Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Πόσοι τρόποι υπάρχουν να ειπωθεί μια ιστορία; Θεωρητικά άπειροι, όταν αυτός που την «αφηγείται» διαθέτει απεριόριστη φαντασία κι ευλογημένη έμπνευση… Σε παρόμοια ευτυχή συγκυρία, ακόμα και μια πασίγνωστη ιστορία, μπορεί σε κάθε της νέα εκδοχή να μεταμορφώνεται θεαματικά- σαν να πρόκειται για καινούργια, χωρίς να χάνει βεβαίως τον σταθερό της πυρήνα, το βαθύ της νόημα, τον τελικό της στόχο… άλλωστε πώς αλλιώς θα δικαιωνόταν η θεατρική δημιουργία στις αέναες επαναλήψεις των κλασικών έργων… Σαν το συγκεκριμένο, ένα από τα πλέον διαχρονικά και καταξιωμένα με αμέτρητα ανεβάσματα αφότου γράφηκε προπολεμικά, και μιλούμε για την παράσταση «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε μετάφραση- σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, που απολαύσαμε στο θέατρο Αυλαία με ασφυκτικά γεμάτο θέατρο…
Και η ιστορία ξεκινά σαν παραμύθι… με τρεις θεούς που κατεβαίνουν στη γη για να βρουν καλούς και έντιμους ανθρώπους ώστε να διατηρηθεί η ισορροπία του κόσμου, όμως μετά από μάταιες αναζητήσεις και απόρριψη, ο μόνος καλός άνθρωπος που θα δεχθεί να τους φιλοξενήσει είναι μια πόρνη στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας. Εκείνοι ως ανταπόδοση της φιλοξενίας θα της προσφέρουν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, με το οποίο η Σεν Τε θα ανοίξει ένα μικρό καπνοπωλείο, παραμένοντας καλή και γενναιόδωρη ενώ οι συμπολίτες της εκμεταλλεύονται την καλοσύνη της… προκειμένου να αντιμετωπίσει το αδιέξοδο θα εφεύρει έναν «άλλο εαυτό» στο πρόσωπο του σκληρού «ξαδέλφου» Σουί Τα, «φορώντας» κρυφά τον ρόλο όταν οι συνθήκες ζορίζουν… όπως όταν δέχεται στυγνούς οικονομικούς εκβιασμούς, όταν ερωτεύεται παθιασμένα έναν αεροπόρο κι ο έρωτάς τους περνά μεγάλες δοκιμασίες, όταν διαπιστώνει ότι είναι έγκυος στο παιδί του προκειμένου να το σώσει, όπου θα εκδηλώσει τον πιο αδίστακτό της εαυτό με τη μορφή του φανταστικού ξαδέλφου… Ένα διπλό παιχνίδι που θα στηρίξει μέχρι τέλους, λίγο πριν τη συγκινητική αποκάλυψη στο φινάλε…
Προφανώς δεν θα «αξιολογήσουμε» εδώ το καταξιωμένο έργο (+) ενός μοναδικού, λαμπερού πνεύματος του 20ου αιώνα με σπουδαία δείγματα γραφής που ήδη κρίθηκαν στο χρόνο και κέρδισαν τη θέση που τους άξιζε στη συνείδηση αναγνωστών και θεατών παγκόσμια… παρά μόνο θα προσθέσουμε στα άπειρα που έχουν ειπωθεί από μελετητές του Μπρεχτ, τη δική μας μαρτυρία- αίσθηση από ένα κείμενο (εξαιρετικά μεταφρασμένο), που εντυπωσιάζει με την πολυσύνθετη απρόβλεπτη πλοκή, τους ιδιαίτερους, «παρακμιακούς» μπρεχτικούς χαρακτήρες, τις ευφάνταστες ανατροπές, τον βαθύ ιδεαλισμό εκφρασμένο με ποιητικό λόγο, την υπέροχα αλληγορική διάσταση που παραπέμπει σε κόσμο παραμυθιού και μέσα από αυτήν την «παραμυθένια» φόρμα, φαινομενικά απλή και προσιτή, μεταφέρει σπουδαίες ανθρωπιστικές αξίες, συνδυάζοντας φιλοσοφικό στοχασμό, τρυφερότητα, χιούμορ, ρομαντισμό αλλά και σκληρό ρεαλισμό σε ένα μείγμα αριστοτεχνικά δεμένο ως υπόδειγμα θεατρικού έργου. Όπου στο παρόν αντιπαρατέθηκαν ευρηματικά- θεαματικά- ουσιαστικά οι έννοιες του καλού και του κακού ως «όψεις του ίδιου νομίσματος» ή ως κοινή συνύπαρξη στον άνθρωπο μέσα σε έναν διεφθαρμένο περίγυρο, παράλληλα με τη σαρωτική δύναμη του έρωτα και την καταλυτική της μητρότητας…
Ένα κλασικό βαθύ έργο, στο οποίο η σύγχρονη σκηνοθετική ματιά του Νικορέστη Χανιωτάκη προσέφερε μια απρόσμενη φρεσκάδα και ζωντάνια που αξίζει να σταθούμε, παραβλέποντας «πταισματάκια» (παρακάτω)… Ο τρόπος που προσέγγισε το μπρεχτικό κείμενο διακρίθηκε από έντονη εξωστρέφεια, πληθωρική ενέργεια, πλούσιο θέαμα, διαρκή αλληλεπίδραση με το κοινό, αναδεικνύοντας με δόσεις χαριτωμένης «ελαφράδας», παραμυθένιου σουρεαλισμού και καλλιτεχνικής έμπνευσης, την βαθιά ανθρωπιστική ουσία του. Ένα άκρως ενδιαφέρον, σε στιγμές εκρηκτικό μείγμα, που ισορρόπησε ιδανικά ανάμεσα σε συναίσθημα, τραγικότητα, εντάσεις, χιούμορ, προβληματισμό, με παρόντα διαρκώς όλο τον θίασο να γεμίζει τη σκηνή ως ενεργός περίγυρος… με την αντιπαράθεση καλού- καλού να δεσπόζει στο επίκεντρο, δοσμένη με εξαιρετική θεατρικότητα ως δύο όψεις του ίδιου προσώπου που άλλαζε ακαριαία ρούχα και ρόλο επί σκηνής… με διαρκείς ανατρεπτικές εξελίξεις, δραματοποιημένες με ευρηματική λιτότητα και εύστοχους συμβολισμούς- σαν την έξοχη σκηνή του εργοστασίου… Ένα είδος καλλιτεχνικού «πανηγυριού» με ζωντανές μουσικές, μελετημένη κι ενίοτε χορογραφημένη κινησιολογία, εικαστικό θέαμα με αλληγορίες, συχνή απεύθυνση στο κοινό «αλωνίζοντας» στην πλατεία, χωρίς να χάνονται η συνοχή, η καθαρότητα, το πνεύμα του μύθου… αντίθετα, το εμπνευσμένο μουσικοθεατρικό εγχείρημα με στοιχεία «μιούζικαλ» και εν μέρει η διαδραστικότητα, προσέθεσαν φρέσκια πνοή και κατέστησαν ένα έτσι κι αλλιώς υπέροχο έργο, ακόμα πιο εύληπτο, προσιτό, απολαυστικό…
Στον τομέα των ερμηνειών θα ξεχωρίσουμε βεβαίως την Πέγκυ Τρικαλιώτη στον διπλό ρόλο της καλής Σεν Τε και του σκληρού ξαδέλφου Σουί Τα ως alter ego, προκειμένου να την συγχαρούμε για μια σπουδαία ερμηνεία υψηλών απαιτήσεων σε έναν υποκριτικό άθλο, όπου ακαριαία μεταμορφωνόταν θεαματικά, άλλοτε σε γυναίκα με ένταση, πάθος, συναίσθημα, περίσσια ενέργεια, κι άλλοτε σε άνδρα με παγωμένο κυνισμό, σκληρότητα, πειστική ανδροπρεπή συμπεριφορά- κινησιολογία, κερδίζοντας ανυπόκριτο θαυμασμό για το πληθωρικό ταλέντο και την εξαντλητική δουλειά… Γύρω της μια πλειάδα άξιων ισοδύναμων συνεργατών- οι περισσότεροι σε πολλαπλούς ρόλους και επίσης ως οργανοπαίχτες! – όπως η απολαυστική, χαριτωμένη, απρόβλεπτη Ηρώ Μουκίου… ο αεικίνητος, έντονα εκφραστικός σαν φιγούρα παραμυθιού, Γεράσιμος Σκαφίδας… ο πειστικότατος, παθιασμένος εραστής Νίκος Πουρσανίδης… ο εξαιρετικός Κώστας Κάππας που έκλεψε τις εντυπώσεις με την θαυμάσια κινησιολογία και απολαυστική «σουρεαλιστική» ερμηνεία… ο γλυκύτατος, ιδανικός καρατερίστας με χαρακτηριστική μορφή και επιφορτισμένος με τις περισσότερες αλλαγές ρόλων, Γιάννης Καλατζόπουλος… ο θαυμάσιος μουσικός ως άνθρωπος- ορχήστρα αλλά και περσόνα με λιτό κι επιβλητικό σκηνικό εκτόπισμα, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος… καθώς και οι υπέροχες Μπέτυ Αποστόλου και Ηλέκτρα Σαρρή με σκηνική γοητεία και εντυπωσιακές δυνατότητες στις εναλλαγές ρόλων…
Το αφαιρετικό – συμβολικό- μοντέρνο σκηνικό με τα σοφά επιλεγμένα αντικείμενα και λεπτομέρειες, έδωσε ατμοσφαιρικά το πνεύμα και τις συνθήκες της ιστορίας, σε συνδυασμό με τα πολλά και φροντισμένα κοστούμια, προσαρμοσμένα εύστοχα στους χαρακτήρες με μια ιδιαίτερη, χαριτωμένη στυλιστική νότα. Η ζωντανή μουσική με πρωτότυπες συνθέσεις του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, απόλυτα ταιριαστές στο κλίμα, λειτούργησε ασφαλώς ως μεγάλο ατού της παράστασης, ενώ οι μελετημένοι φωτισμοί συνεπικουρούμενοι από «κινέζικα» φαναράκια, δημιούργησαν σε στιγμές θαυμάσια υποβλητική ατμόσφαιρα…
Δύο μόνο είναι οι επισημάνσεις μας (-) στο αξιοθαύμαστο σύνολο και η πρώτη αφορά στον πλατειασμό σε κάποια σημεία που οδήγησε σε διάρκεια 2,5 ωρών (χωρίς διάλειμμα), ενώ τα εν λόγω σημεία – κυρίως σε σχέση με τη διαδραστικότητα που ελαφρώς ξεχείλωσε ή κάποιες επαναλήψεις ή «διδακτικές» αναφορές, μπορούσαν άνετα να συμπτυχθούν για πιο συμπαγές αποτέλεσμα χωρίς ίχνος κούρασης… Και η δεύτερη επισήμανση αφορά στην περίεργη «ανοίκεια» εκφορά του λόγου της Π. Τρικαλιώτη με τεχνητά τραβηγμένες και παράτονες τις λέξεις, δυσκολεύοντας την κατανόηση των φράσεων, ως μια σκηνοθετική προφανώς επιλογή που δεν καταλάβαμε τον σκοπό της, ενώ ταλαιπώρησε την ακοή μας ως κακόηχη και αδίκησε σε αυτό το κομμάτι μια σπουδαία ερμηνεία…
Καταλήγοντας (=) προφανώς παραβλέπουμε τα μικρά «πταισματάκια» και εστιάζουμε στο σύνολο μιας εμπνευσμένης παράστασης με ζωντάνια, ενέργεια και σύγχρονη ματιά, που επιπλέον με υπέροχες ερμηνείες αναδεικνύει ένα σπουδαίο μπρεχτικό κείμενο…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
7/10
-k-
.
ΑΥΛΑΙΑ
«Ο ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΣΕΤΣΟΥΑΝ» του Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Κοινωνικό
Έργο τρυφερό, αστείο όσο και σκληρό, ρομαντικό όσο και ρεαλιστικό, ο «Καλός άνθρωπος του Σετσουάν» αποτελεί το έργο του Μπρεχτ με τις περισσότερες απευθύνσεις στο κοινό, με τις περισσότερες τομές στην δράση του. Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν πολλαπλούς ρόλους, παραμένουν διαρκώς στη σκηνή συνθέτοντας ένα βουβό θίασο που σχολιάζει και υπογραμμίζει τα δρώμενα της εκάστοτε σκηνής. Τέλος, ερμηνεύουν ζωντανά την μουσική και τα τραγούδια της παράστασης. Δεν πρόκειται για διδακτικό έργο. Στο κέντρο του βρίσκεται ένα ηθικό πρόβλημα: Μπορεί ο καλός να επιβιώσει σε μια κοινωνία διεφθαρμένων;
.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη έως Κυριακή, 11-14/4 στις 21.00
.
-k-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 15/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν Τρίτη 11 Ιουνίου 2019 στο θέατρο Κολοσσαίον.
.
Δείτε & αυτά:
.
Actors Portfolio:
Δημιουργήστε το βιογραφικό σας με φωτογραφίες υψηλών προδιαγραφών.
Φωτογράφησης προβών, πρεμιέρας, φωτογραφίες δελτίων Τύπου, συνεντεύξεις, προώθηση κοινωνικών δικτύων κ.ά.
,
& αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
