιδανικά το πνεύμα μιας μαύρης κωμωδίας.Μαύρης και πικρής εν προκειμένω με χιούμορ υπόγεια κρυμμένο σε στιγμές. Η δε μεταφορά της ιδέας σε γραπτό λόγο, έδωσε ένα κείμενο πολύ έξυπνα δομημένο από άποψη πλοκής, ολοζώντανο στην εκφορά του λόγου, με εκπλήξεις και απρόβλεπτα στιγμιότυπα, εν ολίγοις ένα πολύ ενδιαφέρον και καθαρά θεατρικό κείμενο. Κάποιες αδυναμίες του θα τις επισημάνουμε παρακάτω…
– Εκεί όμως που υποκλινόμαστε είναι στο σκηνοθετικό ταλέντο της Γλύκας Στόιου. Μια γνήσια δημιουργός που με τη γόνιμη φαντασία και το θεατρικό της ένστικτο, έδωσε ένα αποτέλεσμα- πρότυπο σκηνοθεσίας. Ο τρόπος που χειρίστηκε τη σκηνική συνύπαρξη των δύο γυναικών μέσα από ένα ιδιαίτερο παιχνίδι και τη διαρκή παρουσία του θανάτου μέσα από ιστορίες φόνων, υπήρξε αξιοθαύμαστος και δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να απολαμβάνουμε δείγματα παρόμοιου επιπέδου και αισθητικής. Έχοντας στη διάθεσή της απλούστατα μέσα- κάποια υφάσματα, μερικούς κύβους και σκόρπιες εφημερίδες- κατάφερε να τα αξιοποιήσει τόσο ευρηματικά, που έδιναν την αίσθηση ενός πλήρους σκηνικού και άπειρων κοστουμιών, παράλληλα με την ιδανική ατμόσφαιρα του έργου.
Ο συνδυασμός των μαύρων πέπλων για τη σκοτεινιά του θανάτου και των κόκκινων για τον συμβολισμό του αίματος, της έδωσαν την ευχέρεια να «παίξει» μαζί τους με τρόπο αριστοτεχνικό, μετατρέποντάς τα σε ευφυή κοστούμια, γεμίζοντας όλη τη σκηνή με τις αέναες κινήσεις τους, περνώντας τη δράση και τους συμβολισμούς μέσα από την ευφάνταστη χρήση τους. Εξίσου ευφάνταστα αξιοποίησε κύβους και εφημερίδες, προσφέροντας με ευτελή μέσα ένα αισθητικό αποτέλεσμα αξιώσεων και κρατώντας όλες τις αισθήσεις του θεατή σταθερά προσηλωμένες μέχρι τέλους. Θαυμάζοντας τον σφιχτοδεμένο ρυθμό, τις απρόβλεπτες εντάσεις, τα ευφυή ευρήματα, τις άκρως επιτυχημένες αναδρομές- φλας μπακ, τη διαρκή σκηνική δράση που κάποιες στιγμές κατέβηκε στην πλατεία και «έβαλε» τους θεατές πολύ εύστοχα στην παράσταση. Μια σκηνοθεσία υποδειγματική που απλά μεταφράζεται σε ευλογημένο «ταλέντο»…
– Το οποίο ταλέντο της Γλύκας Στόιου είναι πολυσύνθετο, καθώς διακρίθηκε επιπλέον ΚΑΙ στην υποκριτική, κρατώντας τον έναν από τους δύο γυναικείους ρόλους, ενώ τον άλλον υποδύθηκε η Αγγελική Καρακαξίδου, ως δίδυμο «Μπέτυ και Μπου». Ισοδύναμες και οι δύο τους στη σκηνή, υπήρξαν άψογες υποκριτικά σε ρόλους ιδιαίτερους με στοιχεία σουρεαλιστικά στα όρια του παράλογου, ρυθμούς έντονους, συνεχείς εναλλαγές «μπαίνοντας και βγαίνοντας» σε ετερόκλητα πρόσωπα, υποδυόμενες τελικά η καθεμιά τους πληθώρα ρόλων. Πολύ δουλεμένες ηθοποιοί, με άρτια σκηνική παρουσία και εκφορά του λόγου, εκφραστικότητα και εύστοχη κινησιολογία σε μια απόπειρα με αντικειμενικές δυσκολίες, που ωστόσο το ταλέντο και η εμφανής δουλειά τους, δικαίωσαν με τρόπο εξαιρετικό.
– Αξίζουν συγχαρητήρια για την έμπνευση των κοστουμιών- σκηνικών που ανέδειξαν κάποια απλά υλικά σε λειτουργικά μέσα σκηνοθεσίας, αποδεικνύοντας ότι η ανέξοδη φαντασία – όταν υπάρχει- μπορεί να κάνει θαύματα! Επιπλέον αποδείχθηκε ο κρίσιμος ρόλος των φωτισμών στη δημιουργία ατμόσφαιρας και μάλιστα ενός «σκοτεινού» έργου, που εν προκειμένω λειτούργησαν άψογα για το συνολικό αποτέλεσμα και έδωσαν πολύ επιτυχημένα τις εναλλαγές ανάμεσα στο παρόν και τις αναδρομές. Η μουσική, μάλλον ουδέτερη γενικά, θα μπορούσε να υπογραμμίσει πιο έντονα τις χαρακτηριστικές στιγμές.
.
Σε μια παράσταση εμπνευσμένη, η ένστασή μας (-) αφορά στην ασάφεια του στόχου… στην ασάφεια σε αυτό που αποκαλούμε «ζητούμενο». Όπου σε μια έξυπνη θεατρικά ιδέα- άριστα υλοποιημένη σκηνοθετικά και υποκριτικά, δεν καταφέραμε να διακρίνουμε ΠΟΥ ήθελε να οδηγήσει. Θεωρούμε ότι το συγγραφικό εύρημα του παιχνιδιού με αντικείμενο τους φόνους και «έπαθλο» την επιβίωση του ενός εκ των δύο προσώπων, λογικά στόχευε κάπου που ωστόσο δεν δόθηκε με σαφήνεια, έμεινε ημιτελές και μετέωρο, ακόμη και στο απρόσμενο κλείσιμο… Το δε στιγμιότυπο του παρόντος με την «πάλη» των δύο γυναικών – το μόνο σημείο που εντοπίσαμε μια μικρή κοιλιά- υπήρξε αμφιλεγόμενο, χωρίς ορατή «νοηματοδότηση», με ερωτηματικά… Πιθανόν βέβαια η εν γένει ασάφεια να συνιστά άποψη της δημιουργού, βεβαίως σεβαστή, από την άλλη όμως ως θεατές εκφράζουμε καλοπροαίρετα αυτό που εισπράξαμε στον συγκεκριμένο τομέα.
.
Εν κατακλείδι (=) πρόκειται για μια παράσταση εμπνευσμένη και ξεχωριστή που ευτύχησε ιδιαίτερα σε σκηνοθετικό και ερμηνευτικό επίπεδο, κερδίζοντας το θαυμασμό μας για το αυθεντικό ταλέντο κάποιων καλλιτεχνών. Μεγάλη παρηγοριά για τη θεατρική τέχνη σε τούτους τους δυσοίωνους καιρούς!
.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6,5 στα 10
,
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
