Οι ΟΛΟΓΥΜΝΟΙ ΠΕΡΣΕΣ του Κ.Θ.Β.Ε. και ο ΟΛΟΓΥΜΝΟΣ ηθοποιός ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΟΒΟΣ…
Θα’χουμε να το θυμόμαστε σημειώνοντας το στα θεατρικά πρακτικά του εγκεφάλου μας! Τόσο πολύ γυμνό και τόσο μαζικά δεν έχουμε ξαναδεί σε παράσταση αρχαίου δράματος καθώς και τόσο μεγάλης διάρκειας…
Η σκηνοθέτις Νικαίτη Κοντούρη ξεπέρασε τον εαυτό της και εκεί που μας είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια σε πάμπολλες μοντερνιστικές παρεμβάσεις, -που αλήθεια είναι ότι βαρεθήκαμε, γνωρίζοντας πάνω κάτω τι θα δούμε- μας ξάφνιασε στους ΠΕΡΣΕΣ προσθέτοντας πέρα από την ίδια σύγχρονη αισθητική και το απόλυτο γυμνό.
Φαίνεται το’χει η μοίρα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος όταν θα γίνεται αναφορά στο τολμηρό του θέματος, οι παραστάσεις του θα συμπεριλαμβάνονται στις πρώτες θέσεις.
Και θυμίζουμε ήταν 1997 στον ίδιο χώρο, όταν ο καλός ηθοποιός Μηνάς Χατζησάββας υποδυόμενος τον θεό Διόνυσο στην παράσταση «Βάκχες», εμφανιζόταν ολόγυμνος στην ορχήστρα προκαλώντας σάλο με την άνεση του να περιφέρεται ανάμεσα σε αίματα, λάσπες και σκουπίδια…. Ο «θόρυβος» ευτυχώς δεν είχε να κάνει απαραίτητα με το γυμνό, αλλά με τις αμφισβητούμενες προθέσεις πάνω στο κείμενο του Ευριπίδη από τον “ξένο” σκηνοθέτη Ματία Λάνγκχοφ.
Στην τωρινή παράσταση των ΠΕΡΣΩΝ θέμα κείμενου δεν υφίσταται ούτε αισθητικής, κάθε άλλο, μπορεί η παράσταση να κατακλύζεται από προσθήκες σύγχρονων αντικειμένων, το γούστο όμως περισσεύει δίνοντας «χώρο» στο γυμνό που δεν προκαλεί και δεν σοκάρει, χωρίς ωστόσο να περνά, πως θα μπορούσε άλλωστε, απαρατήρητο…
Όπου βλέπουμε…
Τον Ξέρξη [Γιώργο Κολοβό], να ξεπροβάλει από τα «βάθη της θάλασσας»(αναγέννηση;) -βλέπε σκηνοθετικό τερτίπι Κοντούρη – σκηνογράφου Πάτσα – όπου θρηνεί για το χαμό του στρατού του αλλά και σιγά σιγά να ανακτά το βασιλικό του υφος…
Τι λέει; Τα επόμενα λεπτά δεν προσέχουμε τι ακριβώς λέει διότι αλλού είναι καρφωμένα τα μάτια μας…
Στην αρχή, φαίνεται και δεν φαίνεται καθώς το μισό του γυμνό σώμα είναι ακόμη στα «βαθιά», αλλά δεν θα αργήσει να ξεπροβάλει ολόγυμνος τελικά συνεχίζοντας άφρων το μονόλογο του… Είναι άτσαλα βαμμένος με λεύκη μπογιά σχεδόν παντού, και το μόνο που φορά πάνω του … είναι μια φαρέτρα και πάνω της δεμένη ένα κομματάκι της βασιλικής στολής του…
Η οποία πηγαινοερχόταν πέρα – δώθε, την φαρέτρα εννοούμε… λόγω της ασταμάτητης κινητικότητας του…Οπότε; Φάτε μάτια ψάρια…
Παραμένει εντελώς γυμνός καθολη την διάρκεια της μεγάλης αυτής πράξης – δεν έχει και άλλο, τελειώνει η παράσταση -και πριν μπει να τον ντύσει η μάνα του η Άτοσσα, οι ευγενείς γέροντες ανίκανοι για πόλεμο που μείνανε στην Περσία να φυλάττουν τους θεσμούς –βλέπε Χορός- υποφέροντας για τη καταστροφή της πατρίδας τους… σκίζουν τα ιμάτια τους και πέφτουν με τα γυμνά τους σώματα πάνω και κάτω της σκηνής, κατόπιν των εντολών του βασιλιά τους, του Ξέρξη…
Όπως καταλαβαίνετε, το γυμνό έχει απλωθεί σε όλη τη ορχήστρα, έχει «παγώσει» τους θεατές για ευνόητους λόγους έως ότου σβήσουν και τα φώτα.
Κρίνοντας όλο το παραπάνω θέαμα, ομολογούμε ότι υπήρξε και το μόνο δυνατό σημείο της παράστασης και όχι βέβαια για το γυμνό που περιείχε.
Μια σφιχτή πράξη που υποστηρίχτηκε από τον συγκεκριμένο ηθοποιό με σθένος, ξεπέρασε τις όποιες αναστολές και ερμηνεύτηκε με πειθώ. Οσο για τον Χορό, είχε δώσει «εξετάσεις» πολύ νωρίτερα και τις πέρασε…
Καταλήγοντας υπογραμμίζουμε ότι μπορεί η ρεκλάμα μας να είναι το γυμνό στη συγκεκριμένη παράσταση, μας αρέσει να το βλέπουμε, ωστόσο εάν δεν υποστηρίζεται από τον σκηνοθέτη όσο και από τους «γυμνούς» πρωταγωνιστές, θα μιλούσαμε για άλλο πράμα, η θα περιγράφαμε μια τσόντα…
– Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ…
-Για την παράσταση υπάρχει αναλυτική γνώμη, εδώ…
-ΒΙΝΤΕΟ ΑΥΛΑΙΑΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014
Ποιος είναι ο ηθοποιός Γιώργος Κολοβός;
Σπουδές: Τμήμα Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Δραματική Σχολή ΚΘΒΕ. Συμμετείχε στις παραστάσεις:Η μικρή μας πόλη, Πέερ Γκυντ, Ειρήνη (2013), Ιππής, Μικρά Διονύσια, Οι στοχαστές του αόρατου, Ηλέκτρα, Το κορίτσι με τα μαύρα, Σαμία, Playmobil, Εκάβη-Κύκλωπας, Ηρακλής, Ειρήνη, Λυσιστράτη (ΚΘΒΕ), Η αρπαγή της πριγκίπισσας Αιώρας, Ελίζα (Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης), Η μεταμόρφωση, Αλεξάνδρεια-Αθήνα, Χάνσελ και Γκρέτελ, Μακμπέθ, Blasted (Στρατιώτης), Η τριλογία της Μήδειας (Ιάσων), Γρανάδα, Κεκλεισμένων των θυρών (Γκαρσέν, Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου), O ανθός και η αυγή, Berlin Alexanderplatz, Ό,τι πιο πολύ ποθείς (Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου), Φιλοκτήτης (Θεσσαλικό Θέατρο), Το πορτοκάλι με την περόνη (ομάδα καλλιτεχνών Ούγκα Κλάρα), Ο Άρντεν από το Φέβερσαμ (Mάικλ), Μαζί με τ’ άπλυτα (Daizy, Πανδαιμόνιο 7 ).
Συνεργάστηκε, επίσης, με το Χοροθέατρο Θεσσαλονίκης στην παράσταση Η ωραία κοιμωμένη (χορ. Κ. Ρήγος, 1999), καθώς και στην Τελετή Λήξης της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 1997 (σκην. G. Bregovic). Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Γ. Βούρο, Γ. Μαργαρίτη, Σ. Χατζάκη, Σ. Φασουλή, Γ. Καραντινάκη, Ν. Σακαλίδη, Εύ. Γαβριηλίδη, Φ. Μακρή, Δ. Χρονόπουλο, Γ. Ρήγα, Α. Σερμπάν, Γ. Ιορδανίδη, Θ. Αμοιρίδου, Θ. Βελισσάρη, Δ. Σακατζή, Γ. Τσορτέκη. Έγραψε μουσική για τις παραστάσεις: Ρομπέρτο Τσούκο, Η μοναξιά στον κάμπο με βαμβάκι (Νέες Μορφές), Ο θρίαμβος του έρωτα (σε συνεργασία με τον Π. Παρασχόπουλο, Ακτίς Αελίου).Φωτογραφικό υλικό
