Ο ΚΟΜΦΟΥΚΙΟΣ συναντά το χορό μέσα από το ΕΘΝΙΚΟ ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ. Είδαμε και σχολιάζουμε… Απο την Ρένα Καλπάκη.
Όταν ακούς για ένα θεσμό όπως το China National Opera and Dance Drama Theater, ο οποίος αριθμεί πλέον πάνω από 60 χρόνια ζωής, το μυαλό πάει σίγουρα σε έννοιες όπως πειθαρχία κι επαγγελματισμός. Πολύ σωστά, αλλά θα πρέπει να συμπληρώσουμε και τη μαγεία, τη χάρη και την ομορφιά…
Όλα αυτά ξεδιπλώθηκαν μπροστά μας το βράδυ της Τετάρτης στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης με ένα εντυπωσιακό θέαμα που ικανοποίησε, χωρίς υπερβολή, τα μάτια, τα αυτιά και την ψυχή μας. Και όλα αυτά γιατί 60 χορευτές με εκπληκτικά κοστούμια και σκηνικά, επική μουσική εξιστορούσαν σημαντικά γεγονότα από τη ζωή του μεγάλου διανοητή Κομφούκιου.
Ξεκινώντας από την παραίτησή του από τη θέση Υπουργού Δικαιοσύνης και τη σύγκρουσή του με την ηγεσία, παρουσιάζεται ο αγώνας του μέσα από την εξορία και τις κακουχίες του πολέμου, να μεταφέρει στον κόσμο τα διδάγματά του. Το «Δόγμα της Καλοσύνης» συναντά πολλά εμπόδια, περνάει στον κόσμο του ονείρου για να βρει τη δύναμη να συνεχίσει και να επηρεάσει έτσι βαθιά την ανθρώπινη σκέψη μέσα στους αιώνες. Οι αρχές της ταπεινοφροσύνης και της γενναιοδωρίας είναι δύσκολο να επικοινωνήσουν με την αλαζονική ηγεσία από τη μια και με την ανέχεια του κόσμου από την άλλη, όμως με την υπομονή και την επιμονή οδηγούμαστε στα μονοπάτια της ευτυχίας. Έτσι έχει η πλοκή του έργου, χωρίς γραφικό φολκλόρ και κουραστικές λεπτομέρειες, χωρίς να χρειάζεται να έχεις ειδικές γνώσεις . Μια εξιστόρηση που γίνεται μέσα από συνεχείς Πράξεις (Acts) που εναλλάσσονται γρήγορα, απαιτητικό μεν για τους χορευτές, ευχάριστο δε για εμάς.
Οι χορευτές με ανάλαφρη κίνηση και με τη χάρη που τους προσέδιδαν τα κοστούμια από αέρινα υφάσματα, έδιναν την αίσθηση ότι σχεδόν αιωρούνταν. Σίγουρα δεν υπήρχαν τα κινηματογραφικά εφέ του «Τίγρης και Δράκος», αλλά οι χορευτικές φιγούρες και άλλοτε ακροβατικές, σε συνδυασμό με τα τεράστια σε μήκος μανίκια τους, δημιουργούσαν μια έντονα κινηματογραφική αίσθηση, χωρίς να ξεχνάμε βέβαια και το «δυνατό» σάουντρακ. Αν και από την άλλη, η ανάγνωση των ελληνικών υπέρτιτλων ήταν δύσκολη κάποιες φορές, όταν το κείμενο ήταν μεγάλο και δεν είχες προνομιακή θέση ή ανήκες στην κατηγορία «έχω μυωπία και ξέχασα να πάρω τα γυαλιά μου». Προσωπικά επέλεγα να μη χάσω ούτε κίνηση από αυτά τα υπέροχα πλάσματα, που έτσι κι αλλιώς σε έκαναν να καταλάβεις τι γίνεται με τη θεατρικότητά τους.
«Διάλεξε ένα επάγγελμα που σου αρέσει και δεν θα ξαναχρειαστεί να δουλέψεις στη ζωή σου». Τάδε έφη Κομφούκιος και οι χορευτές πρέπει να το έχουν ως βίωμά τους, τόσο πειστική ήταν η συγχρονισμένη χάρη των κινήσεών τους με τη μουσική, σε ένα θέαμα που μέχρι το τέλος, όχι μόνο δε σε «βάραινε», αλλά ένιωθες δέος και θαυμασμό για την κουλτούρα που σου κοινωνούσαν.
Και κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτεσαι πόσα λίγα γνωρίζουμε για ένα τέτοιο μεγάλο πολιτισμό, αφού υπάρχει καταιγισμός διαφήμισης μόνο για θεάματα εκ δυσμάς. Και αυτό επίσης προέβλεψε ο μεγάλος Δάσκαλος: «Ο ανώτερος άνθρωπος λυπάται που δεν είναι τέλειος, δεν λυπάται που δεν είναι διάσημος».
Το κοινό πάντως της Θεσσαλονίκης τους τίμησε με το θερμότερο χειροκρότημά του για αρκετή ώρα και με ενθουσιασμό. Κι επειδή η ανωτερότητα κρύβεται ακόμη και στα μικρά πράγματα, μια λεπτομέρεια που μου τράβηξε την προσοχή: στον χαιρετισμό τους οι πρωταγωνιστές, μετά την υπόκλισή τους προς εμάς, γυρίζουν και υποκλίνονται προς τον υπόλοιπο χορό, το ίδιο έκανε και η χορογράφος. Τελικά, ναι, η τέχνη μπορεί να κάνει τον άνθρωπο καλύτερο..
Φωτογραφικό υλικό
