«Ομμάτα δακρωμένα» και ταλαιπωρημένα. Είδαμε και σχολιάζουμε
Είδε και σχολιάζει ο Γιάννης Τσιρόγλου
Μόνο τυχαία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η συγκυρία πως τρεις παραγωγές αυτή την εποχή ασχολούνται με τον ποντιακό ελληνισμό, αλλά και ποιος θα είχε αντίρρηση να καταπιανόταν η «τάση» με τέτοιου είδους θέματα, που ακόμα παραμένουν ανοιχτές πληγές, καθώς η δικαίωση αυτών των βασανισμένων ψυχών δεν έχει επουλωθεί και ο πόνος των συγγενών παραμένει έως και σήμερα μεγάλος.
Έτσι μπορεί το «Κόκκινο ποτάμι» να σαρώνει τις Κυριακές τους τηλεοπτικούς δέκτες και θεατρικά όμως, δυο παραστάσεις έκαναν δυναμικά την εμφάνισή τους. Μια στο δημοτικό θέατρο του Πειραιά και η άλλη στη Θεσσαλονίκη, με την παράσταση «Ομμάτα δακρωμένα – Ένα γράμμα για την Τραπεζούντα»», βασισμένο από το ομότιτλο έργο της συγγραφέως Τάνιας Χαροκόπου, σε σκηνοθεσία και διασκευή του Δήμου Αβδελιώδη, που παρουσιάστηκε σε πανελλήνια πρεμιέρα (και συνεχίζει έως 15/12) στο Θέατρο Ράδιο Σίτυ.
Όπου μεταφερόμαστε στην Τραπεζούντα και στα φιλήσυχα πρόσωπα δυο οικογενειών όταν τα αίματα θα ανάψουν καθώς ο έρωτας ενός ζευγαριού έρχεται αντιμέτωπος με τη θρησκεία και την πίστη, ενώ ο εφιάλτης της γενοκτονίας έχει ξεκινήσει. Σε παράλληλο χρόνο παρακολουθούμε τον γολγοθά του πατέρα να βρεθεί κοντά στην ελληνική οικογένειά του.
Όμως μια θεατρική παραγωγή που είχε όλα τα φόντα να γίνει ακόμα μεγαλύτερη κυρίως μια σπουδαία παράσταση γι’ αυτά τουλάχιστον που πρεσβεύει, δυστυχώς σκάλωσε σε ξεροκέφαλους…
.
.
Και ξεκινώντας με τα αρνητικά (-) το μεγάλο βάσανο, έτσι ακριβώς πρέπει να το χαρακτηρίσω, είναι η αφήγηση. Μια ατέλειωτη κινηματογραφική αφήγηση που ξεκινά με το καλημέρα της παράστασης και τελειώνει με το καληνύχτα, φίλε… μας εξάντλησες… Όπου ακούμε και βλέπουμε τον σκηνοθέτη της παράστασης Δήμο Αβδελιώδη που έχει επωμιστεί το ρόλο του πάτερα, να βολοδέρνεται κάπου στην Μικρά Ασία αναζητώντας τους γονείς του Οι οποίοι πέραν του ότι του κρατάνε μούτρα για παραδοσιακά γινάτια έχουν μετακινηθεί σε άλλους άγνωστους τόπους και εντωμεταξύ, οι τουρκαλάδες θερίζουν τον κοσμάκη. Ο γολγοθάς του δεν θα λάβει εύκολα τέλος καθώς παρεμβάλουν φίλοι, γνωστοί και σόγια και με κάθε λεπτομέρεια, μα με κάθε λέμε.. θα μας εξιστορήσει τα άπειρα γεγονότα αλλά και ονόματα της εποχής, ενώ ο καημός του να γυρίσει στην οικογένειά του σώος και αβλαβής, καθώς φαίνεται θα είναι μια αιωνιότητα και μια ημέρα…
Καταμετρώντας λοιπόν το κινηματογραφικό ιστορικό μέσα στο κυρίως θεατρικό, ένας βραχνάς ήρθε και πλάκωσε και οι όποιες θεατρικές πράξεις βάναυσα καπελώθηκαν από ένα τύπου άνευρο «ντοκιμαντέρ». Δυστυχώς και οι απαιτούμενες και αναγκαίες πληροφορίες για τα τότε ιστορικά γεγονότα ξεχείλισαν τόσο φλύαρα που δεν είναι τυχαίο όσες φορές και να εμφανιζόταν ο πατερούλης με το κασκέτο, μια χαλάρωση δημιουργούνταν στην αίθουσα ενώ αρκετοί ήταν αυτοί που έριχναν κλεφτές ματιές στα μέχρι τώρα κλειστά κινητά… Και σκεφτόμουν, αν όλο αυτό μεταφερόταν ως θεατρική επινόηση όπου ο ήρωας του «ντοκιμαντέρ» είχε σάρκα και οστά και περιφερόταν (εμβόλιμα, διακριτικά και για λίγο) στη σκηνή εξιστορώντας τον καημό του, πόσο καλύτερο ή πόσο διαφορετικό θα ήταν.
.
Ο Δήμος Αβδελιώδης αναμφισβήτητα είναι ένας μορφωμένος καλλιτέχνης, έχει γνώση αντικειμένου, με επιτυχία έχει καταπιαστεί με το ακριβό σπορ του κινηματογράφου, ενώ τα τελευταία χρόνια βρήκε προσοδοφόρο έδαφος στο θέατρο με αντίστοιχη επιτυχία. Ο κόσμος πλέον γνωρίζει την αγάπη που έχει σε συγκεκριμένους συγγραφείς και τις περισσότερες φορές δικαίως εξυμνείται γι’ αυτές του τις επιλογές. Βέβαια, αυτές οι χαμηλού κόστους παραστάσεις ήταν μονόλογοι, οι δυο προσώπων, στόχευαν κυρίως στον λόγο του συγγραφέα και στην όποια καλή ερμηνεία των ηθοποιών. Χωρίς να τα μειώνω, τίποτα παραπάνω.
Παρότι λοιπόν, τον θεωρώ ευφυή, μου κάνει εντύπωση πως ο ίδιος δεν αντιλήφθηκε την ουσιαστική διαφορά των προηγούμενων παραστάσεων και πως το νέο πλαίσιο που έπρεπε να διαχειριστεί καλλιτεχνικά, αφορούσε ένα άλλο κείμενο, έναν πολυπληθή θίασο με χορευτές και ζωντανή ορχήστρα μεταξύ άλλων. Τουναντίον ή δεν αντιλήφθηκε, ή αγνόησε επιδεικτικά τη φθορά που ο ίδιος προκάλεσε στην παράσταση και το πρέπον θα ήταν να πετσοκόψει την αφεντιά του αφήνοντας να τσουλήσει ομαλά μια παράσταση που είχε όλα τα φόντα να γίνει και αυτή μεγάλη επιτυχία. Άρα το συμπέρασμα που βγάζω είναι πως είναι και ξεροκέφαλος.
.
.
Οπότε τι να σου κάνει και ο «ταλαίπωρος» θεατής και πώς να συναισθανθεί αγάπη, πόνο, φόβο, στεναχώρια και καημό, όταν αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που βιώνεις παρακολουθώντας μια παράσταση ανά τακτά χρονικά διαστήματα, απρόσκοπτα τα αφαιρούσε η εικόνα με την πολυλογία του…
Σε δεύτερο επίπεδο, η εμφάνιση των χορευτών στην έναρξη της παράστασης φάνταζε άκαιρη, χωρίς λόγο ύπαρξης, που ναι μεν θα ενθουσίαζε πιθανούς πόντιους θεατές, ωστόσο δεν πρόσθεσε απολύτως τίποτα στην ιστορία της υπόθεσης και ειδικά με το που ανοίγει η αυλαία. Κοντά σε αυτά και η κλιμάκωση δεν κορυφωνόταν ως φυσικό επακόλουθο μιας μεγάλης τραγωδίας. Όση ανησυχία και πανικό υπήρχε στα σπίτια των «αγαπητικών», τόση ησυχία έξω από αυτά ενώ ο τόπος μύριζε μπαρούτι…
Ως εκ τούτου με δεμένα τα χέρια και οι πρωταγωνιστές αυτού του δράματος και παρά τον εγκλωβισμό από τον σκηνοθέτη τους αξιοπρεπέστατοι (+) υπήρξαν όλοι τους.
.
Ωστόσο διακρίθηκε ο Δημήτρης Πετρόπουλος σε ένα ρόλο που τον θέλει σκληρό, επιδερμικό και αμέτοχο συναισθηματικά, αλλά αξιοθαύμαστα ισορρόπησε αναδεικνύοντας πυγμή και βαθιά ανθρωπιά.
Με φινέτσα και αρχοντιά η Γεωργία Ζώη, η υπέροχη αυτή ηθοποιός, συνεπήρε στο σύνολο της παρουσίας της και συγκίνησε βαθιά με το μοιρολόι . Η δε σκηνή του τέλους συναισθανομένη έναν λαό να ξεριζώνεται βάναυσα θα μου μείνει καρφωμένη στη μνήμη και μια από τις καλύτερες σκηνές της βραδιάς.
Πραγματικά αξιοπρεπέστατος ο Ορφέας Παπαδόπουλος, χωρίς υπερβολές, αληθινός και συγκροτημένος και θετική έκπληξη από την Βερόνικα Αργέντζη που την υπολογίζουμε πλέον πολύ στα σοβαρά ως ηθοποιό ρεπερτορίου καθώς ωρίμασε υποκριτικά και αυτό φαίνεται.
.
Σε διακοσμητικό ρόλο ο Νίκος Πολοζιάνης, άρα δεν έχουμε κάτι να του καταλογίσουμε, ενώ ο Λευτέρης Δημηρόπουλος παραμένει ένα υπολογίσιμο για την γενιά του πρόσωπο, αρκεί να του δοθούν οι κατάλληλοι ρόλοι, στο συγκεκριμένο περιέφερε την κορμοστασιά του και όπου απαιτούνταν να παίξει τον ρόλο, ανταποκρίθηκε επαρκώς.
Μπορεί η Ειρήνη Παπαδοπούλου στις πίστες να έχει τον αέρα και την τσαχπινιά (δεν την έχω δει ποτέ βέβαια, καθώς έχω χρόνια να απευθυνθώ στα πολιτιστικά αυτά κέντρα), στο σανίδι όμως, θέλει αρκετή ακόμη δουλειά όπως και η Φιντέ Κιοκσάλ με τη θεϊκή φωνή. Και οι δύο υπήρξαν μαγκωμένες, ψυχρές και άψυχες.
Το ποντιακό στοιχείο έλαμψε με το κομμένο και ραμμένο ρόλο του εφημεριδά στο πρόσωπο του Τάκη Βαμβακίδη, ο οποίος ναι μεν δεν πρόσθεσε κάτι το ιδιαίτερο αλλά χάρισε αυθεντικό ποντιακό λαικό συναίσθημα…
.
.
Τέλος, η φιλική συμμετοχή της Χριστίνας Σαχινίδου, μιας βετεράνας στη διάδοση του ποντιακού ελληνισμού αλλά και του πολιτισμού με την ανάμιξη της στο Δήμο Θεσσαλονίκης, υπήρξε για τη παράσταση εξαιρετική. Η γενναιοδωρία του σκηνοθέτη να της προσφέρει κυριαρχία και να είναι αυτή που θα κλείσει «θριαμβευτικά» την παράσταση μπορεί να αφαίρεσε πόντους από τους υπολοίπους (κορύφωση στο δράμα), ωστόσο υπήρξε απόλυτα επιβλητική. Με αυστηρό ύφος, βλέμμα και κορμοστασιά, επέβαλε τους κανόνες μιας γνήσιας πόντιας πονεμένης γυναίκας που μιλά τη διάλεκτό, βλέπει μπροστά, αφουγκράζεται και με τη βροντερή φωνή της οδύρεται. Μπράβο της.
Από μια παραγωγή που δεν τσιγκουνεύτηκε τα έξοδα το περιστρεφόμενο με τα διαμερίσματα σκηνικό, ο περιβάλλοντας χώρος με αναπαραστάσεις της εποχής, 4 λεβέντες χορευτές και μια άψογη ζωντανή ορχήστρα πλούτισαν τη θέασή μας.
Καταλήγοντας (=) πως αν μαζευόταν η κινηματογραφική αφήγηση θα μιλούσαμε για μια πραγματικά εξαιρετική παράσταση. Ωστόσο ο σεβαστός σκοπός και οι καλές προσθέσεις μένουν.
Βαθμολογία:
6,3/10
.
Παρακάτω, βίντεο αποσπάσματα από τη παράσταση.
111
.
.
-k-
.
ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ
«OΜΜΑΤΑ ΔΑΚΡΩΜΕΝΑ – ΈΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ» της Τ. Χαροκόπου.
Κοινωνικό
‘.
Το έργο διαδραματίζεται στην Τραπεζούντα κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ενός γεγονότος που μαζί με την γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασυρίων αμαύρωσε την σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία με τον πιο παράλογο και απρόβλεπτο τρόπο.
Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης.
Ερμηνεύουν: Βερόνικα Αργέντζη, Τάκης Βαμβακίδης, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Fide Kioksal, Ορφέας Παπαδόπουλος, Ειρήνη Παπαδοπούλου, Νίκος Πολοζιάνης. Μαζί τους οι Γεωργία Ζώη και Δημήτρης Πετρόπουλος. Φιλική συμμετοχή: Χριστίνα Σαχινίδου.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο 21.00 Κυριακή 19.00 (έως 15/112)
.
.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:
.
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
.
Actors Portfolio:
Εμπλουτίστε το βιογραφικό σας με φωτογραφίες υψηλών προδιαγραφών.
Επιπλέον αναλαμβάνουμε: Φωτογράφησης προβών, πρεμιέρας, φωτογραφίες δελτίων Τύπου, συνεντεύξεις, προώθηση φωτογραφιών κοινωνικών δικτύων κ.ά.
.
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
