Οι 13 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ παραστάσεις της χρονιάς 2013. Για την Κουλτουρόσουπα είναι…

.

Οι  13 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ παραστάσεις της χρονιάς 2013.
…για την Κουλτουρόσουπα είναι…

Ο χρόνος έχει 365 μέρες, εκ των οποίων «σπαταλήσαμε» τις 165 για να πάμε να δούμε παραστάσεις και σχεδόν όλες τις υπόλοιπες…. να συζητάμε για το θέατρο… Και παρά την θεατρική μας παραζάλη, δυσκολευτήκαμε να βγάλουμε μια λίστα που να δικαιολογούν απόλυτα το χαρακτηρισμό του τίτλου για τις 13 καλύτερες θεατρικές παραστάσεις του 2013.

Για το λόγο αυτό, ξεχωρίσαμε τις 5 πρώτες και με διαφορά ακολουθούν οι υπόλοιπες… μετά απο αυτές, το χάος.

1.
ΜΗΔΕΙΑ» του Ευριπίδη.
Την σκηνοθέτησε ο βετεράνος Σπύρος Ευαγγελάτος και τον ομώνυμο ρόλο ερμήνευσε ο Γιώργος Κιμούλης.
Γιατί μας άρεσε τόσο πολύ;
Ένα ποιητικός πεντακάθαρος  λόγος που σέβεται το αρχαίο κείμενο προσαρμοσμένο στις μέρες μας κάνοντας το φρέσκο και ιδιαίτερα «πολιτικό», κυρίως όμως ξεφεύγει από πεπατημένες αρχαίου ανεβάσματος που σου ζάλιζαν το κεφάλι με κορώνες και ψευτοχλαμύδες, είτε ήταν πρωταγωνιστών, είτε σκηνοθετών. Μια δραματοποιημένη εξέλιξη που από λεπτό σε λεπτό μαζεύει, γεμίζει, φουσκώνει και σκάει από πόνο, οργή, αγανάκτηση και αδικία.
Μια Μήδεια προδομένη ερωτικά και υποταγμένη σε αποφάσεις και κανόνες της εποχής, ταυτόχρονα τόσο οργισμένη, τόσο αποφασισμένη και έτοιμη να κατασπαράξει τους καρπούς του έρωτα της για να εκδικηθεί με οποιοδήποτε κόστος. Μια πιεστική ατμόσφαιρα που σε άρπαζε από τα πρωτα λεπτά της ώρας, μένοντας αποσβολωμένος όχι ως θεατής και από μακριά, αλλά συμμέτοχος εκεί μαζί της… δίπλα της, απέναντι της… Μια ελιτιστική αισθητική που ξεκινούσε από το σκηνικό, τα ρούχα, οι μάσκες, οι περούκες, οι μουσικές,  μέχρι και το στήσιμο ακριβείας των ηθοποιών…

Μια λεπτοδουλεμένη σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου, χωρίς φιοριτούρες και εξυπνάδες για να εντυπωσιάσει, ούτε τερτίπια για να παραμυθιάσει, ούτε φλύαρες και μακρόσυρτες σκηνές για να κουράσει, αλλά ένα καθαρό ξεγύμνωμα ψυχής μέχρι τελικής πτώσης. Ένας χορός – μπαλετικός, σύμβουλος καλών ή κακών μαντάτων, ενορχηστρωμένος αέρινα και ταυτόχρονα έκδηλη η αγωνία τους σε κάθε βηματισμό τους … Ένα [σύγχρονο] λιτό σκηνικό με έναν γυάλινο κύβο, θαρρείς και το δανείστηκαν από κάποιο μουσείο, στο κέντρο της σκηνής, να ξεχωρίζει και να γέρνει.. Ένα «κουτί» λοιπόν, που φώτιζε [και υπενθύμιζε] τα παιδικά προσωπάκια των παιδιών πριν το τέλος, αλλά και την «μάσκα» αγριότητας της μάνας… να παραμονεύει.. στο προσκεφάλι τους.  Μουσικές και ήχοι ενσωματωμένοι συναισθηματικά να σε παρασέρνουν στην πλοκή μέχρι την κάθαρση… Εξαιρετικές μάσκες, αυστηρά βαριά κοστούμια και αξεσουάρ συμπλήρωναν με τον τρόπο τους, τόπο, χρόνο και ασφυκτικά φορτισμένο κλίμα… Και τέλος, ένας αριστουργηματικός αγνώριστος Γιώργος Κιμούλης, ακριβής, αυστηρός, παθιασμένος.  Μιλά και όλα φωνάζουν μέσα του, χέρια, ανάστημα, κίνηση, λόγος.  Είναι κυρίαρχος από το πρώτο βήμα έως το τελευταίο, καθολικός και “αρσενικός”. Απίστευτη ερμηνεία, απίστευτος ηθοποιός.
–Η πρεμιέρα της παράστασης δόθηκε στις 15 Ιουλίου στο μισογεμάτο θέατρο Δάσους εισπράττοντας όμως πολύ, μα πολύ δυνατά χειροκροτήματα.

.
2.
«Ο Επιθεωρητής έρχεται» του Τζών  Πρίσλευ.
Σε μετάφραση-σκηνοθεσία-ερμηνεία Γρηγόρη Βαλτινού. Μαζί του, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Κερασία Σαμαρά κ.α.  
Γιατί μας άρεσε;
Μία παράσταση που κάθε της στιγμή σέβεται τον θεατή προσφέροντας τροφή για το μυαλό του… Μεταφέρει το μήνυμα της ατομικής και συλλογικής κοινωνικής ευθύνης, δίνοντας την ευκαιρία για συγχώρεση μέσα από την προσωπική κάθαρση του καθενός μας.

Μία παράσταση όντως διαχρονική και παράλληλα  άρτια τεχνικά και καλλιτεχνικά. Σκηνοθεσία, κινησιολογία, σκηνικά, κουστούμια καθώς και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών [εκτός του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου], ένα κομψοτέχνημα.

–Η πρεμιέρα δόθηκε στις 22 Μαρτίου στο θέατρο «Αριστοτέλειον», είχε πέντε αυλαίες, ενώ ακολουθησαν πολλά sold out τις επόμενες ημέρες.

3.
«ΒΑΣΙΛΙΚΗ» της Βάσως Νικολοπούλου.
Στα σκηνοθετικά ηνία η άξια Λίνα Ζαρκαδούλα και στο μοναδικό ρόλο του κειμένου η καθηλωτική, Αθηνά Μαξίμου.
Γιατί μας καθήλωσε;
Η Αθηνά Μαξίμου βρήκε ένα ρόλο που λες και γράφτηκε κουστούμι  πάνω της. Η ερμηνεία της στήθηκε εύστοχα σε εκείνο που χρόνια την χαρακτηρίζει και ως θεατές αντικρίζουμε, στο δίπολο γυναίκα/παιδί και η σκηνοθέτης Λίνα Ζαρκαδούλα αγαπώντας το έργο αυτό προχώρησε και την τέχνη της παραπέρα. Η σκηνοθεσία της  ανθρωπιστική και  ασφυκτικά μετρημένη (χωρίς ξηλώματα και ραφές) σε κείμενο και ερμηνευτή.

  Με ευκολία συλλαμβάνει τις εικόνες που κρύβουν οι λέξεις, η  σύνταξη και η διάθεση της έκαστης συγγραφικής προσπάθειας. Ο διαχωρισμός των σκηνών της εμπνευσμένος και ξεκούραστος , όσο χειμαρρώδες κι αν είναι το έργο, ενώ παραμένει φροντιστική στους ηθοποιούς της και στο κοινό της. Τα σκηνικά της παράστασης ψυχαναλυτικά γυναικεία – ένα μπάνιο – μια κοιλότητα δηλαδή όπως ακριβώς και  η γυναικεία φύση. Απρόσμενα και εξυπηρετικά. Το ίδιο και τα κουστούμια με την χροιά της απογύμνωσης. Ο φωτισμός ακριβής  και η μουσική επιμέλεια όμορφα συνοδευτική.

–Πρεμιέρα Νοεμβρίου στο θέατρο Αυλαία.

4.
«Κάτω Κόσμος» της Μαρίας Ράπτη.
Από το θέατρο του Άλλοτε. Σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Δουμανίδου με μια πλειάδα νέων προσώπων.
Γιατί μας συνεπήρε;
Στοιχεία όπως ο θάνατος, ο  πόνος, η αγάπη, ο όρκος, η εκδίκηση, πρωταγωνιστούν στο κείμενο ενδυναμώνοντας και κορυφώνοντας την κάθε ιστορία που πρεσβεύει κάθε δημοτικό τραγούδι.

Χωρίς καμία πρόθεση διδακτισμού η γραφή του κειμένου αντιμετωπίζεται φυσικά, καθημερινά. Οι  ηθοποιοι παρουσίασαν ένα άκρως συμπαγές και ώριμο θεατρικό σύνολο, ενώ πόσα μπράβο να πούμε για τη σκηνοθεσία της Βαρβάρας Δουμανίδου! Για ακόμα μια φόρα [μετά τον «Φόβο»], παρουσίασε μια απίστευτης έμπνευσης και καλαισθησίας παράσταση, δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη εμπειρία για τους θεατές.

–Πρεμιέρα 6 Δεκεμβρίου στον πολυχώρο «Ενώ». Οι παραστάσεις συνεχίζονται.

5.
‘Η πόρνη από πάνω’ του Αντώνη Τσιπιανίτη σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Πατρώνη με την Κατερίνα Διδασκάλου.
Γιατί την αγαπήσαμε ;
Πραγματικό κομψοτέχνημα. Γλυκό, ανθρώπινο, αληθινό, συναισθηματικό, πονεσιάρικο, οργιστικό, σημερινό… Χωρίς υπερβολές, στο απόλυτο μέτρο της καθημερινότητας.  Προτάσσει καθαρό λόγο, πρόσωπα, χαρακτήρες, καταστάσεις, ερμηνεία, ζωντάνια.

Με απλές καθαρές [λαϊκές]κουβέντες και έννοιες, χωρίς να φορτώνεται λεπτό, από το κρύο στη ζέστη, από το δράμα στην κωμωδία, αναδεικνύει στο μέγιστο την υπόγεια δύναμη και το μεγαλείο αυτού του κειμένου. Ενώ αποκάλυψη είναι η ερμηνεία της Κατερίνας Διδασκάλου. Όλα αυτά, την κάνουν μια εξαιρετική θεατρική παράσταση μονολόγου.

–Η πρεμιέρα προορίζεται για τις 23 Δεκεμβρίου στο θέατρο Αθήναιον, την παράσταση όμως είδαμε παλιότερα και η τωρινή θεωρείται η επίσημη της παρουσίαση στην Θεσσαλονίκη.

Ακολουθούν
με αξιολογική σειρά.

6.
 «Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ
Από την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης».
Γιατί μας άρεσε τόσο πολύ;
Μια εξαιρετικά προσεγμένη και απόλυτα καλοδουλεμένη μέχρι λεπτομέρειας παράσταση συνόλου στον  ιδανικότερο χώρο που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.  Η σκηνοθέτις άπλωσε όλο το κείμενο, σε όλους τους χώρους του ορόφου, αφήνοντας και τους ηθοποιούς να κινούνται μέσα σε αυτούς σα να είναι στο σπίτι τους… 

Είσοδος, προθάλαμος, σαλόνι, καθιστικό, βεράντα, μέχρι και τον «Βυσσινόκηπο», κι ας μην υπήρχε,  βλέπαμε απέναντί μας…

Υπέροχο κλίμα, ακριβής χρόνος, εξαιρετικοί χαρακτήρες, καθαρός λόγος και η αίσθηση του αρώματος μιας εποχής που τελειώνει και μιας άλλης που ξημερώνει, μύριζαν μπροστά μας.  Όσο για τις ερμηνείες; Ήταν σα να βγήκαν από τις σελίδες του Τσέχοφ. Την παρασταση αυτή την ήπιαμε μονορούφι, σα σφηνάκι.

–Η πρεμιέρα δόθηκε την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013 στο Πολιτιστικό Κέντρο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) και ακολούθησε σφαγή για ένα εισιτήριο έως και την τελευταία του παράσταση. Με τις απανωτές  παρατάσεις, έπιασαν Οκτώβριο…

7.

«Γκόλφω» του Περεσιάδη.
Σκηνοθέτησε ο Νίκος Καραθάνος και ερμήνευσαν Εύη Σαουλίδου, Λυδία Φωτοπούλου, Αλίκη Αλεξανδράκη, Χάρης Φραγκούλης, Νίκος Καραθάνος, Γιάννης Βογιατζής κ.α.Γιατί μας συνεπήρε;

Η παράσταση εξελίχθηκε σκηνοθετικά  με μια γραμμική κινητική  αλληλουχία, ανταλλαγή θα λέγαμε, των πρωτευόντων   προσώπων/ρόλων  και με  μια ταυτόχρονη σταθερότητα των δευτερευόντων προσώπων/ρόλων του κειμένου.

Η σκηνοθετική αυτή ιδέα λειτούργησε ευεργετικά και έδωσε  στο κοινό τη δυνατότητα του συλλογισμού ως προς το ταξίδι του συγκεκριμένου κειμένου στο πέρασμα του χρόνου και των γενεών που το ακολούθησαν και το παρακολούθησαν. Μια παράσταση για το ανάθεμα στη φτώχια, τον εκβιασμό της επιβίωσης, την επιμονή της αγάπης και για  το σκέπτεσθαι του παντέρμου  τούτου τόπου.

–Πρεμιέρα 10 Οκτωβρίου στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Γιατί το λατρέψαμε;
Αυτό που σε συνεπαίρνει αρχικά είναι ο λόγος του μεγάλου Ιταλού νομπελίστα. Ένα πανέξυπνο μέχρι λεπτομέρειας κείμενο, χωρίς φαιδρότητες, βλακείες και ευκολίες. Μια κωμική [αλλά στα πολύ σοβαρά της] σπουδή, στα ενδότερα του κράτους και πόσο μπάχαλο είναι, νόμοι, υπάλληλοι, συνήθειες, καθεστώς και πως ένας τρελάκιας τους κάνει “σούζα” από την μεγάλη βλακεία που τους δέρνει…  

Βέβαια για να «κάτσουν» τα παραπάνω και να το νιώσει ο θεατής, χρειάζεται ένας θίασος γερός και ένας πρωταγωνιστής που να έχει τα κότσια να υποδυθεί τον συγκεκριμένο ρόλο. Και ευτυχώς υπήρχαν. Η κωμωδία της χρονιάς, αναμφισβήτητα.

–Πρεμιέρα 16 Οκτωβρίου στο θέατρο Αριστοτέλειον. Ακολούθησε το αδιαχώρητο μέχρι τη λήξη του

9.

Μίκης Θεοδωράκης «ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ…»
Σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Με Γρηγόρη Βαλτινό, Αρη Λεμπεσόπουλο, Φιλαρέτη Κομνηνού, Κώστα Μακεδόνα, Γιώτα Νέγκα και πολλούς, μα πάρα πολλούς άλλους.
Γιατί μας μέθυσε τόσο πολύ;
Μια παράσταση- αφιέρωμα στον μεγάλο Έλληνα μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, με δυνατές ερμηνείες κειμένου και τραγουδιών. Μας ταξίδεψε στην Ελλάδα που είμαστε, που κουβαλάμε μέσα μας, παρακαλώντας μας να μην  τη λησμονήσουμε ποτέ, όσο και αν προσπαθούν να μας κάνουν να την ξεχάσουμε…

–Ο μεγάλος ενθουσιασμός, τα ατέλειωτα χειροκροτήματα και τα αθάνατα τραγούδια, πιστέψτε μας έφταναν μέχρι το κέντρο της πόλης στην πρεμιέρα του κατάμεστου [μέχρι τα αυτιά[θεάτρου Δάσους στις 22 Ιουλίου. Τα ίδια συνέβησαν και τις επόμενες ημέρες, καθώς και σε όλη την Ελλάδα.

10.

“ΠΛΟΥΤΟΣ”  του Αριστοφάνη.
Με 4πλή ιδιότητα, σκηνοθεσία, μετάφραση, μουσική, ερμηνεία, Διονύση Σαββόπουλου.
Γιατί μας άρεσε;
Αυτό που ξεχώρισες από την αρχή, ήταν μια σκηνοθετική αρλεκινίστικη καθοδήγηση ηθοποιών, χορογράφου και μουσικής. Όλα μα όλα είχαν ένα ελαφρύ «σάλτο», ένα αέρινο «πηδηματάκι…»  έναν αέρα εύθυμου πανηγυριού, μερικές φορές και στην εκφορά των λόγων τους.

Η παράσταση πέρα από καλούς πρωταγωνιστές, Νίκο Κουρή και Χρήστο Λούλη, είχε καλές μουσικούς, ωραία αριστοφανικού είδους τραγούδια, και έναν υπέροχο χορό να συμπληρώνει όλα τα κενά και να οδηγεί το έργο παρακάτω. Είχε και ενδιαφέρον κοστούμια, είτε αυτά φορούσαν παλιάτσοι, είτε εύποροι πολίτες, είτε ο ίδιος ο Πλούτος.

–Πρεμιέρα Δεύτερα 23 Σεπτεμβρίου στο ψυχρό θέατρο Δάσους. Ήταν η παράσταση που έκλεισε το θεατρικό καλοκαίρι της Θεσσαλονίκης.

11.
«Απατεώνες και Τζέντλεμεν»
 Μετάφραση: Πέτρος Φιλιππίδης – Γιάννης Μπέζος – Χρήστος Σιμαρδάνης. Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης – Γιάννης Μπέζος.
Γιατί ενθουσιαστήκαμε;
Χουβαρντάδικη παράσταση με τα πιο πλούσια σκηνικά και κοστούμια που έχουμε δει ποτέ σε ελληνική παραγωγή κατηγορίας «Μεγάρου, η Παλλάς, η Μπαντμιντον…». 2 δοκιμασμένοι σπεσιαλίστες του είδους, [Γιάννης Μπέζος, Πέτρος Φιλιππίδης], υπέροχα χορευτικά και μουσικές,  ένας καθαρός ήχος, ένα όμορφο λαμπερό, ταξιδιάρικο κλίμα, απόλυτα διασκεδαστικό και φυσικά άφθονο [ποιοτικό] γέλιο, συμπλήρωναν μια παράσταση οργανωμένη από την αρχή μέχρι το τέλος στην εντέλεια.

Όπως λέγαμε τότε.. «Χορταστικό θέαμα, απολαυστικοί απατεώνες και τζέντλεμεν»

–Πρεμιέρα 8 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής. Δεν πήγε καλά στην αρχή, ανέβηκε στη συνέχεια.

12.

«ΒΑΚΧΕΣ» του Ευριπίδη.
Σκηνοθεσία Δημήτρης Λιγνάδης με Σάκη Ρουβά, Ρούλα Πατεράκη Γιάννη Καρατζογιάννη, Δημήτρη Λιγνάδη, Μαρία Κίτσου κ.α.
Γιατί ενώ μας άρεσε μας εκνεύρισε;

Πως η επιλογή του ποιοτικού Λιγνάδη καταβρόχθισε μια γενικά καλή παράσταση φέρνοντας πρωτοσέλιδα, συνωστισμό, εισιτήρια και μπόλικο κόσμο παραλιακής για να δει αποκλειστικά τον σελέμπριτι. Παρόλα αυτά, έλαμψαν όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές, με τον νεαρό  Δημήτρη Πασσά να κλέβει όμως την παράσταση. Όλα τα τεχνικά στοιχεία, υψηλού αισθητικού επιπέδου.

–Πρεμιέρα Τετάρτη 17 Ιουλίου στο τελικά όχι γεμάτο Θέατρο Δάσους.

13.
«ΠΕΕΡ ΓΚΥΝΤ» του Χενρικ Ιψεν.
Από το Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη. Οι 4 που ερμηνεύουν τον ομώνυμο ρόλο είναι, Γιώργος Βουρδαμής, Χρίστος Στυλιανού, Ιορδάνης Αϊβάζογλου και Δημήτρης Σιακάρας.
Γιατί χαρήκαμε;
Χορταστική ποσότητα και καλλιτεχνική ποιότητα. Μαζί με αυτά, χορταστικός θίασος και πλούσια τεχνικά στοιχεία.
–Πρεμιέρα Νοεμβρίου στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Η παράσταση συνεχίζεται και σιγά –σιγά ανεβαίνει…

Αυτές λοιπόν ήταν για την Κουλτουρόσουπα οι 13 καλύτερες ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ παραστάσεις  που παρουσιάστηκαν το 2013 στην πόλη της Θεσσαλονίκης …

ΠΑΡΑΚΑΤΩ Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ [κλικ στην ΕΙΚΟΝΑ]

ΥΓ1 ΒΙΝΤΕΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΑΣ ΤΑ ΕΚΟΨΑΝ

ΥΓ2. Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΜΠΑΝΕΡ, Caïn by Henri Vidal, Tuileries Garden, Paris, 1896

ΥΓ3. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ…[κλικ στην εικόνα]

Φωτογραφικό υλικό