Oι Αγνοούμενοι. Mια ενδιαφέρουσα ιστορία: Μια αδιάφορη και φρικτή παράσταση… είδαμε και σχολιάζουμε…
Στο θέατρο “Αριστοτέλειον” παρακολουθήσαμε τη παράσταση Οι Αγνοούμενοι. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία, ένα έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, από την καλλιτεχνική εταιρεία ΑΡΓΩ.
Το δελτίο τύπου αναφέρει: Μέσα από τη σχέση ενός σύγχρονου ζευγαριού που δέχεται την επίσκεψη της μεγάλης αδελφής από την Κύπρο, ταγμένης, από τη μητέρα, στην αναζήτηση του αγνοούμενου μικρότερου αδελφού, αποκαλύπτεται ο κρυφός μας φόβος να υπάρξουμε και κατά το τραγικό μας βάθος και πλάτος, σουλατσάροντας απλώς στην επιφάνεια μιας μεταμοντέρνας «ενδιαφέρουσας» ζωής. Το καταλυτικό τέλος θα αποδείξει ότι το θέμα του έργου δεν είναι οι αγνοούμενοι, αλλά οι αγνοούντες. Ο φόβος, ή αλλιώς η άγνοια.
Το έργο γράφτηκε το 2005, με αφορμή το δράμα των αγνοούμενων της Κύπρου, και έθεσε σε χρόνο φαινομενικά ανύποπτο τα θέματα της μνήμης και της άγνοιας σε μια εποχή γενικευμένης λήθης και ευδαιμονισμού που βίωναν και η Κύπρος και η Ελλάδα.
.
Kαι τι είδαμε;;; Τίποτα που να αφορά το τραγικό θέμα των αγνοούμενων της Κύπρου, τέσσερις δεκαετίες μετά την τουρκική εισβολή. Παρακολουθήσαμε απλώς ένα κάκιστο κείμενο, κουραστικό, ανούσιο, χωρίς συνοχή και ουσία. Ένα συνονθύλευμα καταστάσεων χωρίς ουδεμία σύνδεση μεταξύ τους, με κράχτη (και σε καμία περίπτωση βασικό θέμα της παράστασης )τους αγνοούμενους της μεγαλονήσου. Σε μια προσπάθεια, ο Βασίλης Κατσικονούρης, να συνδυάσει ένα ιστορικό γεγονός (Αγνοούμενοι ) με ένα κοινωνικό-ψυχολογικό γεγονός (το προσωπικό αδιέξοδο και ο φόβος) κατάφερε να παρουσιάσει ένα κείμενο χωρίς ταυτότητα σε μία ανέμπνευστη και επίπονη αλληλεξάρτηση γεγονότων. Προσπάθησε κάτι να πει, με ένα θέμα διαπραγμάτευσης που στην περίπτωση που ήταν σωστά δομημένο, θα κατόρθωνε να παρουσιάσει ένα κείμενο με έντονη συναισθηματική χροιά, ιστορική γνώση, κοινωνικό προβληματισμό αλλά και επίκαιρο δογματισμό. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε και το έργο κατέληξε σε ένα πομπώδες φιάσκο…
.
Στο ερμηνευτικό σκέλος της παράστασης η Αιμιλία Υψηλάντη, ο Αλέξανδρος Σταύρου και η Μαρία Τσαρούχα. Η Α.Υψηλάντη, στον ρόλο της γυναίκας που έχει ταχτεί στην εύρεση του αγνοούμενου αδερφού της, επιχείρησε να αποδώσει στον ρόλο της συναισθηματισμό, δυναμώνοντας απλοϊκά τη φωνή της στα έντονα συγκινησιακά σημεία του χαρακτήρα της, καταλήγοντας στο γεγονός να παρουσιάσει μια ερμηνεία χωρίς ψυχή και κακή τεχνική. Ο ρόλος της μέσα στο έργο, μικρός σε έκταση, καθώς την περισσότερη ώρα κάθεται σε μια καρέκλα, στην άκρη της σκηνής, υπό το φως ενός κεριού.
.
Ο Α.Σταύρου κινήθηκε στα πλαίσια της γνωστής θεατρικής αλλά και τηλεοπτικής του μανιέρας, αποδίδοντας μια μέτρια ερμηνεία χωρίς να ενθουσιάσει αλλά και χωρίς να ενοχλεί. Τον χαρακτήρα του, τον εξωτερίκεψε με συνέπεια σε ένα εξαρχής χείριστο και αδύναμο κείμενο.
.
Και ολοκληρώνουμε με την τελευταία και χειρότερη ερμηνευτική παρουσία του έργου, την Μ. Τσαρούχα. Ανύπαρκτη ερμηνεία, απαράδεκτη άρθρωση, μηδαμινή τεχνική, εκκωφαντικός ερασιτεχνισμός. Αφάνισε τον ρόλο και δημιούργησε ένα τεράστιο πλήγμα στην ήδη προβληματική παράσταση. Μερικές φορές το κομμάτι της διανομής στα θεατρικά έργα μας κάνει να απορούμε!
Η ομαδική σκηνοθεσία του έργου (Οι ηθοποιοί επέλεξαν να αναζητήσουν οι ίδιοι τους εσωτερικούς προσωπικούς ερμηνευτικούς τους δρόμους στην παρουσίαση των χαρακτήρων του έργου και συνεργάστηκαν δημιουργικά με όλους τους συντελεστές της παράστασης), χωρίς κάποιο ιδιαίτερο στοιχείο ώστε να αποκτήσει συγκεκριμένη καλλιτεχνική ταυτότητα. Οι τρείς ηθοποιοί πήραν τις θέσεις τους στο κέντρο, αριστερά και δεξιά αυτής χρησιμοποιώντας αυτοσχέδια μαξιλάρια ώστε να διαμορφώνουν κάποιο είδος σκηνικού στην πορεία του έργου. Κάποιο παιχνίδι με το σκοτάδι και το φως των κεριών και η εμφάνιση των παραισθήσεων του πρωταγωνιστή (μια μικρή Εσκιμώα) στο μαύρο φόντο της σκηνής.
Εν ολίγοις[=]
Περάσαμε 105 βασανιστικά λεπτά παρακολουθώντας μια φρικτή παράσταση που, δυστυχώς, δεν κατορθώσαμε να εντοπίσουμε κανένα δικαιολογητικό για αυτό το απαράδεκτο θεατρικό θέαμα. Η τέχνη απαιτεί σεβασμό όπως και το κοινό της. Σε ένα ουτοπικό ,επιτυχημένο, καλλιτεχνικό αποτέλεσμα το νόημα αυτής της παράστασης θα ήταν οι παρακάτω λέξεις…
.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι. Όλη η ζωή μου του χαμού. Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω: Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.
Γαλάτεια Καζαντζάκη
Βαθμολογία
2 στα 10
.
πληροφορίες για την παράσταση εδώ
Φωτογραφικό υλικό
