Περίσσευμα ταλέντου στην παράσταση «ΚΑΡΦΙΤΣΕΣ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ» ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ.
Βρεθήκαμε στην παράσταση “Καρφίτσες στα γόνατα”, στο θέατρο Απο Μηχανής, μια σύνδεση δύο σουρεαλιστικών (και όχι μόνο) θεατρικών μονόπρακτων της Ρούλας Γεωργακοπούλου [«Διανυκτερεύον» και «Η Προσπερίνα και ο ναύτης»]. Στα σκηνοθετικά ηνία η Σοφία Φιλιππίδου ενώ παραλλήλως ερμηνεύει και η ίδια μαζί με τους Χάρη Αττώνη και Πάνο Παπαδόπουλο.
Καρφίτσες στα γόνατα και η σύνδεσητων δύο κειμένων είναι επιτυχής αναφορικά με το κοινό αίσθημα μιας γυναικός ή πολλών μαζί, και σχετικώς με την πορεία μιας καθημερινότητας αμιγώς θηλυκής που διαδραματίζεται ενδελεχώς στο χρόνο.
“Το διανυκτερεύον” διαπραγματεύεται το υπαρξιακό κομμάτι της ζωής, όπως εκείνο προβάλλεται ως μια πρόβα ρούχου σε μια ακαθόριστη επίσκεψη μιας πελάτισσας σε μια μπουτίκ, που από κάτω της περνάει ο Ηλεκτρικός. Η αναζήτηση του πρέποντος/ταιριαστού φορέματος είναι ο σκοπός μιας ολόκληρης ζωής ή εκείνης της στιγμής, που ζητά το ένδυμα που θα εμπεριέχει τα άπαντα (σχέσεις, συναισθήματα, απώλειες, αποτυχίες, οικείους και ξένους, κληρονομιές και καταγωγές φυλετικές). Με καθρέφτισμα και αντί/ρόλο την κραταιά και συγκροτημένη πωλήτρια, η πελάτισσά και αυτή, θα παίξουν με ρυθμό και διάφορο θέσης το παιχνίδι της αναζήτησης.
“Η Προσπερίνα και ο ναύτης” είναι η εμπλοκή/ πλοκή ανάμεσα σε δύο πίνακες που βρίσκονται στο ίδιο σπίτι μιας γυναικός -εν προκειμένω της άνωθεν πελάτισσας- και αγωνιούν για την ίδια τους την υπαρξιακή οντότητα και θέση καθώς και για την κατάσταση της ίδιας της κυρίας τους. Η Προσπερίνα «Proserpine» είναι έργο του Ντάντε Γκάμπριελ Ροσέτι (1874) και ο Ναύτης ένας από τους δεκάδες που ζωγράφισε ο Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989) κατά τη διάρκεια της δημιουργικής πορείας του.
Διαισθάνομαι, νιώθω, αισθάνομαι και η Ρούλα Γεωργακοπούλου έχει γράψει δύο εξαιρετικής σουρεαλιστικής πλοκής έργα/μονόπρακτα. Συνήθως αν αυτά τα δεις όνειρο είναι αποδεκτό, ωστόσο για να τα καταγράψεις απαιτείται περίσσευμα ταλέντου (κάτι που συχνά το θεωρούμε δεδομένο). Η πλοκή των έργων της είναι διαυγής όσο και να ομοιάζει περίπλοκη και κινείται με άνεση στην τροχιά της γυναίκειας θέσης, γραφής και οπτικής. Ο σουρεαλισμός που περιγράφεται και στα δυο κείμενα, εμπεριέχει κάποια από τα βασικά συστατικά όπως στοιχεία παραλόγου, υπαρξιακής αγωνίας, αναζήτησης ταυτότητας, αρχετυπικούς συμβολισμούς, συνεχές άχρονο και θέση θηλυκή. Ωστόσο εδώ υπάρχει και μια μοναδική αρετή από εκείνες που σπάνια συναντούμε στη γραφή: μια ταυτόχρονη έντονη εξονυχιστική σωματική περιγραφή, αναλόγως των συμβάντων και πρόταση την πρόταση. Αξιοπρόσεχτη αρετή, για στοχασμούς συνειδητούς ή ασυνείδητους και μια καλλιτεχνική θεραπευτική που σε προχωρεί. Τούτα τα κείμενα είναι για τον ποιητικό τους λυρισμό, μην τα αφουγκραστείτε κυριολεκτικώς, και για την πυροδότηση των λέξεων που λειτουργούν και σωματικώς. Και αναφορικά με την «Προσπερίνα και το Ναύτη» προσθέστε και ένα γρήγορο μανιφέστο για τη δημιουργία/συνθήκες της τέχνης και για τη ζωή των καλλιτεχνικών έργων (γραφής και ζωγραφικής)!
Προσέξτε τις καρφίτσες στα γόνατα και η Σοφία Φιλιππίδου σωστά και ευφυώς αφουγκράστηκε τα δυο κείμενα. Η σκηνοθεσία της ήταν ταυτόσημη της γραφής και η ίδια είναι αποδεδειγμένα σε θέση να φέρει εις πέρας το σουρεαλισμό, άμα τη εμφανίσει της και μόνο, καταρχάς ερμηνευτικά και τώρα και σκηνοθετικά. Ο γρήγορος ρυθμός των σκηνών, η επιτυχής ένωση των κειμένων, η ορθή λιτή εικονοποίηση των λέξεων, η φροντίδα των ηθοποιών της, η συνεχόμενη ρέουσα αφήγηση είναι μόνο κάποια από τα χαρίσματα της παράστασης που σε συνδυασμό με την κωμικότητα που ούτως ή άλλως διαθέτει απλόχερα, μας δίνει μονορούφι ένα ασυνείδητο πλουραλισμό. Η συμμετοχή των videos δεν κρίνεται απαραίτητη τουναντίον ατμοσφαιρικό τροχοπέδη, αλλά το φωτεινό παραβάν –τύπου μπουντουάρ σηματοδοτεί πολλά.
Ερμηνευτικά δεν έχουμε να προσθαφαιρέσουμε και από τρεις ηθοποιούς και σε ότι αφορά τα εκφραστικά τους μέσα αλλά και σχετικώς με την κατανόηση/εμβάθυνση των ρόλων. Να το δείτε και θα διαπιστώσετε ότι θα θυμάστε και την επομένη, την στάση (δράση/σώμα) τις λέξεις και τις ατάκες τους (πρόζα) αυτούσια και με προβληματισμό. Σαν να είδατε όνειρο!
Θυμηθήκαμε κατά τη διάρκεια της παράστασης το Théâtre Du Radeau (θέατρο της σχεδίας) και θεωρούμε ότι τούτα είναι κείμενα που άνετα θα μπορούσαν να αναπαρασταθούν/σκηνοθετηθούν από το συγκεκριμένο καλλιτεχνικό τρόπο έκφρασης. [Βλέπε ΕΔΩ]
Στα συν [+] της παράστασης:
1. Η ιδέα να μαζευτούν και τα δυο κείμενα κάτω από τη στέγη του τίτλου «Καρφίτσες στα Γόνατα» για την άνωθεν ψυχοσωματική αρετή που περιγράψαμε ότι διαθέτουν και για τη συνέπεια/συνέχεια μιας γραφής.
2. Η γραφή της Ρούλας Γεωργακοπούλου που αξιοποιεί στο έπακρο κάποια από τα σπουδαία λογοτεχνικά είδη και διαθέτει επιπλέον αίσθημα/ψυχή/συγκίνηση. Αντέχουμε και περισσότερη, θέλουμε και άλλο.
3. Η ολιστική φροντίδα της Σοφίας Φιλιππίδου και η σφαιρική της συμμετοχή επί σκηνής που πρόσθεσε στίγμα και ταυτότητα ή στην υπερβολή του τα ανανέωσε καθώς και εμάς μαζί .
4. Οι ερμηνείες των Χάρη Αττώνη και Πάνο Παπαδόπουλο καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
5. Τα κοστούμια της Χριστίνα Σκαρπέλη.
6. Τα σκηνικά του Νίκου Αναγνωστόπουλου.
.
Στα πλην [-] της παράστασης:
1. Σε αυτές τις παραστάσεις προς όφελος του θεατρόφιλοι κοινού, ίσως χρειάζεται ένα ζέσταμα, ακόμα και πριν την είσοδο στη σκηνή για την απαραίτητη εισαγωγή στο σουρεαλιστικό χείμαρρο.
2. Οι φωτισμοί του Πέτρου Γκορίτσα που όφειλαν να είναι περισσότερο ευφάνταστοι.
3. Η μουσική της Ξανθή Γεωργακοπούλου-Ντάβου
Εν κατακλείδι [=]
Η παράσταση «Καρφίτσες στα γόνατα» είναι για την ολιστική θεατρική φροντίδα/στίγμα της Σοφίας Φιλιππίδου και για τη γραφή της Ρούλας Γεωργακοπούλου που μας χαρίζει απλόχερα ένα της όνειρο. Να το δείτε!
Βαθμολογία
7 στα 10
ΥΓ: Τα δυο μονόπρακτα έχουν ανέβει στο παρελθόν χωριστά από την Πέπη Οικονομοπούλου.
.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
