Γράφει η Νταίζη Λεμπέση για την Κουλτουρόσουπα
Την λένε Ευρώπη. Είναι μεγάλη με άσπρα μαλλιά αλλά το δικό της νήμα, αυτό που της ξετύλιξε η μοίρα, ξεκινάει στα οκτώ της. Η μοίρα δε ρωτάει. Κάνει του κεφαλιού της. Άθελα της η Ευρώπη θα γίνει μάρτυρας τραγικών και βίαιων στιγμών. Στιγμών που θα την συντροφεύουν στο για πάντα της. Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά το εγκληματικό συμβάν εκείνη καλείται να μιλήσει. Για τις κόρες που δεν έχασε και που τώρα καλεί. Για τα παιδιά που σκότωσε στο ποτάμι. Για τον πόνο που δεν ένιωσε σκοτώνοντας τα άλλα και για τον πόνο που ένιωσε εγκαταλείποντας τις τρεις κόρες που δεν σκότωσε, την Ουεντίχα, την Ζοβέτ και την Μεγάρα.
Παγκόσμια πρεμιέρα στην Επίδαυρο χτες για το νέο έργο του Ουαζντί Μουαουάντ, που επέλεξε να ξεκινήσει το ταξίδι του καινούργιου του παιδιού στο Θέατρο όλων των Θεάτρων, στην Επίδαυρο, εκεί που θεοί και άνθρωποι γίνονται ένα.
Ο Μουσουάντ έχει αναπτύξει σχέσεις ετών με την Ελλάδα, στο πρόγραμμα της παράστασης αναφέρει “η Αθήνα είναι η πιο ανατολική πόλη της Δύσης και ταυτόχρονα η δυτικότερη πόλη της Ανατολής “.
Είναι απίστευτο το πώς άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων εκεί επάνω στο μαγικό σανίδι γίνονται ένα και ενώ ταυτόχρονα ακούμε Αγγλικά, Γαλλικά και Ελληνικά, το αυτί μια χαρά ακούει, το μάτι μια χαρά βλέπει και το μυαλό μια χαρά δεν μπερδεύεται.
Κακά τα ψέματα όλοι για την Ζιλιέτ Μπινός ήρθαμε. Ναι βεβαίως Όρκος Ευρώπης, βεβαίως Επίδαυρος, βεβαίως Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, βεβαίως Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά νομίζω οι περισσότεροι αν όχι όλοι ήρθαμε για αυτό το μαγικό πλάσμα.
Είμαι θαυμάστρια της χρόνια, την έχω δει να παίζει στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα. Έχει κάτι αυτή η γυναίκα που σε τραβάει. Έχει μία αισθητική, έχει φινέτσα, έχει ταλέντο, έχει ευαισθησίες, μεγαλώνει όμορφα πολύ.
Η Επίδαυρος είναι δεσποτική, είναι πλανεύτρα και πρέπει να ορθώσεις μεγάλο ανάστημα για να μην σε καταπιεί κι ας είσαι θεά. Την βρήκα δικαιολογημένα αγχωμένη απέναντι στο θεριό και θεριό δεν εννοώ τα σκυλιά της παράστασης, θεριό εννοώ την Επίδαυρο. Δεν είναι εύκολο να παίζεις και να αντικρίζεις το θεριό που όμοιο του δεν υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο.
Στην μεγάλη μου έκπληξη η Leora Livlin ή αλλιώς η Ευρώπη είναι μια ηθοποιός που δεν ήξερα και που αγάπησα. Εξαιρετική, δεσποτική, σκληρή, με παύσεις που μου σήκωσαν την τρίχα, με σιωπές ατελείωτης εσωτερικής δύναμης.
Βρήκα εξαιρετικό τον μονόλογο του Emmanuel Schwartz που υποδυόταν τον Ζάκαρι τον γιο της Ουεντίχα, είχε αλήθειες, είχε αμεσότητα, είχε κορύφωση, είχε απόγνωση, είχε θυμό, τα είχε όλα.
Από τα πολλά σκληρά της παράστασης που είναι γροθιά στο στομάχι εγώ κρατώ τη μαγική λέξη αγάπη ως την κινητήριο δύναμη για να έρθει η κάθαρση. Κρατώ επίσης το σημειολογικό φινάλε που πάνω στα αστραφτερές και ολοκαίνουργιες γόβες τους οι κόρες αν και ψάχνουν να βρουν τις ισορροπίες τους στέκουν εκεί ενωμένες, δυνατές και απόλυτα χαμογελαστές.
Ταπεινή μου άποψη: εάν η παράσταση παιζόταν σε κλειστό χώρο, αν και καταλαβαίνω το γιατί παίχτηκε στην Επίδαυρο, έχω την αίσθηση πως θα είχε απογειωθεί.
