Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Περίεργες σκέψεις μου δημιουργήθηκαν βγαίνοντας από το Ράδιο Σίτυ, βράδυ Πέμπτης όπου είχε δεύτερη πρεμιέρα για τη Θεσσαλονίκη (πρωτοπαρουσιάστηκε στα τελευταία Δημήτρια), το έργο του Γκόγκολ «Οι Παίχτες» σκηνοθετημένο από τον Γιώργο Κουτλή με μια ομάδα ηθοποιών που από καιρό καρπώθηκαν τη στάμπα «μέλλον θεάτρου»…
Σκέψεις περί άλματος που κάνει το θέατρο με τις περισσότερες παραστάσεις να επιζητούν το καινούριο, το φρέσκο, το διαφορετικό, αυτό το «άλλο» που θα ξεχωρίσει, θα συζητηθεί και θα φέρει λεφτά στα ταμεία. Όμως πολλές από δαύτες μπρος στον εντυπωσιασμό (και το σούσουρο των σόσιαλ) χάνουν τα αβγά και τα πασχάλια, τις φορτώνουν με ό,τι εξυπνακίστικο κατεβάζει η κούτρα τους, κλέβουν ασύστολα ιδέες από άλλους παρουσιάζοντας τες για δικές τους πιστεύοντας τέλος, πως έχουν παράξει σπουδαίο καλλιτεχνικό έργο ή αλλιώς, φτιάξαν παραστασάρα. Κάποιες ελάχιστες ναι, οι περισσότερες όχι.
Απ’ την άλλη υπάρχει ένα κοινό, μεγάλο κοινό, που το θέατρο γι’ αυτούς σημαίνει «πάω να δω τον τηλεοπτικό σταρ» από κοντά και μετά έχω κλείσει τραπέζι στα μπουζούκια ή πάω για ..παιδάκια αλλά προηγουμένως καταπίνουν με ευκολία ένα φανταζί εντυπωσιασμό, χασκογελάνε ή γκαρίζουν με κάθε φθηνή σκηνική ανοησία και φεύγουν όπως ήρθαν: ίδιοι και απαράλαχτοι. Δεν πρόσθεσαν τίποτα γιατί τίποτα δεν τους προσφέρθηκε για σκέψη. Το τραγελαφικό με αυτούς τους θεατές είναι πως μεταδίνουν στα Μέσα που διαθέτουν ως παρελκόμενο… «μια ευτυχισμένη έξοδο στο θέατρο» και όλο αυτό γίνεται θέμα “ταγκαριστής” συζήτησης και πολλών λάικ, ενώ παίρνουν ακόμη περισσότερο τα μυαλά παραγωγών και συντελεστών, αέρα.
Η συγκεκριμένη παράσταση σαφώς δεν έχει αστέρες, έχει όμως όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά μαζί, αλλά και τίποτα, και από αυτές που θα αγαπήσεις από τα πρώτα λεπτά ή θα βαρεθείς θέλοντας να φύγεις… Αναμφισβήτητα όμως σε αυτό που πρεσβεύει, της αναγνωρίζεις μια ολική σκηνοθετική φρενίτιδα, μια σπιρτάδα σε σύλληψη και παρουσίαση ενώ πάλλεται από ενέργεια για το νεανικό κοινό που απευθύνεται, κυρίως…
Όπου με τον χαρισματικό και ικανό τρόπο τους προσπαθούν «αλαμπουρνέζικα» να αναπαραστήσουν ένα πανάρχαιο κείμενο με δυο τσαρλατάνους να στήνουν μια κομπίνα σ’ έναν άλλο όμοιό τους και να γίνεται ο κλέψας του κλέψαντος…
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα τόσο ο σκηνοθέτης όσο και το σύνολο των ηθοποιών φέρνουν με ικανοποιητικά αποτελέσματα τα πάνω κάτω, κοινώς, αλλάζουν τα φώτα του Γκόγκολ παρουσιάζοντας αρκετά εύστοχα, πιπεράτα και ευρηματικά γκαγκς, εναλλάξ με εξ επί τούτου μουσικές παρεμβολές που δένουν προκαλώντας σχετικό ενδιαφέρον.
Ωστόσο στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης (-) πολλές φρεσκαδούρες δεν καταπίνονται… και παρουσιάζονται σα να μη πρόκειται για θεατρική παράσταση αλλά κάτι σαν παράσταση. Πρόκειται για μεταμοντέρνα επιθεώρηση; Βραδινό τηλεοπτικό σόου; Συνύπαρξη ροκ/πανκ μπάντας με κάτι από λογοτεχνικό περιεχόμενο έτσι για χαβαλέ; Παρέα της γειτονιάς που συγκεντρώθηκαν στην ταράτσα να σκοτώσουν το χρόνο τους σπάζοντας πλάκα; Προχώ βαριετέ ή τελικώς πρόκειται για ….τσίρκο χωρίς ζώα;
Γιατί πώς να εξηγήσεις που με το καλημέρα ο πρωταγωνιστής με υπεροπτικό ύφος και μαγκιά κλ… και εξάτμιση…. παρουσιάζει τους συντελεστές σα να βρισκόμαστε στην έναρξη μιας χαρντ ροκ συναυλίας;
Πώς να απολαύσεις μουσικά γκαρίσματα όπου στο βάθος κήπος… ένα ντραμς, παραδίπλα μια ηλεκτρική κιθάρα και ένα συνθεσάιζερ να μας τρυπάν τ΄αυτιά;
Πώς να χώνεψες ένα σκηνικό που φάνταζε κομμωτήριο δεκαετίας 50’ ενώ διαδραματιζόταν σε χαρτοπαιχτική λέσχη;
Πώς να ευχαριστηθείς χορογραφίες που παρέπεμπαν κάτι από Σαρλό και βουβό κινηματογράφο, ενίοτε και σε Σπάιντερμαν όταν έπεφτε μπουνίδι;
Πώς να χαμογελάσεις με τους ηθοποιούς που ήταν ακατανόητα βαμμένοι και ντυμένοι σαν από ταινία του Κιούμπρικ και συγκεκριμένα από το Κουρδιστό πορτοκάλι;
Και πώς να αντέξεις μακρόσυρτες σκηνές με πολλές ανούσιες στιγμές που εκβίαζαν το γέλιο (φέρνοντας τον εφιαλτικό Σεφερλή…. στο νου), οι οποίες αν δεν υπήρχαν και το έργο θα είχε μικρότερη διάρκεια και το βασικότερο δεν θα κούραζε από ένα σημείο και μετά;
Όσο για το πολύπαθο κείμενο όσο το ακούσαμε εμείς άλλο τόσο κι εσείς που ΔΕΝ είδατε… καν την παράσταση!
Εν ολίγοις… θα σε ξετρελάνει αν είσαι 15χρονο που σουλατσάρει με τις ώρες στο Τικ Τοκ, ενώ αν είσαι άλλης γενιάς θα αντέξεις κάποια επιμέρους. Τελικά, άβυσσος η ψυχή του σκηνοθέτη…
Βαθμολογία:
5,5/10
.
-k-
ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ
«Οι παίχτες» του Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ.
Σ’ ένα απομακρυσμένο πανδοχείο της Ρωσίας, καταφτάνει ένας δεινός χαρτοπαίχτης, απατεώνας, και πλαστογράφος. Στόχος του, να βρει τα επόμενα θύματά του, και να τα «γδάρει». Αλλά δε θα είναι τόσο απλή υπόθεση. Στο ίδιο πανδοχείο διαμένουν δύο εξίσου δεινοί κομπιναδόροι, που γυρεύουν το ίδιο ακριβώς πράγμα με τον πρώτο: ένα λαχταριστό, αθώο και, φυσικά, κεφαλαιούχο θύμα. Οι δύο συναντούν τον ένα και σύντομα ενώνουν τις δυνάμεις τους…
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής. Ερμηνεύουν: Γιάννης Νιάρρος/Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ηλίας Μουλάς, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Από 27/04. Τετάρτη στις 20:00, Πέμπτη – Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο 18:00 & 21:00, Κυριακή στις 20:00
...
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023