Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου
Είχαμε κάθε λόγο να πηγαίνουμε με προσδοκίες στην καινούργια παράσταση του Ανδρέα Μπαλαούρα, κρατώντας ακόμα τον απόηχο από τους γοητευτικούς «Κρημνούς» του, ως ένα θαυμάσιο καλλιτεχνικό δείγμα σωματικού θεάτρου. Κι αν ο προηγούμενος τίτλος λειτούργησε ως «γρίφος», ο παρών πιο σαφής δεν γίνεται! Όπως άλλωστε και το δελτίο τύπου, που με τις σημειώσεις του δίνει ακριβές στίγμα για το θεατρικό δρώμενο, αναφέροντας συνδυασμό πολλών τεχνών στην αναπαράσταση όσων πολύπλοκων και αθέατων συνθέτουν έναν γάμο… Έμενε να τα απολαύσουμε δραματοποιημένα στην περφόρμανς «Ο Γάμος σου» σε σύλληψη και σκηνοθεσία Ανδρέα Μπαλαούρα, στο θέατρο Αυλαία.
Όπου πριν την έναρξη καθεαυτή, παρακολουθούμε σε προβολή το σχετικό εθιμοτυπικό, με το νιόπαντρο ζευγάρι αμέσως μετά το μυστήριο, να δέχεται ευχές, να ποζάρει για φωτογραφίες, να ανταλλάσσει τρυφερότητες και να οδηγείται με το «γαμήλιο» αυτοκίνητο διασχίζοντας την πόλη στο «σπίτι» του- θέατρο Αυλαία, ακολουθούμενο από μανάδες και κουμπάρους… να περνούν την είσοδο, να ανεβαίνουν τα σκαλιά και πλησιάζοντας στην αίθουσα, η κάμερα σταματά, ανοίγει θεαματικά η πόρτα με δυνατή μουσική και φώτα και η γαμήλια πομπή εισβάλλει πανηγυρικά στο χώρο με χορούς, τραγούδια, παλαμάκια… Δημιουργώντας γιορτινή ατμόσφαιρα ευφορίας, αντίστοιχη με γαμήλιο γλέντι, που θα λάβει χώρα στη σκηνή γύρω από το τραπέζι του γάμου, καλώντας και τους θεατές να συμμετάσχουν…
Ωστόσο, μετά το γλέντι και τους χορούς, η ατμόσφαιρα θα αλλάξει ριζικά και μέχρι τέλους τίποτα δεν θα θυμίζει τη «φωτεινή» αφετηρία… καθώς θα έρθουν στο προσκήνιο κρυμμένα σκοτεινά πάθη και απιστίες, υπόγειες συγκρούσεις κι απωθημένα, μια διαρκής μάχη ανάμεσα στα «θέλω» και τα «πρέπει», καταστροφικές σχέσεις μάνας και παιδιού, κοινωνικές συμβάσεις με προσωπικό τίμημα, οριοθετήσεις χωρίς αντίκρισμα, «απομυθοποιώντας» τη λαμπερή συνθήκη της γαμήλιας τελετής μέχρι τελικής αποδόμησης– σε σημείο τα κουφέτα να γίνουν κόλλυβα… ή προβάλλοντας σκληρές αλήθειες, καλυμμένες έντεχνα κάτω από αραχνούφαντα γαμήλια πέπλα, ικανά να σκιάζουν παρορμήσεις, ανομολόγητες επιθυμίες, καταπιεσμένα αισθήματα, εμμονές, παθογένειες, προβληματικές σχέσεις, σε μια στερεοτυπική κοινωνική σύμβαση στην πιο ακραία της μορφή…
.
Για άλλη μια φορά εκτιμήσαμε (+) ως σύνολο, την αξιέπαινη καλλιτεχνική έμπνευση στη σκηνοθεσία του Ανδρέα Μπαλαούρα, που δηλώνει ότι αντιμετωπίζει τη σκηνή ως καμβά και όντως ένας εικαστικός με ταλέντο έχει τη δυνατότητα να αποτυπώνει πάνω της εξαιρετικούς πίνακες. Όπου με απλά υλικά μέσα και περίσσεια δημιουργική φαντασία, καταφέρνει να αποδίδει βιώματα – σκέψεις- συναισθήματα με θαυμάσιο συμβολικό τρόπο, διεγείροντας τόσο τις αισθήσεις, όσο και το μυαλό του θεατή στην «αποκρυπτογράφησή» τους, αν και αυτό που απομένει ως επίγευση αφορά περισσότερο σε αίσθηση- συναίσθημα και λιγότερο σε εγκεφαλική λειτουργία. Εν προκειμένω υπήρξαν στιγμές εμπνευσμένες σε συμβολικό επίπεδο και με δυνατή σημειολογία– σαν την σύγκρουση ανάμεσα στο δίπολο των «θέλω» και των «πρέπει» ή την αντίθεση δύο χαρακτηριστικών υλικών σαν το ρύζι (ευγονία) και βρασμένο στάρι (θάνατος) ή την απόδοση των συνθηκών «πνιγμονής» σε ασφυκτικό περιβάλλον ή τις αγωνιώδεις «οριοθετήσεις»… Δημιουργώντας την κατάλληλη σκοτεινή- παρακμιακή – ψυχεδελική ατμόσφαιρα που διαδέχεται την αρχική εξωστρεφή του γλεντιού και επενδύοντας αποκλειστικά στην σωματικότητα των ηθοποιών με ακριβή κινησιολογία άριστα μελετημένη, σωστό συντονισμό στην ομαλή ροή, συχνές εναλλαγές και εντάσεις, ενώ κάποια (σημαντικά) «αλλά» θα αναφερθούν παρακάτω…
Έξη ηθοποιοί επί σκηνής (Δημήτρης Βασιλειάδης, Χριστίνα Γυφτάκη, Λένα Μοσχά, Νίκος Τσολερίδης, Χριστίνα Χασάπη, Ελένη Χατζή) με ισότιμη συμμετοχή και ισοδύναμες αποδόσεις, έδωσαν σάρκα και οστά στο σκηνοθετικό όραμα, αξιοποιώντας μόνο την εκφραστικότητα του κορμιού και του προσώπου, χωρίς τη βοήθεια του λόγου. Ένα εγχείρημα δύσκολο με ειδικές απαιτήσεις, καθώς η σωματική έκφραση, πέραν του καλλιτεχνικού αποτελέσματος που οφείλει να δώσει σε επίπεδο αισθητικής, αρμονίας, συμβολισμού, συγχρονισμού κλπ. συχνά αγγίζει την ακραία καταπόνηση. Και εν προκειμένω οι έξη «εκφραστές», ως δεμένο συντονισμένο σύνολο και με δουλεμένες προσωπικές επιδόσεις- ειδικά σε στιγμές εντάσεων, κατάφεραν να μεταδώσουν σε σημαντικό βαθμό τα ζητούμενα των σκηνών, ενίοτε με συναίσθημα και συνολικά ως ένα ελκυστικό αισθητικά θέαμα με καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, κερδίζοντας τον θεατή.
.
Ωστόσο αξίζει ειδική μνεία στον «συν-δημιουργό» της παράστασης με την καθοριστική συμβολή στο αποτέλεσμα και εννοούμε τον Χάρη Γκατζόφλια με την εγκεφαλική μουσική του, που καταλληλότερο δέσιμο δεν μπορούμε να φανταστούμε. Οι συνθέσεις του με τον ιδιαίτερο σύγχρονο ρυθμό και τη χαρακτηριστική μελωδική γραμμή υπηρέτησαν άψογα το πνεύμα των δρώμενων ως ιδανική και ενίοτε υποβλητική ηχητική ατμόσφαιρα. Την οποία ενίσχυσαν δεόντως οι εξαιρετικοί φωτισμοί με έντονη συμβολή στο σύνολο, ενώ το λιτό σκηνικό με το «γαμήλιο» τραπέζι και κάποια συμπληρωματικά αντικείμενα- υλικά με συμβολικό χαρακτήρα, υπήρξαν επαρκέστατα για τις σκηνοθετικές ανάγκες, όπως και τα σωστά επιλεγμένα για την περίσταση κοστούμια– αν και κάποιες λεπτομέρειες, σαν τα γυναικεία παπούτσια, ήθελαν μεγαλύτερη προσοχή…
Ερχόμενοι στις ενστάσεις (–) θα ξεκινήσουμε από την έναρξη, που γενικά μιλώντας αποτελεί καθοριστικό κομμάτι μιας παράστασης, καθώς εισάγει τον θεατή στο κλίμα και τρόπον τινά δίνει «στίγμα» της συνέχειας… Εδώ λοιπόν η έναρξη με την προβολή και το γαμήλιο γλέντι, θεωρούμε ότι πλατείασε υπέρ το δέον και άνευ λόγου με απανωτούς… καλαματιανούς, καταλαμβάνοντας σημαντικό χρόνο στην παράσταση, σε σημείο να κουράσει αλλά και να ξενίσει με την τόσο συμβατική, στερεοτυπική απόδοση σε μια σύγχρονη περφόρμανς, όπου σε σύγκριση με όσα ακολούθησαν φάνταζε αισθητικά ως ξένο σώμα με διάρκεια άνευ ουσίας. Το επόμενο σημείο ένστασης αφορά στο περιεχόμενο συνολικά και εντοπίζεται σε δύο σκέλη, καθώς διακρίναμε δόσεις υπερβολής τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά.
Που σημαίνει ότι το δρώμενο, αφενός περιέλαβε πολλά στοιχεία- και αρκετά με επαναλήψεις, φτάνοντας να «μπουκώνει», και αφετέρου η επιλογή των περισσότερων χαρακτηρίστηκε από έντονη δραματικότητα- ενίοτε τραγικότητα οδηγούμενη σε ακραίες καταστάσεις, που ναι μεν είναι αναγνωρίσιμες, αλλά ελάχιστα κοινές ή αντιπροσωπευτικές ρεαλιστικών συνθηκών. Με αποτέλεσμα αυτό που παρουσιάζεται επί σκηνής να αντιστοιχεί περισσότερο στον εξειδικευμένο τίτλο «Ο Γάμος ΤΟΥΣ» παρά στον γενικόλογο «Ο Γάμος ΣΟΥ». Και μία τρίτη παρατήρηση αφορά στην «ανομοιογένεια» των συμβολισμών, καθώς κάποιοι σαν τον ομφάλιο λώρο υπήρξαν λιγότεροι εμπνευσμένοι καταφεύγοντας στο προφανές, έναντι άλλων με βαθύτερα υπονοούμενα. Τέλος, θα πρέπει να σχολιάσουμε ότι οι πίσω καθήμενοι, κάποιες στιγμές είδαμε μεν να μοιράζεται «κάτι» στις μπροστινές σειρές (Κουφέτα; Κόλλυβα; Κάτι άλλο;) αλλά ήταν αδύνατο να διακρίνουμε, οπότε ας λάβουν υπόψη κι εμάς οι συντελεστές…
Καταλήγοντας (=), πρόκειται αναμφίβολα για ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική πρόταση με αισθητική και εμπνευσμένες στιγμές, που όμως κάποια τρωτά σημεία «σκίασαν» τη συνολική απόλαυση…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
5,5 ΣΤΑ 10
.
-k-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019 – Πληροφορίες για τα 9α ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – Facebook pages ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
-ΕΙΔΑΜΕ κιν/κές ταινίες & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥ
Φωτογραφικό υλικό
