Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα.
Όταν πριν κάποια χρόνια ανέβηκε για πρώτη φορά η παράσταση με τον αείμνηστο Κώστα Βουτσά στον ρόλο του παππού, βρήκε μεγάλη ανταπόκριση, κυρίως χάρη στο όνομα της διάσημης θεατρικής συγγραφέως – σεναριογράφου αλλά και των ηθοποιών, ωστόσο κάποιοι δεν την προλάβαμε τότε… οπότε με τη νέα έλευσή της στη Θεσσαλονίκη και με νέα σύνθεση συντελεστών, ήταν ευκαιρία να τη δούμε και να σχηματίσουμε προσωπική άποψη, μιλώντας για την παράσταση «Ο παππούς έχει πίεση» της Δήμητρας Παπαδοπούλου και σε σκηνοθεσία Χρήστου Τριπόδη, που παρακολουθήσαμε στο κατάμεστο θέατρο Κολοσσαίον….
Όπου τρεις αδερφές με εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες και ζωές, αντιμετωπίζουν η κάθε μια τα δικά της προβλήματα… η μία, ανύπαντρη, φιλελεύθερη και αθυρόστομη, αναζητά εναγωνίως τον έρωτα μεταξύ των πολλών εραστών της και τον βρίσκει στο πρόσωπο ενός μπάτσου… η άλλη, παντρεμένη, καθωσπρέπει και «μη μου άπτου», έχει προβλήματα με τον άντρα της και σε στιγμή καβγά νομίζει ότι τον έχει σκοτώσει… και η τρίτη, επίσης παντρεμένη με έναν «σκανταλιάρη» και άπιστο σύζυγο, προσπαθεί απεγνωσμένα να αποκτήσει παιδί, ακόμα και με δανεικό σπέρμα… Μέσα σε αυτό το αλαλούμ με λογής ευτράπελα που πυροδοτούν ο υποτιθέμενος φόνος, η εμπλοκή ενός μπάτσου, η αγωνία για τεκνοποίηση, το μπέρδεμα στις εξετάσεις σπέρματος, οι αντιθέσεις των χαρακτήρων κλπ. πηγαινοέρχεται ο γραφικός παππούς των κοριτσιών πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι, πετώντας τις δικές του φιλοσοφημένες ή αστείες ατάκες, κλείνοντας γλυκά την παράσταση…
Συγγραφικά πρόκειται για μια ευχάριστη, ανάλαφρη κωμωδία (+) δια χειρός Δήμητρας Παπαδοπούλου, με κάποια έξυπνα ευρήματα και ανατροπές στην πλοκή παρά την υπερβολή τους, ενώ η κωμικότητα προκύπτει τόσο από καταστάσεις, όσο και από τη δομή των ετερόκλητων χαρακτήρων με τονισμένες αντιθέσεις και ενίοτε χαριτωμένο χιούμορ… Παρότι το κείμενο βασίζεται σε γνωστά, χιλιοειπωμένα στερεότυπα και παρακάτω θα εκφράσουμε τις παρατηρήσεις μας, εντούτοις είναι γεγονός ότι «ψιλογελάσαμε» σε κάποια σημεία και πάντως παρακολουθήσαμε με ευχάριστη διάθεση και ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα, κυρίως χάρη στις απολαυστικές ερμηνείες, που ανέδειξαν ακόμα και μέτριας έμπνευσης ατάκες… Που σημαίνει ότι τουλάχιστον ο βασικός στόχος μιας κωμωδίας χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις και βαθύτερο ψάξιμο, επετεύχθη σε ένα βαθμό με το αξιοπρεπές αποτέλεσμα…
Η σκηνοθεσία του Χρήστου Τριπόδη κινήθηκε σε εντελώς συμβατικά πλαίσια με λιτή, διεκπεραιωτική διαχείριση, ωστόσο υπήρξε αποτελεσματική και σαφής, με βασικότερο προσόν τον γρήγορο, ζωντανό ρυθμό που απαιτεί η κωμωδία, κρατώντας το ενδιαφέρον του θεατή… Κι εδώ εισπράξαμε ευχάριστα αυτή τη ζωντάνια και άψογο συντονισμό στις πολλαπλές αλλαγές των σκηνών, ενώ κάποια στιγμιότυπα ανέδειξαν εύστοχα την κωμικότητα προκαλώντας γέλιο, όπως πχ. η « σέξυ μεταμόρφωση» της ανύπαντρης αδελφής με τον «χύμα» χαρακτήρα και εμφάνιση ή η προσπάθεια της «καθωσπρέπει» να μεταλλαχθεί σε αθυρόστομη με βρισιές, έστω κι αν επρόκειτο για αναμενόμενα κλισέ… Επίσης εκτιμήσαμε το αξιοπρεπές σκηνικό ενός σπιτιού και τα φροντισμένα κοστούμια, ενώ από φωτισμούς και μουσική θα περιμέναμε μεγαλύτερη συμβολή, εξαιρώντας το εμβληματικό κομμάτι «The wall»των Pink Floyd που ακούγεται στο κλείσιμο, με αναφορά στην ατάκα του παππού περί «τοίχου που πρέπει να γκρεμιστεί»…
Σχολιάζοντας τις ερμηνείες από τους Άρη Αντωνόπουλο, Μαριλού Κατσαφάδου, Κρατερό Κατσούλη, Ηρώ Πεκτέση, Δήμητρα Στογιάννη και Τάσο Χαλκιάστον ρόλο του παππού, θα πούμε ότι τις απολαύσαμε όλες εξίσου, άσχετα αν κάποιοι ρόλοι από τη συγγραφή ήταν πιο «αβανταδόρικοι» κι άλλοι περισσότερο επίπεδοι, ωστόσο σε όλους το ταλέντο των ηθοποιών ήταν εμφανές και κέρδισε δίκαια το θερμό χειροκρότημα… Εξαιρετικά απολαυστικές οι Μαριλού Κατσαφάδου και Δήμητρα Στογιάννη, υπηρετώντας με αβίαστο χιούμορ, εντυπωσιακή άνεση, εκφραστικότητα, ρυθμό, ακρίβεια τους διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες τους, ενώ η «αδικημένη» Ηρώ Πεκτέση στον πιο επίπεδο ρόλο της ανταποκρίθηκε συνεπέστατα, το ίδιο και ο Άρης Αντωνόπουλος με πειστική «μαγκιά», ρεαλισμό, ενέργεια… Θαυμάσιος ο Κρατερός Κατσούλης ως συμπαθέστατος, συναισθηματικός, ερωτευμένος «μπάτσος» με προσωπική αίσθηση χιούμορ, ενώ ο «παππούς» Τάσος Χαλκιάς, παρότι ο χαρακτήρας του ήταν κάπως αδούλευτος συγγραφικά και επιφανειακός, ο ίδιος με το ταλέντο και την εμπειρία που διαθέτει, τού έδωσε χιουμοριστική και συνάμα συγκινητική υπόσταση…
Οι παρατηρήσεις μας (-) αφορούν πρωτίστως στο κείμενο, το οποίο βρήκαμε ρηχό, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση και με πιασάρικες ευκολίες, από μια έμπειρη πέννα με αξιόλογα δείγματα γραφής, που στο πέρασμα των χρόνων περιμένουμε πιο ώριμα, πιο ουσιαστικά και πιο ψαγμένα κείμενα… Σαφώς η κωμωδία είναι δύσκολο και απαιτητικό είδος- εξ ου και η τραγική της έλλειψη στις μέρες μας- ωστόσο όταν περιορίζεται στο αναμάσημα των τετριμμένωνχωρίς καμιά εμβάθυνση και στόχευση, με μοναδικό κίνητρο να προκαλέσει εύκολο στιγμιαίο γέλιο και το επόμενο λεπτό να ξεχαστεί μη αφήνοντας τίποτα ως «ωφέλιμο φορτίο», προφανώς υπολείπεται σε ποιότητα… Κι εδώ μπορεί στιγμιαία να ευθυμήσαμε, όμως δεν είχαμε να κρατήσουμε τίποτα απολύτως από το δίωρο, παρά μόνο ένα κενό… Επιπλέον μετά τη θέαση βρίσκουμε άστοχο τον τίτλο, καθώς ο παππούς ως χαρακτήρας δεν λειτουργεί καθοριστικά στο έργο, αλλά περιφερειακά και μάλλον «διακοσμητικά» ως χαριτωμένη γραφική πινελιά στο περιθώριο των εξελίξεων και η σποραδική παρουσία του μοιάζει αυθαίρετη και ασύνδετη με την πλοκή- κάτι σαν κομήτης- γεγονός που αποτυπώθηκε μοιραία και στη σκηνοθεσία… όσο για το μήνυμά του περί «τοίχου» μόνο αφελές θα το χαρακτηρίζαμε…
Καταλήγοντας (=) θα πούμε ότι είδαμε ευχάριστα και με ενδιαφέρον μια κωμωδία με αξιοπρεπή σκηνοθεσία και απολαυστικές ερμηνείες, αλλά χωρίς να αποκομίσουμε κάτι ουσιαστικό, πέρα από λίγες στιγμές εύκολου γέλιου…
Βαθμολογία: 5,9/10
ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ
«Ο παππούς έχει πίεση» της Δ. Παπαδοπούλου
Ένας παππούς, τρεις εξωφρενικές εγγονές, ένας «μπάτσος», ένας ιδεολόγος νεαρός, ένας «φόνος» και ένα ρομαντικό δείπνο με φακές οδηγούν μια θεότρελη ελληνική οικογένεια σε ξεκαρδιστικές καταστάσεις. Τρεις αδελφές σε σημείο καμπής στη ζωή τους, η αναρχική Πόπη, που «πέφτει» στον έρωτα ενός «μπάτσου», η φοβισμένη Φώφη…
Σκηνοθεσία: Χρήστος Τριπόδης. Ερμηνεύουν: Άρης Αντωνόπουλος Μαριλού Κατσαφάδου Κρατερός Κατσούλης Ηρώ Πεκτέση Δήμητρα Στογιάννη, Τάσος Χαλκιάς.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Παρασκευή 21:00, Σάββατο 21:30, Κυριακή στις 20:30 (έως 13/10)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
