«Πέρσες» από τον Θ.Ο.Κ.: Η μουσική και το θέατρο γέννησαν φωτιά. Είδαμε στο θέατρο Δάσους και σχολιάζουμε
+Βίντεο/αποσπάσματα +αυλαία/χειροκρότημα +παρασκήνια/Κ.Καραμπέτη
Οι «Πέρσες» του Αισχύλου, ένα βαθύ αντιπολεμικό έργο, χαρακτηρίζεται ως ένα από τα σπουδαιότερα έργα του τραγωδού μα και συγχρόνως αποτελεί τη παλαιότερη σωζόμενη τραγωδία. Το θέμα του έργου βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα και διαπραγματεύεται την οδύνη και την ήττα των Περσών από τους Έλληνες στην μάχη της Σαλαμίνας. Το έργο παρουσιάζεται από τον ΘΟΚ σε σκηνοθεσία και μουσική δραματουργία του Άρη Μπινιάρη με πρωταγωνίστρια, στον ρόλο της Άτοσσας, την Καριοφυλλιά Καραμπέτη.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Άρης Μπινιάρης παρουσίασε κάτι ξεχωριστό, έντυσε με μια σύγχρονη, εμπνευσμένη μουσικότητα το στατικό έργο του Αισχύλου. Διαμόρφωσε ένα σκηνικό έργο εναλλάσσοντας το διαλογικό μέρος με το μουσικό πατώντας πάνω στο κείμενο της κλασικής μετάφρασης του Παναγιώτη Μουλλά. Ένας έντονος ποιητικός λόγος χαρακτήριζε το καθολικό πλαίσιο του έργου. Ο Χορός έντυνε με μελωδίες τμήματα του αρχαίου κειμένου και τα μουσικά όργανα στα χέρια των ηθοποιών ερωτοτροπούσαν με τα σώματα τους. Αξιοσημείωτη η μετρική προσέγγιση του έργου επιβάλλοντας μας να δώσουμε τα εύσημα στην διδασκαλία αυτής.
Η σκηνοθετική προσέγγιση διέθετε πέρα των άλλων αδιάκοπη κίνηση. Ένας παλμός έντυνε τη παράσταση. Έντονος και πομπώδης. Η πληθωρικότητα της όλης σκηνοθετικής επιμέλειας επέφερε όμως και κάποιες αδυναμίες. Ο λόγος του Χορού σε στιγμές του έργου διαφάνηκε ξύλινος, σαν ένα είδος απαγγελίας με έλλειψη συναισθήματος. Η επανάληψη κάποιων στίχων, κάποιων λέξεων διαμορφώθηκε ως δίκοπο μαχαίρι. Σε στιγμές τόνιζε την ένταση της εκάστοτε πράξης δημιουργώντας μια ισχυρή ακουστική που γεννούσε συναίσθημα και άλλοτε φάνταζε ως κουραστική και ανέμπνευστη προσθήκη η συχνή χρήση της επανάληψης ,μην εξυπηρετώντας κάποια καλλιτεχνική εξέλιξη.
Το σκηνικό του έργου, άκρως μινιμαλιστικό, με μοναδικό στοιχείο μια πύλη με έναν αρκετά απλοϊκό υπαινιγμό όμως, διαμορφώνοντας την ουσιαστικά ως κυρίαρχο στοιχείο στην σκηνή της νεκρομαντείας του Δαρείου. Αν και οι Πέρσες φημίζονταν ως ένας λαός που προέβαλε το φαίνεσθαι μέσα από τον πλούτο του (ιδιαίτερα εδώ επρόκειτο για την Αυλή των Γερόντων), πέρα από την Άτοσσα και τον Δαρείο όπου φορούσαν αριστοκρατικά κοστούμια ο Χορός ήταν απλοί στρατιώτες σε μια σύγχρονη, πιο εικαστική ενδυματολογική παρουσίαση.
Ο ρόλος της Άτοσσας ερμηνεύτηκε από την πρωταγωνίστρια, ορόσημο στα αρχαία δράματα, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Για ακόμα μία φορά οι λέξεις φαίνονται μικρές μπροστά στο μεγάλο ταλέντο της. Ακόμα και σε παραστάσεις με κάποιες καλλιτεχνικές αδυναμίες, όπως θα τολμούσαμε να χαρακτηρίσουμε και τη συγκεκριμένη, η Κ. Καραμπέτη ξεχωρίζει. Πριν από οποιαδήποτε τεχνική μιλάει πρώτα το ταλέντο και η εμπειρία της. Δική της κορυφαία στιγμή μέσα στην διάρκεια του έργου, το άρτια τεχνικά αλλά και καλλιτεχνικά δερβίσικο στροβίλισμα της, μην χάνοντας στιγμή το παλμό της, ούτε στο βήμα μα ούτε και στην εκφορά του λόγου της.
Το συγκεκριμένο τελετουργικό παρουσιάστηκε τη στιγμή της εμφάνισης του Δαρείου, μια σκηνή που χώλαινε σκηνοθετικά αλλά και ερμηνευτικά. Ο Νίκος Ψαρράς ως Δαρείος αρκετά επίπεδος σε ένα σκηνοθετικό πλαίσιο που δεν κατόρθωσε να κορυφώσει τη σκηνική πράξη. Ο Χορός τοποθετήθηκε αρκετά αμήχανα και με κινησιολογία σχεδόν παράταιρη διαμορφώνοντας τη Νεκρομαντεία, μία από τις πιο δυνατές στιγμές του έργου σε μια αδιάφορη παρουσίαση. Ανεπαρκής στο ρόλο του Ξέρξη, ο Αντώνης Μυριαγκός, όπου διαμόρφωσε το χαρακτήρα του με υπερβολή και νευρικότητα.
Τέλος ο Χορός, αποτελούμενος από δυναμικές ξεχωριστά μονάδες, παρουσίασε ένα ακέραιο, δομημένο καλλιτεχνικό σύνολο με αξιέπαινη σωματικότητα. Ο Χορός είχε δύναμη στον λόγο, είχε δύναμη στην κίνηση, είχε δύναμη στην καθολική παρουσία του ,παρά τις όποιες αδυναμίες που προέκυψαν μέσα από τη παρουσίαση της παράστασης.
Η παράσταση, αν και επρόκειτο για αρχαίο έργο, δεν ξεπέρασε σε διάρκεια τη μιάμιση ώρα. Θα λέγαμε ότι διαφάνηκε ως μία άγαρμπη, απότομη αυλαία καθώς σε όλο το έργο προετοιμαζόμαστε για τη κορυφαία στιγμή των Περσών, τη συνάντηση της μάνας Άτοσσας με το γιο της, Ξέρξη. Ένα κομβικό σημείο του έργου που δεν είδαμε ποτέ.
Εν ολίγοις,
Οι Πέρσες του Άρη Μπινιάρη θέλησαν και κατόρθωσαν, σε αρκετές στιγμές της παράστασης, να παρουσιάσουν μια νέα οπτική σε ένα αρχαίο κείμενο, υπερπηδώντας τη στατικότητα του έργου με την προσθήκη μουσικότητας. Η μουσική δραματουργία του ίδιου αποτέλεσε το σημείο κατατεθέν της παράστασης, διαμορφώνοντας μια σύνδεση θεατρικού και μουσικού δρώμενου χαρακτηρίζοντας το έργο του Αισχύλου με μια σύγχρονη και καινοτόμος καλλιτεχνική οπτική…
“H δολερή παγίδα του θεού
η Πλάνη που είναι μαγισσαπρόσχαρη
και κανένας θνητός δεν ξεφεύγει ποτέ του”
Βαθμολογία:
6.5/10
.
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
.
===================================================
Δείτε & αυτά:
–ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ 2017. Θέατρο, συναυλίες, φεστιβάλ και άλλα πολλά. ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ – ΕΔΩ
–Θέατρο Δάσους & Θέατρο Γης 2017: Θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες –ΕΔΩ
–Καλοκαιρινές θεατρικές περιοδείες 2017 – ΕΔΩ
–Καλοκαιρινές Συναυλίες 2017 –ΕΔΩ
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα. Πρόγραμμα παραστάσεων –ΕΔΩ
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ – ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ θεατρικές παραστάσεις & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ –ΕΔΩ
–ΕΙΔΑΜΕ μουσικές συναυλίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ – ΕΔΩ
-Φεστιβάλ Καλοκαιριού 2017 – ΕΔΩ
————————————————————————————-
Φωτογραφικό υλικό
