Είδαμε και σχολιάζουμε…
.
Πρεμιέρα της παράστασης στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς με αρκετά μεγάλη προσέλευση και οπωσδήποτε με προσδοκίες, καλλιεργημένες από το αναλυτικότατο δελτίο τύπου και τη θεματολογία, αλλά και την αναφορά σε αυτό του Θεάτρου Τέχνης ως «εγγύηση ποιότητας». Προσωπικά διαφωνώ με τις εκτενείς αναλύσεις εκ των προτέρων, διότι νιώθω να δίνουν στον θεατή «έτοιμη τροφή στο πιάτο» προκαταβάλλοντας έντονα τη δική του αντίληψη για την παράσταση, και ενώ πρόκειται για λεπτομέρεια, εντούτοις εδώ ήταν ιδιαίτερα ενδεικτική, όπως θα φανεί στη συνέχεια. Μιλάμε για την παράσταση «ΟΙΚΟΣ ΜΑΚ-ΜΠΕΘ», σε κείμενο του Παναγιώτη Μέντη και σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη, χαρακτηρισμένη ως «πολιτικό ψυχολογικό θρίλερ»…
Στο οποίο μετέχουν τρία πρόσωπα: ο κύριος Μακ ή Εκείνος, άρρωστα παθιασμένος με την εξουσία έναντι οιουδήποτε τιμήματος… η κυρία Μπεθ ή Εκείνη, πάσχουσα από το ίδιο πάθος που μόνο μέσω του συζύγου της μπορεί να ικανοποιηθεί, κινώντας η ίδια τα νήματα… η ανώνυμη πόρνη ως συμβολική «εκπρόσωπος» των πιο λούμπεν λαϊκών στρωμάτων με άριστη γνώση των ανθρώπινων παθών ή αλλιώς της αληθινής ζωής, και ταυτόχρονα ως κοινή γυναίκα- κοινή γνώμη για την κριτική της εξουσίας… Το ζεύγος «Μακ- Μπεθ», εμπνευσμένο από τους σαιξπηρικούς ήρωες του αιματοβαμμένου «Οίκου», ακολουθεί τα πανάρχαια – διαχρονικά- (αυτό)καταστροφικά χνάρια για την κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας (αξεπέραστο αφροδισιακό), σε ένα σύγχρονο, αναγνωρίσιμο πολιτικό περιβάλλον με κοινές παθογένειες. Ενώ η πόρνη με το καθημερινό πρόσωπο και την σκληρή, ρεαλιστική οπτική της ζωής, «διαπερνά» με τις προσωπικές μαρτυρίες της όλη την πλοκή, έχοντας εμπλακεί με την αθέατη/ ευάλωτη πλευρά των εξουσιαστών…
Η αξιολόγηση της παράστασης μας βρίσκει αρκετά διχασμένους και επιλέγουμε να ξεκινήσουμε από τα θετικά της (+) Σε επίπεδο κειμένου από τον Παναγιώτη Μέντη, είχαμε μια όντως εμπνευσμένη ιδέα ως σύλληψη, μεταφέροντας τον διαχρονικό σαιξπηρικό μύθο σε σημερινές πολιτικές συνθήκες και με την προσθήκη ενός τρίτου προσώπου, που λειτούργησε ως εξαιρετικά εύστοχος και συμπυκνωμένος συμβολισμός της «απέναντι πλευράς», αλλά και ως ρεαλιστικός αντίποδας με καθημερινό, ζωντανό λόγο, έναντι των παθιασμένων διαλόγων του σχεδόν σουρεαλιστικού ζεύγους. Αναδεικνύοντας την εσωτερική «αρρώστια» των απανταχού συστημάτων εξουσίας με σκοτεινούς και αδιευκρίνιστους τους ρόλους θύτη και θύματος. Εντούτοις παρακάτω θα διατυπώσουμε σοβαρές ενστάσεις…
Όσον αφορά στη σκηνοθεσία του Κωστή Καπελώνη, ως συνολικό αποτέλεσμα φέρει θετικό πρόσημο, ωστόσο με κάποιες παρατηρήσεις στη συνέχεια. Εκτιμήσαμε τη μοντέρνα, αφαιρετική οπτική, που σε ένα κείμενο ήδη βαρυφορτωμένο λειτούργησε άκρως ευεργετικά, καθώς και τη σκοτεινή, υποβλητική ατμόσφαιρα με τους εξαιρετικά μελετημένους φωτισμούς και την ιδιαίτερη μουσική, Εκτιμήσαμε επίσης κάποια εμπνευσμένα στη λιτότητά τους ευρήματα, όπως η θαυμάσια σκηνή της «ηδονικής συνουσίας», η εύστοχα συμβολική κινησιολογία, το στιγμιότυπο πίσω από ημιφωτισμένη «κουρτίνα»… Ακολουθώντας ένα «τελετουργικό» ρυθμό στη σχέση του ζεύγους με τις σαιξπηρικές καταβολές και παθιασμένες εντάσεις, που εδώ ακροβατεί σταθερά μεταξύ πραγματικού και εξωπραγματικού, ενώ κυριαρχεί ο διάχυτος ερωτισμός σε συνάρτηση με το πάθος της εξουσίας. Στον αντίποδα της ανωτέρω τελετουργίας ως αυστηρές προδιαγραφές ενός «μοντέλου», έρχονται ο ρεαλισμός και η ελευθεριότητα της πόρνης σε πρώτο πλάνο, για να αλωνίσει στη σκηνή και να τα πει «χύμα και τσουβαλάτα»… Δύο διαφορετικές σκηνοθετικές προσεγγίσεις που πέραν της ενδιαφέρουσας εναλλαγής, απέδωσαν πολύ εύστοχα την αντίθεση των απέναντι κόσμων.
Για το κομμάτι των ερμηνειών θα καταθέσουμε τα καλύτερα, διότι πρόκειται για τρεις άξιους ηθοποιούς με εμφανή επαγγελματισμό και σκηνική άνεση, που απέδωσαν άριστα. Τόσο ο εξαιρετικός Γιώργος Σταυριανός με κύρος επί σκηνής, ακριβή έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, έντονο ταμπεραμέντο, άψογη άρθρωση, όσο και οι δύο θαυμάσιες γυναικείες παρουσίες Ηρώ Κωστή και Γιάννα Μαλακατέ, που με ιδιαίτερη φροντίδα στις λεπτομέρειες των ρόλων- ιδιαίτερα του απαιτητικού και απρόβλεπτου της κ. Μπεθ- με καθαρό στίγμα, έντονη εκφραστικότητα, ισορροπημένη ενέργεια, δουλεμένη κινησιολογία, προσέφεραν ακριβείς, αξιοθαύμαστες ερμηνείες.
Επίσης τα καλύτερα αξίζουν για τους υπέροχους φωτισμούς που τόσο εύστοχα συνέβαλαν στο υποβλητικό κλίμα και την ανάδειξη των κομβικών σημείων… ομοίως για την ευρηματική θα λέγαμε, πρωτότυπη μουσική, που με σχεδόν «κόντρα» στο κλίμα μελωδικά, χαριτωμένα, ανάλαφρα ακούσματα, κέρδιζε τις εντυπώσεις λόγω της αντίθεσης, καταλήγοντας ωστόσο απόλυτα ταιριαστή… εξίσου ταιριαστά θα χαρακτηρίζαμε και τα κοστούμια, με το συμβατικό της πόρνης και τα ευφυώς προσαρμοσμένα στους ρόλους του ζεύγους, όπου μικρές ευφάνταστες λεπτομέρειες έκαναν τη διαφορά… Το σκηνικό λιτότατο, με ένα τραπέζι, δύο καρέκλες, κάποια σελοφάν, ωστόσο λειτουργικό στο συμβολισμό του.
Μιλώντας περί σοβαρών ενστάσεων (-) θα αναφερθούμε πρωτίστως στο κείμενο. Το οποίο θα μπορούσε να δώσει το ζητούμενο, στην κυριολεξία με τη… μισή έκταση, κερδίζοντας αναμφισβήτητα! Διότι αναλώθηκε σε περιττές, επαναλαμβανόμενες, συχνά κοινότοπες αναλύσεις και λεπτομέρειες ενός πυκνότατου, ακατάσχετου λόγου, που πιθανότατα κουράζει ακόμα και σε γραπτή μορφή, πόσο μάλλον σε προφορική, δεδομένου ότι επρόκειτο για έργο γραμμένο «κατά παραγγελίαν» για παράσταση. Όπου ο θεατής είναι αδύνατο να συγκρατήσει ακουστικά όλη τούτη τη δίωρη… λογοδιάρροια πυκνών νοημάτων με ρυθμό πολυβόλου, καταλήγοντας, μετά από κουραστική προσπάθεια συγκέντρωσης, να παραιτηθεί… Αν δεν υπήρχαν εμβόλιμα οι μονόλογοι της πόρνης ως ανάσα κυριολεκτικά, η παραίτηση θα είχε επέλθει πολύ νωρίτερα, ίσως και η… αποχώρηση ή ο ύπνος! Δυστυχώς όλη αυτή η φλυαρία (ενδεικτική ήδη από το δελτίο τύπου όπως είπαμε) όχι μόνο δεν πρόσθεσε στην ουσία αλλά την αποδυνάμωσε και κατάφερε να καπελώσει την εμπνευσμένη ιδέα…
Επιπλέον, αυτά που θα παρατηρούσαμε σε μια σκηνοθεσία σύγχρονης αισθητικής, είναι α) η συχνά στομφώδης εκφορά του λόγου (άραγε στα πρότυπα ενός κλασικού σαιξπηρικού έργου;) που θυμίζει κάτι παλιακό, ξεπερασμένο και πάντως αποστασιοποιημένο από τον σύγχρονο θεατή, β) κάποια βραδύτητα και στατικότητα, ειδικά στο πρώτο μέρος της παράστασης, καθώς και μονότονα επαναληπτικές κινήσεις ή είσοδοι- έξοδοι, γ) η έντονα στερεοτυπική- προβλέψιμη απόδοση της πόρνης- τόσο σε επίπεδο κειμένου όσο και σκηνοθεσίας- με τα αναμενόμενα κλισέ και ένα τραβηγμένο κλαψιάρικο τόνο που περίττευε.
Καταλήγοντας (=), ναι μεν είδαμε μια αξιοπρεπή παράσταση, βασισμένη σε μια εμπνευσμένη ιδέα, με σύγχρονη ενδιαφέρουσα προσέγγιση και ωραίες ερμηνείες, που αν της έλειπε η ακατάσχετη φλυαρία, θα μιλούσαμε για απόλαυση και όχι για κούραση, όπως τώρα. Ενδεικτικά αναφέρω ότι στο δεύτερο μέρος έλειπαν ολόκληρες σειρές, ενώ άκουσα τη διπλανή μου να ψάχνει ντεπόν… Άραγε τυχαία; Μπορεί…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
5 στα 10
.
–
.
————————————————
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2017 έως 31/05/2018 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 8α Θεατρικά (Κουλτουρο) Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018 που θα πραγματοποιηθούν πρώτο 15νθήμερο Ιουνίου 2018
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
