«Only You»: Μια καλή προσπάθεια που έμεινε στην προσπάθεια. Είδαμε στο Μ2 και σχολιάζουμε…
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, διοργανώνεται το Διεθνές Mime Festival από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με τη Μονή Λαζαριστών και την Inter Show Productions. Το φεστιβάλ άνοιξε την περασμένη Παρασκεύη με την παρουσίαση της παράστασης Only you από το Teatr Formy της Πολωνίας. Πρόκειται για μια παράσταση παντομίμας με στοιχεία θεάτρου και χορού, ένα «μιμόδραμα» που αφηγείται με τον δικό του τρόπο, την δική του ιστορία.
Η υπόθεση ξετυλίγει το νήμα της ζωής δυο ανθρώπων από την παιδική τους ηλικία μέχρι τα γεράματά τους, στην Πολωνία του ’30. Διατρέχει τα μαθητικά τους χρόνια, τον πόλεμο, την μετέπειτα πορεία τους, τον έρωτα, τον γάμο, την σταδιακή φθορά της μεταξύ τους σχέσης, μέχρι τη διάλυσή της και το οριστικό τέλος τους. Ρομαντικά και κωμικά στοιχεία μπλέκουν επί σκηνής και προσπαθούν να μας περάσουν ανθρώπινες αλήθειες και συναισθήματα με πλήρη απουσία λόγου και μόνο εργαλείο την κίνηση και τις γκριμάτσες του προσώπου.
Η μιμική από μόνη της είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα και δύσκολη τέχνη, δεδομένου ότι ο καλλιτέχνης επιφορτίζεται με το δύσκολο έργο να παρουσιάσει στο κοινό γεγονότα, καταστάσεις κι αισθήματα χωρίς να βγάλει λέξη επί σκηνής. Αντί για τη γλώσσα μιλάει το πρόσωπο, μιλούν τα χέρια, τα πόδια, τα δάχτυλα. Ο θεατής πρέπει πολλές φορές να αφήνει την πρωταρχική εικόνα που βλέπει και να την ανάγει σε ένα άλλο επίπεδο, πιο γενικό και πανανθρώπινο, καθώς πολλές σκηνές είναι επί της ουσίας αλληγορικές και μεταφορικές. Σε αυτό το πλαίσιο οι δυο πρωταγωνιστές κέντρισαν το ενδιαφέρον, αφού κατάφεραν μέσα από τις κινήσεις τους να μας περάσουν την προβληματική μιας συζυγικής σχέσης, το δύσκολο έργο της ανατροφής ενός παιδιού που δεν έρχεται με οδηγίες, τους πολλούς μικρούς λόγους που οδηγούν στην μια και μεγάλη ρήξη, την μετάνοια, την προσπάθεια για συμφιλίωση, τη δύση της ζωής τους.
Οι σωστοί φωτισμοί και ένα ωραίο παιχνίδι – θέατρο σκιών πίσω από ένα παραβάν, οι μουσικές επιλογές που έδιναν την ατμόσφαιρα της εποχής και η πλαστικότητα στην κίνηση των πρωταγωνιστών κατάφεραν να μας διηγηθούν την ιστορία του ζευγαριού με τρόπο εύγλωττο – τόσο που όχι απλά να καταλαβαίνουμε τι τους συμβαίνει, αλλά και τι τους προβληματίζει, τι τους απογοητεύει, τι τους ανησυχεί.
Ως εδώ όλα καλά. Το πρόβλημα ήταν πως στο σύνολο της παράστασης δινόταν η εντύπωση, σχεδόν σε κάθε σκηνή, ότι εκεί που πήγαιναν «να το βρουν», εκεί ακριβώς «το έχαναν». Το κάθε μεμονωμένο καρέ από τη ζωή τους, ξεκινούσε πολλά υποσχόμενο, κέντριζε το ενδιαφέρον, αλλά πολύ σύντομα κούραζε, είτε λόγω της επαναλαμβανόμενης αναπαράστασης ενός συγκεκριμένου στιγμιότυπου, είτε λόγω της χρήσης γκροτέσκο στοιχείων περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το κωμικό και το αστείο από το σαχλό, και εν προκειμένω η γραμμή αυτή σε πολλά σημεία ήταν αδιόρατη. Κι ενώ κάθε νέα «πράξη» από τη ζωή τους ξεκινούσε ενθαρρυντικά, στο τέλος απογοήτευε αφού δεν κατάφερνε να απογειωθεί καλλιτεχνικά.
.
Αυτό οφείλεται σε δύο στοιχεία: Πρώτον και κυριότερο, ενώ ήταν εμφανές ότι οι πρωταγωνιστές είχαν άνεση επί σκηνής και πολλές δυνατότητες, υπήρχε το ταλέντο, το σύνολο ήταν φτωχό από άποψη κινησιολογίας. Η μελέτη πάνω στο στήσιμο και την κίνησή τους αναλωνόταν πολλές φορές σε εικόνα που θύμιζε ζογκλέρ σε παιδική παράσταση, κάτι που θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Δεύτερον, η «αφήγηση» δεν ήταν δεμένη: Σπαταλήθηκε πολύς χρόνος σε φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα στην αρχή, και προς το τέλος, η ζωή τους μας παρουσιάστηκε σε fast forward, δημιουργώντας κενά και απορίες.
Εν κατακλείδι(=), ήταν μια παράσταση που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εξαιρετική, αλλά ατύχησε και κατέληξε να είναι μέτρια. Μια καλή προσπάθεια, που έμεινε στην προσπάθεια παρόλα τα καλά στοιχεία που τη διέπνεαν. Μένει να δούμε τι θα ακολουθήσει στο φεστιβάλ – έχει να παρουσιάσει αρκετές ενδιαφέρουσες προτάσεις. Η παντομίμα είναι μια εκπληκτική τέχνη – και το εκπληκτικό έγκειται στο ότι μπορεί να καταφέρει να σε φορτίσει συναισθηματικά όσο μια οποιαδήποτε παράσταση, χωρίς να ακούσεις την παραμικρή λέξη.
«Ένας κλόουν που ήρθε με τσίρκο στην πόλη δίνει στον κόσμο περισσότερη υγεία, παρά ένα καραβάνι φορτωμένο με φάρμακα.»
Βαθμολογία:
5 στα 10
.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
