«Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη: Ένας βηματισμός με λάθος συγχρονισμό. Είδαμε & Σχολιάζουμε
Βράδυ Δευτέρας και μια πόλη όμηρος της συγκοινωνίας της δεν μπορεί να μετακινηθεί οπότε παραλύει. Δύσκολη θεατρικά μέρα ούτως ή άλλως η Δευτέρα και ακόμη δυσκολότερη όταν δεν υπάρχει δυνατότητα μετακίνησης. Ίσως να είναι αυτή η ερμηνεία στο γεγονός ότι οι θεατές στην παράσταση «Η παρέλαση» στο Θέατρο Αυλαία ήμασταν λιγοστοί. Απ’ την άλλη ίσως και να σημαίνει ότι οι θεατρόφιλοι είναι διατεθειμένοι να δουν θεατρικές παραστάσεις μόνο όταν αυτές εμπεριέχουν τηλεοπτικά ονόματα και μεγάλες καριέρες. Να σημειωθεί εδώ πως η Ολεάννα με Πετρόπουλο και Παπουτσάκη κατάφερε να γεμίσει το Αυλαία στην πρεμιέρα που το παρακολουθήσαμε. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά και ας μιλήσουμε για την παράσταση που ενώ είχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες, δυστυχώς δεν ευτύχησε στο να μας τις ικανοποιήσει.
Στα θετικά (+): Η συγγραφέας του θεατρικού έργου «Η παρέλαση» τοποθετεί τη δράση σε ένα μόνο δωμάτιο, μια σοφίτα και οι δύο ήρωες δρουν μόνο εντός αυτού. Τα δύο αδέρφια, ο Άρης και η Ζωή, ζουν σχεδόν εγκλωβισμένοι στη σοφίτα τους και η μόνη επαφή που έχουν με τον «έξω», τον πραγματικό κόσμο είναι μέσω ενός παραθύρου. Μια στρατιωτική παρέλαση που πρόκειται να λάβει χώρα τους αναστατώνει και πυροδοτεί μια σειρά αντιδράσεων για το τι συμβαίνει έξω. Ένα δράμα δωματίου, λοιπόν, ένα κείμενο υπαρξιακό, το οποίο υπόσχεται να θίξει τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των δύο ηρώων και την ανάγκη ή την αποστροφή τους για τον εγκλεισμό. Η Λούλα Αναγνωστάκη γράφει το κείμενό της σε μεταπολεμικές περιόδους και αυτό είναι φανερό. Το κείμενο είναι αλληγορικό και εμπεριέχει συμβολισμούς που λειτουργούν ως σχόλια στην ελευθερία και τη φυλακή. Ωστόσο, όλα τα σχόλια του κειμένου δεν αναδεικνύονται από τη σκηνοθεσία και δεν γίνονται αντιληπτά στις ερμηνείες των δύο ηθοποιών.
Το σκηνικό περιβάλλον που δημιούργησαν οι Μολυβδά – Φαμέλη και Καμπανόπουλος φάνηκε ενδιαφέρον. Τα δύο βασικά σκηνικά αντικείμενα, η καρέκλα και το παιχνίδι λειτούργησαν με ιδιαίτερο τρόπο στην ανάδειξη στοιχείων του χαρακτήρα των δύο ηρώων (αντίθεση καθήλωσης-κινητικότητας) και υποστήριξαν μια καλαίσθητη εικόνα επί σκηνής. Η ιδέα του να τοποθετηθεί το παράθυρο, το μόνο μέσο επαφής με την πραγματικότητα στο πάτωμα μου φάνηκε εξίσου ενδιαφέρον. Φωτισμοί και μουσική επίσης λειτούργησαν θετικά στο όλο εγχείρημα.
Στα αρνητικά (–): Ο βηματισμός όμως μου φάνηκε λάθος συγχρονισμένος. Η σκηνοθεσία του κειμένου της Αναγνωστάκη από τους ίδιους τους ηθοποιούς (Μάρκελλος, Στεργίου) δεν κατάφερε να αναδείξει την διττή φύση του εγκλεισμού τους στο δωμάτιο. Δεν είδα στην αργή σκηνοθεσία τους τον φόβο για τον εγκλεισμό, την ανάγκη για φυγή ή την εμμονή στην παραμονή στο ασφαλές γι’ αυτούς δωμάτιο. Τι από τα δύο τελικά είχαν ανάγκη; Να βγουν έξω ή να μείνουν μέσα; Αυτό που μου έλειψε είναι να μου δοθεί η ευκαιρία να κατανοήσω και μέσα από τον τρόπο που η παράσταση είναι στημένη αν το δωμάτιο είναι φυλακή ή φρούριο. Το τέλος του κειμένου αποδεικνύει κατά τη γνώμη μου ότι τα δύο αδέρφια είναι τελικά προστατευμένα μέσα στο κλειστοφοβικό περιβάλλον που έχουν τοποθετηθεί και οποιαδήποτε επαφή με το έξω διατρυπά την αίσθηση ασφάλειας που δημιουργεί το δωμάτιο. Άρα ο εγκλεισμός λειτουργεί και ως φυλακή και ως φρούριο. Με το να μην φανεί αυτό σκηνοθετικά, το τέλος του κειμένου φαντάζει ξένο σώμα που δεν γίνεται ποτέ κομμάτι με το οτιδήποτε έχει προηγηθεί. Αν ο θεατής δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο ασφαλή είναι τα δύο αδέρφια μέσα στο σπίτι, δεν κατανοεί ποτέ γιατί είναι τόσο σημαντικό που η ασφάλειά τους αμφισβητείται λίγο πριν την αυλαία. Η εξιστόρηση των τραγικών συμβάντων που βλέπουν τα αδέρφια από το παράθυρο είναι απρόσμενη και φαίνεται αναίτια.
Όσον αφορά τις ερμηνείες των δύο ηθοποιών, κατά τη γνώμη μου έγινε ό,τι και στη σκηνοθεσία. Ενώ η Στεργίου είχε καλές στιγμές, βγάζοντας την απαραίτητη παιδικότητα, δίνοντάς μας την ιδέα ότι θέλει να παραμείνει στο δωμάτιο αλλά ότι είναι και περίεργη για το τι βρίσκεται έξω, δεν υπήρξε πάντοτε πειστική. Το ίδιο και ο Μάρκελλος, ο οποίος σε σημεία φλέρταρε και με την υπερβολή. Θα ήθελα να δω στις ερμηνείες των δύο ηθοποιών τα διλήμματα και τις σκέψεις των δύο αδερφών, να νιώσω την αηδία ή την ανάγκη για το έξω, να με πείσουν τα ξεσπάσματα και οι φωνές ότι όντως δημιουργούνται σχέσεις εξουσίας μεταξύ τους και να καταφέρουν αυτές οι σχέσεις να με οδηγήσουν σταδιακά στο συμβολικό φινάλε.
(=)
Η τελική αίσθηση που μου άφησε η παράσταση ήταν ανάμεικτη. Δεν ήταν από τις παραστάσεις που δεν ξέρουν τι κάνουν, ούτε από άλλες που κάνουν μια προχειρότητα και την ονομάζουν θέατρο. Ήταν μια παράσταση που πήρε ένα ιδιαίτερο κείμενο και δεν κατάφερε να το μεταφέρει ολόκληρο στην πλατεία. Μια παράσταση που χάθηκε στη σύγχυσή της.
Βαθμολογία:
5/10
.
#Κουλτουρόσουπα #Kulturosupa#Θεατρομανία #Είδαμε και Σχολιάζουμε #Θέατρο Αυλαία #Παρέλαση
=================================================================================
Καλοκαιρινές θεατρικές περιοδείες 2017 – ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=================================================================================
7α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης 2017
ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ – ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 – ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
Πρώτες πληροφορίες για τη μεγάλη βραδιά – Προσκλήσεις: ΕΔΩ
=================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
