«O Πουπουλένιος»: Μια παράσταση υπόδειγμα. Είδαμε και σχολιάζουμε.
Το έργο “O Πουπουλένιος” («The Pillowman») έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 2003 στο Βασιλικό Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου και πανελλήνια πρεμιέρα το 2005 στον Εξώστη του θεάτρου Αμόρε. Από τις 12 Απριλίου η παράσταση παρουσιάζεται στο θέατρο “Aριστοτέλειον”, μετά τη διθυραμβική πορεία (και όχι άδικα) που γνώρισε στο θέατρο “Αθηνών”.
Λίγα Λόγια για το έργο : Σε ένα άγνωστο, αυταρχικό καθεστώς, ένας συγγραφέας ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ερευνητές για τις παράξενες ιστορίες που έχει γράψει. Ιστορίες με παιδιά. Όχι, όμως, “για παιδιά”. Κάποιες αστείες και τρυφερές, κάποιες σκληρές και ζοφερές. Είναι, λοιπόν, κακό να γράφεις ιστορίες; Τι ακριβώς έχει συμβεί στην πόλη; Τι έπαθε το κοριτσάκι που βρέθηκε στους θάμνους; Λένε αλήθεια οι αστυνομικοί; Τι συνέβη στο μικρό Εβραίο; Γιατί δεν το ‘γραψαν οι εφημερίδες; Είναι αλήθεια πως κάποιος έχει μιμηθεί τις ιστορίες του συγγραφέα; Τι σχέση έχει μ’ όλα αυτά ο τρυφερός αδελφός του; Γιατί πάσχει από νοητική στέρηση; Τι τους συνέβη όταν ήταν παιδιά; Τι συνέβη σ’ όλους μας, όταν ήμασταν παιδιά;
.
Το κείμενο του έργου, γραμμένο από τον Ιρλανδό συγγραφέα Μάρτιν Μακ Ντόναν, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με εκατομμύρια επίθετα. Για αυτό διαλέγουμε μερικά όπως εκκεντρικό, σκοτεινό, ασφυκτικό, κωμικό, σοκαριστικό, πρωτότυπο, φονικό, επίκαιρο, ψυχολογικό, σουρεαλιστικό, βίαιο, παρανοϊκό, δογματικό, τραγικό, παραμυθένιο, κοινωνικό, δραματικό… Με μια λέξη: ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟ. Ένα σκληρό θέμα διαπραγμάτευσης, που αφορά την κακοποίηση παιδιών, ένα δύσκολο και λεπτό ζήτημα που θίγεται σπάνια σε θεατρικές προσεγγίσεις, κατάφερε με την συγκεκριμένη εξαιρετική καλλιτεχνική παρουσίαση να αποτελέσει μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχουμε παρακολουθήσει στην πόλη μας.
Στις κεντρικές ερμηνείες του έργου συναντάμε αυτή τη γενιά θεάτρου που κατόρθωσε και κατορθώνει να αφήνει ισχυρό στίγμα στα καλλιτεχνικά δρώμενα μέσα από το ταλέντο τους και τις σωστές επιλογές. Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Νίκος Κουρής, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος απέδωσαν ερμηνείες αξιών. Ο Κ. Μαρκουλάκης στον ρόλο του συγγραφέα Χατούριαν Χ. Χατούριαν αλλά και στον ρόλο του αφηγητή προσέδωσε την ευαισθησία ενός καλλιτέχνη, την αγωνιώδη προσπάθεια να σώσει ότι πιο πολύτιμο έχει, τις ιστορίες του αλλά μεταμορφώθηκε και σε έναν πρώτου είδους παραμυθά εξιστορώντας σκοτεινά παιδικά διηγήματα.
.
Στους χαρακτήρες των δύο αστυνομικών ο Ν. Κουρής και ο Ο. Παπασπηλιόπουλος. Διαφορετική ανάγνωση για την κρατική εξουσία όπου οι δύο ηθοποιοί πρόσθεσαν στους χαρακτήρες τους ηθικότητα, συναισθηματικότητα και συνείδηση απέναντι στο λειτούργημα τους και όχι στο τυπικό τους επάγγελμα. Μην εξαφανίζοντας το φαινόμενο της κρατικής βίας παρουσίασαν την ανάγκη του κάθε ανθρώπου για απόδοση της δικαιοσύνης. Ο Παπασπηλιόπουλος προσδίδει στον ρόλο του μια κωμική έκφραση ενώ ο Κουρής μια σταθερή και αρμόζουσα αποστασιοποιημένη ερμηνεία.
.
Τέλος ο Γ. Πυρπασόπουλος στον ρόλο του αδερφού του συγγραφέα παρουσίασε ένα υποκριτικό σόλο, ως ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, με τρομερή ισορροπία μην ξεφεύγοντας στιγμή από τα όρια μιας ιδιόμορφης και βαρέως σύνθετης ψυχοσύνθεσης.
Ιστορίες που σοκάρουν, περιγραφές που σου σφίγγουν το στομάχι, η ματαιότητα της τέχνης, η βία, φρικιαστικοί φόνοι και ο θάνατος. Στοιχεία που εμπεριέχονταν στις ερμηνείες και αφηγήσεις των ηθοποιών κόβοντας μας την ανάσα…
Στην μετάφραση αλλά και σκηνοθεσία του έργου ο Κ.Μαρκουλάκης, ο οποίος κατόρθωσε να μετατρέψει ένα δύσκολο και πειραματικό έργο στην εμπορική επιτυχία των τελευταίων χρόνων. Διαμόρφωσε ένα πειραγμένο θρίλερ με στοιχεία μαύρης κωμωδίας εμπεριέχοντας και ένα είδος κουκλοθέατρου με ζωντανούς χαρακτήρες, εξιστορώντας εφιαλτικά παραμύθια. Η σκηνοθετική του επιμέλεια εξελίσσονταν καθώς οι ατάκες των ηθοποιών κατέληγαν σε ένα ερμηνευτικό πινγκ-πονγκ και το σασπένς παρέμενε μέχρι το τελευταίο λεπτό. Μια σκηνοθεσία καθαρή, εμπνευσμένη που κυλούσε στρωτά με τη βοήθεια μουσικής (Μίνως Μάτσας), φωτισμών (Αλέκος Γιάνναρος), καθώς και από ένα «βρώμικο»… αποπνικτικό σκηνικό (Αθανασία Σμαραγδή) που όμως μεταμορφωνόταν ευφάνταστα και σε παραμύθι…
Η μοναδική μας (-) ένσταση είναι η πολύ μεγάλη διάρκεια του έργου (κοντά στις 2,5 ώρες), όπου ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος κάνει κοιλιά και βαραίνει την πορεία του. Θεωρούμε ότι αν ελαχιστοποιούσαν την έκταση κάποιων αφηγήσεων η παράσταση θα ήταν ολοκληρωτικά αλάνθαστη.
.
Καταλήγοντας[=]
Μια παράσταση που ονοματίζεται ως μαύρη κωμωδία αλλά συγχρόνως είναι και ψυχολογικό θρίλερ και σουρεαλιστική φάρσα και ένα σκοτεινό παραμύθι και πολλά ακόμα… Ένα έργο που σοκάρει, που ξαφνιάζει, που τρομάζει, που προβληματίζει. Το να στιγματίζεις και να πληγώνεις παιδικές ψυχές είναι το μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρωπότητας… Ευτυχώς σε αυτή την τόσο λανθασμένα δομημένη κοινωνία θα υπάρχει πάντα ένας Πουπουλένιος να σου λέει … “Μια φορά κι έναν καιρό”….
Βαθμολογία
7,5 στα 10
-ΒΙΝΤΕΟ ΑΥΛΑΙΑΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 13/4/2015 ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ
-Δεν συνηθίζει η Κουλτουρόσουπα να δημοσιεύει διαφορετικές θεατρικές γνώμες από τους θεατρικούς της συντάκτες, καθώς συγκλίνουν οι απόψεις τους. Όμως μια διαφορετική γνώμη δημοσιεύτηκε στην “Κ” για το πρώτο της ανέβασμα το 2013 από τη θεατρική μας συντάκτρια ΑΡΙΑΔΝΗ ΚΑΝΑΒΑΚΗ και με τίτλο: «Είδαμε τον «ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟ» ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗ και ΒΑΡΕΘΗΚΑΜΕ…» -εδώ.
-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, ΜΕΡΕΣ, ΩΡΕΣ, ΤΙΜΕΣ, ΕΔΩ
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΤΕ ΤΗΝ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΚΑΛΠΗ ΤΗΣ «Κ» ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ. ΑΝ ΟΧΙ, ΨΗΦΙΣΤΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ 15 ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ αρκεί ΝΑ ΜΗ ΠΕΤΑΞΕΤΕ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΣΑΣ, δείτε που τι και πως… κλικ στο banner….
Φωτογραφικό υλικό
