Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Κάτι θετικό αρχίζει και κινείται τη φετινή σεζόν στη Θεσσαλονίκη σε επίπεδο παραγωγών και πρωτιάς. Αρκετές παραστάσεις επιλέγουν να ξεκινήσουν δίνοντας πανελλαδική πρεμιέρα στη νύφη του Βορρά και αιθουσάρχες βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη οργανώνοντας την δική τους παράσταση, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις αθηναϊκές και φυσικά δεν μιλώ για παιδικές και τοπικών ομάδων, ούτε βέβαια του ΚΘΒΕ.
Τελευταίο παράδειγμα ο Γιάννης Ζαφειρίου που αγόρασε τα δικαιώματα του Λούκυ Λουκ, καβατζάρισε έναν ακριβό μουράτο σκηνοθέτη, χρεώθηκε 16 ηθοποιούς (από Θεσσαλονίκη και Αθήνα) και χρυσοπλήρωσε πρόβες, διαμονές, σκηνικά, κοστούμια, μουσικούς, τεχνικούς κλπ για να ανεβάσει στο θέατρο του, το έργο του Ρενέ Γκοσινί «O Λούκυ Λουκ κι ο Λευκός Ιππότης» όπου προχθές Δευτέρα 26/12 δόθηκε η πρεμιέρα στο Κολοσσαίον… Και μόνο για την τόλμη του ως παραγωγός του αξίζουν συγχαρητήρια και τον συμπεριλαμβάνουμε στα θετικά (+) καθώς πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο ρίσκο που ή θα του βγει, ή θα χτυπά το κεφάλι του στον τοίχο….
Από την άλλη, ακόμη και τώρα πλανάται ένα μεγάλο ερωτηματικό στην συνείδηση των θεατρόφιλων για το τι είδους παράσταση είναι και σε ποιους απευθύνεται. Και εφόσον αφορά ενήλικους, είναι τόσο μεγάλο το κοινό που θα σπεύσει να δει πληρώνοντας εισιτήριο; Ένας προβληματισμός που δεν μπορεί να μην απασχόλησε τον ιδιοκτήτη του θεάτρου της Βασιλίσσης Όλγας και δεν ξέρω σε τι ακριβώς βασίστηκε ή αν ο ίδιος είναι τόσο φανατικός του καβαλάρη που αδιαφόρησε κάθε είδους σειρήνες.
Αναφέρω τα παραπάνω γιατί οι ήρωες των κόμικς μπορεί να είναι αγαπητοί διαβάζοντάς τους, να έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές αλλά θεατρικά έχουν περάσει από χίλια κύματα. Αν δεν απευθύνεται σε μπόμπιρες, σπανίως έχουν πετύχει και ποτέ δεν είναι θελκτικοί ως περιεχόμενο (και ουσία) και ακόμη περισσότερο, σπανίως πετυχαίνουν εμπορικά καθώς δεν υπάρχει κατ’ ουσίαν κοινό να το υποστηρίξει μαζικά.
Αυτό διαπίστωσα και τα βράδυ της πρεμιέρας όπου ένας ετερόκλητος κόσμος από προνήπια έως βαθιά …γεράματα στρογγυλοκάθισε στις θέσεις χαζεύοντας στο μεγαλύτερο μέρος αμήχανα, τα ανδραγαθήματα του Λούκυ Λουκ και της παρέας του.
Και η ιστορία εξελίσσεται ως εξής… στην Άγρια Δύση ο Λούκυ Λουκ κατηγορείται για μια ληστεία που δεν έκανε και στο διάβα του για να ανακαλύψει τους κλέφτες γνωρίζει ένα θίασο καθώς εκτός πιστολέρο είναι και θεατρόφιλος με βλέψεις να γίνει και ηθοποιός!
Στην παράσταση αυτό που πραγματικά εντυπωσιάζει και κλέβει δικαίως τις εντυπώσεις είναι τα σκηνικά, τα κοστούμια και τα εφέ (λίγα μεν, εντυπωσικά δε) που αφειδώς όπως λέμε παραπάνω πλήρωσε ο παραγωγός. Ένα γιγαντιαίο σαλούν με όλα τα παρελκόμενα από μπαρ, τραπέζια και καρέκλες, παραδίπλα μια θεατρική σκηνή για το θεατράλε μέρος, ένα πιάνο παραπέρα να παίζει ζωντανά, ενίοτε και ακορντεόν και όλα αυτά για τις απαιτήσεις των σκηνών να εξαφανίζονται παρουσιάζοντας μια φυλακή, ένα τεράστιο κάρο να σουλατσάρει προς τα μάτια μας και σε άλλες στιγμές κοπέλες-χορεύτριες να πετούν πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ στο βάθος ένα τρισδιάστατο μάτριξ να απεικονίζει ρεαλιστικά την Άγρια Δύση. Αν συμπληρώσουμε και τα κοστούμια, το όλον θέαμα συμπεριλαμβανομένων και του έμψυχου υλικού 16 ηθοποιών, η υπερυψωμένη σκηνή πλημυρίζει από χρώματα, εικόνες και κίνηση.
Η Νικίτα Ηλιοπούλου ως Καλάμιτι Τζέιν, διασώζεται αξιοπρεπώς καθώς έχει χάρη, πυγμή και ομορφιά και συνεπικουρούμενη από μουσικές δεξιοτεχνίες, παίζει πιάνο και ακορντεόν, πείθει και αρέσει.
Όμως η κοπέλα που είναι ενσωματωμένη κυριολεκτικά με τον σκύλο Ραντανπλάν, είναι μια πραγματική έκπληξη, όπως και η κατασκευή κούκλας. Και ποια είναι η κοπέλα, όνομα δεν έχει; Έχει και παραέχει, αλλά όταν πρόκειται για άγνωστα στο πλατύ κοινό πρόσωπα και όταν η κακή συνήθεια να μην αναφέρουν στα δελτία Τύπου ρόλους και ονόματα …άντε να τους βρεις.
Τους αναφέρουμε τιμής ένεκεν: Ειρήνη Αρβανίτη, Ιφιγένεια Βαρελά, Μάριος Ζαρδαβάς, Μαλίνα Κιναλοπούλου, Μαίρη Κόκου, Λίνος Μάνεσης, Όλια Μήτσιου, Γιάννης Μονοκρούσος, Νίκος Μυλωνόπουλος, Γεράσιμος Παπικινός, Θάνος Πουμάκης,Τάσος Προβιάς, Κορνηλία Προκοπίου.
Αυτή λοιπόν, η κοπέλα μπορεί να μην έχει πολλά να πει, ωστόσο η μαριονετίστικη κίνηση και το βλέμμα της αποδίδουν μαεστρία, φροντίδα αποπνέοντας ταυτόχρονα την αφέλεια που χαρακτηρίζει το πιστό φίλο του ήρωα.
Και από δω και πέρα αρχίζουν τα αρνητικά (-)…
Όπου από το πρώτο μισάωρο αντιλαμβάνεσαι ένα παντελώς ρηχό κείμενο χωρίς κανένα υπόβαθρο και καλλιέργεια, σε βαθμό καμιάς δραματουργικής ανάπτυξης. Και ακόμη πιο γρήγορα αντιλαμβάνεσαι πως απευθύνεται όχι βέβαια σε νήπια αλλά σίγουρα σε παιδιά γυμνασίου και Λυκείου, μέχρι εκεί.
Αλλά το ακόμη χειρότερο είναι πως ο σκηνοθέτης Νικορέστης Χανιωτάκης μπορεί να έδωσε πνοή και κίνηση στους χαρακτήρες αδιαφόρησε όμως πλήρως για την όποια ερμηνευτική υπόσταση/ποιότητα, επιλέγοντας αυστηρά και μόνο σκηνές που προσέδιδαν μια «χαβαλέ» ατμόσφαιρα, έτσι ώστε να περάσει η ώρα χαζεύοντας γιατί ψυχαγωγία δεν το λες. Προφανώς και ο ίδιος μέχρι και την ημέρα της πρεμιέρας (σημειώστε η προγραμματισμένη για 25/12 ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή) είχε μια σύγχυση στο μυαλό, χάνοντας ουσιαστικά και την ταυτότητα της παράστασης. Και φερ’ ειπείν, ποιος ευθύνεται που ο απαίδευτος Λούκυ Λουκ παρουσιάζεται ως καρικατούρα;
Συγκεκριμένα ο νεαρός που υποδύεται τον Λούκυ Λουκ, ο Γιώργος Αρβανίτης, θέλει ακόμα μπόλικη δουλειά για να σταθεί με αξιοπρέπεια στη σκηνή. Μπορεί η σιλουέτα του να φέρνει στον ήρωα αλλά φάνηκε λίγος και εντελώς αδύναμος να ανταποκριθεί στον ρόλο, «ερμηνεύοντας» τον χωρίς ψυχή.
Κατ’ άλλα πως γίνεται η Ντόλυ σε 2 σκηνές να βγαίνει με κεφάλι, σώμα αλλά χωρίς ουρά; Ευτράπελα της πρεμιέρας θα μας πείτε, μπορεί, αλλά μένουν…
Τέλος, η πρωτότυπη μουσική του Χάρη Γκατζόφλια απλά ακούγονταν στο …χώρο χωρίς να μένει τίποτα μετά.
Εν ολίγοις (=) για να μακροημερεύσει η παράσταση θέλει δουλειά και καθαρό βλέμμα και δεν ξέρω αν προλαβαίνουν. Ειλικρινά το εύχομαι.
Βαθμολογία:
5,3/10
.
Βίντεο από την πρεμιέρα
.
-k-
ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ
«O Λούκυ Λουκ κι ο Λευκός Ιππότης» του Ρενέ Γκοσινί.
– Ο Λούκυ Λούκ Γιώργος Αρβανίτης μιλά στην “Κ”, εδώ
-Η Νικίτα Ηλιοπούλου η εγγονή του αείμνηστου Ντίνου μιλά στην “Κ” εδώ
Φιγούρες – ρόλοι που εκπροσωπούν όσα επηρεάζουν και δυναστεύουν τη ζωή μας εμφανίζονται επί σκηνής. Ακούμε τη σκέψη και τα επιχειρήματά τους. Ένα σιωπηλό πρόσωπο τους ακολουθεί επί ποδός και τους ενσαρκώνει. Στο τέλος, παύει να σαρκάζει, να ειρωνεύεται και να μιμείται και μιλάει εκ βαθέων.
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκη.
Ερμηνεύουν: Γιώργος Αρβανίτης, Ειρήνη Αρβανίτη, Ιφιγένεια Βαρελά, Μάριος Ζαρδαβάς, Νικίτα Ηλιοπούλου, Μαλίνα Κιναλοπούλου, Μαίρη Κόκου κ.ά.
Ημερες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Παρασκευή & Σάββατο: 9.00 μμ, Κυριακή 8.00 μμ – ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΩΝ Κυριακή 1/1, 8/1 στις 8:00 μ.μ., Δευτέρα 2/1 στις 8:00 μ.μ., Παρασκευή 30/12 & 6/1 στις 9:00 μ.μ., Σάββατο 7/1, στις 9:00 μ.μ.
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Οι νέες ταινίες της εβδομάδας και σε ποιες αίθουσες προβάλλονται, κλικ εδώ.
.
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.